του Κ. Καλλωνιάτη
Στο προτελευταίο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο youpay με τίτλο «Ούτε ίχνος αλήθειας ;» δέχθηκα ως σχόλιο μία πολύ σοβαρή κριτική για τις απόψεις που έχω προβάλλει σχετικά με την ΕΕ και τη στάση του κινήματος απέναντί της από τον Δημήτρη.Τ, στον οποίο και υποσχέθηκα μία πιο εκτενή και ολοκληρωμένη απάντηση σε μορφή ξεχωριστού κειμένου. Παραθέτω, λοιπόν, αμέσως τα πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα του Δ.Τ. και τις σχετικές απαντήσεις μου :
Ερώτηση 1η : Η ΕΕ δεν είναι ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Παραμένει μία ένωση ανεξάρτητων κρατών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης και ισχύος. Η ΕΕ δεν ακύρωσε τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αυτά τα κράτη. Η κρίση όξυνε αυτόν τον ανταγωνισμό. Το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα δεν είναι αποτέλεσμα της ΕΕ. Αντίθετα η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση διευκόλυνε και επιτάχυνε την αποδόμηση τους. Ποιό είναι το θετικό αποτέλεσμα που έχει φέρει η υπαρκτή ΕΕ μέχρι τώρα στους εργαζόμενους της Ευρώπης; Η υπαρκτή, όχι η φαντασιακή προβολή που επιχειρούν διάφοροι; Δεν πρόκειται περί μίας ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης που εκμεταλλεύεται τον τρίτο κόσμο (δες ΚΑΠ, εμπορική πολιτική κλπ) και ανταγωνίζεται αποτελεσματικότερα τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα;
Ερώτηση 1η : Η ΕΕ δεν είναι ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Παραμένει μία ένωση ανεξάρτητων κρατών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης και ισχύος. Η ΕΕ δεν ακύρωσε τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αυτά τα κράτη. Η κρίση όξυνε αυτόν τον ανταγωνισμό. Το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα δεν είναι αποτέλεσμα της ΕΕ. Αντίθετα η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση διευκόλυνε και επιτάχυνε την αποδόμηση τους. Ποιό είναι το θετικό αποτέλεσμα που έχει φέρει η υπαρκτή ΕΕ μέχρι τώρα στους εργαζόμενους της Ευρώπης; Η υπαρκτή, όχι η φαντασιακή προβολή που επιχειρούν διάφοροι; Δεν πρόκειται περί μίας ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης που εκμεταλλεύεται τον τρίτο κόσμο (δες ΚΑΠ, εμπορική πολιτική κλπ) και ανταγωνίζεται αποτελεσματικότερα τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα;
Απάντηση : Έχετε δίκιο, η ΕΕ δεν είναι ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Δεν είναι όμως και μία απλή ένωση ανεξάρτητων κρατών όπως το παρουσιάζετε. Δεν αποτελεί πλέον ένα απλό άθροισμα κρατών. Κατά τον ίδιο τρόπο που η παγκόσμια οικονομία δεν αποτελεί ένα άθροισμα εθνικών οικονομιών. Είναι πολλά περισσότερα. Αγαθά, υπηρεσίες, κεφάλαια και σε μεγάλο βαθμό και εργατική δύναμη κινούνται ελεύθερα μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωζώνης στη βάση ενός κοινού νομίσματος και στα πλαίσια κάποιων κοινών κανόνων και πολιτικών (πχ δημόσιος τομέας, ενέργεια, τράπεζες κλπ), ενώ προς τα έξω (τρίτες χώρες) έχουν κοινή εμπορική πολιτική. Έτσι, ενώ η ανισόμετρη ευρωπαϊκή ανάπτυξη έχει αυξήσει τις εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα σε διάφορες περιοχές και χώρες της ΕΕ με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, συγχρόνως έχει επιτρέψει τη στενή διαπλοκή των επιχειρηματικών και ταξικών συμφερόντων των αστικών τάξεων αυτών των χωρών σε επίπεδο κορυφής τουλάχιστον. Η ομογενοποίηση-σύγκλιση και η διαφοροποίηση-απόκλιση είναι δύο παράλληλες διαδικασίες που συνοδεύουν την καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και όχι μόνον. Το ότι η κρίση όξυνε τον ανταγωνισμό και τις ανισότητες στο εσωτερικό της ΕΕ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ότι η κυρίαρχη μορφή που λαμβάνει αυτός ο ανταγωνισμός είναι η παλιά μορφή του ανταγωνισμού των εθνικών κρατών, αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν έχω καθόλου πεισθεί μέχρι τώρα. Αντίθετα, τείνω να δεχθώ πως η κρίση μαζί με την αύξηση των διαφορών και αποκλίσεων στα ενδοευρωπαϊκά επίπεδα ανάπτυξης, ενέτεινε και τη καθετοποίηση της ιεραρχίας (με όλο τον αυταρχισμό και πολιτικό δεσποτισμό που την συνοδεύει) αναδεικνύοντας τον κυριαρχικό ρόλο της γερμανογαλλικής ηγεσίας αλλά και τις μεταξύ της αντιπαλότητες. Το στοίχημα βεβαίως για την έκβαση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης παραμένει ανοιχτό, όμως είναι φανερό νομίζω πως υπό την πίεση της κρίσης καταβάλλονται προσπάθειες από τις ευρωπαϊκές αστικές ελίτ και των πολιτικών εκπροσώπων τους για τη ενίσχυση των κεντρομόλων δυνάμεων και θεσμών που θα επιτρέψουν την προώθηση της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ. Ο νέος μηχανισμός διάσωσης προβληματικών και υπερχρεωμένων χωρών, οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες με τις συνακόλουθες κυρώσεις σε περίπτωση παράβασής τους, οι σχεδιαζόμενες χρηματοπιστωτικές ρυθμίσεις και φορολογίες, ο ενεργειακός σχεδιασμός και η ατζέντα 2020 για την πράσινη ανάπτυξη κλπ αποτελούν μερικές αλλά σαφείς ενδείξεις των προσπαθειών της ευρωπαϊκής σύγκλισης με όλες τις παράλληλες διευρυνόμενες ανισότητες να ισχύουν με το παραπάνω.
Η αποδόμηση ή ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους που ορθά αναφέρετε είναι το σήμα κατατεθέν του ταξικού χαρακτήρα που λαμβάνει αυτή η τάση ευρωπαϊκής ενοποίησης σε συνθήκες κρίσης. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το θετικό αποτέλεσμα που φέρνει στους ευρωπαίους εργαζόμενους η υπαρκτή ΕΕ. Γιατί, όπως έλεγαν από παλιά οι κλασσικοί του μαρξισμού, οποιαδήποτε διαδικασία καπιταλιστικής ενοποίησης και ανάπτυξης συνοδεύεται πάντα από την ταυτόχρονη ανάπτυξη των δυνάμεων που θα την ανατρέψουν. Και αυτές οι δυνάμεις δεν είναι άλλες από τους ίδιους τους εργαζόμενους των διαφόρων χωρών-μελών που βλέπουν τα εθνικά σύνορα να πέφτουν τόσο με τα κοινά προβλήματα και την παραπλήσια αντιμετώπισή τους από τις αγορές όσο ακόμη και με τον σχεδιασμό μέτρων τρέχουσας δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής που έχουν όλα «άρωμα Βρυξελλών», δηλαδή άρωμα μιας υπερεθνικής αστικής γραφειοκρατίας.
Τρία, πιστεύω, είναι τα κοινά μέτωπα δράσης όλων των ευρωπαίων εργαζομένων που πρέπει να προβληθούν και να αξιοποιηθούν κατάλληλα από την ευρωπαϊκή αριστερά : το ζήτημα της περιουσίας-χρέους, αυτό του εισοδήματος-απασχόλησης και, αυτό που μόλις έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει αλλά ελάχιστα έχει συνειδητοποιηθεί, δηλαδή του εμπορικού πολέμου-ειρήνης. Και οι τρεις αυτοί τομείς συνιστούν τον κοινό παρονομαστή στα προβλήματα, τα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις των ευρωπαίων εργαζομένων τους επόμενους μήνες και χρόνια.
Το ζήτημα της περιουσίας συναρτάται άμεσα με το πρόβλημα του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Γιατί η κρίση της υπερχρέωσης είναι που οδηγεί σε δημοσιονομική λιτότητα, αυξήσεις στο κόστος του χρήματος και στάσιμη ή πτωτική οικονομική δραστηριότητα με τάση αποπληθωρισμού των περιουσιακών στοιχείων και έντονης πτητικότητας των αγορών. Η τάση για απομόχλευση τραπεζών και ιδιωτών συνεπάγεται περικοπές δαπανών και οικογενειακών προϋπολογισμών με συνέπεια τη κάμψη της ιδιωτικής ζήτησης και τον αποπληθωρισμό των περιουσιακών στοιχείων. Η αξία των τελευταίων πέφτει (ακίνητα, ομόλογα, μετοχές, συνταξιοδοτικά ταμεία, άλλες κοινωνικές παροχές), την ίδια ώρα που η φορολογία αυξάνει και τα χρέη παραμένουν αμετάβλητα. Τα ιδιωτικά και δημόσια χρέη στα οποία έχουν βυθιστεί λίγο πολύ όλοι οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι κατατρώγουν την περιουσία τους και σκλαβώνουν τα αβέβαια μελλοντικά τους εισοδήματα. Γεγονός που, είτε με την μορφή προτάσεων ακύρωσης χρεών, είτε με την φορολόγηση και κρατικοποίηση τραπεζών, αποτελεί έναν πολύ καλό βατήρα πολιτικοποίησης και αφετηρία κοινής δράσης του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη.
