Πέδρο Πάεζ: Συνέντευξη στον Στ. Κούλογλου

Δεν υπάρχει ούτε μία επιτυχημένη ιστορία που να περιλαμβάνει πολιτικές λιτότητας» βεβαιώνει ο Πέδρο Πάεζ, οικονομολόγος και πρώην υπουργός του Ισημερινού. Ο κ. Πάεζ, που βρέθηκε στην Ελλάδα με αφορμή το Διεθνές Συνέδριο για το Χρέος και την Ευρωπαϊκή Αριστερά, μιλά στον Στέλιο Κούλογλου για την αντιμετώπιση του χρέους στον Ισημερινό και προτρέπει τους Έλληνες να βρουν τις δικές τους λύσεις, αξιοποιώντας γόνιμα τις εμπειρίες από τις διάφορες περιοχές του κόσμου.

ΠΗΓΗ: TVXS

Ο τρόπος που η κυβέρνηση Ραφαέλ Κορέα κατάφερε να μειώσει το εθνικό χρέος έχει λάβει σχεδόν μυθικές διαστάσεις στην Ελλάδα. Θεωρείτε ότι ένα μοντέλο σαν εκείνο θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην ελληνική περίπτωση;

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε μηχανικά τίποτα. Στη Λατινική Αμερική, ωστόσο, έχουμε διάφορες περιπτώσεις όπου εφαρμόστηκαν ετερόδοξες λύσεις για το χρέος, πολύ καλύτερες από αυτές που είχαν προτείνει το ΔΝΤ και οι παραδοσιακές οικονομικές αγορές. Στον Ισημερινό, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα μηχανισμό για τον εξωτερικό έλεγχο του χρέους, ο οποίος μπορούσε να καταγγείλει και να καταστήσει διαφανείς τους όρους των διεθνών συμβάσεων πίστωσης, στις οποίες εμφανίζονται οι συνήθεις ύποπτοι. Ίσως γνωρίζετε κάποια ονόματα, όπως Goldman Sachs, Merrill Lynch, Bank of America, JP Morgan Chase, Citigoup. Συνήθεις ύποπτοι είναι και δικηγορικά γραφεία, νομικοί σύμβουλοι και συνήγοροι, οι οποίοι συνδέονται συνήθως με τις τράπεζες και εμφανίζονται και στις δύο πλευρές των διαπραγματεύσεων, ως εκπρόσωποι των κρατών-οφειλετών και ταυτόχρονα των πιστωτών. Αυτό άνοιξε την πόρτα για πολλές παρατυπίες.

Το «παρασύνταγμα» του μνημονίου και ο άλλος δρόμος, του Γ. Κατρούγκαλου

Πηγή: TVXS

του Γ. Κατρούγκαλου

Α. Νέο «παρασύνταγμα» – νέα εθελοδουλεία;

Με τον όρο «παρασύνταγμα» περιγράφεται στην ελληνική συνταγματική ιστορία το σύνολο των μετεμφυλιακών νομοθετικών και κανονιστικών μέτρων κατά των ατομικών δικαιωμάτων που ήταν μεν αντίθετα στο ισχύον, τότε, Σύνταγμα του 1952, εφαρμόζονταν όμως παράλληλα με αυτό, με επίκληση της ανάγκης απόκρουσης του φαντάσματος του κομμουνιστικού κινδύνου. Τα δύο μνημόνια «Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και «Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής» του ν. 3845/ 2010, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την «εκτελεστική» τους μεταγενέστερη νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού – και όχι μόνον – συντάγματος, ενόψει μιας νέας εκδοχής κατάστασης ανάγκης: της αποφυγής της χρεωκοπίας.

Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει ηβίαιη αυτή αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό του Κουκιάδη ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας». Πράγματι, η ασφυκτική δέσμευση της κυβερνητικής πολιτικής από τις προβλέψεις των μνημονίων, συνιστά περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας πολύ χειρότερο από αυτόν του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα μετά την πτώχευση της το 1893. (Για την ακρίβεια, μάλιστα, ο τότε διεθνής οικονομικός έλεγχος δεν επιβλήθηκε το 1893, αλλά το 1897, μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο. Μόνον τότε έγινε αναγκαστικά δεκτή η επιβολή του ελέγχου, ως αναπόδραστη δηλαδή αποδοχή συντριπτικής στρατιωτικής ήττας, σε συνδυασμό με τις πολεμικές αποζημιώσεις).

Ευρωπαϊκό ψυχόδραμα

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία (12/3/2011)Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Νέος κύκλος υποβαθμίσεων ενεργοποιείται από τους διεθνείς αξιολογικούς οίκους: τα σπρεντ εκτινάσσονται και πάλι, το ευρώ ολισθαίνει, η φερεγγυότητα της ευρωζώνης αμφισβητείται.

