1 Απρ 2010
Η απόφαση της Ευρωζώνης για δημιουργία μηχανισμού παρέμβασης και δανειακής στήριξης – υπό όρους - προβληματικών δημοσιονομικά οικονομιών όπως η ελληνική, χαιρετίσθηκε από την κυβέρνηση σαν μεγάλη νίκη της χώρας.
Από, δε, τον υπουργό Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου σαν ένα βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου μοντέλου οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη. Μετριοπαθέστερη ήταν η αντίδραση ανθρώπων της εγχώριας αγοράς (‘κερδίσαμε χρόνο’), από την πλειονότητα του κόσμου (πολιτικού και μη) καταγράφηκε σαν μία ανάσα στην πορεία προς το άγνωστο, ενώ αδιάφορη έως αρνητική ήταν η στάση των ξένων αγορών με συνέπεια μία πρόσκαιρη μείωση των διαφορικών επιτοκίων (spreads) και εν συνεχεία νέα άνοδός τους στις 340 μονάδες βάσης.
Στη πορεία μάθαμε πως το ΔΝΤ δεν πρόκειται να υπακούσει στην ΕΕ αλλά θα θέσει τους δικούς του όρους εφόσον του ζητηθεί από την Ελλάδα η χρηματοδοτική συνδρομή. Συνεπώς, ακόμη και εάν δανεισθούμε το προσεχές δίμηνο όσα ζητάμε και πάρουμε την περίφημη ανάσα χρόνου που θέλαμε, το ερώτημα που παραμένει είναι :
Τι να τον κάνουμε τον χρόνο που κερδίσαμε ;