Το ζήτημα του εισοδήματος-απασχόλησης είναι ακόμη πιο σημαντικό γιατί όπως όλοι οι αστοί αναλυτές αναγνωρίζουν πλέον η όποια ανάπτυξη των επομένων ετών δεν πρόκειται να δημιουργήσει απασχόληση ικανή να απορροφήσει το νέο και πλεονάζον εργατικό δυναμικό. Αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση της ανεργίας σε μεσοπολεμικά ή σύγχρονα ελληνικά επίπεδα (20% και πάνω) με παρενέργειες την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Η απάντηση της αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη από την μείωση του ωραρίου απασχόλησης και τη μοιρασιά της εργάσιμης εβδομάδας (βλ 30-35ωρο), την ανάπτυξη κοινοτικών και συνεργατικών μορφών εργασίας με κυρίαρχο το στοιχείο του αντιπραγματισμού και της αλληλεγγύης που τόσο έχει λείψει τις τελευταίες δεκαετίας (εξατομίκευση-καταναλωτισμός), καθώς και η προώθηση του εργατικού ελέγχου και της αυτοδιαχείρισης εργοστασίων και επιχειρήσεων που χρεοκοπούν αλλά οι εργαζόμενοι κρίνουν ότι μπορούν να τις δουλέψουν μόνοι τους. Πρόκειται για ένα πολύ γόνιμο μέτωπο κοινής δράσης για το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα, καθώς το πρόβλημα της ανεργίας είναι οξύ, διογκούμενο, χρόνιο και γι’ αυτό γνώριμο με την έννοια της ύπαρξης συσσωρευμένων και πολύτιμων εμπειριών που πρέπει να αξιοποιηθούν καταλλήλως. Πρόκειται, επίσης, για έναν καθοριστικό τομέα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, αφού η ανεργία είναι το βασικό όπλο της εργοδοσίας παντού για τον εκφοβισμό, την καταπίεση και εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Τέλος, το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης αποτελεί επίσης μία κόκκινη γραμμή που διαπερνά το σύνολο των ευρωπαϊκών κοινωνιών που έχουν ακριβοπληρώσει με ποταμούς αίματος στο παρελθόν ένα είδος ευρωπαϊκού εμφυλίου (βλ δύο Παγκόσμιους Πολέμους). Ναι, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα πρέπει από τώρα να προτάξει σε κεντρικό επίπεδο το ζήτημα της ειρήνης αρνούμενο να συρθεί η ΕΕ σε μία αλληλουχία νομισματικών υποτιμήσεων, εμπορικών φραγμών και δασμών που η ιστορία μας έχει διδάξει πως αναπότρεπτα καταλήγουν στον μιλιταρισμό, τη στρατιωτική αναμέτρηση και τον πραγματικό πόλεμο. Αυτή η διαδικασία έχει μόλις ξεκινήσει διεθνώς αποκαλύπτοντας την ουσιαστική έλλειψη προοπτικής ομαλής εξόδου του καπιταλισμού από την κρίση. Μόνη εναλλακτική είναι ο βίαιος και κανιβαλικός ανταγωνισμός σε εθνική και περιφερειακή βάση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Μία αναμέτρηση που θα κλιμακωθεί και στης οποίας τη δίνη θα παρασυρθούν ούτως ή άλλως όλα τα μικρά «ανεξάρτητα» έθνη… Για τον λόγο αυτό πρέπει το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα να κάνει σημαία του το θέμα της ειρήνης δίνοντας μάχες για την αποτροπή ενός ευρωπαϊκού προστατευτισμού και την οικοδόμηση διεθνιστικών δεσμών με την εργατική τάξη στις άλλες χώρες και ηπείρους του πλανήτη. Διαφορετικά η καταστροφική δύναμη που λέγεται καπιταλισμός είναι ικανή να αφανίσει όλη την ανθρωπότητα.
Ερώτηση 2η : Η ΟΝΕ δεν αποτελεί μία βέλτιστη οικονομική ζώνη. Το ευρώ είναι μηχανισμός αποκλίσεων, αφού δεν είναι νόμισμα μίας ενιαίας οικονομικής και πολιτικής οντότητας. Το βασικό συγκολλητικό του στοιχείο είναι η ταξική προκατάληψη σε βάρος της εργασίας που φέρει στον πυρήνα του: το εργατικό κόστος ως ο μόνος ελαστικός παράγοντας προσαρμογής του νομίσματος στις διακυμάνσεις της αγοράς. Πρέπει να εξηγηθεί αυτό το γεγονός στο εργατικό κίνημα; Είναι το όριο των εργατικών διεκδικήσεων η διατήρηση του ευρώ;
Απάντηση : Ασφαλώς και η ΟΝΕ δεν αποτελεί μία βέλτιστη νομισματική ζώνη. Ασφαλώς και οι αποκλίσεις μεγάλωσαν στο εσωτερικό της με την Ευρωζώνη να μένει βασισμένη απλά στο ευρώ και να μην προχωρά τόσο καιρό σε μία δημοσιονομική και πολιτική ολοκλήρωση. Με την έννοια αυτή το ευρώ και η Ευρωζώνη αντιμετωπίζουν, πέρα από τη γενικότερη οικονομική κρίση, μία ειδική κρίση θεσμών, οικονομικής οργάνωσης και πολιτικής διαχείρισης. Όμως, ας μην μεγαλοποιούμε το ευρωπαϊκό πρόβλημα. Δεν υπάρχει καπιταλιστική οικονομία που εξαιτίας της κρίσης να μην αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της αύξηση των ανισοτήτων και αποκλίσεις στα επίπεδα ανάπτυξης. Μην πάτε στις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία. Κοιτάξτε τι γίνεται μόνον στην Β. Ελλάδα συγκριτικά με την υπόλοιπη χώρα και θα καταλάβετε. Συνεπώς, η Ευρωζώνη είτε θα μετεξελιχθεί σε ένα περισσότερο ενιαίο οικονομικό και πολιτικό μόρφωμα, είτε θα διαλυθεί πιθανότατα σε ομάδες χωρών, είτε θα στραφεί στον σοσιαλισμό.
Ασφαλώς, λοιπόν, η διατήρηση του ευρώ δεν είναι το όριο των εργατικών διεκδικήσεων. Δεν είναι όμως και η έξοδος από αυτό ή/και η καταστροφή του, η αφετηρία ή ο βασικός στόχος τους. Ας υποθέσουμε ότι οι κινήσεις που γίνονται σήμερα – υπό την πίεση της κρίσης - σε ευρωπαïκό επίπεδο για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, δημιουργίας μηχανισμών διάσωσης και συγκέντρωσης περισσότερων εξουσιών στις Βρυξέλλες αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς και, έστω, με αυταρχικό τρόπο, από τα πάνω και σταδιακά συγκροτείται το πρόπλασμα ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους ικανού να κρατά τις στοιχειώδεις εθνικές και κοινωνικές ισορροπίες εντός της επικράτειάς του. Τι αλλάζει για τους έλληνες και ευρωπαίους εργαζόμενους ;
Οι συνθήκες διαβίωσης μπορεί και να χειροτερέψουν, στο βαθμό που κάθε καπιταλιστική κρίση βασίζεται στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, διευρύνει τις ανισότητες μεταξύ τάξεων, περιφερειών (βλ Ελλάδα) και χωρών και επιδεινώνει το βιοτικό επίπεδο. Αυτό, όμως, που αλλάζει δραστικά είναι το πεδίο της ταξικής πάλης. Γιατί όσο ομογενοποιούνται οι συνθήκες της οικονομικής δραστηριότητας και της εργασιακής εκμετάλλευσης, όσο οι κανόνες και οι θεσμοί που τους επιβάλλουν γίνονται ενιαίοι, τόσο μεγαλύτερη είναι η καθημερινή υλική σύγκλιση μεταξύ των ευρωπαίων εργαζομένων στους τομείς των προβλημάτων, της οργάνωσης, των αιτημάτων και των τρόπων διεκδίκησής τους. Η δύναμη βρίσκεται στην ενότητα. Και η αντικειμενική βάση της ενότητας είναι πλέον όχι μόνον υπαρκτή αλλά και ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε όλους.
