Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;

ΠΗΓΗ: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Του συγγραφέα Ταρίκ Αλί, από τον Guardian, 19.10.2010 Πριν από λίγα χρόνια, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε στη διάρκεια συνέντευξης ότι ήξερε τους Γάλλους όσο ελάχιστοι. Σήμερα θαυμάζουν τα κάλη της γυναίκας του, αύριο θα τον καρατομήσουν στην γκιλοτίνα. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη ως εκεί, αλλά οι Γάλλοι- φοιτητές και εργάτες, άνδρες και γυναίκες, πολίτες εν γένει- έχουν βγει και πάλι στους δρόμους. Αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης; Αδύνατον. Τα οδοφράγματα υψώθηκαν, τα αποθέματα πετρελαίου εξαντλούνται, δρομολόγια τρένων και αεροπλάνων ακυρώνονται και οι διαδηλώσεις κλιμακώνονται. Περισσότερα από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ήταν στους δρόμους την περασμένη εβδομάδα. Εκατοντάδες χιλιάδες αυτή τη βδομάδα και περισσότεροι αναμένεται να διαδηλώσουν το Σαββατοκύριακο. Και τι θεσπέσιο θέαμα: μαθητές να διαδηλώνουν υπέρ τη συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των ηλικιωμένων! Αν υπήρχε Οδηγός Μισελέν για τις διαδηλώσεις, η Γαλλία θα βρισκόταν στην κορυφή με τρία αστέρια και η Ελλάδα θα ακολουθούσε με δύο. (...) Υπάρχει αυξανόμενη δυσαρέσκεια και συσσωρευμένος θυμός και στην Αγγλία, αλλά δεν εκφράζεται εύκολα, μέχρι τώρα. Αυτό μπορεί να αλλάξει. Η γαλλική επιδημία μπορεί να επεκταθεί, αλλά τίποτα δεν θα συμβεί από τα πάνω. Νέοι και ηλικιωμένοι πάλαιψαν μαζί εναντίον της Θάτσερ και ηττήθηκαν. Οι διάδοχοί της, από την ηγεσία των Νέων Εργατικών, το μόνο που έκαναν ήταν να θεσμοθετήσουν αυτές τις ήττες. Η Βρετανία είναι μια χώρα χωρίς θεσμική αντιπολίτευση. Μια εξωκοινοβουλευτκή εξέγερση είναι όχι μόνο αναγκαία για να πολεμήσουμε εναντίον της λιτότητας, αλλά και για να ενισχύσουμε τη δημοκρατία τη στιγμή που αυτή περιορίζεται στην εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Άφθονα κονδύλια για τη διάσωση των τραπεζών, εξοργιστικό επίπεδο στρατιωτικών δαπανών για να συνεχίζουμε τους πολέμους των Αμερικανών και περικοπές δαπανών για τους φτωχούς και τους μη προνομιούχους. Ένας κόσμος άνω- κάτω δημιουργεί τις δικές του προτεραιότητες. Αυτές τις προτεραιότητες οφείλουμε να ανατρέψουμε. Επιτέλους, αυτά τα νησιά (σ.τ.Μ. Βρετανία, Ιρλανδία) έχουν ριζοσπαστικό παρελθόν, όσο κι αν δεν διδάσκεται στα σχολεία. Με δεδομένη την ανικανότητα του επίσημου κοινοβουλίου να ανταποκριθεί στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, γιατί δεν συγκαλούμε περιφερειακές και εθνικές συνελεύσεις με μια Κοινωνική Χάρτα, την οποία θα μπορέσουμε να επιβάλουμε και να υπερασπιστούμε, όπως ο (ρομαντικός ποιητής) Σέλεϊ μας συμβούλευε πριν από δύο αιώνες περίπου: Όσοι ανείπωτα πονάτε βλέποντας τη χαμένη σας πατρίδα να την πουλάνε, να την αγοράζουν για το χρυσάφι, για το αίμα. (...) Σαν τα λιοντάρια από τον ύπνο εγερθείτε, πλήθος αμέτρητο εσείς, τις αλυσίδες σας σαν πάχνη αποτινάχτε που μες στη νάρκη σας σάς φορέσαν. Είστε οι πολλοί- είναι οι λίγοι. (Πέρσι Σέλεϊ, «Η μάσκα της αναρχίας», 1832)