Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Η δεύτερη φάση της ελληνικής κρίσης




ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/10/2010

του Κώστα Λαπαβίτσα*

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει εμφανιστεί δειλά-δειλά μια αλλαγή στην «επίσημη» ανάλυση της κρίσης. Η κυρίαρχη θέση μέχρι πρόσφατα ήταν ότι φταίει το κράτος, που είναι σπάταλο, διεφθαρμένο και ούτω καθεξής. Το Μνημόνιο είναι οδυνηρό μεν, ευεργετικό δε, διότι αναγκάζει την Ελλάδα να συμμαζέψει το δημόσιο. Αναρίθμητοι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί έβαλαν το πετραδάκι τους για να στηθεί αυτό το ιδεολόγημα. Ακόμη και μέσα στην Αριστερά ακούστηκαν τέτοιες απόψεις.
Σταδιακά παρατηρείται μετάβαση σε άλλα επιχειρήματα, που συμβαδίζουν με τις πραγματικές εξελίξεις μετά την υιοθέτηση του Μνημονίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ που εστιάζει την προσοχή της στα δομικά αίτια της κρίσης, όπως η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, το διεθνές έλλειμμα και η κατάρρευση της αποταμίευσης. Το δημόσιο παραμένει μεν προβληματικό, αλλά και η υπόλοιπη οικονομία φέρεται να πάσχει. Το συμπέρασμα του ΙΟΒΕ δεν εκπλήσσει: απαιτείται απελευθέρωση των αγορών, την οποία το Μνημόνιο έτσι κι αλλιώς επιβάλλει, αλλά και ολοσχερής αναδιάταξη του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, άλλες πηγές διατυπώνουν πλέον ανοιχτά την άποψη ότι, όση επιτυχία και να έχει η δημοσιονομική σύσφιξη, είναι απαραίτητο να μειωθεί τάχιστα ο όγκος του χρέους. Όπερ σημαίνει αναδιάρθρωση με τη συναίνεση της ΕΕ.

Η αναδιάρθρωση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, υπό το φως της διεθνούς πρακτικής


ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/10/2010
Του Αντώνη Μπρεδήμα*
Η εφαρμογή των όρων του Μνημονίου, παράλληλα με την καταρράκωση της οικονομικής θέσης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων --σίγουρα, εξαιτίας και αυτού-- φαίνεται να μην οδηγεί στα προβλεπόμενα από το Μνημόνιο αποτελέσματα. Είναι συμφυής με τη στρατηγική του ΔΝΤ η αντίληψη ότι, βραχυπρόθεσμα, θα υπάρξει επιδείνωση του επιπέδου ζωής των κοινωνικών αυτών στρωμάτων, ενώ η κατάσταση θα αλλάξει μεσοπρόθεσμα, με αποτέλεσμα η χώρα-οφειλέτης να επανεισέλθει στην τροχιά ανάπτυξης. Όμως, αυτή η προοπτική δεν φαίνεται να βρίσκει πεδίο εφαρμογής στην Ελλάδα --όπως εξάλλου και σε άλλες χώρες που «συνεργάζονται» με το ΔΝΤ--, έστω και αν ορισμένα μεγέθη, όπως αυτό του δημοσιονομικού ελλείμματος, βελτιωθούν.
***

Μεταβατικό πρόγραμμα και αριστερή στρατηγική


ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/10/2010
του Στάθη Κουβελάκη*

Με τα δύο πολύ ουσιαστικά κείμενα του Ευκλείδη Τσακαλώτου (ΕΤ) στα «Ενθέματα» (5.9 και 26.9.2010), η συζήτηση για τα θέματα της εξόδου από την ευρωζώνη και της στάσης πληρωμών, χωρίς να χάνει τη γείωσή της στην οικονομία, επικεντρώνεται πλέον σε θέματα πολιτικής στρατηγικής. Τα βασικά ερωτήματα που θέτει ο ΕΤ είναι τα εξής:
-- Αν και οι δύο αιχμές της πρότασης (έξοδος από το ευρώ, στάση πληρωμών) δεν ισοδυναμούν από μόνες τους με σοσιαλιστικά αιτήματα, η ριζοσπαστικοποίηση στην οποία μοιραία οδηγεί η εφαρμογή τους «αποτελεί απολύτως ένα σοσιαλιστικό αίτημα». Ένα τέτοιο αίτημα παραμένει όμως μετέωρο στον βαθμό που (αν καταλαβαίνω ορθά) αυτή η πρόταση δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι σε μια τέτοια πορεία θα ηγεμονεύσουν δυνάμεις με σοσιαλιστικό προσανατολισμό, και όχι αυτές που στοχεύουν σε μια εθνική ανασυγκρότηση σε καπιταλιστικές βάσεις της χώρας. Στην ουσία πρόκειται για «στρατηγική που εισάγει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό από την πίσω πόρτα».