Συνεπώς, ασφαλώς και το ευρώ δεν είναι το κυρίως πρόβλημα που απασχολεί ή πρέπει να απασχολεί το εργατικό κίνημα σε Ελλάδα ή αλλού. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ ψευτοδίλημμα το «μέσα ή έξω από το ευρώ». Δεν θα έπρεπε να τίθεται τέτοια επιλογή στόχου για το εργατικό κίνημα. Γιατί, είτε έτσι είτε αλλιώς, μιλάμε για δύο αστικές πολιτικές ανάμεσα στις οποίες εσφαλμένα καλούνται οι εργαζόμενοι να επιλέξουν. Ενώ είναι γνωστό (ή θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον) πως οι μαρξιστές επιδιώκουν πάντα να σφυρηλατήσουν μία ανεξάρτητη ταξική πολιτική για το εργατικό κίνημα. Αυτή ήταν πάντα η προσέγγιση σε επίπεδο αρχής των Μαρξ-Ενγκελς. Κάνανε κριτική τόσο στο ελεύθερο εμπόριο (βλ σήμερα ΟΝΕ) όσο και στον προστατευτισμό (έξοδος από ευρώ, υποτίμηση δραχμής, βιομηχανική πολιτική, αυτοδύναμη ανάπτυξη). Όμως, αν τους υποχρέωνες να διαλέξουν, διάλεγαν υπέρ του ελεύθερου εμπορίου με το εξής σκεπτικό : ότι αποδεσμεύει χωρίς χαλινάρι τις αναπτυξιακές και γι’ αυτό καταστροφικές δυνάμεις του καπιταλισμού, με συνέπεια οι εργαζόμενοι να χάνουν τις αυταπάτες τους και να μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους πιο εύκολα πέρα και πάνω από εθνικά σύνορα.
Με άλλα λόγια η αντίθεσή μου με την «έξοδο από το ευρώ» δεν έχει να κάνει με το ευρώ αυτό καθεαυτό, αλλά με το σε ποια βάση εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Αφορά τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί ένα διεθνιστικό κίνημα εργαζομένων να αναπτυχθεί ταχύτερα και αποτελεσματικότερα – δεδομένου και του διδάγματος του 20ου αιώνα ότι σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα είναι ανέφικτος - και όχι μία οπτική εγκατάλειψης της εθνικής πάλης του εργατικού κινήματος ή κάποιας μηχανιστικής πεποίθησης ότι οι αγώνες πρέπει να αναπτύσσονται ταυτόχρονα σε όλη την ΕΕ για να είναι αποτελεσματικοί, όπως εσφαλμένα και στρεβλωτικά μου αποδίδεται από ορισμένους.
Ερώτηση 3η : Από τη στιγμή που η ΕΕ και η ΟΝΕ παραμένουν ενώσεις ανεξάρτητων κρατών, η ταξική πάλη μπορεί να τις διαπεράσει μόνο έμμεσα και διαμεσολαβημένα από τις εθνικές κυβερνήσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα κράτη. Σε αντίθεση με το εθνικό κράτος που το διαπερνά άμεσα, καθώς είναι το προφανές και άμεσο επίδικο των διεκδικήσεων. Με δεδομένη την ανισόμερη εξέλιξη της κρίσης, της οικονομίας και της ταξικής παλης ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ και ΟΝΕ, πως είναι δυνατόν να εξαρτάται η αντιμετώπιση του άμεσου προβλήματος του χρέους της Ελλάδας, με την επίκληση στην ενότητα των εργαζομένων της Ευρώπης, η οποία είναι αντικειμενικά ένας εξαιρετικά μακροπρόθεσμος στόχος; Εάν θεωρείται πως αυτή η ενότητα είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, τότε φοβάμαι πως το αίτημα σας για διαγραφή του χρέους έως και 70%, με τη δική σας λογική δεν είναι το καταλληλότερο για να υπηρετήσει αυτή τη στρατηγική. Στους Γερμανούς εργαζομένους, που βλέπουν τους μισθούς τους να έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια, δεν κάνει καμία αίσθηση. Αντίθετα, βοηθούντος και της αστικής προπαγάνδας το εκλαμβάνουν ως διεκδίκηση από τη μεριά των ελλήνων η χώρα τους να πληρώσει την κατανάλωση των ελλήνων (που πήραν σημαντικές αυξήσεις εν αντιθέσει με αυτούς). Το επιχείρημα να πληρώσουν οι τράπεζες δεν πείθει κανέναν τη στιγμή που τα κράτη πλέον ξεχρεώνουν τις τράπεζες με λεφτά των φορολογουμένων. Εάν θέλατε να είστε συνεπής με τη θέση περί ευρωπαϊκού συντονισμού των αγώνων, τότε το χρέος και η διαγραφή του δεν είναι το κατάλληλο αίτημα. Αντίθετα, στόχοι όπως ένας ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός, ενιαία φορολόγηση, ευρωομόλογο κλπ θα ήταν καταλληλότερα αιτήματα. Που όμως δεν απαντούν στο άμεσο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας που είναι το χρέος.
Συνοψίζοντας όσο εύκολο είναι η δική σας πρόταση για κούρεμα του χρέους κατά 70% εντός ΟΝΕ, να δημιουργήσει ευρωπαϊκό κίνημα, άλλο τόσο είναι και η πρόταση του Καζάκη για στάση πληρωμών. Όσοι υποστηρίζουν πως τα άμεσα προβλήματα των μεμονωμένων οικονομιών της ΟΝΕ μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από την κοινή πάλη των ευρωπαίων εργαζομένων, αγνοούν την πραγματικότητα της ΕΕ και της ΟΝΕ. Σε τι ακριβώς καλούν το κίνημα να παλέψει; Να γίνει πρώτα η ΕΕ και η ΟΝΕ ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος, που θα εφαρμόσει ύστερα μία κεϋνσιανή, αναδιανεμητική πολιτική με κατεύθυνση έναν ευρωπαϊκό σοσιαλισμό;
Υπάρχει όμως και η λενινιστική πολιτική του "σπασίματος της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο". Η ταξική πάλη σε μία χώρα θα πρέπει να οδηγείται στα άκρα με στόχο την αποδυνάμωση ή και το σπάσιμο όλης της αλυσίδας. Σε τελική ανάλυση ούτε το κράτος είναι το όριο των διεκδικήσεων μας. Εάν τα αιτήματα μας συναντούν την αδυναμία ή την άρνηση του καπιταλιστικού κράτους να τα υλοποιήσει τότε, καταστρέφουμε το κράτος και οικοδομούμε το εργατικό στη θέση του.
Συνοψίζοντας όσο εύκολο είναι η δική σας πρόταση για κούρεμα του χρέους κατά 70% εντός ΟΝΕ, να δημιουργήσει ευρωπαϊκό κίνημα, άλλο τόσο είναι και η πρόταση του Καζάκη για στάση πληρωμών. Όσοι υποστηρίζουν πως τα άμεσα προβλήματα των μεμονωμένων οικονομιών της ΟΝΕ μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από την κοινή πάλη των ευρωπαίων εργαζομένων, αγνοούν την πραγματικότητα της ΕΕ και της ΟΝΕ. Σε τι ακριβώς καλούν το κίνημα να παλέψει; Να γίνει πρώτα η ΕΕ και η ΟΝΕ ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος, που θα εφαρμόσει ύστερα μία κεϋνσιανή, αναδιανεμητική πολιτική με κατεύθυνση έναν ευρωπαϊκό σοσιαλισμό;
Υπάρχει όμως και η λενινιστική πολιτική του "σπασίματος της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο". Η ταξική πάλη σε μία χώρα θα πρέπει να οδηγείται στα άκρα με στόχο την αποδυνάμωση ή και το σπάσιμο όλης της αλυσίδας. Σε τελική ανάλυση ούτε το κράτος είναι το όριο των διεκδικήσεων μας. Εάν τα αιτήματα μας συναντούν την αδυναμία ή την άρνηση του καπιταλιστικού κράτους να τα υλοποιήσει τότε, καταστρέφουμε το κράτος και οικοδομούμε το εργατικό στη θέση του.
Απάντηση : Ρωτάτε «πως είναι δυνατόν να εξαρτάται η αντιμετώπιση του άμεσου προβλήματος του χρέους της Ελλάδας, με την επίκληση στην ενότητα των εργαζομένων της Ευρώπης ;» και λίγο παρακάτω πως εάν ήθελα να είμαι «συνεπής με τη θέση περί ευρωπαϊκού συντονισμού των αγώνων, τότε το χρέος και η διαγραφή του δεν είναι το κατάλληλο αίτημα. Αντίθετα, στόχοι όπως ένας ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός, ενιαία φορολόγηση, ευρωομόλογο κλπ θα ήταν καταλληλότερα αιτήματα. Που όμως δεν απαντούν στο άμεσο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας που είναι το χρέος.»
Την απάντηση θα τη βρείτε στον παρακάτω πίνακα που έχει δημοσιεύσει τελευταία ο κ. Βιλιάρδος (βλ «Η έξοδος από τη κρίση» 11-10-10) όπου φαίνεται ο όγκος των ιδιωτικών χρεών που κουβαλούν στις πλάτες τους οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι – πολύ μεγαλύτερος των ελληνικών - και θα έχουν μεγάλο πρόβλημα να εξυπηρετήσουν προσεχώς. Και αυτό χωρίς να υπολογίζουμε τα βάρη από τα δημόσια χρέη που δεν απέχουν πολύ από το αντίστοιχο ελληνικό και τα οποία θα νιώσουν για τα καλά στο πετσί τους όταν τα προβλήματα αναχρηματοδότησης και αποπληρωμής γενικευτούν πέραν του ευρωπαϊκού Νότου.
