Betting with Trillions. Prison of Debt Paralyzes West

ΠΗΓΗ: SPIEGEL
By Cordt Schnibben

1. Prison of Debt Paralyzes West

Be it the United States or the European Union, most Western countries are so highly indebted today that the markets have a greater say in their policies than the people. Why are democratic countries so pathetic when it comes to managing their money sustainably?

  

In the midst of this confusing crisis, which has already lasted more than five years, former German Chancellor Helmut Schmidt addressed the question of who had "gotten almost the entire world into so much trouble." The longer the search for answers lasted, the more disconcerting the questions arising from the answers became. Is it possible that we are not experiencing a crisis, but rather a transformation of our economic system that feels like an unending crisis, and that waiting for it to end is hopeless? Is it possible that we are waiting for the world to conform to our worldview once again, but that it would be smarter to adjust our worldview to conform to the world? Is it possible that financial markets will never become servants of the markets for goods again? Is it possible that Western countries can no longer get rid of their debt, because democracies can't manage money? And is it possible that even Helmut Schmidt ought to be saying to himself: I too am responsible for getting the world into a fix?

The most romantic Hollywood movie about the financial crisis isn't "Wall Street" or "Margin Call," but the 1995 film "Die Hard: With a Vengeance." In the film, an officer with the East German intelligence agency, the Stasi, steals the gold reserves of the Western world from the basement of the Federal Reserve Bank of New York and supposedly sinks them into the Hudson River. Bruce Willis hunts down the culprit and rescues the 550,000 bars of gold, which, until the early 1970s, were essentially the foundation on which confidence in all the currencies of the Western world was built.

Εκτεταμένες παραβιάσεις στα εργασιακά διαπιστώνει η ILO

ΠΗΓΗ: tvxs at gr

Πολλαπλές, σοβαρές και εκτεταμένες παραβιάσεις των διεθνών υποχρεώσεων της Ελλάδας για την προστασία της συλλογικής αυτονομίας, του απαραβίαστου των όρων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων διαπιστώνει η τριμερής Επιτροπή Συνδικαλιστικής Ελευθερίας, το ανώτατο ελεγκτικό όργανο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO).

Η Επιτροπή ζητά επίσης την αναθεώρηση των μέτρων αυτών όπως αναφέρεται στα συμπεράσματα από τον έλεγχο της προσφυγής της Γ.Σ.Ε.Ε. κατά των μνημονιακών μέτρων που επιβλήθηκαν σε βάρος των εργαζομένων, από τον Ιανουάριο του 2010 έως και σήμερα.

Στο ογκώδες κείμενο συμπερασμάτων που αφορούν στην εξέταση των καταγγελιών για την κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας 87 (προστασία της συνδικαλιστικής ελευθερίας) και 98 (προστασία των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων), διατυπώνονται βαρύνουσες επισημάνσεις για την απαράδεκτη κατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τη Διεθνής Οργάνωση Εργασίας:

Οι επαναλαμβανόμενες και εκτεταμένες παρεμβάσεις του Κράτους με διαρκή νομοθετικά μέτρα στο σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων του ν.1876/1990 οδηγούν στην αποσταθεροποίηση συνολικά των εργασιακών σχέσεων, καθώς απογυμνώνουν τους εργαζόμενους από τα θεμελιώδη συλλογικά δικαιώματα και μέσα για την υπεράσπιση των οικονομικών και κοινωνικών τους συμφερόντων. Τέτοια απαγορευμένη παρέμβαση είναι αυτή στο θεσμό, τη διαδικασία και το περιεχόμενο της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ και εν γένει στη συλλογική αυτονομία των εθνικών κοινωνικών διαπραγματευτών ως προς τη θέσπιση κατώτατων ενιαίων όρων αμοιβής και εργασίας. Το Κράτος οφείλει αφενός να διασφαλίζει μέσω της νομοθεσίας του και αφετέρου να απέχει από πράξεις που παραβιάζουν το δικαίωμα των κοινωνικών διαπραγματευτών (εργαζομένων και εργοδοτών) να οργανώνουν ελεύθερα τη δράση και τις αποφάσεις τους.

No sacrifices without hope

If the EU had greater legitimacy, Europeans would agree more readily to the efforts that are asked of them, because they could then expect to see these sacrifices rewarded.

ΠΗΓΗ: Project Syndicate

Michael Marder

In a recent interview, French President François Hollande made the crucial, but often forgotten, point that there are limits to the level of sacrifice that can be demanded of the citizens of southern Europe’s financially distressed countries. To avoid turning Greece, Portugal, and Spain into collective “correctional houses,” Hollande reasoned, people need hope beyond the ever-receding horizon of spending cuts and austerity measures.

Even the most rudimentary understanding of psychology supports Hollande’s assessment. Negative reinforcement and delayed gratification are unlikely to achieve their goals unless there is a perceived light at the end of the tunnel – a future reward for today’s sacrifices.

Public pessimism in southern Europe is largely attributable to the absence of such a reward. As declining consumer confidence and household purchasing power deepen the recession, projections of when the crisis will end are repeatedly pushed back, and those bearing the brunt of austerity are losing hope.