Με την κοινή γαλλογερμανική δήλωση της 4ης Φεβρουαρίου, τα πράγματα όσον αφορά την ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους έδειχναν να ηρεμούν, με την ιδέα ότι η φερεγγυότητα των κρατικών χρεών εξασφαλιζόταν με ευρωπαϊκό μηχανισμό.

Αρκεσε το προτεινόμενο από τη Μέρκελ Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, για να ξανανεβούν η ένταση μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων και ο κερδοσκοπικός πυρετός. Εάν σήμερα η ευρωπαϊκή σταθερότητα και το ευρώ δοκιμάζονται, αυτό οφείλεται περισσότερο στον αδιευκρίνιστο, ευμετάβλητο και αντιφατικό χαρακτήρα των γερμανικών προτάσεων για τη διάσωση της ευρωζώνης από τα δημόσια χρέη, παρά στη βαρύτητα των χρεών καθαυτά.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΑΠΕΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Πηγή: ISKRA

Ευρεία περίληψη της εισήγησης του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ στο Διεθνές Συνέδριο «Δημόσιο Χρέος και πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη. Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»  

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι,

Λένε ότι ο τελευταίος ομιλητής στο πάνελ, έχει ένα πλεονέκτημα αλλά και ένα μειονέκτημα. Ως τελευταίος γνωρίζει όσα έχουν ειπωθεί από τους προλαλήσαντες, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να τους επαναλάβει.!

Το θέμα όμως της συζήτησης μας είναι μεγάλο και παρά τις συμπτώσεις σε πολλά ζητήματα, υπάρχουν και διαφορετικές θεωρήσεις. Κατά συνέπεια υπάρχει χώρος για νέους προβληματισμούς.

Άλλωστε το θέμα του χρέους, αγγίζει κρίσιμα ζητήματα στρατηγικής και τακτικής της Αριστεράς που δεν εξαντλούνται σε μια μόνο συζήτηση.

Επιτρέψτε μου να εστιάσω στην εισήγηση μου σε τέσσερα σημεία:

1. Χαρακτήρας κρίσης και η κατάσταση στην ευρωζώνη

Η κρίση που βιώνουμε είναι κατ’ αρχήν κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης του. Είναι ταυτόχρονα και κρίση της «ευρωζώνης», όπως επίσης και κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφάρμοσαν ως τώρα οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Συνδικαλιστές: Τι φταίει στον ΟΤΕ

πηγή: ελευθεροτυπία

1 Μια σειρά επιλογών του παρελθόντος (προγραμματικές συμφωνίες με Siemens και Intracom) αλλά και πρόσφατων (αγορά της αλυσίδας Γερμανός), για τις οποίες ξοδεύτηκαν μυθώδη ποσά του ΟΤΕ για τα οποία κανείς δεν λογοδότησε στη Δικαιοσύνη.

2 Οι σπατάλες για την ικανοποίηση προμηθευτών, πολιτικών και πελατειακών επιλογών έγιναν αφορμή οι δανειακές υποχρεώσεις του ΟΤΕ να φτάνουν σήμερα τα 5 δισ. ευρώ, ενώ κερδοφόρες επενδύσεις και μονάδες πουλήθηκαν άρον άρον (Armentel, Infote).

3 Το κόστος του Δ.Σ. του ΟΤΕ υπερβαίνει τα 5 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ τα στελέχη όταν φεύγουν εισπράττουν παχυλές αμοιβές, όπως τα 600.000 ευρώ του «παραιτηθέντος» Π. Βουρλούμη.

4 Το 2004 υπήρχαν 1.200 αμειβόμενες θέσεις ευθύνης με 20.000 και πλέον εργαζόμενους. Σήμερα υπάρχουν 2.500 αμειβόμενες θέσεις ευθύνης με λιγότερους από 12.000 εργαζόμενους.

5 Αγνωστος αριθμός συμβούλων παίρνουν ετήσιες αποδοχές 80-100.000 ευρώ, ενώ Γερμανοί σύμβουλοι απαίτησαν 10 εκατ. ευρώ για τις υπηρεσίες τους το 2010 χωρίς να υπάρχουν συμβόλαια παροχής υπηρεσιών.

6Οι επισφαλείς απαιτήσεις του ΟΤΕ ανέρχονται σε 900 εκατ. ευρώ. Κύριοι οφειλέτες το Ελληνικό Δημόσιο, δήμοι, νομαρχίες κ.λπ.

7 Η ΕΕΤΤ απαγορεύει συστηματικά την παροχή οικονομικών πακέτων του ΟΤΕ ενώ δεν ισχύει το ίδιο για τους ανταγωνιστές, με αποτέλεσμα την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων συνδρομητών. Δικαιολογία το ότι ο ΟΤΕ έχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά.