Αλληλεγγύη στους ... υπαίτιους της κρίσης

Πηγή: Ριζοσπάστης

«Ο ΣΚΑΪ θα εξασφαλίσει προσφορές και δώρα σε όσους χρειάζονται πραγματικά στήριξη. Τώρα είναι η στιγμή να αποδείξουμε ότι υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη και ότι όταν θέλουμε να πετύχουμε, ενωμένοι το μπορούμε».

Αυτό είναι ένα από τα «σλόγκαν» της εκστρατείας της επιχείρησης ΣΚΑΪ «Ολοι μαζί. Η Ελλάδα μπορεί», η οποία καλεί τα λαϊκά στρώματα να «αντιδράσουν», επειδή η «οικονομική κρίση μας αφορά όλους». H εκστρατεία αυτή επισημαίνει ως έναν από τους σκοπούς της «να ανοίξουμε διάλογο, φέρνοντας κοντά τις κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες δέχονται άμεσα τις επιπτώσεις της. Δεν πρέπει να σπάσει ο ιστός της κοινωνικής συνοχής».

Στο πλαίσιο αυτό, ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι και όσοι παρέχουν υπηρεσίες, έμποροι, ξενοδόχοι, κατασκευαστές, παραγωγοί - μεσάζοντες - καταναλωτές, κάνουν προσφορές «για να αντιμετωπίσουμε την κρίση». Φορείς και ιδιώτες, οι οποίοι θα συνεισφέρουν στην προσπάθεια αυτή, επωφελούνται με προβολή τους από το σταθμό.

Δημήτρης Καζάκης: Ποιες προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ενιαίο Μέτωπο σήμερα

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ  28 Ιούνιος 2010

Δ. Καζάκης

Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε. Δεν μπορεί λοιπόν να του ζητιέται να πληρώσει το «λογαριασμό του χρέους» που άλλοι δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτόν.

• Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι ένα επαναστατικό ή σοσιαλιστικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο

• Η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία

Η χώρα εδώ και χρόνια έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου η επιβίωσή της εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί να βρει δάνεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Την τελευταία δεκαετία η χώρα δανείστηκε κοντά στα 490 δισ. ευρώ από τα οποία το 97% πήγε στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων, ενώ μόνο το 3% πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με άλλα λόγια δανειζόμαστε για να ξεπληρώνουμε παλιότερα χρέη.

«Δεν υπάρχει ανώδυνη διέξοδος από την κρίση»

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Του GEORGE IRVIN Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου

Ενα τυποποιημένο μέρος των οικονομικών εγχειριδίων λέει ότι, αν μια χώρα δεν μπορεί να προβεί σε υποτίμηση του νομίσματός της, τότε πρέπει να προβεί σε περικοπές στους πραγματικούς μισθούς για να αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας και να καταστήσει τις εξαγωγές της ελκυστικότερες.

Οντως, θεωρείται ότι ένας από τους κύριους λόγους για την επιτυχία της Γερμανίας στον τομέα των εξαγωγών την τελευταία δεκαετία -παρά το γεγονός ότι ένα ισχυρό ευρώ έχει καταστήσει πιο δύσκολες τις εξαγωγές στον υπόλοιπο κόσμο- οφείλεται στο ότι οι πραγματικοί μισθοί έχουν μείνει τελικά στάσιμοι.

Πολλοί οικονομολόγοι -όχι μόνο Γερμανοί- υποστηρίζουν ότι, αν και η ελληνική οικονομία έχει αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, τα οφέλη από την αύξηση της παραγωγικότητας αναλώθηκαν στην αύξηση είτε των μισθών είτε των κοινωνικών παροχών, ειδάλλως σπαταλήθηκαν σε μη παραγωγικές κρατικές δαπάνες. Στην ουσία, αυτό το επιχείρημα λέει ότι το ελληνικό εμπορικό έλλειμμα μπορεί να θεραπευθεί με έναν από τους δύο τρόπους: είτε να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και να υποτιμήσει τη «νέα» δραχμή, είτε να διατηρήσει το ευρώ και να περικόψει τους μισθούς για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Υπάρχουν αρκετά προβλήματα με αυτού του είδους το επιχείρημα. Αρχικά, ενώ το επιχείρημα μπορεί να ισχύει για κανονικές συνθήκες, το τρέχον οικονομικό κλίμα απέχει πολύ από το να είναι κανονικό.

Ακόμα και αν θέλαμε να δουλεύουμε περισσότερο...

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Του LAURENT CORDONNIER

Εδώ και τριάντα χρόνια περίπου, στην οικονομική σκέψη κυριάρχησαν οι θεωρητικοί της προσφοράς.

