Αναδιαπραγμάτευση χρέους εντός ΟΝΕ

Πηγή: Αυγή  2/6/2010

Του Κ. Καλλωνιάτη (Οικονομολόγου)

Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ η ελληνική οικονομία μέχρι και το 2015 δεν θα έχει ξεπεράσει τα επίπεδα ΑΕΠ του 2008, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας θα φθάσει το 149% του ΑΕΠ το 2015 (βλ Μ. Δρεττάκη «Δυσοίωνες και προβληματικές οι προβλέψεις του ΔΝΤ», ‘Ελευθεροτυπία ‘ 20-5-10). Πρόκειται ασφαλώς για ένα αισιόδοξο σενάριο, αφού οι υποθέσεις εργασίας του ΔΝΤ βασίζονται σε μία προοπτική ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας και απαρέγκλιτης εκτέλεσης του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας με την συναίνεση της κοινωνίας. Προοπτική η οποία με βάση τις περισσότερες ενδείξεις θα διαψευστεί και στα δύο σκέλη της.

Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία πρέπει να λογαριάζει σε μία δεκαετία στασιμότητας ή και ύφεσης αναλόγως του είδους και της ταχύτητας των μεταρρυθμίσεων που θα επιδιωχθούν.  Δεδομένου, δε, ότι τα διεθνή επιτόκια δανεισμού αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια λόγω του όγκου των δανειακών αναγκών των αναπτυγμένων οικονομιών και της αβεβαιότητας που προκαλεί η υπό εξέλιξη παγκόσμια κρίση του χρέους, ενώ ήδη από φέτος ο λόγος χρέους/ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα φθάσει το 130% του ΑΕΠ, υπολογίζουμε πως τα πρωτογενή δημόσια πλεονάσματα που θα απαιτηθεί να δημιουργηθούν μόνο και μόνο για να ανακοπεί η αύξηση του λόγου χρέους/ΑΕΠ θα είναι πάνω από 20% του ΑΕΠ !!! Και αυτό όταν φέτος ακόμη έχουμε πρωτογενές έλλειμμα περίπου 8% του ΑΕΠ…

Θεμα χρόνου η χρεοκοπία

Αναπόφευκτο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»: αποτέλεσμα της προσφυγής 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη *

 

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ 30/5/2010  

Μανιτάρι του Βουνού

Ηλ. πηγή:   http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2010/05/30

Θέατρο του παραλόγου είναι αυτό που παίζεται στην Ελλάδα με άξονα τις προοπτικές αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. «Πρόκειται να προβείτε σε αναδιάρθρωσή του», ρώτησε τον πρωθυπουργό ο ισπανός δημοσιογράφος της Ελ Παΐς την προηγούμενη Κυριακή, επαναλαμβάνοντας ό,τι ακριβώς συζητιέται καθημερινά σε όλο, μα όλο τον διεθνή Τύπο. «Όχι», απάντησε ορθά κοφτά ο Γιώργος Παπανδρέου για να συμπληρώσει ότι αποτελεί ζήτημα αξιοπιστίας για την Ελλάδα να επιστρέψει τα χρήματα στους δανειστές της!

Ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ κι όλη μαζί η κυβέρνηση, που προσποιείται ότι δεν υφίσταται θέμα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ψεύδονται. Κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό όταν υποστηρίζουν πως οι προοπτικές εξυπηρέτησης του είναι ομαλές και προβλέψιμες. Ρίχνουν στάχτη στα μάτια του προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο κι ευχόμενοι να είναι κάποιος άλλος, ο επόμενος, αυτός που θα επαναλάβει τα λόγια του Τρικούπη, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ο Παπανδρέου όμως και ο Παπακωνσταντίνου είναι πολύ φυσιολογικό να μη ενδιαφέρονται για τι θα γίνει το 2011 ή το πολύ το 2012, καθώς το πιο πιθανό είναι να έχουν εγκαταλείψει και τη χώρα: ο ένας για τις ΗΠΑ κι ο άλλος για την Ολλανδία ή κάποια άλλη χώρα όπου θα πάει να συνεχίσει να δουλεύει για κάποιον μισητό διεθνή ιμπεριαλιστικό οργανισμό, τον ΟΟΣΑ ή το ΔΝΤ, όπως έκανε πριν έρθει στην Ελλάδα. Το πρόβλημα όμως το έχουμε όλοι εμείς που θα συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτή τη χώρα...

Το δικαίωμα ως κατάκτηση

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΑΝΝΗ

Πηγή: ΕΝΕΤ

«Δεν πιστεύουμε σε κανένα δικαίωμα που δεν ερείδεται  στην ικανότητά του να επιβληθεί: Αισθανόμαστε όλα τα δικαιώματα ως κατακτήσεις».

Φ. Νίτσε

Δεν υπάρχουν δικαιώματα χωρίς μια «πολεμική» που να τα κατοχυρώνει. Η ίδια η έννοια του δικαιώματος αφορά μια συμφωνία, μια «συνθήκη» κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα σε αντίπαλες δυνάμεις, ώστε να αποφευχθούν οι (περαιτέρω) εχθροπραξίες. Το οποιοδήποτε δικαίωμα είναι κατ' αρχήν ένα εργαλείο ανακωχής και αντιπροσωπεύει ένα αναγνωρισμένο μερίδιο δύναμης / προνομίων γι' αυτόν που το κατέχει. Δεν προκύπτει από συμπάθεια ή ανθρωπισμό, ούτε από «πολιτισμό», αλλά από «ισορροπία του τρόμου» ανάμεσα σε αντικρουόμενες πλευρές.