Η καρικατούρα της πολιτιστικής επανάστασης


ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η κυβέρνηση μαζί με τα «πιστόλια» της διαπλοκής κάνει άλλη μία φορά ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τα εισοδήματα των εργαζομένων.
Με τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της εξασφάλισε τη βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος εις βάρος των εργαζομένων και πριν από όλα των μισθωτών. Η ανακατανομή αυτή διεκπεραιώθηκε κάτω από το μανδύα του κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας. Σήμερα ετοιμάζεται για μια δεύτερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των μισθωτών, ιδιαίτερα εκείνων του Δημοσίου, με στόχο να μεταφέρει την κοινωνική αντιπαράθεση εντός των μισθωτών. Από εκείνο, δηλαδή, της αντιπαράθεσης πλούσιων και φτωχών, κατεχόντων και μη, κεφαλαίου και εργασίας, στην «κοινωνική πάλη» στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας.

Οι εξελίξεις στο διεθνές μέτωπο



ΠΗΓΗ: Techie Chan
Για αρχή έχουμε έναν ρούμπο στην πλευρά ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), αυτή τη φορά για τη Λετονία. Ο,τι και να λέει το άρθρο, το ζήτημα είναι πως οι νεοφιλελεύθεροι φεουδάρχες κέρδισαν και οι Λετονοί θα μάθουν με ακόμα καλύτερο τρόπο τι θα πει αναπροσαρμογή (η λετονία είναι ήδη στο -20% όσον αφορά το ΑΕΠ). Ήδη μεγάλο μέρος της χώρας είναι υποθηκευμένο σε σουηδικές (κυρίως) τράπεζες. Και τα δάνεια της ΕΕ πηγαίνουν στις ευρωπαϊκές τράπεζες απαγορεύεται να κατευθυνθούν προς την ενίσχυση των εξαγωγών (γιατί λέει είναι παράνομες επιδοτήσεις
Δεύτερος ρούμπος για την Ισλανδία. Γι’ αυτή τη μικρή χώρα σας υπόσχομαι μια καλύτερη εικόνα μέσα στον επόμενο μήνα, για αρχή κρατήστε πως παρά τις σαρωτικές αλλαγές στις εκλογές, η κυβέρνηση συνεργασίας σοσιαλδημοκρατών και πράσινων λειτουργεί σε μια λογική business (allmost) as usual. Ήδη προχώρησαν στην πώληση μια εταιρίας ηλεκτρικής ενέργειας σε καναδικά συμφέροντα (ο ηλεκτρισμός στην ισλανδία λόγω των γεωθερμικών πηγών είναι φθηνός και εν πολλοίς κρατικά ελεγχόμενος). Ήδη ξεκίνησαν να βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, μήπως και ξεπλυθεί και το υπόλοιπο μαγαζί από την οργή του κόσμου. Όμως σε μια τόσο μικρή χώρα (300.000 κάτοικοι) , οι περισσότεροι υπεύθυνοι για την κρίση, συνεχίζουν να βρίσκονται στις θέσεις τους.

«Κέντρα ευζωίας» τα ελληνικά νησιά



Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Η Ελλάδα εξέρχεται από την κρίση δανεισμού, ισχυρίζονται οι γνωστοί για τη φιλαλήθειά τους κυβερνώντες. Η πατρίς, κύριοι, εσώθη διά μίαν εισέτι φοράν. Ήρθε η ώρα της υπέρτατης δικαίωσης τουενδόξου αυτού τέκνου της, του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. «Παρέμεινες Υπερήφανος, συνειδησιακά Ελεύθερος, ιδεολογικά Αδούλωτος, στους πλατείς καθαρούς ουρανούς, διότι εκεί ανεγνώριζες τον φυσικό σου χώρο», όπως διακήρυττε το 1999 ο πατήρ του γνωστού Μίχαλου(υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στη χούντα) για ένα ακόμη άξιο τέκνο της ημετέρας πατρίδος, τον Γεώργιο Χ. Παπαδόπουλο.
Με τα ίδια περίπου λόγια και ο πρόεδρος της Deutsche Bank, ο Γιόζεφ Άκερμαν, μέγας φιλάνθρωπος και φιλέλλην – γνωστός στους διεθνείς τραπεζικούς κύκλους για την αδυναμία που τρέφει για όλα τα πλάσματα της φύσης, ιδίως τα κατοικίδια – παρέδωσε στο Βερολίνο το βραβείο Quadriga (τέθριππο) στον κ. Γ. Παπανδρέου με σκοπό να τον τιμήσει για τη θεσπέσια δουλειά που κάνει στην Ελλάδα. Κι ο τιμηθείς, με νοτισμένα τα μάτια από τη συγκίνηση, αναφώνησε σαν άλλη Βούλα Πατουλίδου: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο»... Και αφιέρωσε το βραβείο στους Έλληνες, όπως ακριβώς κάνουν οι ντίβες των Όσκαρ όταν απευθύνονται στους κομπάρσους...