Με λίγα λόγια, ενώ ο Κέινς στη «Γενική Θεωρία» του (1936) τόνιζε το γεγονός ότι στις καπιταλιστικές οικονομίες της αγοράς η οικονομική επέκταση ερχόταν πάντα αντιμέτωπη με προβλήματα αδυναμίας της ζήτησης, τα οποία οφείλονταν κατά κύριο λόγο στην ανεπάρκεια των επενδυτικών δαπανών ή στην επιθυμία για υπερβολική αποταμίευση (ή στην απαίτηση για υπερβολικά επίπεδα κέρδους), στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι ιδέες του Μίλτον Φρίντμαν και των διαδόχων του, τις οποίες συμμερίζονταν σε μεγάλο βαθμό οι αυτοαποκαλούμενοι «νεοκεϊνσιανοί» οικονομολόγοι, κατόρθωσαν να επιβάλλουν ένα είδος επιστροφής στην κλασική οικονομική σκέψη του 19ου αιώνα για την οποία (σε μακροπρόθεσμο επίπεδο) ουσιαστικά υπάρχουν μονάχα προβλήματα προσφοράς.

Tεκμηριωμένος ρεαλισμός ως αποκύημα φαντασίας

Πηγή: Πρωτοβουλία Οικονομολόγων Πανεπιστημιακών

Paul Krugman

NEW YORK TIMES

Οταν ήμουν νέος και αφελής, πίστευα ότι η υιοθέτηση θέσεων και απόψεων με βάση την προσεχτική διερεύνηση όλων των εναλλακτικών λύσεων, ήταν κάτι σημαντικό. Τώρα πια έμαθα το μάθημά μου. Οι πεποιθήσεις των Σοβαρών Ανθρώπων βασίζονται ως επί το πλείστον σε προκαταλήψεις και όχι στην ανάλυση των γεγονότων. Αυτές οι προκαταλήψεις υπόκεινται στις εκάστοτε μόδες, σε κοινούς τόπους που είναι του συρμού.

Εξ αυτής της διαπίστωσης ορμώμενος, έρχομαι στο θέμα της σημερινής στήλης. Τους τελευταίους μήνες εγώ και άλλοι παρακολουθούμε με έκπληξη και φρίκη να διαμορφώνεται στους κύκλους που χαράσσουν την οικονομική πολιτική ένα είδος συναίνεσης προκειμένου για την επιβολή δημοσιονομικής λιτότητας. Φαίνεται πλέον να αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι εύθετος για περικοπές δαπανών, έστω και εάν οι μεγάλες οικονομίες της υφηλίου παραμένουν βυθισμένες στην ύφεση.

Συνέντευξη με τον καθηγητή και ειδικό στα εργασιακά ζητήματα, Άρι Καζάκο

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

Συνέντευξη με τον καθηγητή και ειδικό στα εργασιακά ζητήματα, Άρι Καζάκο, μας βοηθάει να κατανοήσουμε, πέρα από το προφανές, το βάθος των συνεπειών που θα έχουν τα μέτρα για το εργασιακό, τις ποιοτικές βλάβες που προκαλούνται.

Τη συνέντευξη πήρε

ο Στάθης Κουτρουβίδης

Πώς θεμελιώνεται η άποψη ότι τα μέτρα της κυβέρνησης συνιστούν ανατροπή των εργασιακών σχέσεων;

Η ανατροπή επέρχεται σε όλα τα θέματα που ρυθμίζει το σχέδιο, θέματα που όχι μόνο βρίσκονται στην καρδιά του εργατικού δικαίου αλλά και αποτελούν βασικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του. Ειδικά στο συλλογικό εργατικό δίκαιο η καρδιά του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων είναι ο μηχανισμός μεσολάβησης-διαιτησίας που λειτουργεί στον  ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Χάρη στη νομοθετημένη διαδικασία προσφυγής στη μεσολάβηση και κυρίως στη διαιτησία μπορούν να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στη χώρα. Όταν εργοδότες και εργαζόμενοι δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία, τότε πάνε στον μεσολαβητή και στη συνέχεια στον διαιτητή. Απόλυτη προτεραιότητα του νόμου που ρυθμίζει τα θέματα αυτά είναι να υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στα δύο μέρη. Αν ένα από τα δύο μέρη δείξει κακόπιστη συμπεριφορά, εάν δηλαδή αρνηθεί να πάει ο εργοδότης στη μεσολάβηση ή αρνηθεί την πρόταση του μεσολαβητή που αποδέχεται η εργατική πλευρά, τότε η τελευταία μπορεί να προσφύγει στον διαιτητή, ο οποίος, αφού επιχειρήσει πρώτα να οδηγήσει σε συμφωνία τα διεστώτα μέρη, θα εκδώσει στο τέλος, απόφαση που επέχει θέση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της διαδικασίας είναι ότι εξασφαλίζει συλλογικές ρυθμίσεις των όρων εργασίας, κυρίως Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κατ΄ εξαίρεση διαιτητικές αποφάσεις. Στο 85% των περιπτώσεων τα μέρη φτάνουν στη σύναψη Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και μόνο στο 15% εκδίδονται διαιτητικές αποφάσεις.  

