Το Άρθρο 2 που ξεπουλάει τη χώρα

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Ανυπολόγιστης αξίας οι δημόσιες επιχειρήσεις που βγαίνουν μέσω ΤΑΙΠΕΔ στο σφυρί. Επιμέλεια: Μαίρη Ευθυμιάτου

Mε ισχνή πλειοψηφία πέρασε τελικά την προηγούμενη Τετάρτη, το άρθρο 2 του νομοσχεδίου που αφορούσε την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων, μέσω της ένταξής τους στο ΤΑΙΠΕΔ. Ο ασθμαίνων τρικομματικός θίασος έφερε εις πέρας την εντολή της Άνγκ. Μέρκελ, προκειμένου να ξεπουλήσει άνευ όρων όλους τους επικερδείς δημόσιους Οργανισμούς.

Τι προβλέπει το περιβόητο Άρθρο 2; Σύμφωνα και με το επίσημο κείμενο, την «Κύρωση της κατάργησης του ελάχιστου ποσοστού του δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας».

Το ελληνικό κράτος ξεπουλιέται άνευ όρων με πρώτο σταθμό το τέλος του έτους (και έπεται συνέχεια). Αυτό απαιτούν οι δανειστές, αυτό ορίζουν οι συμφωνίες -φανερές και κρυφές- μεταξύ των… αφεντικών και της ελληνικής κυβέρνησης. Ο στόχος σαφής και οι οδηγίες αυστηρές: η Ελλάδα θα πρέπει να αντλήσει 8,8 δισ. ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις έως τα τέλη του 2015 και συνολικά 50 δισ. ευρώ έως το 2020.

Σαμίρ Αμίν: "Ο καπιταλισμός εισήλθε στη γεροντική του φάση "

ΠΗΓΗ: Το Περγάδι

"Η νεοκλασική οικονομική σκέψη είναι ένα ανάθεμα για τον σύγχρονο κόσμο." Ο Samir Amin, 81 ετών, δεν μασάει τα λόγια του όταν αναφέρετε σε πολλούς συναδέλφους του οικονομολόγους. Και ακόμα λιγότερο στην πολιτική των κυβερνήσεων. " Λιτότητα για να μειωθεί το χρέος; Ψεύδονται ασύστολα". "Ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Φράσεις κενές περιεχομένου." 
 

του RubenRamboer
 

Ξεχάστε το Nouriel Roubini, γνωστό  και ως Δρ Doom, τον Αμερικανό οικονομολόγο που έγινε διάσημος επειδή το 2005 προέβλεψε το τσουνάμι, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο  Samir Amin, ήταν αυτός που είχε ανακοινώσει την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. "Εκείνη την εποχή, οικονομολόγοι όπως ο Frank, ο Arrighi, ο Wallerstein, ο Magdoff, ο Sweezy και εγώ, είχαμε πει ότι η νέα Μεγάλη Ύφεση είχε ήδη αρχίσει. Η Μεγάλη. Όχι κάποια συνηθισμένη με τις ταλαντώσεις της, όπως τόσες πολλές μέχρι τότε, θυμάται ο  Samir Amin, Επίτιμος Καθηγητής, Διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου στο Ντακάρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων μεταφρασμένα σε όλο τον κόσμο. "Μας πέρασαν για ανόητους. Ή για κομμουνιστές που επιθυμούσαν να γίνει κάτι τέτοιο. Όλα πήγαιναν κατ’ευχή, κυρία Μαρκησία του ... Αλλά η Μεγάλη Ύφεση άρχισε πραγματικά εκείνη την περίοδο και η πρώτη φάση της κράτησε  από το 1972-73 μέχρι το 1980. "

Μιλάμε για την κρίση των τελευταίων πέντε χρόνων. Ή μάλλον τις κρίσεις: των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας, την πιστωτική, την κρίση χρέους, την οικονομική, του ευρώ ... Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε;