ΠΙΝΑΚΑΣ VI: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό
Χώρα | Συνολικό Χρέος* | Δημόσιο Χρέος** | Ιδιωτικό Χρέος |
Ελλάδα | 252% | 128,90 | 123,1% |
Γερμανία | 285% | 76,70 | 208,3% |
Ιταλία | 315% | 116,70 | 198,3% |
Γαλλία | 323% | 82,50 | 240,5% |
Πορτογαλία | 323% | 84,60 | 238,4% |
Μ. Βρετανία | 466% | 80,00 | 386,0% |
Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό
** Πρόβλεψη 2010
Με δύο λόγια, όπως η μεγάλη φούσκα των πιστώσεων ήταν και παραμένει παγκόσμια, το ίδιο παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό είναι το πρόβλημα του χρέους. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα (όχι μία φαντασίωση) και αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής για την συντονισμένη δράση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Ποτέ στην ιστορία τα προβλήματα των εργαζομένων δεν ήταν τόσο κοινά στην ουσία τους και ποτέ άλλοτε το διεθνές θεσμικό και εργασιακό περιβάλλον δεν ήταν τόσο συγγενές για μία αποτελεσματική σύγκλιση των διεκδικήσεων και αγώνων τους. Το να αγνοούμε και να παρακάμπτουμε αυτή την πραγματικότητα, επειδή ο καπιταλισμός και η ζωή αναπτύσσονται ανισόμετρα και μέσα από αντιφάσεις είναι τεράστιο λάθος. Πολύ περισσότερο που ο νόμος της «ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης» επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις που το οργανωμένο πολιτικά εργατικό κίνημα οφείλει να λαμβάνει υπόψη του ή/και να προβλέπει.
Για παράδειγμα, μέχρι χθες στο μάτι του κυκλώνα του χρέους και των αγορών ήταν η Ελλάδα και όλοι μιλούσαν για «ελληνική κρίση». Σήμερα όμως τι ακριβώς συμβαίνει ; Το σκηνικό άλλαξε δραματικά χάρις στον συνδυασμό των ανισόμετρων εξελίξεων. Για πρώτη φορά στη Γαλλία μετρήθηκαν 3,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι να απεργούν κατά της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης της κυβέρνησης. Για πρώτη φορά είχαμε ανάλογες κινητοποιήσεις στη Ρουμανία και μαζικές απεργιακές εκδηλώσεις στην Ιταλία για τις περικοπές δαπανών στην Παιδεία. Ακόμη, για πρώτη φορά ο δυτικός τύπος διαπιστώνει πως το Βέλγιο τελεί υπό διάλυση και αναρωτιέται εάν η χώρα αυτή θα είναι η επόμενη βόμβα που θα σκάσει. Όλα αυτά χωρίς να αναφέρουμε τις εξελίξεις σε Ισπανία, Πορτογαλία, Βρετανία και Ιρλανδία. Αρκεί μόνον να πούμε πως η Ιρλανδία που είχε πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος και έλλειμμα ξαφνικά σε μία μέρα είδε το έλλειμμά της να εκτινάσσεται σε 32% του ΑΕΠ (παγκόσμιο ρεκόρ) λόγω των προσπαθειών διάσωσης των προβληματικών τραπεζών της που αναπόφευκτα επωμίζονται οι ιρλανδοί φορολογούμενοι. Λέτε να μείνουν με σταυρωμένα χέρια ; Ή μήπως νομίζετε πως το πρόβλημά τους είναι εθνικό και ο αγώνας τους είναι αποκλειστικά «εθνικός» αγώνας ;
Ο πίνακας που παραθέσαμε είναι η απεικόνιση μιας ωρολογιακής βόμβας που κάνει τικ-τακ και όμως θέλουμε να αγνοούμε. Τα ευρωπαϊκά προβλήματα είναι κοινά στη βάση τους και δεν έχουν να κάνουν με τη φορολογία, τους μισθούς ή το ευρωομόλογο όπως εσφαλμένα τονίζετε (υπαρκτά αλλά δευτερεύοντα προβλήματα στην παρούσα συγκυρία), αλλά με τα χρέη, την ανεργία και τον επερχόμενο πόλεμο ! Αν δεν αντικρύσουμε κατάματα αυτή την πραγματικότητα και δεν αναζητήσουμε τους φυσικούς μας συμμάχους στο πρόσωπο των ευρωπαίων εργαζομένων, εάν στρουθοκαμηλίσουμε με τον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία» και «εθνική αυτοδυναμία» περιοριζόμενοι στο αναπτυξιακό πρόβλημα της «χώρας», τότε πολύ φοβάμαι ότι δεν θα καταλάβουμε γιατί η αριστερά (με ή χωρίς νέο ΕΑΜ) θα βρεθεί για άλλη μία φορά στο στρατόπεδο των νικημένων. Δεν θα αντιληφθούμε γιατί ενώ απέναντί μας δεν θα έχουμε μόνον τον ελληνικό αλλά όλο τον ευρωπαϊκό κρατικό μηχανισμό, οι έλληνες εργαζόμενοι θα είναι τραγικά μόνοι… Γιατί δεν θα έχουν ενώσει έγκαιρα τις δυνάμεις τους με τους άλλους ευρωπαίους πάνω σε μεταβατικά αιτήματα ικανά να οδηγήσουν στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ευρώπης.
Τέλος, όσον αφορά τη λενινιστική πολιτική του "σπασίματος της αλυσίδας στον πιο αδύναμο κρίκο" της, θέλω να παρατηρήσω τα εξής. Πριν 100 χρόνια η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο και συνέχισε μεταπολεμικά να σπάει σε άλλους αδύναμους κρίκους της καπιταλιστικής περιφέρειας (κυρίως σε πρώην αποικίες όπου κυριαρχούσε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και ο καπιταλισμός ήταν σε εμβρυακή κατάσταση). Τη συνέχεια όλη τη ξέρουμε. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός θριάμβευσαν μέχρι του σημείου να επανεντάξουν τους αδύναμους κρίκους στην ισχυρότερη από ποτέ αλυσίδα. Το «παιχνίδι» χάθηκε όμως στην αρχή, όταν το σπάσιμο της αλυσίδας στον αδύναμο κρίκο δεν συνοδεύτηκε από το σπάσιμό της και σε έναν δυνατό κρίκο. Όταν δηλαδή η πετυχημένη Οκτωβριανή επανάσταση δεν ακολουθήθηκε από μία ανάλογη επιτυχία της γερμανικής επανάστασης. Και αιτία για αυτό ήταν η περιορισμένη ιδεολογική προετοιμασία, πολιτική οργάνωση και συντονισμός του ευρωπαϊκού διεθνιστικού εργατικού κινήματος. Αν αφήναμε κατά μέρος τα τσιτάτα και τις μηχανιστικές αναφορές στις επαναστατικές συνθήκες των 100 προηγούμενων χρόνων και εάν προσπαθούσαμε να διδαχθούμε από τα ιστορικά λάθη και τις παραλείψεις του κινήματος, τότε θα είχαμε σοβαρές ελπίδες και κάθε δικαίωμα να ατενίζουμε το μέλλον των ελλήνων εργαζομένων και της ανθρωπότητας συνολικά με αισιοδοξία.
35 σχόλια:
Απόλυτη ταύτηση Κώστα με τις απόψεις σου.
Τα μέτρα που παίρνουν οι καπιταλιστές έχουν όπως όλα τα πράγματα δύο όψεις.
Από την μια καταπιέζουν τους εργαζόμενους από την άλλη όμως άθελά τους προετοιμάζουν και στρώνουν τον δρόμο για ισχυροποίηση του αιώνιου και τελικά ανίκητου αντίπαλού τους , τους εργαζόμενους.
Εχουμε ενότητα και πάλη των αντιθέτων και μετατροπή σε νέα σύνθεση όπως λέει ο κλασικός κανόνας.
Δυστυχώς επικρατούν προσωρινά οι φωνασκούντες άσχετοι.
Ο θρίαμβος του Μαρξισμού στις σύγχρονες συνθήκες θέλει δουλειά πολύ, αλλά θα επικρατήσει.
Δημήτρης-Κώστας 2-1
Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα καλά την πρόταση του άρθρου. Είναι στ' αλήθεια "καταστρέφουμε το κράτος και οικοδομούμε το εργατικό στη θέση του";
Ούτε και κατάλαβα από πού προκύπτουν κάποιες παραδοχές του. Πχ
"όσο ομογενοποιούνται οι συνθήκες της οικονομικής δραστηριότητας και της εργασιακής εκμετάλλευσης, όσο οι κανόνες και οι θεσμοί που τους επιβάλλουν γίνονται ενιαίοι, τόσο μεγαλύτερη είναι η καθημερινή υλική σύγκλιση μεταξύ των ευρωπαίων εργαζομένων στους τομείς των προβλημάτων, της οργάνωσης, των αιτημάτων και των τρόπων διεκδίκησής τους" Από πού βγαίνει αυτό; Είδαμε τίποτε παρόμοιο να συμβαίνει πχ στις ΗΠΑ; Μήπως πρόκειται απλώς για ευσεβή πόθο; Που μεταφράζεται σε "Αύριο οι συνθήκες θα είναι καλύτερες για ν' αγωνιστούμε· σήμερα καθήστε σπίτι";
Κατά τα λοιπά, τριάντα χρόνια είμαστε στην ΕΕ και ακόμη δεν τους είδαμε αυτούς τους 'ενιαίους κανόνες'.
