Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Το αμείλικτο μένος για το Πανεπιστήμιο


Πολλοί πανεπιστημιακοί δημοσιεύουν ενδιαφέροντα ή και εξαιρετικά κείμενα, αντιδικώντας με το νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Προσπαθούν να εξηγήσουν με όρους ενός αχαλίνωτου ουμανισμού, ή με όρους μιας δομημένης αλλά ακαδημαϊκής επιχειρηματολογίας, προβλήματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα για τον εξωπανεπιστημιακό πολίτη.
Συχνά αντιμετωπίζουν μια ανεξήγητη, κυρίως διαδικτυακή, επιθετικότητα. Απαντούν. Μόνο που απαντούν -φοβάμαι- σε λάθος ερώτημα. Το κέντρο της σοβαρής διαμάχης δεν είναι μια πολιτική «αβλεψία», μια τεχνοκρατική αδεξιότητα στην κατασκευή του νόμου. Ούτε η θεμελίωση ενός μεγάλου πολιτιστικού εγκλήματος που συντελείται με τη στρατηγική ανάσχεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Συνεχής εξάπλωση της δυστυχίας



thumb
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Την ώρα που ο Βενιζέλος... μυξοκλαίει για τη χαμένη πολιτική του προοπτική, πολύ περισσότεροι Έλληνες, λιγότερο προνομιούχοι από τον υπουργό Οικονομικών, κλαίνε για πολύ σοβαρότερους λόγους. Κυρίως επειδή, αν και ποτέ δεν είχαν τις απολαύσεις του υπουργού, τώρα βλέπουν να χάνουν ακόμη και τα ψίχουλα που υποτίθεται πως... «απολάμβαναν». Ιδιαίτερα στην Αθήνα, όπου η εξάπλωση της δυστυχίας είναι τρομακτική.
Για του λόγου το αληθές, την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος προχώρησε σε μια ακόμη από τις πρωτοφανείς παγκοσμίως οικονομικές συμφωνίες της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου – με τη Φινλανδία αυτή τη φορά – κλαίγεται για τη χαμένη πολιτική προοπτική του, η κοινωνία στενάζει και μάλιστα με τεκμήριο κρατικά στοιχεία.
Σύμφωνα με τη χθεσινή καταθλιπτική ανακοίνωση του ΟΑΕΔ, ένας στους τρεις εγγεγραμμένους ανέργους βρίσκεται στην Αθήνα – την πρωτεύουσα της χώρας, που συγκεντρώνει δυστυχώς τον μισό πληθυσμό της! Χωρίς να υπολογίζουμε τους μη εγγεγραμμένους... Στο σύνολο μάλιστα των εγγεγραμμένων ανέργων η κυρίως παραγωγική ηλικία, αυτή μεταξύ 30-54 ετών, έχει την...τιμητική της, καθώς σε αυτήν αναλογεί το 62,70% χαμένων αυτής της κρίσης.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ



Πηγή: Sofokleous 10
του Β. Βιλιάρδου

Η επιστροφή στον κανόνα του χρυσού φαίνεται να είναι μία από τις λύσεις για την καταπολέμηση των μανιοκαταθλιπτικών αγορών, της υπερχρέωσης, των κρίσεων, του υπερπληθωρισμού και της δικτατορίας των τραπεζών – κυρίως όμως, για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης


Ανάλυση και ιστορική αναδρομή

«Με εξαίρεση εκείνες τις εποχές, στις οποίες ίσχυε ο κανόνας του χρυσού, έχουν χρησιμοποιήσει πρακτικά όλες οι κυβερνήσεις στην Ιστορία το αποκλειστικό δικαίωμα τους να εκδίδουν χρήματα, για να λεηλατήσουν και να εξαπατήσουν τους Πολίτες-υπηκόους τους» (F.Avon Hayek).

«Χωρίς την ύπαρξη του κανόνα του χρυσού, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προστασίας των αποταμιεύσεων από τον περιορισμό της αγοραστικής τους αξίας, σαν αποτέλεσμα του υπερπληθωρισμού» (A.Greenspan – το 1966, πριν ακόμη γίνει μέλος της άρχουσας τάξης). 

«Ο χρυσός είναι χρήμα και τίποτα άλλο….Ο χρυσός είναι το πραγματικά μοναδικό χρήμα – με εξαίρεση το ασήμι» (J.PMorgan).

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