Samir Amin. Όταν το 2007 με την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής αξιοπιστίας τα πάντα τινάχτηκαν στον αέρα, οι πάντες έκαναν πως δεν έβλεπαν. Οι Ευρωπαίοι σκεφτόντουσαν ότι: "Η κρίση έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα την απορροφήσουμε γρήγορα." Αλλά αν η κρίση δεν είχε έρθει από εκεί, θα είχε αρχίσει από αλλού. Το ναυάγιο του συστήματος αυτού ήταν προδιαγεγραμμένο και μάλιστα από τη δεκαετία του 1970. Οι αντικειμενικές συνθήκες μιας συστημικής κρίσης υπήρχαν παντού. Οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, που τις γεννά, περιοδικά, και κάθε φορά βαθύτερες. Τις κρίσεις δεν θα πρέπει να τις εξετάζουμε  ξεχωριστά, αλλά συνολικά.

Κρεμμυδόνες Υ Παέγια και ο αγώνας τώρα δικαιώνεται

Πηγή: Techie Chan

Αν προσπαθήσει κανείς να αποτραβηχτεί και να ξεφύγει από τις κρίσεις ημέρας που του σερβίρουν τα ΜΜΕ, είναι εμφανές πως ολόκληρο το ντόπιο μελόδραμα της συγκυβέρνησης είναι μια τρικυμία στο φλυτζανάκι του τσαγιού που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Όχι γιατί τα μέτρα που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση δεν είναι καταστροφικά, αλλά διότι είναι παντελώς αδιάφορα. Τόσο γιατί δεν πρόκειται να διορθώσουν μισό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, όσο και γιατί κανείς στην ευρώπη δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το αν τα μέτρα στην ελλάδα θα είναι 12-15-18δις.

Η ευρωζώνη πήρε μια σημαντική απόφαση τον ιούνη -πάνω από το πτώμα των γερμανών- να αντιγράψει την αμερικάνικη και βρετανική λύση, δηλαδή να τυπώσει υπερ των πλουσίων ομολογιούχων. Μια λύση που όπως και στις ΗΠΑ δεν θα λύσει το πρόβλημα της κρίσης φυσικά, αλλά τουλάχιστον θα μας απαλλάξει από αυτό το κατασκευασμένο μελόδραμα της κρίσης χρεών των κρατών του ευρώ. Γιατί κατασκευασμένο? Διότι καμία χώρα που το χρέος της είναι αποτυπωμένο στο νόμισμά της δεν μπορεί να χρεοκοπήσει. Η βρετανία λόγου χάρη, δεν είναι λιγότερο χρεοκοπημένη από την ισπανία, κι όμως η πρώτη εμφανίζεται να σκάει από υγεία σε σχέση με τη δεύτερη που δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στα όρια της πιστωτικής ασφυξίας.

BLOOMBERG: If You Want to Save Greece, Stop Lending It Money

ΠΗΓΗ: BLOOMBERG

By Klaus Adam 

The Greek rescue program is seriously derailed. By the end of this year, the economy will be a fifth smaller than it was five years ago, and the government is forecasting another 4.5 percent decline in 2013. This figure may once again prove overly optimistic.

The collapse helps to explain the high drama involved this week, as the Greek government tries to drive through parliament a double dose of austerity in the teeth of recession, and the country’s international creditors worry over whether to give the country its next 31 billion euros ($40 billion) of life support, rather than let it default on debt repayments later this month and crash out of the euro.

Given such a desperate situation, it’s all the more surprising that Greece continues to borrow abroad at a stunning rate. The current account deficit, a measure of external borrowing for the country as a whole, was 21 billion euros in 2011, or about 10 percent of gross domestic product. While it slowed somewhat in 2012, Greek borrowing still ran at an annualized rate of 14 billion euros in the first half of the year.

The continued borrowing is often overlooked in the debates over how to rescue Greece, and it indicates that the effort to avoid default is doomed.

Permanent Slowdown

Heavy foreign borrowing is sensible when a country is faced with a temporary fall in growth. It can help to cushion the effects on domestic consumption. But Greece is not suffering from a temporary slowdown in the economic cycle. In a situation where the decline in activity is more permanent, large-scale borrowing to sustain consumption only increases the pain down the road. It requires cutting back consumption to fall in line with lower production levels, as well as additional reductions to service the accumulated external debt.