ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Του Θανάση Καρτερού
Δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς ανάμεσα στον πλούτο των ιδεών και των πολιτικών της, των λόγων και των έργων της, μια σταθερή επιμονή, μια εμμονή θα μπορούσαμε να πούμε, της κυβέρνησης Παπανδρέου στην ιδέα αλλά και στην πράξη της δικαιοσύνης.
Ιδέα και πράξη που φαίνεται να διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή κάθε δύσκολο αλλά αναγκαίο μέτρο και κάθε δύσκολη αλλά αναγκαία μεταρρυθμιστική της προσπάθεια. Έστω κι αν επιβάλλονται από την τρόικα, οι πολιτικές της κυβέρνησης αποκτούν έτσι ένα ηθικό, θα μπορούσαμε να πούμε, βάθος, με την πιστοποίηση του Παπακωνσταντίνου, του Ραγκούση, του Λοβέρδου και φυσικά του Παπανδρέου.
Δυστυχώς, καθώς ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει και συντελούνται εντός εβδομάδων και μηνών μεταρρυθμίσεις εξ αναβολής δεκαετιών, διαφεύγει από πολλούς το πρωτοφανές φαινόμενο δικαιοσύνης που ζούμε. Ιδιαίτερα το φαινόμενο να μην αντιλαμβάνονται το φαινόμενο παρατηρείται σε όσους ή δεν διαβάζουν ενδελεχώς "Τα Νέα", ή δεν είναι έστω εις θέση να μεταφράσουν σωστά τις εύγλωττες γκριμάτσες της Όλγας Τρέμη όταν ανακρίνει φορτηγατζήδες, πράγμα που μόνο ένα σχόλιο επιδέχεται: Κρίμα! Κρίμα γιατί όποιος δεν αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη χάνει όχι μόνο το φως, αλλά και την παραμυθία που αυτή προσφέρει.