Τι πρέπει να κάνουμε; Απαντά ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Κ. Βεργόπουλος

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου του Παρισιού Κώστα Βεργόπουλου.

ΠΗΓΗ: TVXS

Δεν πιστεύω ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι το πολύ ιδιαίτερο με το δημόσιο χρέος, δεδομένου ότι το ίδιο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα το έχουν οι περισσότερες χώρες στην ευρωζώνη. Για να μην πω ότι το έχει και η ευρωζώνη ολόκληρη ή σχεδόν ολόκληρη. Γιατί ακόμη και στη Γερμανία υπάρχει. Η υπερχρέωση αποτελεί γενικότερο φαινόμενο. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλω να αποκλείσω δύο σημεία στα οποία έχει ατυχώς επικεντρωθεί η κοινή γνώμη στη χωρά μας. Αλλά και λόγο χειραγώγησης, η οποία γίνεται για αντιπερισπασμό εκ των άνω, ώστε να μη βλέπουμε το πραγματικό πρόβλημα.

Πρώτα από όλα προβάλλεται ότι στη χώρα μας έχουμε διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος. Διεφθαρμένο κράτος αλλά και διεφθαρμένη κοινωνία. Αυτά και τα δύο εκπέμπονται εκ των άνω. Απ’ την κυβέρνηση. Αλλά γίνονται επίσης αποδεκτά και από μέγα μέρος της κοινωνίας. Το θεωρούν ως δεδομένο ότι έτσι είναι. Και οι άνθρωποι αυτοενοχοποιούνται. Συμφωνούν ότι πράγματι είμαστε διεφθαρμένοι, ότι το ελληνικό κράτος είναι το πιο διεφθαρμένο στον κόσμο και πολύ εκτεταμένο, ότι έχουμε καταντήσει μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων. Το πρότυπο του διεφθαρμένου είναι ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος αξιώνει φακελάκια για να κάνει τη δουλειά του. Όλα αυτά είναι εκτός θέματος. Όχι διότι δεν συμβαίνουν, αλλά διότι συμβαίνουν παντού, σε όλες τις χώρες του κόσμου. 

Σεβαστείτε, επιτέλους, τη δημοκρατία!

ΠΗΓΗ: Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δεσμεύσει την Ελλάδα με τον δανεισμό της τρόικας, ακολούθησε – και συνεχίζει να ακολουθεί – μια τακτική με πολύ σοβαρά προβλήματα δημοκρατικής τάξης, νομιμότητας και συνταγματικότητας: ακόμη δεν έχει φέρει στη Βουλή προς κύρωση τις δανειακές συμβάσεις με το ΔΝΤ και τα κράτη της Ευρωζώνης. Μάλιστα, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, θα έπρεπε οι εν λόγω συμβάσεις να κυρωθούν με τα τρία πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών.

Το εν λόγω άρθρο προβλέπει επί λέξει τα εξής: «Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».

Χθες στη Βουλή έγινε μια πολύ περιορισμένη συζήτηση - ενημέρωση για την εμπλοκή της Ελλάδας στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, καθώς ο πρωθυπουργός απέρριψε το αίτημα της Αλέκας Παπαρήγα «να ζητήσει με ευθύνη του έκτακτη προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, προκειμένου να συζητηθεί αναλυτικά η επίθεση κατά της Λιβύης και η κατάσταση που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή».

Γιατί η στάση πληρωμών πρέπει να είναι η αιχμή του σοσιαλιστικού προγράμματος της Αριστεράς

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΙΠΛΟ ΑΙΤΗΜΑ: ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ (20-3-2011)

via Avant Garde

του Π. Κοσμά

Στους πρώτους μήνες του 2011 είχαμε μια διπλή, σημαδιακή κατάρρευση: Αφενός, της μεγάλης κυβερνητικής αφήγησης ότι το Μνημόνιο (έστω και άδικο, έστω και με οδύνες και δάκρυα) θα λύσει το πρόβλημα της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, της αποκαλούμενης και κρίσης χρέους. Αφετέρου, της βασικής ιδέας του «αριστερού ευρωπαϊσμού» ότι η Ε.Ε. και η ΟΝΕ εμπεριέχουν ένα «θετικό κεκτημένο για τους ευρωπαϊκούς λαούς», το οποίο θα μπορούσε να δικαιωθεί μέσα από μια πορεία μεταρρύθμισής τους στην κατεύθυνση μιας «μιας άλλης Ευρώπης». Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος εμπεριέχουν πλέον πολύ πειστικά δεδομένα για το γεγονός ότι αφενός το Μνημόνιο είναι εκτός στόχων και επιδεινώνει την κρίση χρέους του ελληνικού καπιταλισμού και αφετέρου ότι η Ε.Ε. και ακόμη περισσότερο η ΟΝΕ είναι «μηχανές του κεφαλαίου» ταγμένες στο στόχο της συντριβής των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων, και δεν επιδέχονται «φιλολαϊκής μεταρρύθμισης».

Ο βιασμός των λέξεων

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Μάρκου Δεληγιάννη. 

Χρόνια τώρα η ίδια απορία τριβελίζει το μυαλό μου: Πώς κακοστημένες παραστάσεις, από θιάσους-μπουλούκια καταφέρνουν, όχι μόνο να επιζούν, αλλά και να θριαμβεύουν; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι κάκιστοι ηθοποιοί με κοιλιές έτοιμες να διαρραγούν από υπερχείλιση, θέλγουν αφτιά και μάτια θεατών; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι περιφερόμενοι διεκπεραιωτές κακογραμμένων σεναρίων να διαστρέφουν προαιώνιες έννοιες λέξεων κι οι ακροατές να δέχονται με απάθεια τους τόσους βιασμούς;
Αναρωτιέμαι: Τόσο εύκολα υπερισχύει το ψέμα;

Λέξεις που συγκλόνισαν το είναι μας, αφού ξεπέζεψαν από της νιότης το άρμα, αφέθηκαν στις ορέξεις των βαρύγδουπων ανακριτών στα νυχτερινά ραντεβού των οκτώ, να κοσμούν το πολύχρωμο πάνελ της εκπόρνευσης της αλήθεια. Λέξεις που ξέπεσαν σε ρόλο διακοσμητικό: Να διαλαλούν τον ερχομό του γενικού ξεπουλήματος! Ενώ οι δρόμοι βογκάνε κάτω από τα κουρασμένα βήματα της μοναχικής μας οδοιπορίας, τα μεγάφωνα, ακούραστα, υμνούν αποστειρωμένους κόλπους, οι τυφλοί στα ρείθρα των σπασμένων πεζοδρομίων εκλιπαρούν ελεημοσύνη κι η επιγραφή: «Απαγορεύεται η στάθμευση τροχοφόρων» αυτοσαρκάζεται. Πάει καιρός που κανείς δεν την προσέχει.

Ακροδεξιά κωμωδία και αριστερή τραγωδία

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Αλέκου Αλαβάνου.

Tο πρωί είχα παρκάρει στο Παγκράτι, περίμενα όρθιος σε μια γωνιά ένα φίλο με μηχανάκι. Σταμάτησε ένα αυτοκίνητο μπροστά μου, ο οδηγός του συμπαθής, 70άρης, εργατική φάτσα. «Ξέρετε τι είναι εδώ;» και με το δάχτυλο έδειξε το ημιυπόγειο, μπροστά στο οποίο στεκόμουν. «Ξέρω», αφού ήμουν σχεδόν δίπλα στο Δημόσιο Ιατρικό Κέντρο που δουλεύει η γυναίκα μου. «Εσείς τους φέρατε, χαρείτε τους».
Στο ημιυπόγειο είναι ο Σύλλογος Αιγυπτίων Παγκρατίου, στην πραγματικότητα τόπος προσευχής…

Μετά από λίγο στο γραφείο, άνοιξα το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Βρήκα ένα μήνυμα από έναν παλιό σύντροφο στο ΚΚΕ, μετά στον ΣΥΝ, μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα στο Μέτωπο. «Να τον χαίρεστε τον πολυπολιτισμό που θέλετε στην Ελλάδα».
Συνημμένη ήταν μια σειρά φωτογραφίες από το Ιράν. Ένα αυτοκίνητο περνάει σιγά-σιγά πάνω από το χέρι ενός δεκάχρονου παιδιού που έχει κλέψει μικροπράγματα από μια τοπική αγορά. Το χέρι πρέπει να κοπεί ως τιμωρία και ως παραδειγματισμός. Ίσως είναι αληθινές οι φωτογραφίες, ίσως φτιαχτές.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία γελοίου στη ρητορεία, τη δράση, τη μιμική της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, που για την ακροδεξιά εμφανίζεται και ως κωμωδία, για την Αριστερά είναι και τραγωδία.

ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ: Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ EUROGROUP ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΤΙΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΠΗΓΗ: ISKRA

ME ΆΡΘΡΟ TOY ΣΤΟΥΣ FINANCIAL TIMES

Ο Τζώρτζ Σόρος, σίγουρα δεν είναι κάποιος ριζοσπάστης αντικαπιταλιστής ούτε καν κάποιος εναλλακτικός οικονομολόγος. Παρόλα αυτά, αν και υπέρμαχος του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ο Τζώρτζ Σόρος, είναι σε θέση να διατυπώνει κριτικές που αναδεικνύουν σκοτεινές πλευρές των αποφάσεων των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ και όχι μόνο, χωρίςφυσικά να αντιπροτείνει ρηξικέλευθες προοδευτικές λύσεις.

Με το τελευταίο (Δευτέρα 21.03) άρθρο του στους Financial Times, με τίτλο «Πώς η Γερμανία μπορεί να αποφύγει μια Ευρώπη των δύο ταχυτήτων", (μπορείτε να το διαβάσετε στα αγγλικά πατώντας εδώ), ο Τζωρτζ Σόρος, ασκεί κριτική στην τελευταία γερμανόπνευστη απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης για την κρίση χρέους.