NYT: A Very Greek Depression

ΠΗΓΗ: New York Times

By KOSTAS TSAPOGAS

Published: February 14, 2013

LIKE many Greeks caught in the maelstrom of the economic crisis, my wife and I live a day-to-day existence.

Since the newspaper where I worked for 23 years (my wife for 17) went out of circulation in December of 2011, we have both been unemployed. Neither of us have received a paycheck in 18 months, as our newspaper stopped paying us five months before it closed. With unemployment for journalists at over 30 percent, and the official unemployment rate at 26 percent, our prospects for this year are, shall we say, not terribly favorable.

Our story is typical of many in Greece, though some are much worse off and some have it better. But like an overwhelming number of Greeks who are struggling just to get enough food, to keep their homes warm and to maintain a semblance of normalcy, we are fighting to keep our dignity intact and avoid the depression that is enveloping our country.

We have been lucky in some ways. Our son, like many young people, has left Greece and found work as a software engineer in Scotland, and we are watching as the country loses a generation of highly skilled university graduates. Our parents, though elderly, are healthy and manage to survive on their pension, which has been cut by almost 50 percent in the last two years. They have offered to share what little they have with us — something common in Greece, where traditional family ties often offset ineffective social welfare programs.

ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

ΠΗΓΗ: Γιάννης Παπαϊωάννου

 Σταμάτης Κυριακάκης

Η παραλία του Σαρωνικού είναι μία περιοχή με πλούσια ιστορία και από την αρχαιότητα αποτελεί πόλο έλξης για τη μοναδική αισθητική του τοπίου. Παράλληλα αποτελεί ένα χώρο στον οποίο συνυπάρχουν φυσικά οικοσυστήματα με μεγάλη οικολογική αξία, σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι και λειτουργίες που εξυπηρετούν τις ανθρώπινες ανάγκες. Επομένως συνιστά ένα συλλογικό αγαθό το οποίο η πολιτεία οφείλει να διαφυλάξει και να αναδείξει ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή των πολιτών και των συλλογικοτήτων τους στη διαχείρισή του.

 Δυστυχώς μέχρι σήμερα το μοναδικό αυτό τοπίο έχει αντιμετωπισθεί από τις κυβερνήσεις σαν «οικόπεδο για ανοικοδόμηση» με αποτέλεσμα να γίνεται χωροθέτηση λειτουργιών άναρχα και οι περισσότερες από αυτές δε συνάδουν  με τον παράκτιο και θαλάσσιο χώρο.                    Μοναδικό κριτήριο είναι το πρόσκαιρο κέρδος, κυρίως για τους επιχειρηματίες ενώ από την άλλη πλευρά οι πολίτες στερούνται πάρα πολύ μεγάλη παραλιακή έκταση, αφού πολλά χιλιόμετρα ακτογραμμής είναι περιφραγμένα με την  πρόσβαση σχεδόν απαγορευμένη για το κοινό.

 Η σημερινή κυβέρνηση με την πολιτική  εκποίησης του δημόσιου χώρου και  με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη των υποψήφιων επενδυτών δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο «αποχαρακτηρισμού» του θαλάσσιου μετώπου του Σαρωνικού από χώρο κολύμβησης και ήπιας άθλησης σε χώρο « εντατικών λειτουργιών υψηλής απόδοσης» πράγμα το οποίο θα οδηγήσει στο να αποκοπεί η παραλία ακόμα περισσότερο από τον αστικό ιστό και είναι πολύ πιθανό να δρομολογήσει μη αναστρέψιμες καταστάσεις.

Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα

ΠΗΓΗ: Περγάδι

Μια επιστημονική εργασία του Paul De Grauwe δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και των  "συναισθήματων" των αγορών. Δεν είναι ,όμως, οι κυβερνητικές πολιτικές που καθορίζουν τα σπρεντς αλλά η ίδια ΕΚΤ.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις, που αφαιρούσαν το αίμα  του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι πιο διπλωμάτες, αλλά επί τη βάσει των συμπερασμάτων τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών και όχι στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί μια βαριά λιτότητα, χωρίς όμως να μειωθούν τα επιτόκια των τίτλων τα οποία, όμως, μειώθηκαν μόνο και μόνο χάρη στην παρέμβαση της ΕΚΤ.

Βαρουφάκης: Πού το πάει το ΔΝΤ;

Πηγη: protagon.gr

Σήμερα θα σας απευθυνθώ περισσότερο ως ‘ρεπόρτερ’ και λιγότερο ως σχολιαστής. Ελπίζω ότι, στο πλαίσιο της συζήτησης που έχει φουντώσει σε σχέση με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και την «λανθασμένη» εκτίμησή τους από το ΔΝΤ (μια συζήτηση που εδώ στο protagon την ξεκινήσαμε πολύ πριν, π.χ. εδώ), αυτά που έχω να σας μεταφέρω θα φανούν χρήσιμα τόσο σε εκείνους που τείνουν να συμφωνούν με τις θέσεις μου ως προς το τι πρέπει να κάνουμε ως Ελλάδα όσο και στους πολλούς επικριτές των προτάσεών μου. Έτσι τουλάχιστον ελπίζω.

Στις 7 και 8 Φεβρουαρίου έτυχε να συμμετάσχω σε νομικό συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Texas International Law Journal στο Austin, απ’ όπου σας γράφω. Το κεντρικό θέμα του συνεδρίου ήταν «Το Κράτος και οι Τράπεζες» και μέρος του αφιερώθηκε στην Κρίση της Ευρωζώνης με έμφαση στην τραπεζική κρίση και στα νομικά ζητήματα που θα προκύψουν στην πορεία μιας διαδικασίας ενοποίησης των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης (Banking Union) – μιας διαδικασίας την οποία, υποτίθεται, ότι έχουν βάλει μπροστά οι ευρωπαίοι ηγέτες μας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διοργανωτές με προσκάλεσαν να μιλήσω στους συνέδρους (καθηγητές και διδακτορικούς φοιτητές νομικών σχολών) με θέμα, τί άλλο, την Τραπεζική Ενοποίηση της Ευρωζώνης (μια ενοποίηση που, με τον συνεργάτη μου Stuart Holland, πρεσβεύουμε ως αναγκαία για την επίλυση της Κρίσης από το 2010/1 – πχ. δείτε εδώ).