Ξεκινάμε από τη διαπίστωση ότι μια σύνθετη κοινωνία (κρίνοντας από τις υπάρχουσες) είναι προϊόν εσωτερικών συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες, τάξεις και νοοτροπίες με διαφορετικά συμφέροντα και αφετηρίες. Μέσω της διαλεκτικής της σύγκρουσης που αναπτύσσεται και μέσω μικρών «δηλώσεων πολέμου» προωθούνται η «αλληλοαναγνώριση» των μερών, η οριοθέτησή τους, τα διαχωρισμένα συμφέροντά τους και κατόπιν η διαπραγμάτευση που θέτει τους όρους λειτουργίας ενός κοινωνικού σχηματισμού, μέχρι την επίτευξη της περιβόητης «κοινωνικής συναίνεσης».

Χρεωκοπία, αποπληρωμή ή αναδιάρθρωση: οι εναλλακτικές του χρέους

Του Μανόλη Γαλενιανού* 

πηγή: G700 

via: Ακτιβιστής

Πριν από λίγες ημέρες έφτασε το πρώτο μέρος του πακέτου στήριξης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Μαζί του όμως ήρθαν και απαιτήσεις για επιπλέον λιτότητα οι οποίες πυροδότησαν μια μεγάλη συζήτηση για το αν τελικά το πακέτο μας βοηθά.

Δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε χάσει τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές, η μόνη εναλλακτική λύση ήταν η στάση πληρωμών, κοινώς η χρεωκοπία. Οπότε πρέπει να αναρωτηθούμε αν η λιτότητα του πακέτου στήριξης είναι προτιμότερη από την χρεωκοπία και τις συνέπειές της.

Η πρώτη παρατήρηση που πρέπει να γίνει είναι ότι η χρεωκοπία θα είχε οδηγήσει σε λιτότητα μεγαλύτερης έκτασης από την σημερινή.

Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει σημαντικό έλλειμμα ακόμα και χωρίς να υπολογίζουμε τις δαπάνες για τόκους, οι οποίες αποφεύγονται μέσω της χρεωκοπίας. Το λεγόμενο πρωτογενές έλλειμμα ανήλθε στο 8,6% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) το 2009 ενώ το υπόλοιπο 5% του συνολικού ελλείμματος αποτελείται από τους τόκους. Καθώς κανένας επενδυτής με σώας τας φρένας δεν πρόκειται να δανείσει μια χώρα η οποία έχει μόλις αρνηθεί να αποπληρώσει τα προηγούμενα δάνειά της, στην περίπτωση της χρεωκοπίας το σύνολο του πρωτογενούς ελλείμματος θα έπρεπε να εκμηδενιστεί μέσα στο 2010.

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1930 ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - και η Ελλάδα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Επίσης 

Κόσμος του Επενδυτή, 29.05.2010

Χάος στην οικονομία, στην Ευρώπη, στα μυαλά πολιτικών και οικονομολόγων, που αντιμετωπίζουν τώρα σωρεία προβλημάτων που έκρυβαν χρόνια κάτω από το χαλί. ‘Ισως βέβαια, μαζί με το Χάος, εμφανίζονται και μερικά πρώτα στοιχεία Τάξης, προς το παρόν όμως είναι το πρώτο που κυριαρχεί, η αποσύνθεση στρατηγικών και νοήματος.

Σχιζοφρένεια χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που ζητάνε ταυτόχρονα αντικυκλική πολιτική τόνωσης της ζήτησης και κυκλική πολιτική περιορισμού δαπανών και θα εισπράξουν πιθανότατα ως αποτέλεσμα των αναγκαστικών αντιφάσεών τους σοβαρότερη κρίση. Θέλουν αλληλεγγύη, αλλά καθένας προσπαθεί να ρίξει στον άλλο τα βάρη. Η πολιτική να νικήσει τις αγορές, λέει τώρα η Μέρκελ, επί μήνες όμως τις άφησε ελεύθερες να δώσουν ένα μάθημα σε Ελλάδα, Παπανδρέου και ευρωζώνη. Και ούτω καθεξής, με έναν κατάλογο αντιφάσεων, ων ουκ έστιν αριθμός. Διερωτάται κανείς μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «κούραση», μια «αμηχανία» της Ιστορίας, μια αποσύνθεση του Νοήματος. Γιατί η ανάπτυξη, ποιά ανάπτυξη, πως ανάπτυξη, γιατί πρέπει να εξοντώσουμε, αναπτυσσόμενοι, εργαζόμενους και συνταξιούχους, γιατί χρειάζεται να συσσωρεύουμε και να παγώνουμε σε χρήμα έναν τεράστιο, αλλά κοινωνικά άχρηστο πλούτο; Η παγκόσμια οικονομία και κοινωνία μοιάζουν, όλο και περισσότερο, με επικίνδυνο, τερατώδες Θέατρο του Παραλόγου.