"Αντίθετα, βοηθούντος και της αστικής προπαγάνδας το εκλαμβάνουν ως διεκδίκηση από τη μεριά των ελλήνων η χώρα τους να πληρώσει την κατανάλωση των ελλήνων (που πήραν σημαντικές αυξήσεις εν αντιθέσει με αυτούς). Το επιχείρημα να πληρώσουν οι τράπεζες δεν πείθει κανέναν τη στιγμή που τα κράτη πλέον ξεχρεώνουν τις τράπεζες με λεφτά των φορολογουμένων."
"Βοηθούντος και της αστικής προπαγάνδας", αλλά μη βοηθούντος της γραμματικής... ούτε καν και της απλής αλήθειας, ότι η αληθινή αριστερά (όχι η δήθεν) ζητά τα κράτη να πάρουν στα χέρια τους τις τράπεζες αντί να τις ξεχρεώνουν με τα λεφτά των φορολογουμένων. Δεν μπορεί να είναι κανείς αριστερός και να δέχεται να ξεχρεώνει το (ελληνικό, γερμανικό ή όποιο άλλο) κράτος τις τράπεζες με τα λεφτά των φορολογουμένων. Αυτό το απλό και θεμελιώδες αίτημα της αριστεράς όμως κάποιοι παριστάνουν πως δεν το έχουν ακούσει ποτέ.
"Το «παιχνίδι» χάθηκε όμως στην αρχή, όταν το σπάσιμο της αλυσίδας στον αδύναμο κρίκο δεν συνοδεύτηκε από το σπάσιμό της και σε έναν δυνατό κρίκο."
Εδώ απαντά ευθέως σήμερα ο Ζίζεκ. Που, αντίθετα από τον συντάκτη αυτού του άρθρου, έχει συγκεκριμένα πράγματα να προτείνει:
http://www.counterpunch.org/zizek10152010.html
Εχω μιά απορία ώς πτωχός και φουκαράς εργαζόμενος καθόλου οικονομολόγος ολκής :
Μέχρι οι ευρωπαίοι εργάτες να βρούν τον αγωνιστικό βηματισμό τους και όλοι μαζί, ευρωπαικά και σοσιαλιστικά, να πετύχουν την Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων εμείς οι φουκαράδες Ελληνες, που βρεθήκαμε πρώτοι να αντικρύζουμε τον καιάδα πρέπει να δούμε τα ρύκια ανάποδα ????? Καλά θάταν να καθώμασταν στο σπίτι μας, που λέει και ο κ. Μαρκέτος, αλλά πού τέτοια τύχη!
Μυστήριες αριστερές απόψεις έχετε κ. Κώστα.
Να ψηφίσω λοιπόν και εγώ :
Δημήτρης-Κώστας 3-1
(το μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας, βρίσκεται στο μυστικό του ότι είμαι άνεργος και δέν έχω την πολυτέλεια να περιμένω τον ευρωπαίο εργάτη να ξυπνήσει).
Πάντως η «βοηθούντα» δεν ήταν του Κ.Κ. [αλλά ούτε βέβαια και το: «καταστρέφουμε το κράτος και οικοδομούμε το εργατικό στη θέση του» ] αλλά του ερωτώντος Δ. που υιοθέτησε προς στιγμήν ένα επιχείρημα προκειμένου να διαμορφώσει ευρύτερη κριτική στις θέσεις του Κ.Κ.
Να μη χρεωθεί τουλάχιστον ο Κ.Κ. το «αυτογκόλ» του Δ. εκτός κι αν ο επιμένει ο λάιτσμαν Σ.Π. να δώσει οφσάιτ και κόκκινη κάρτα αντιστοίχως. Τώρα αν ο Σ.Π. είχε κακή ορατότητα λόγω της μορφοποίησης του γηπέδου (κειμένου) ή μια ευρύτερη αγωνιστική οπτική καλό θα ήταν να διευκρινιστεί.
μιαςκαι εγινε αυτή η αναφορά στς ΗΠΑαπο τον αγαπητο ΣπυροΜαρκετο θα ηθελα να τον ρωτησωτοεξής..Ωραια η αναλογια με τις ΗΠΑ:
πραγματι εκειοριμένες μεσοδυτικές -νοτιες πολιτειες παραμένουνφτωχες ..
-καιπαρολα αυτάστρεφονταιπροςτη Δεξια
http://nosferatos.blogspot.com/2008/11/blog-post_5026.html
-Καιδιατηρουν την αναμνηση της Ομοσπονδιας (των Νοτιων )
καιοσοι εχουμε δει τηνταινα οΜισσισιπής καιγεται καταλαβαινουμε οτι η φτωχεια συοδευεται καιαπομια ακρως συντηρητική νοοτροπία τυπου dogville::
και φυσικά ο Σ.Μ θα γνωριζεις για τον ιδιοτυΠΟ αμερικανικοδεξιο ατομικιστικό Λαικισμόπου στρεφεταια εναντιοντης Ομοσπονδιακης κυερνσηση ,''των Εβραιων ,χρηματιστων,μαυρων ,κλπ''μεεπιχειρηματα κατα της πολυπολιτισμικοτητας ,της θεωριας του Δαρβινου,τωνεκτρωσεων ,κλπ..
Ε θαθελα να ρωτησω.Σπυρο τοεξής :
αν υποθεσουμε οτιακαποιαΠολιτεια απο αυτές ακολουθήσει τυχόν προτασεις αναλογα εκει του κ.Καζακη και πει :Φευγουμε απο το Δολαριο,κυρησσουμε σταση πληρωμώνκαι κανουμε δικομας νομισμα και αποκτουμεξαν ά
εθνικήκυριαρχια επι της πολιτειας μας ..
Υπάρχει -ρωταω -η παραμικρη ελπίδα οτι την πολιτική ηγεμονια σε αυτήν την πολιτεια που θα αποσχιστει εν ονοματι ενος Εθνικιστικου(η Εθνικου) ιδεωδους..
την Πολιτική Ηγεμονια θα τηνεχουν οι δυναμεις της ..ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;
-η μπηπως θα αποκτησουν απολυτη ηγεμονια οι δυναμεις της πιο Μαυρης ,θρησκοληπτης και σκοταδιστικής ακαρας Δεξιας;
(Ρωταω τονΣ.Μ γιατι συν τις αλλοις ειναι και εξαιρετος ιστορικός ειδικός στον Φασισμό και διαβασα με προσχή τοαξιολογο βιβλιοτου ΠΩΣ ΦΙΛΗΣΑ ΤΟΝ ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ οπωςκαι το αρθρο του ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ που δημοσιευτηκε στο τελευταιο ΕΝΕΚΕΝ ..
Ο κ. Μαρκέτος έκανε τη τιμή να μας σχολιάσει, όχι όμως και να μας διαβάσει προσεκτικά. Εάν το είχε κάνει όχι μόνον δεν θα μας απέδιδε γραμματικά λάθη, όσο κυρίως δεν θα παρερμήνευε τις προτάσεις μας. Για παράδειγμα, η απόδοση δόλιων προθέσεων (βλ "Αύριο οι συνθήκες θα είναι καλύτερες για ν' αγωνιστούμε• σήμερα καθήστε σπίτι"; ) δεν τεκμαίρονται πουθενά από το κείμενό μου. Οι προτάσεις μου είναι σαφείς : διαγραφές χρεών, 30-35 ώρες εργασίας και πάλη κατά του προστατευτισμού και υπέρ της ειρήνης είναι τρία δημοκρατικά αιτήματα για τα οποία μπορούν να παλέψουν από κοινού όλοι οι ευρωπαίοι. Ο κ. Μαρκέτος απορεί από που συμπεραίνω ότι η οικονομική ενοποίηση υπό τον καπιταλισμό ενισχύει την υλική βάση ωρίμανσης του εργατικού κινήματος και σύγκλισης των αγώνων του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Αν είχε μελετήσει τη θέση των Μαρξ-Ένεγκελς για τη γερμανική ενοποίηση τον 19ο αιώνα θα ήξερε ότι το σκεπτικό της ήταν ακριβώς αυτό της συγκεντροποίησης και ενίσχυσης της εργατικής τάξης. Η οποία αποτελεί αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος (βλ ΗΠΑ αλλά και έκβαση γερμανικής επανάστασης).
