Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Οι δύο όψεις της βίας


Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
16-5-2010


Το 2005, τα παρισινά προάστια παίρνουν φωτιά από την τυφλή εξέγερση των μεταναστών δεύτερης γενιάς. Οι εξεγερμένοι μη προνομιούχοι του δυτικού κόσμου πυρπολούν τις ίδιες τους τις συνοικίες και οι κοινωνικοί αναλυτές γράφουν άρθρα έκπληκτοι για το ξέσπασμα μιας εξέγερσης που δεν απαιτεί τίποτα, μόνο καταστρέφει.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ απαντάει στην έκπληξή τους με μια παλιά ιστορία: Σε ένα εργοστάσιο η διεύθυνση υποπτεύεται ότι ένας εργάτης κλέβει. Ετσι, κάθε βράδυ με τη λήξη της βάρδιας οι φύλακες τον ψάχνουν εξονυχιστικά καθώς βγαίνει με ένα άδειο καροτσάκι. Δεν βρίσκουν ποτέ τίποτα. Η λύση του μυστηρίου είναι απλή. Ο εργάτης κλέβει τα άδεια καροτσάκια. Ετσι, και οι εξεγερμένοι του Παρισιού κατά τον Ζίζεκ δεν στέλνουν κανένα μήνυμα. Το μήνυμά τους είναι η εξέγερση. «Το μέσο είναι το μήνυμα» όπως έλεγε και ο Μακ Λιούαν - θυμίζει ο Ζίζεκ.


Νηφάλια ανάλυση
Στο νέο του βιβλίο, «Βία - Εξι λοξοί στοχασμοί» (εκδόσεις Scripta - μετάφραση Νεκτάριος Καλαϊντζής) ο σλοβένος φιλόσοφος, «μαθητής» του Χέγκελ και του Λακάν με το προσφιλές του προβοκατόρικο γράψιμο, ρίχνει έξι λοξές ματιές στη βία. Λοξές, για να καταφέρει μια νηφάλια ανάλυσή της χωρίς να πέφτει στην παγίδα της συναισθηματικής προσέγγισης. Γι' αυτό, από την εισαγωγή εξηγεί ότι από τη μία υπάρχει η υποκειμενική βία, τα οδοφράγματα, οι τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, ό,τι λατρεύει να αγκαλιάζει η θεαματική βιομηχανία ως βία. Από την άλλη όμως παραμονεύει η συστημική βία, οι «καταστροφικές συνέπειες της ομαλής λειτουργίας των οικονομικών και πολιτικών συστημάτων μας». Αυτή η αθέατη βία, που πρέπει να αναλυθεί προκειμένου να κατανοήσει κανείς κάθε ξέσπασμα υποκειμενικής βίας. 

Το γράμμα που δεν έλαβε (ακόμη) ο λαός...



16/05/2010


Πηγή: Αριστερά και Πολιτική


Μέσα στην όξυνση της κρίσης και μπροστά στο φάσμα πτώχευσης του λαού, εκατομμύρια εργαζόμενοι στρέφουν το βλέμμα τους, για μια ακόμη φορά, προς τις οργανώσεις της Αριστεράς και ιδίως στο σταθερότερο και ισχυρότερο στήριγμά της, το ΚΚΕ. 

Αναμένουν από αυτό μια ελπίδα, ένα φως, ένα προσκλητήριο μάχης, αλλιώτικο από τα άλλα. Ένα προσκλητήριο που και σε άλλες κρίσιμες εποχές είχε λυτρωτικά αποτελέσματα για το λαό. Ένα ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ προς όλες τις ζωντανές, εργαζόμενες δυνάμεις του τόπου, πολιτικά και συνδικαλιστικά οργανωμένες και μη. Ένα προσκλητήριο που θα έλεγε, εμπρός όλοι μαζί να ανταμώσουμε σ’ ένα ΠΛΑΤΥ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ για να αντιμετωπίσουμε τη νέα τεράστια επίθεση κατά των εργαζομένων, του λαού και όλων των λαϊκών, δημοκρατικών, οικονομικών και εργασιακών δικαιωμάτων. 