Η άρνηση πληρωμής του χρέους και οι παγίδες

Πηγή: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/07/2010

Του Οικονομολόγου ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Η οικονομική κρίση εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, σε σημείο που κανείς δεν μιλά πια για αποκλειστικά ελληνική κρίση, αλλά μάλλον και για ισπανική, πορτογαλική, βρετανική και ευρωπαϊκή που, τελικά, κινδυνεύει να απλωθεί σε Αμερική και Ασία ακυρώνοντας τις όποιες προσπάθειες ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας. Μάρτυρας η σύγκρουση πολιτικών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωζώνης για την αντιμετώπισή της, όπως και στο εσωτερικό της ΕΕ για τον επιμερισμό των βαρών, ή η διένεξη ΗΠΑ-Κίνας για την συναλλαγματική ισοτιμία και τη προστατευτική πολιτική.

Μαζί με τη κρίση εξελίσσεται αναπότρεπτα και η ταξική πάλη. Ο κοιμισμένος γίγαντας, η τάξη των ευρωπαίων μισθωτών, αφυπνίζεται. Γενικές απεργίες εξαγγέλλονται σαν απάντηση στη γενίκευση των μέτρων μονομερούς λιτότητας που αποφάσισαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Γενικές εθνικές απεργίες που σχεδόν συμπίπτουν χρονικά και συγχρόνως δίνουν ραντεβού για τις 29 Σεπτεμβρίου στην πρώτη συντονισμένη πανευρωπαϊκή απεργία. Η ευρωπαϊκή τάξη της μισθωτής εργασίας αποκτά βαθμιαία συνείδηση ότι στην κρίση αυτή των κρατικών και ιδιωτικών χρεών δεν υπάρχει ένας εύκολα δακτυλοδεικτούμενος ένοχος και αποδιοπομπαίος τράγος, πχ οι ρέμπελοι έλληνες. Αλλά ότι η θυματοποίηση όλων των εργαζομένων με τα μέτρα λιτότητας που προωθούν οι κυβερνήσεις, υποδηλώνει ότι ο πραγματικός ένοχος βρίσκεται εντός των τειχών και δεν είναι άλλος από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την πλουτοκρατία.

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Πηγή: sofokleous10

Β. Βιλιάρδος

Η μη ισορροπημένη κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων, οι πρώτες, αμυδρές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η αδυναμία εξόδου από την εύκολη πολιτική χρήματος, η «πλαστογράφηση» των νομισματικών ισοτιμιών, καθώς επίσης η υπερσυσσώρευση συναλλάγματος στις αναπτυσσόμενες οικονομίες

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, η σημαντικότερη μακροοικονομική αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης (υπάρχουν επίσης πολιτικές αιτίες, μικροοικονομικές και άλλες), ήταν (ενώ συνεχίζει να είναι) τόσο η παγκόσμια, όσο και η ευρωπαϊκή «ανισορροπία» – ιδιαίτερα, η «ασύμμετρη» κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων.

Νέες εγγυήσεις 15 δις στις τράπεζες, καμία εγγύηση για μισθούς, συντάξεις, δημόσιες συγκοινωνίες, νοσοκομεία, ΔΕΚΟ, δημοτικές υπηρεσίες

Πηγή: avantgarde Κοκκινη Ορχήστρα

Κ. Μαραγκός 02/07/2010

φωτοσύνθεση: Constantinople

Λοιπόν από 1η Ιούλη η κυβέρνηση δεν εγγυάται πλέον για τις πληρωμές των εργαζομένων των ΔΕΚΟ. Αυτό το μάθαμε από το πρωί όταν οι οδηγοί κράτησαν τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια μέχρι να πάρουν σαφείς διαπιστώσεις ότι θα μπουν τα δεδουλευμένα του Ιουνίου στους λογαριασμούς τους. Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες και στον ΟΣΕ με το επίδομα αδείας. Την επόμενη μέρα ακούμε ότι οι δήμοι από τον Σεπτέμβρη δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους προς του δημότες, ούτε καν να πληρώνουν τους μισθούς. Στελέχη της κυβέρνησης δηλώνουν χωρίς ίχνος ντροπής ότι πράγματι το κράτος δεν εγγυάται ούτε για τις ΔΕΚΟ, ούτε για τους δήμους, λες και οι δήμοι, οι ΔΕΚΟ ή τα νοσοκομεία που επίσης βρίσκονται στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης δεν είναι τμήμα των υποχρεώσεων του δημοσίου προς του πολίτες, αλλά ανεξάρτητες επιχειρήσεις που πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Και τότε γιατί πληρώνουμε φόρους, για να πηγαίνουν κατευθείαν στις μίζες και τους τοκογλύφους;;;