Αν ο κ. Μαρκέτος δεν θέλει να δει αυτό που επιχείρησα να περιγράψω στο κείμενο ως προοίμιο των όσων έρχονται, δηλαδή τους αυθόρμητους και παράλληλους απεργιακούς αγώνες που ήδη έχουν ξεσπάσει σε διάφορες χώρες της Ευρώπης – όπου οι κινητοποιήσεις στη μία χώρα εμπνέουν και παροτρύνουν σε ανάλογους αγώνες στην άλλη – ας ρίξει μία ματιά στο κείμενο του Ρούντι. Και εάν πάλι ούτε αυτό μπορεί να τον διαφωτίσει, ας διαβάσει προσεκτικότερα το κείμενο του ίδιου του Ζίζεκ στο οποίο ατυχώς μας παρέπεμψε και στο οποίο υπάρχουν πολλά σημεία συμφωνίας με το κατά πολύ φτωχότερο δικό μου πολιτικό (όχι οικονομικό κ. Ανώνυμε) κείμενο. Όπως για παράδειγμα στην κάτωθι παράγραφο :
«But, utopian as it may appear, the space is still open for another Europe: a re-politicized Europe, founded on a shared emancipatory project; the Europe that gave birth to ancient Greek democracy, to the French and October Revolutions. This is why one should avoid the temptation to react to the ongoing financial crisis with a retreat to fully sovereign nation-states, easy prey for free-floating international capital, which can play one state against the other. More than ever, the reply to every crisis should be more internationalist and universalist than the universality of global capital.»
Όπου νομίζω είναι πεντακάθαρο ότι ο Ζίζεκ αντιπαραβάλλει στην Ευρώπη του κεφαλαίου που πεθαίνει, την Ευρώπη των εργαζομένων και του διεθνιστικού κινήματος. Και όχι αυτήν της αναδίπλωσης στο εθνικό κράτος..Από σας περίμενα πιο καλοπροαίρετη κριτική κ. Μαρκέτο.
Κωστα ..
Τοοραμα και τοαιτημμα του δεθνισμου ητανκαιπαραμένει η σφραγιδα του εργατικου εριστερου -μαρξιστικου ή μή μαρξιστικου κινηματος απο τον 19οαιωνα μεχρι σημερα..
αλλάαποτηναλλη οεθνικσμόςεπστρεφει διαρκώς..Μαζί με το ζητημα του πολεμου..
Προσφατα ειδαμια ταινια για τον Μουσσολινι..λεγοταν η Κρυφή ερωμένη''
Ηταν του πολύ μεγαλου Ιταλου σκηνοθετη του Μπελοκιο..
εξηγει πολλά για τον ΜουσσολινικοΦασισμό που ξεκινησε Ή ΜΑΛΛΟΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ως Μαξιμαλισμός της Αριστεράς συντον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ --καιπου θεωρουσε τον Εαυτοτου ως συνεχεια του Γκαριμπαλντι...
Δενλεω οτι η ιστορια επαναλαμβανεται..Η μαλλον..Ναι επαναλαμβανεται .. Αλλά ως ΦΑΡΣΑ ..
Νοσφεράτε όταν και μόνο τότε διατυπωθεί ένα τέτοιο αίτημα από τα αγοράκια της Κ.Κ.Κ. με τις κουκούλες θα μπορείς να κάνεις συγκρίσεις και επαίσχυντους παραλληλισμούς με τις προτάσεις αριστερών σαν τον Καζάκη και της πρωτοβουλίας οικονομολόγων.
Τι μας λες ορέ άνθρωπε!Πως τα παιδιά του συστήματος ,η δεξιά του νότου θα αγωνιστούν κατα του κεφαλαίου και της Γκολντμαν Σακς των ΗΠΑ για ανεξαρτησία της Καλιφόρνιας,θα ανατείλει ο ήλιος από την δύση δλδ και μετά θα φταίει η αριστερά που θα είναι στο περιθώριο του νέου κράτους;
Ημαρτον κύριε.
Θα τραβάει τα μαλλιά του ο κ. Καλλιωνάτης μαυτά που γράφεις.
αγαπητε ανωνυμε ..το ανεφερα γιατιο Σπυρος Μαρκετος εκανε τηνσυγκριση μετις ΗΠΑ ..
οσο για το αν υπαρχειενας ..αντικαπιταλιστικος - στα λογια- ακροδεξιος λαικισμόςσε ορισμένες περιοχες των ΗΠΑ..καταφερεται εναντιον της ''πολυπολτιστιμικοτητας ,του ''κακου'' χρηματισηριακου κεφαλαιου(ενω υποτιθεται οτι το ..παραγωγικόκεφαλαιο του μικρο-μεσαιου αστου ειναι καλό''
των Εβραιων ,των διαννοουμενων κλπ
αυτο νομιζωοτι ειναι γνωστο σε καθε εναν που παρακολουθει τις εξελιξεις καιφυσικά σε επιστημονες σαν τον Σπυρο Μαρκετο και Κ.Καλωνιατη ..
Τωρα ανωνυμε προσεξε
ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ δεν προσπαθώ να κανω μεταξύ του ΚΑΖΑΚΗ και..ακροδεξιας.
αφαλώς τατου Καζακη τα πστευει μια αριστερα΄. Αφελώς κατ εμε΄αλλάτοοτι ειναι αριστερα
Αυτο δεν αμφισβητειται ..
Ομως ρωταω..
Με δεδομένη την ΗΓΕΟΜΟΝΙΑ που εχουν σημεραστον Χωρο του.. εθνικισμου( η εθνοπατριωτσιμου η εθνολαικισμου ..) οι ΑΚΡΟΔΕΞΙΕΣΚΑΙ δΕΞΙΕς εθνολαικιστικες αντιληψεις καιπολιτικοι φορεις τυπου Σαμαρα,Λαος ,ΧρυσηςΑυγήςκλπ
πιστευει πργαματικά κανεις πώς αν φυγουμεαπο την ΕΕ.καιεπιστρεψουμε σε ενα ..εθνό κρατος
θα επικρατησουν οι ..αριστερες αντιληψεις ;Η η ακροδεξιες ..;
Εγώ -μεβασει οτι βλέπω -παρατηρώ οτι την ΗΓΕΜΟΝΙΑ στονεθνικιστικό χωροτην εχουνσημερα οι Δεξιοι /ακροδεξιοι..
-Γιαυτό εκανα την αναλογιαμε τς ΡΑΤΣΙΖΟΥΣΕς αμτισημιτικες ,πολιτειες των ΗΠΑ ..
καταλαβες τωρα ανωνυμε Φίλε;
Mάλιστα.ΚΚαι γιατί Νοσφεράτε μας όλοι αυτοί που ανέφερες (Σαμαράδες,ΛΑΟΣ κλπ) είναι υπέρ του ευρώ και της ΕΕ;
Ευελπιστούν μήπως ότι οι πολλές σφαλιάρες θα συσπειρώσουν τους εργαζόμενους της Ευρώπης στον αντικαπιταλιστικό αγώνα όπως εσύ;
Η πιστεύουν ότι τους δίνει τα εργαλεία η υπερεθνική κεφαλαιοκρατική γραφειοκρατία των Βρυξελλών να συνεχίσουν να μας πηδάνε στον αιώνα τον άπαντα;
Καλό είναι να θυμόμαστε και ποιος έχει την ηγεμονία στο ευρωπαϊστικό ιδεολόγημα, με τι υλικά είναι κατασκευασμένο και προς τα που βαδίζει. Δεν είναι δυνατόν μέσα στην καταιγίδα, να αναβάλουμε διαρκώς την πτώση μας απ' τα σύννεφα. Απ' το πρόσφατο ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης, το κυνήγι των Ρομά, τους εκβιασμούς του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, την εξαφάνιση του δημόσιου χώρου, τον αφανισμό των εργαζομένων, την έκρηξη του χρέους κλπ. Έχει αρχίσει να ραγίζει η αλυσίδα, το ζητούμενο δε μπορεί να είναι "περιμένετε στο ακουστικό σας" για ευνοϊκότερες συγκυρίες αλλά η αντεπίθεση από συγκεκριμένες θέσεις που μπορούν να βρουν αποδέκτες σ' ένα διεθνικό ταξικό ακροατήριο χωρίς να υποβαθμίζουν τις αντιθέσεις που καθημερινά οξύνονται. Ιδιαίτερα εδώ, στο ρευστό ελληνικό περιβάλλον της και διακηρυγμένα πλέον μειωμένης κυριαρχίας. Απ' τη μια είναι αξιοθαύμαστο το πως στις 29/9/10 τα κατάφεραν κάποιοι να είναι η Ελλάδα εκτός των ευρωπαϊκών κινητοποιήσεων, απ' την άλλη δε φαντάζομαι να περίμενε κανείς να μας ρωτήσουν πρώτα οι Γάλλοι προκειμένου να βγούν εδώ και πέντε μέρες στους δρόμους. Κάποιο λάκκο έχει η ελληνική φάβα, ας τελειώνουμε με τα επιτελεία, δε σηκώνει άλλες καθυστερήσεις. Ο χρόνος λιγόστεψε, η θηλειά σφίγγει. Ας μην περιμένουμε και τον ευρωστρατό.
Δεν νομίζω ότι δεν διάβασα προσεκτικά το κείμενο. Αλλά ακόμη και τώρα που, ξανακοιτάζοντάς το, δεν είδα να το καταλαβαίνω διαφορετικά απ’ ό,τι την πρώτη φορά, αναρωτιέμαι αν οι περίπλοκες διατυπώσεις του ήταν αποτέλεσμα υπερβολικά πολλής ή υπερβολικά λίγης προσοχής. Δυστυχώς δεν έχουν την ενάρετη απλότητα του «διαγραφές χρεών, 30-35 ώρες εργασίας και πάλη κατά του προστατευτισμού και υπέρ της ειρήνης».