Όμως το γράμμα δεν ήρθε, ακόμη. Ο λαός στο νου του «το έχει συντάξει» από καιρό. Την υπογραφή περιμείνει. Στις 15 Μαΐου 2010, στη μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ ακούστηκε μόνο το μισό προσκλητήριο. «Έλα μαζί μας, υπάρχει λύση». Το άλλο μισό «Πάμε όλοι μαζί, και εμείς και οι άλλοι που παλεύουν, στο λαό εκεί είναι η λύση», δεν ακούστηκε. Δεν ακούστηκε το προσκλητήριο – έναυσμα προς τις άλλες οργανώσεις της Αριστεράς και στους απλούς αγωνιστές που αγωνιούν και όπου τεράστιες δυνάμεις ανέμεναν αυτό το γράμμα για να σπάσουν τα φράγματα και τα παλιά αναχώματα μπροστά στην ελπιδοφόρα προοπτική συγκρότησης ενός νέου μετώπου που θα μπορούσε να ονομαστεί και ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ της χώρας από τη κρίση.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ



«Η κρίση δεν αλλάζει μόνο τα  οικονομικά μεγέθη,  αλλάζει τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων»
Τη συνέντευξη πήραν
η Όλγα Μπαλαούρα
και η Αφροδίτη Μπαμπάση
Πηγή: "ΕΠΟΧΗ"

*Βρισκόμαστε εν μέσω οικονομικής κρίσης, η έξοδος από την οποία φαίνεται μακρινή. Πώς θα χαρακτήριζες τη σημερινή κοινωνικοπολιτική συγκυρία;-Η οικονομική κρίση έχει επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής: στο οικονομικό, στην πολιτική και στην οργάνωση της ψυχικής ισορροπίας των ανθρώπων. Ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας δείχνει ότι δεν πρόκειται για μια κρίση με την έννοια μιας αλλαγής περισσότερο ή λιγότερο σημαντικής κάποιων πραγμάτων που μετά θα ισορροπήσουν, αλλά για ένα συνολικό γράψιμο από την αρχή του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά και των σχέσεων των ανθρώπων μέσα σ’ αυτή. Με αυτή την έννοια είναι πολύ πιο βαθιά η αλλαγή από τις αλλαγές των κοινωνικο-εργασιακών δικαιωμάτων.
 

Στον αστερισμό της διάσπασης

16-5-2010

Εχει η αριστερά εναλλακτική πρόταση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση; Ποιο είναι το σχέδιο, με ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις μπορεί να υλοποιηθεί; Και κατ' επέκταση μπορεί η ευρωπαϊκή αριστερά να διαμορφώσει μία νέα στρατηγική για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Η «Κ.Ε.» θέτει τα ερωτήματα αυτά, σε μια προσπάθεια να φωτίσει τους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις των κομμάτων και του κόσμου της αριστεράς, για τα αίτια που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο αλλά και τις προτάσεις που θα μπορούσαν να μας βγάλουν απ' αυτό. Στο άνοιγμα αυτής της συζήτησης, επιχειρούμε μια συνοπτική καταγραφή ορισμένων κρίσιμων χαρακτηριστικών της αριστεράς, των εκλογικών της δυνάμεων στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και των τάσεων που διαγράφονται. Και βέβαια σε κάθε συζήτηση γύρω από την αριστερά μπαίνει το ερώτημα εάν υπάρχει προοπτική κοινής δράσης και συνεργασίας.

Τα καμπανάκια της ενότητας

16-5-2010

Οταν, πριν από λίγες μέρες, στο συλλαλητήριο που έγινε στο Σύνταγμα, η πορεία του ΠΑΜΕ έφθανε στη Βουλή, οι συγκεντρωμένοι από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ τους υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα.
Στη συνέχεια έκαναν μερικά βήματα μπροστά κι ενώθηκαν μαζί τους. Παρά τη συγκίνηση και την ελπίδα που γέννησε αυτή η συνάντηση, οι ηγεσίες έσπευσαν να επισημάνουν ότι επρόκειτο για τυχαίο γεγονός, όπως πράγματι ήταν.
Αν και οι γραφειοκρατίες των κομμάτων της αριστεράς παραμένουν εξαιρετικά επιφυλακτικές, όλο και περισσότερος κόσμος, αλλά και γνωστές προσωπικότητες της αριστεράς, μιλούν για την ανάγκη να βρεθούν όλοι μαζί και να αγωνιστούν γι' αυτά που τους ενώνουν, τους κοινούς στόχους.
Ο Αντώνης Μανιτάκης, ο Γιώργος Ρούσης, ο Μανώλης Γλέζος, ο Ευτύχης Μπιτσάκης έκαναν δημόσιες εκκλήσεις για κοινή δράση της αριστεράς.