Κάθε άλλο παρά αυτοκτονία μπορεί να είναι η στάση πληρωμών από ένα κράτος. Εκθεση οικονομολόγων του ΔΝΤ («The Costs of Sovereign Default», Eduardo Borensztein - Ugo Panizza, 2008), που επικαλείται σε άρθρο του ο χθεσινός Guardian, δείχνει ότι αντίθετα με όσα διατυμπανίζει σήμερα η ΕΚΤ και η επικρατούσα οικονομική σκέψη για την ελληνική κρίση χρέους, τα κόστη μιας αθέτησης πληρωμών, αν και σημαντικά, διαρκούν το πολύ ένα με δύο χρόνια.
«Σχεδόν ποτέ δεν ανιχνεύονται επιπτώσεις», πέραν αυτού του χρονικού διαστήματος, καταλήγει η έκθεση. Αντίθετα, πιο σημαντικές είναι οι πολιτικές συνέπειες για τις κυβερνήσεις και τους αξιωματούχους που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία.
Οι Eduardo Borensztein και Ugo Panizza έβαλαν στο μικροσκόπιό τους χρεοκοπίες κρατών ή επεισόδια που χαρακτηρίστηκαν ως χρεοκοπία από το 1824 έως το 2004.
Η Λατινική Αμερική ήταν η ήπειρος με τον υψηλότερο αριθμό αθέτησης κρατικού χρέους (126) σε αυτό το διάστημα, ενώ ακολουθεί η Αφρική (63). Στις περιπτώσεις που εξετάζονται περιλαμβάνονται και τρεις στάσεις πληρωμών τού ελληνικού κράτους (1826-1878), (1894-1897), (1932-1964).