Αλλά ακόμη και τούτη η απλή φράση, αναρωτιέται κανείς, έχει άραγε αρκετή σαφήνεια; Διαγραφές χρεών, σίγουρα ναι, λέμε αρκετοί (χωρίς ως τώρα ν’ ακούει η ηγεσία της αριστεράς), αλλά σε ποιό βαθμό; Σχεδόν όλων, όπως θα γίνει αν χωριστούν τα ειδεχθή από τα μη ειδεχθή χρέη, και τα νόμιμα από τα παράνομα, και όπως είναι αναγκαίο για να ξαναζωντανέψει η πραγματική οικονομία; Ή μήπως ελάχιστων, όπως θα μπορούσαν κάλλιστα να προτείνουν αύριο οι παραφυάδες ενός τιμωρημένου στις κάλπες Πασόκ; Αυτές που εύγλωττα περιέγραψε πρόσφατα ο Ρούντυ Ρινάλντι (‘«Σοσιαλιστικός χώρος»: Ρήγμα, ανάχωμα, «μήνυμα»;’, στον Δρόμο της Αριστεράς, http://tinyurl.com/2bvhtc3 ).
Τριάντα ώρες εργασίας, με δουλειά για όλες και όλους, είναι εφικτό και θαυμάσιο, και σίγουρα θα έπρεπε σήμερα να το φωνάζει πολύ περισσότερο η αριστερά. Το Λαϊκό Μέτωπο στη μεσοπολεμική Γαλλία ακριβώς μέσα σε συνθήκες κρίσης μείωσε τις ώρες εργασίας, κι έτσι όχι μόνο δεν κατέστρεψε την οικονομία, αλλά και την αναζωογόνησε, και μάλιστα κατάκτησε τους εργαζόμενους και χτύπησε τον φασισμό. Δυστυχώς όμως το τριαντάωρο συγκρούεται με το αμέσως επόμενο αίτημα, τη λεγόμενη «πάλη κατά του προστατευτισμού».
Το κεφάλαιο πάντοτε θυμάται αυτό που μερικοί αριστεροί κάποτε ξεχνούν, ότι δεν γίνεται αναδιανομή υπέρ των εργαζόμενων αν δεν προστατέψεις την οικονομία σου -σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά δυστυχώς το ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν σήμερα δεν δείχνουν εξαιρετική προθυμία για κάτι τέτοιο. Αυτήν ακριβώς την αναδιανομή αποτρέπουν κρατώντας επιλεκτικά ανοιχτά τα σύνορα στην απρόσκοπτη ροή κεφαλαίων κι εμπορευμάτων. Μήπως έχει βρεθεί τρόπος να συνδυαστούν φιλολαϊκή αναδιανομή και ανοιχτή αγορά (τρόπος του λέγειν, δηλαδή, ανοιχτή, γιατί αυτήν στην πραγματικότητα ούτε οι καπιταλιστές δεν την θέλουν: Immanuel Wallerstein, Για να καταλάβουμε τον κόσμο μας, Θεσσαλονίκη 2009); Αν ναί, τότε πολύς κόσμος ανυπομονεί να τον ακούσει. Αν όχι, τότε ίσως θα έπρεπε να συμφωνήσουμε ότι προαπαιτούμενα του τριαντάωρου είναι η επιβολή ελέγχων, τουλάχιστον στη διακίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση των βασικών τραπεζών και η ανάκτηση των εργαλείων της νομισματικής πολιτικής, με άλλα λόγια η έξοδος από το ευρώ. Με ευρώ, ιδιωτικές τράπεζες και ανοιχτά στο κεφάλαιο σύνορα, σύντομα θα έχουμε όχι τριαντάωρο, αλλά πενηντάωρο ή εξηντάωρο.
Η πάλη υπέρ της ειρήνης, τώρα, είναι αίτημα επίκαιρο και αυτονόητο για την αριστερά. Το ερώτημα είναι, πώς μεταφράζεται πρακτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 2010. Που δεν έχει αντιταχθεί σοβαρά σε καμιά πολεμική περιπέτεια των ΗΠΑ. Που αποφεύγει να εγγυηθεί τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αναγκάζοντάς μας έτσι να ξοδεύουμε εξωφρενικά ποσά για εξοπλισμούς (τα οποία ανερυθρίαστα καρπώνονται οι έμποροι θανάτου των ευυπόληπτων βόρειων εταίρων μας). Που, ακόμη χειρότερα, προωθεί παγκόσμια το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, προκαλώντας ακριβώς την οικολογική καταστροφή, την κοινωνική πόλωση και την πολιτική αστάθεια που ήδη γεννούν αρκετούς πολέμους και θα φέρουν χειρότερους αύριο. Ένα απλό παράδειγμα: σήμερα, κι ενώ έχει προηγηθεί η καταστροφική διατροφική κρίση του 2008 στις φτωχές χώρες, η ΕΕ δεν συζητά καν να εμποδίσει την εγκληματική κερδοσκοπία στα τρόφιμα. Για την ακρίβεια, διευκολύνει την Ντώυτσε Μπανκ και τις άλλες τράπεζες να επενδύουν το χαράτσι που μας αποσπούν στην κερδοσκοπία των τροφίμων ( http://tinyurl.com/35g8rhq ), δυναμιτίζοντας έτσι τη γεωπολιτική σταθερότητα του πλανήτη. Είναι αυτή η ΕΕ υπεύθυνη δύναμη; Μπορεί να συμβαδίσει με την υπεράσπισή της η πάλη υπέρ της ειρήνης;
Τέλος, ο Ζίζεκ. Εύγλωττο και πειστικό το εδάφιο που παρατέθηκε, ζητά μια πανευρωπαϊκή επανάσταση, και δεν βλέπω πώς θα μπορούσε ένας αριστερός να διαφωνήσει μαζί του. Άλλο τόσο επίκαιρη η διαπίστωσή του, λίγο παρακάτω, που απαντά ευθέως στο “Το «παιχνίδι» χάθηκε όμως στην αρχή”:
«Ο καλύτερος δείκτης της έλλειψης αυτοπεποίθησης της αριστεράς σήμερα είναι ο φόβος της για την κρίση. Μια αληθινή αριστερά παίρνει την κρίση στα σοβαρά, χωρίς ψευδαισθήσεις. Βασική της διαίσθηση, ότι οι κρίσεις, όσο επώδυνες κι επικίνδυνες και αν είναι, είναι αναπόφευκτες, και αυτές ακριβώς είναι το πεδίο πάνω στο οποίο η μάχη πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί. [...] Στην τρέχουσα κατάσταση οικονομικής έκτακτης ανάγκης, ολοφάνερα δεν έχουμε να κάνουμε με τυφλές διαδικασίες της αγοράς, αλλά με εξαιρετικά οργανωμένες, στρατηγικές παρεμβάσεις κρατών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αποφασισμένων να λύσουν την κρίση σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν επιβάλλονται άραγε τα αμυντικά μας αντίμετρα; [...] Δυο χρόνια προτού πεθάνει, όταν είχε πια φανεί πως δεν θα γινόταν πανευρωπαϊκή επανάσταση και ξέροντας πως η ιδέα του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα ήταν ανόητη, ο Λένιν έγραφε: «Αν όμως τούτη η ολότελα απελπιστική κατάσταση, δεκαπλασιάζοντας τις προσπάθειες των εργατών και των χωρικών, μας έδινε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τα θεμελιώδη απαιτούμενα του πολιτισμού με τρόπο διαφορετικό από εκείνον των δυτικοευρωπαϊκών χωρών;» Στο ίδιο δίλημμα δεν βρέθηκαν άραγε και η κυβέρνηση του Μοράλες στη Βολιβία, η κυβέρνηση του Τσάβες στη Βενεζουέλα, η μαοϊκή κυβέρνηση του Νεπάλ; Πήραν την εξουσία μέσα από ‘δίκαιες’ δημοκρατικές εκλογές, όχι με εξέγερση. Αλλά στη συνέχεια την άσκησαν με τρόπο που είναι, τουλάχιστον εν μέρει, ‘μη κρατικός’, κινητοποιώντας άμεσα τους υποστηρικτές τους, παρακάμπτοντας το δίκτυο της κομματικής/κρατικής αντιπροσώπευσης. Η θέση τους είναι ‘αντικειμενικά’ απελπιστική: όλη η πορεία της ιστορίας είναι βασικά εναντίον τους, δεν μπορούν να στηριχτούν σε οποιεσδήποτε ‘αντικειμενικές τάσεις’ που να τούς ανοίγουν το δρόμο, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ν’ αυτοσχεδιάζουν, να πετύχουν ό,τι μπορούν σε μια κατάσταση που είναι απελπιστική. Ωστόσο, αυτό ακριβώς δεν τους δίνει και μια μοναδική ελευθερία; Και δεν είμαστε κι εμείς όλοι –η σημερινή αριστερά- στην ίδια ακριβώς κατάσταση;»
Μάλλον ο Ζίζεκ αντιλαμβάνεται τη σημερινή μας κατάσταση οξυδερκέστερα απ’ ό,τι η ηγεσία της αριστεράς μας.
ανωνυμε και Σπυρο Μαρκετο..
