Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Εδώ Αριστερά, εκεί Αριστερά, (πού είναι η Αριστερά;)


Πηγή: Ελευθεροτυπία

Η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, στο σύνολό της, κατά πόσο είναι μια ζώσα πραγματικότητα, αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας αυτής της κοινωνίας, και κατά πόσο είναι ένα ιστορικό κατάλοιπο του πάλαι ποτέ ένδοξου εαυτού της και απλά καταναλώνει από τα «έτοιμα», χωρίς να παράγει τίποτα καινούργιο; Ή εν πάση περιπτώσει, στο σημείο που παράγεται κάτι καινούργιο από την κοινωνία, αυτό κατά κανόνα ή είναι αδιάφορο ή ακόμα «εχθρικό» για την κλασική Αριστερά.

Το ερώτημα θα μπορούσε να έμπαινε και για την ευρωπαϊκή Αριστερά, που έχει τις ρίζες της στη Σοσιαλδημοκρατία ή στα Κομμουνιστικά Κόμματα της Γ' Διεθνούς.

Αν η Χιλή, για να εφαρμόσει την οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτή υπαγορεύτηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, χρειάστηκε έναν αιμοσταγή δικτάτορα, τον Πινοσέτ, εμείς στην Ελλάδα, για να εφαρμόσουμε την ίδια πολιτική, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε καμιά δικτατορία. Απλά ψηφίζουμε την κυβέρνηση που θα την πραγματοποιήσει, άσχετα από το τι έλεγε προεκλογικά. Η ιστορική Σοσιαλδημοκρατία, εδώ και καιρό, είναι το πτώμα του παλιού εαυτού της που έθαψε μαζί της και τα όσα σημαντικά είχε προσφέρει. Η σημερινή κυβερνητική Σοσιαλδημοκρατία είναι ένας επικίνδυνος «Φρανκενστάιν». Από τα κόμματα της Γ' Διεθνούς απομένουν δύο που έχουν κρατήσει το προφίλ του παρελθόντος και έχουν μια μικρή, αλλά σταθερή παρουσία. Αυτά της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. (Τα υπόλοιπα έχουν πάρει αποστάσεις από το τριτοδιεθνιστικό μοντέλο, χωρίς εντούτοις να έχουν βρει μια καινούργια φυσιογνωμία, και κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας). Η πολιτική των εναπομεινάντων Κ.Κ. είναι αυτοσκοπός και συνίσταται στο να ενισχυθεί ο «υποκειμενικός φορέας». Δηλαδή η ισχύς του κομματικού μηχανισμού. Επιλέγουν εκείνες τις παρεμβάσεις που θα ενισχύσουν τον μηχανισμό, αποφεύγοντας όλες τις ενέργειες που δεν φέρνουν οφέλη. Και εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε μια «επιχειρηματική» λογική. Το σύνθημα «ΚΚΕ ισχυρό» τα αποσαφηνίζει όλα.

Παραφράζοντας τον Ρακίνα...



Πηγή: Κατερίνα

«Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου» Ρακίνας
Σε αυτόν τον μάταιο βίο, πολύ λίγες βεβαιότητες διαθέτω. Αλλά κάποιες από αυτές τις ελάχιστες, δυστυχώς επιβεβαιώνονται διαρκώς.

Αν θεωρήσουμε σαν αξίωμα ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα στην παρούσα ιστορική συγκυρία για μία ανεπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα, τότε τα δεδομένα και η λογική οδηγούν στο θεώρημα ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, πολύ απλά γιατί ΔΕΝ υπάρχει.

Η Δημοκρατία για να λειτουργήσει ο πολίτης ΠΡΕΠΕΙ να έχει την δυνατότητα επιλογών. Νοιώθω καθημερινά να με στοιχειώνει μια φράση της Σαντάλ Μουφ στο Δημοκρατικό παράδοξο. «Αν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Coca Cola και στην Pepsi Cola, στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή». Και ναι στην Ελλάδα, και στην κατ’ επίφαση δημοκρατία της, ο πολίτης ΔΕΝ έχει επιλογές και κατ’ επέκταση ΔΕΝ έχει Δημοκρατία.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι βαθιά σάπιο, η γάγγραινα έχει διαλύσει τα πάντα, στο μόνο που παραπέμπει είναι σε εκείνους τους απογόνους των βασιλικών και αυτοκρατορικών οίκων που αναπαραγόμενοι επί χρόνια μεταξύ τους κατέληγαν παθολογικά και ψυχικά ασθενείς. Η μόνη πολιτική που έχουν την δυνατότητα να ασκήσουν εξαντλείται σε έναν ατελειωτο επικοινωνιακό βερμπαλισμό, για το αν ο προηγούμενος ήταν πιο ανήθικος από τον διάδοχο, μέχρι και ο νυν να γίνει τέως.

Οι κυβερνήσεις, δεν έχουν ιδεολογικά εργαλεία, δεν έχουν στόχους, δεν διαθέτουν την στοιχειώδη ευφυΐα να ασκήσουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο μόνος σκοπός κάθε άλλο παρά ...ιδεολογικός είναι, αρχίζει και τελειώνει στη διατήρηση της εξουσίας και των ...πλεονεκτημάτων της, για μια μεγαλούτσικη είναι η αλήθεια κάστα ανθρώπων. Αλλά πολύ, πολύ πολύ ...πολύ μικρότερη απο το πλήθος των πολιτών.


Ιδεολογία τα Κόμματα δεν διαθέτουν. Από καιρού εις καιρόν απλώς έχουν ιδέες. Ή μάλλον, αντιγράφουν ιδέες. Ιδέες που συγκρίνονται μόνο με αυτήν την ιστορική φράση της Αντουανέτας για το πως θα μπορούσε να αναπληρωθεί η έλλειψη ψωμιού...