Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς. Νίκος Κουνενής


Ενότητα (ες) ναι, σ’ αυτό συμφωνούμε πλέον όλοι (πλην ΚΚΕ, βεβαίως- και δυστυχώς). Οπότε, το μόνο που μας απασχολεί ακόμη είναι το πρωτεύον, και άκρως δυσεπίλυτο, ερώτημα: πώς θα’ ναι ακριβώς η ενότητα; Μετωπική ή Κοινής Δράσης; Ευρεία, στενή, εξ (ιδεολογικοπολιτικού) αίματος ή/και εξ αγχιστείας; Αντιευρωενωσιακή, αντιευρωνομισματική, αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική, αντικατοχική ή σκέτα αντιμνημονιακή; Πατριωτική, διεθνιστική, αντισυστημική, αντισαπιοσυστημική, πραγματικοδημοκρατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική ή κομμουνιστικοαπελευθερωτική; Εκλογική, κινηματική, από τα πάνω, από τα κάτω, ή/και όλα μαζί; Θα σηματοδοτεί την παρουσία της μέσω «ιστορικών» προσώπων, ή όχι; Θα τροφοδοτείται από τις επαναστατικές σταθερές, τις ιδεολογικοπολιτικές τάσεις των πρόσφατων δεκαετιών, τις ιδιαιτερότητες της παρούσας συγκυρίας, ή τις ακατέργαστες απαιτήσεις που ανέδειξε η πλατεία;

  ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ 6/4/2012
του Ν. Κουνενή

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς
(ενωτικές προτάσεις στην Αριστερά)
Τριάντα τόσα χρόνια πριν, ο Γιάννης Ιωάννου δημοσίευσε στο «Αντί» μια  γελοιογραφία, στην οποία παρουσίαζε μια υπαίθρια αγορά, μέσα από τα κιόσκια της οποίας οι συλλογικότητες της Αριστεράς προπαγάνδιζαν τις μοναδικά σωστές προτάσεις τους για ενότητα, προτάσεις που εξορισμού δεν αποτελούσαν τίποτα περισσότερο από προυποθέσεις αποκλεισμού από αυτές όλων των υπολοίπων: «αντιμονοπωλιακή- αντιιμπεριαλιστική», «αντιδικτατορική- δημοκρατική», «ενότητα στη βάση»,  «μαρξιστικολενινιστική» «εργατική- επαναστατική» και άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός.

Γκέμπελ: Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ



ΠΗΓΗ: euro2day

Έξοδο από την Ευρωζώνη συνιστά για την Ελλάδα ο γερμανικός Σύνδεσμος Οικογενειακών Επιχειρήσεων, ενώ λέει ότι «πρέπει να ξεγράψουμε τα δάνεια». Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, σε συνέντευξή του στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Λουτς Γκέμπελ, προβλέπει ότι «η Ελλάδα δεν θα επιβιώσει στην Ευρωζώνη ούτε θα μπορέσει να ορθοποδήσει», τα συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας δεν πρόκειται στο τέλος να λειτουργήσουν, ενώ οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας θα αυξηθούν. 

Ο κ. Γκέμπελ εμφανίζεται πεπεισμένος ότι στις προσεχείς εκλογές θα επικρατήσουν «εκείνοι, που είναι κατά των μέτρων λιτότητας και των όρων που έχουν τεθεί» και προτείνει, «για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους», η Ελλάδα να αποφασίσει από μόνη της να εξέλθει της νομισματικής ένωσης. «Οι διασώστες Ευρωπαίοι αναγκάζουν την Ελλάδα να έχει μισθούς 30% χαμηλότερους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να περάσει ειρηνικά», δηλώνει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι η δραστική μείωση τιμών και μισθών, που θα συμβάλει στην εξυγίανση, μπορεί να επιτευχθεί με κοινωνικό συμβόλαιο εκ των υστέρων μόνον εκτός του ευρώ, καθώς, σύμφωνα με τον κ. Γκέμπελ, μετά την επιστροφή στη δραχμή και μια σίγουρα δύσκολη υποτίμηση, τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πάλι φθηνότερα και θα μπορούν να εξάγονται.

Τι εστί Τράπεζα σήμερον



ΠΗΓΗ: protagon.gr
του Γ. Βαρουφάκη
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν ιδιωτικές τράπεζες που λειτουργούσαν ως κανονικές επιχειρήσεις. Που έπαιρναν δηλαδή ρίσκο και είτε, εφόσον τους «έβγαινε», κέρδιζαν είτε, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν «κατ’ ευχήν», διακινδύνευαν την ύπαρξή τους. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Τέτοιες τράπεζες σήμερα δεν υπάρχουν. Σήμερα οι «ιδιωτικές» τράπεζες, παγκοσμίως, αποτελούν έναν παραπλανητικό ευφημισμό. Ιδίως μετά το Κραχ του 2008, οι τράπεζες λειτουργούν ως μορφώματα που συνδυάζουν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αποτελώντας έτσι βαρίδια που τραβάνε τις κοινωνίες και τις αγορές μαζί τους στον πυθμένα ενός ωκεανού ζημιών και χρέους.
Αυτές τις μέρες, που μια υπό προθεσμία (και υπό αμφιλεγόμενη νομιμοποίηση) κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» την λεγόμενη επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καλό είναι να θυμηθούμε τι εστί τράπεζα την σήμερον. Για να το θυμηθούμε όμως αυτό, χρειαζόμαστε μια αναδρομή στο ιστορικό του πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Kώστας Λαπαβίτσας: «Δεν υπάρχει διέξοδος για την Ελλάδα χωρίς κόστος» – στον Αδάμ Γιαννίκο



ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ #5
«Θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στην ιστορία της οικονομικής θεωρίας και της οικονομικής εξέλιξης των χωρών να λέγαμε ότι έχουμε τρεις διαφορετικές κρίσεις αυτού του μεγέθους, οι οποίες συνέπεσαν χρονικά, είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά και ήταν όλες μέσα στο σύστημα του ευρώ, αλλά δεν είχαν σχέση με το ευρώ. Θα επρόκειτο για μία από τις μεγαλύτερες συμπτώσεις και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανάλυσης για τους οικονομικούς ιστορικούς»

«Το ευρώ με τη σημερινή του μορφή δεν θα διατηρηθεί”

«Θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στην ιστορία της οικονομικής θεωρίας και της οικονομικής εξέλιξης των χωρών να λέγαμε ότι έχουμε τρεις διαφορετικές κρίσεις αυτού του μεγέθους, οι οποίες συνέπεσαν χρονικά, είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά και ήταν όλες μέσα στο σύστημα του ευρώ, αλλά δεν είχαν σχέση με το ευρώ. Θα επρόκειτο για μία από τις μεγαλύτερες συμπτώσεις και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανάλυσης για τους οικονομικούς ιστορικούς»
«Το νερό που έχει χυθεί δεν γυρίζει στο δοχείο», λέει μια παλιά ιαπωνική παροιμία. Διανύοντας τον πέμπτο χρόνο ύφεσης η οικονομία της Ελλάδας αναζητεί τον τρόπο που θα την ξαναβάλει στην κοίτη της ανάπτυξης. «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», λέει η αντίστοιχη ελληνική παροιμία. Σε ποιο χρόνο θα γυρίσει η Ελλάδα μετά τις αποφάσεις για την εφαρμογή του νέου μνημονίου; Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής Οικονομικών στη διεθνούς φήμης Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας στον αγγλοσαξονικό ακαδημαϊκό κόσμο. Έχει διδάξει μεταξύ άλλων σε πανεπιστήμια της Ιαπωνίας και της Τουρκίας, μελέτες του έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά, ενώ ο ίδιος μιλάει και γράφει ιαπωνικά.

Ανάπτυξη με Εργασιακά Κάτεργα

            

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

του Σπ. Κότσια



Το στρατηγικό μας σχέδιο στη Βόρεια Αμερική είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας όσο το δυνατόν περισσότερο στη διαχείριση του επωνυμίου μας, την εμπορική μας εκμετάλλευση και το σχεδιασμό των προϊόντων, ως έναν τρόπο να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις και τις ανάγκες των καταναλωτών. Η μετακίνηση ενός σημαντικού τμήματος της βιομηχανικής μας παραγωγής  από την αγορά των ΗΠΑ και του Καναδά σε εργολήπτες σε ολόκληρο τον κόσμο θα προσδώσει στην εταιρεία μας μεγαλύτερη ευελιξία, προκειμένου να κατανείμουμε καλύτερα τους πόρους και το κεφάλαιό μας. Αυτά είναι κρίσιμα βήματα, αν θέλουμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί.

Αυτά έλεγε ο Τζον Ερμάτινγκερ πρόεδρος του αμερικανικού τμήματος της Levis Strauss και εξηγεί την απόφαση της εταιρείας να κλείσει 22 εργοστάσια και να απολύσει 13000 Αμερικανούς εργαζόμενους . Φεβρουάριος 1999.

Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες της βόρειας Αμερικής, του Καναδά, αλλά και της Ευρώπης θέλοντας να δημιουργήσουν ισχυρά επωνύμια με βαθύτερα εσωτερικά νοήματα βρίσκονται σε μια διαδικασία υπέρβασης της ανάγκης να ταυτίζονται με τα υλικά προϊόντα που κατασκευάζουν.

Αποχαιρετισμός στο Δημήτρη Χριστούλα- Πολιτικό διάβημα υπογεγραμμένο με αίμα – Σταύροs Λυγερός




Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6.4.12 (via contramee)
Οποια γνώμη κι αν έχει κανείς για το περιεχόμενο του μηνύματος που άφησε ο αυτόχειρας συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, θα συμφωνήσει ότι το τραγικό διάβημά του διαπέρασε την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι μόνο ότι το υπέγραψε με το αίμα του και μάλιστα κατά τρόπο τελετουργικό. Ούτε είναι μόνο η ξεκάθαρη και δεδηλωμένη πολιτική πρόθεση του αυτόχειρα. Είναι κυρίως το γεγονός ότι οι Ελληνες, στη μεγάλη πλειονότητά τους, αναγνώρισαν σ’ αυτό το δραματικό και οργισμένο σημείωμα μια πραγματικότητα ή μια απειλή για το δικό τους βίο, όταν τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια συνεχώς πολλαπλασιάζονται.