Παρολα αυτά που μαςλετε εδώ περα για την ΕΕ με τα οποια εν πολλοις συμφωνώ και μου φαινεται σαν να παραβιαζετε ανοιχτε θυρες
θελω να μου πειτε: Πιστευετε ειλικρινά οτι με μια Βιαιη αποκοπή της Ελλαδας απο την ΕΕ επιστροφή στην δραχμή εξοδο απο το Ευρώ κλπ
-στο κοινωνικό σοκ που θα ακολουθσει δεν θα κυριαρχησουν- ηγεμονευσουν πολιτικά οι δυναμεις της Δεξιας - ακρδεξιας και του Εθνολαικισμου ( σΑΜΑΡΑς , κΑΡΑΤΖΑΦΕΡΑΙΟΙ , χΡΥΣΑΥΓΙΤΕς και ολα τα συμπαραφερναλια που ψαρευουν στα θολά νερα)και θα ..κυριαρχησουν - ηγεμονευσουν πολιτικά οι δυναμεις της..αριστερας;
Αυτο πστευετε;
Είναι ενδιαφέρον να δουμε αφού μπηκε από τον Κ.Καλλιωνάτη και το θέμα του πολέμου και της ειρήνης τι λέει ένας διάσημος νεομαρξιστής οικονομολόγος,ειρήσθω εν παρόδω και μέντορας του Ανδρέα Παπανδρέου,για την κρίση, την Ε.Ε.και τον ευρωπαικό μιλιταρισμό!
Από συνέντευξη του στον Κώστα Ήσυχο της ISKRA.
Uα ήθελα να πω πρώτα ότι έχουμε μια βαθιά, συστημική, χωρίς ιστορικό προηγούμενο παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, κατά δεύτερο λόγο Ευρωπαϊκή και βεβαίως Ελληνική.
Επομένως νομίζω ότι είναι σωστό να ξαναδούμε από την αρχή πως αυτή η Ευρωπαϊκή «οικοδόμηση» ξεκίνησε. Πρόκειται για την ένωση των Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και με τις ευλογίες των ΗΠΑ, για την ανασύσταση του. Σήμερα στην Ε.Ε., κατά κύριο λόγο η Γερμανία, βρίσκεται σε μια φάση ενός οικονομικού εθνικισμού. Οι περιφερειακές χώρες εντός και εκτός Ευρωζώνης, αποτελούν τα μεγάλα θύματα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Μεταξύ τους πρώτα και κύρια η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, οι χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης, κ.λ.π. Άρα βρισκόμαστε στην εξαγωγή της κρίσης από το «Ευρωπαϊκό κέντρο» προς την περιφέρεια της Ε.Ε. Δυστυχώς οι δυνατότητες μεταρρύθμισης αυτής της Ε.Ε. είναι ιδιαίτερα περιορισμένες, για να μην πω αδύνατες. Να μην ξεχνάμε τον φιλοσοφικό και πολιτικό εμπνευστή της λεγόμενης Ευρωπαϊκής ενοποίησης Ζισκάρ Ντε Στάντ, που δήλωσε «επιτέλους έχουμε μια πρώτη συνθήκη που καθιστά τον σοσιαλισμό παράνομο». Αυτό δείχνει την πρόθεση των ισχυρών πολιτικών αλλά και των πιο ισχυρών χρηματοπιστωτικών κύκλων να μετατρέψουν την Ε.Ε. σε ένα σκληρό πυλώνα αντίδρασης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό στερέωμα, και τούτο γιατί η Γερμανία, Γαλλία και άλλες 2-3 χώρες ασφυκτιούν στον οικονομικό και γεωπολιτικό χώρο της Ευρώπης και αναζητούν νέες αγορές. Μην ξεχνάμε ότι το νέο μιλιταριστικό δόγμα του ΝΑΤΟ για τον 21ο αιώνα. Συνεπώς ο μιλιταρισμός στην εποχή μας πάει χέρι, χέρι με τον οικονομικό επεκτατισμό. Πρόκειται για μια επικίνδυνη πορεία, γι΄αυτό και οι λαοί μπορούν να αποτρέψουν τέτοιες σχεδιαζόμενες εξελίξεις, εξάλλου το έχουν ξανακάνει. Η θεωρία του μη εφικτού στην εποχή μας είναι ο μεγάλος μύθος των ισχυρών. Μύθος που εσείς οι Έλληνες, όπου στην πατρίδα σας γεννήθηκε η μυθολογία, δεν έχετε ανάγκη να αφουγκρασθείτε. Μπορείτε να γράψετε την δικιά σας ιστορία σε συνθήκες διεθνισμού, αλληλεγγύης και ανατροπής, με σοσιαλιστική προοπτική. Συνεχίζεται...
Δηλώνεται από τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η Τρόικα θέλει να δείχνει πανίσχυρη και αναμφισβήτητη, θεωρείται ότι αυτήν την άποψη ότι έχει βάση ...
Η «Τρόικα» πράγματι έχει δύναμη, έχει συμπυκνώσει σε ένα κείμενο μια νέο-αποικιακή δυναμική στην Ευρώπη, που δεν θα σταματήσει στην Ελλάδα. Δυστυχώς το κείμενο αυτό το συνυπέγραψε η σημερινή κυβέρνηση υπό τον Γ. Παπανδρέου.
Επιτρέψτε μου να πω ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι σε τακτικό επίπεδο για εναλλακτικές πολιτικές, που ανοίγουν δρόμους χειραφέτησης. Η έξοδος από την Ευρωζώνη από μόνη της δεν είναι η συνταγή, αλλά ο συνδυασμός πολλών πολιτικών που επαναφέρουν την νομισματική κυριαρχία, την αναπτυξιακή οικονομική δυναμική, τον έλεγχο των κινήσεων του κεφαλαίου, την εθνικοποίηση των χρηματοπιστωτικών εργαλείων που έχει ανάγκη μια χώρα.
Όλα αυτά και αλλά πολλά, μπορούν να πραγματοποιηθούν όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από μια σειρά άλλων χωρών που μπορούν να δημιουργήσουν ένα νέο πεδίο οικονομικής συνεργασίας και αλληλεγγύης βασισμένο σε αντί-νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Με μια προϋπόθεση:ό,τι υπάρχει ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής, που μετατρέπει την «ισχυρή τρόικα» σε έναν αδύναμο «παίκτη» που εξαναγκάζει στην ανάδιαπραγμάτευση του λεγόμενου χρέους με όρους επωφελείς για τον λαό.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι λαοί δεν δημιουργούν χρέη αλλά οι πολιτικές που ακολουθούνται εν αγνοία των λαών. Αυτά που περιγράφω τα έχουμε δει με διαφορετικές εκφάνσεις και ιδιαιτερότητες σε μια σειρά από χώρες. Πιστεύω ότι η ριζοσπαστική αριστερά, η αριστερά συνολικά στη χώρα σας, έχει ιστορικές ευθύνες αλλά και χρέος να συμβάλει αποφασιστικά σε έναν τέτοιο δρόμο.
Σύντομο Βιογραφικό του Σαμίρ Αμίν
Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προίσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του “Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα” θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
ας δουμε τιλεειοΝικολας Σεβαστακης για τον Δεξιο Γκραμισμό(που νομιζωοτι εχειτην ΗΓΕΜΟΝΙΑ στις δναμειςπου επιθυμουντηνεξοδοαπο τηνΕ.Ε.
''Η προσκόλληση των φιλελεύθερων και αριστερών δυνάμεων στον νομικό ορθολογισμό και στα θέματα της οικονομίας έχει αφήσει ουσιαστικά ελεύθερο το πεδίο σε έναν δεξιό «γκραμσισμό». Και είναι μάλλον ευεξήγητο το γιατί οι εθνοκεντρικές-πολιτισμικές εμφάσεις μπορεί να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της οικονομικής συμπίεσης.
Η πλειονότητα των πολιτών φαίνεται να πιστεύει ότι στα «οικονομικά» έχει μειωθεί σημαντικά, αν όχι πλήρως, η δυνατότητα ισχυρής πολιτικής βούλησης, ανεξαρτησίας αποφάσεων και εναλλακτικών πολιτικών χειρισμών. Μια χώρα αλυσοδεμένη στα χρέη και υπό διαρκή δημοσιονομική επιτήρηση δεν έχει δυνατότητες πολιτικού ή οικονομικού αυτοκαθορισμού. Αυτό δεν δηλώνουν σε όλους τους τόνους οι ελίτ και οι καθοδηγητές γνώμης; Οτι, με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν περιθώρια ιδεολογικής «πολυτέλειας» στον σκληρό πυρήνα των κρατικών πολιτικών. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο αριστερός ριζοσπαστισμός, αγκιστρωμένος στο κοινωνικό ζήτημα, στα κοινωνικά δικαιώματα και στην πίστη για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος συναντά τεράστιο πρόβλημα. Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει με τον δεξιό «πολιτισμικό» ριζοσπαστισμό: αυτός έχει κάθε ευχέρεια να εκτρέπει τα αιτήματα αυτοκαθορισμού και τις ίδιες τις αναφορές στη συλλογική αυτονομία και στη λαϊκή κυριαρχία, επικαλούμενος ένα πρόβλημα (εθνικής) ταυτότητας που απειλείται με αλλοίωση και εκφυλισμό. ''
http://nosferatos.blogspot.com/2010/02/blog-post_2936.html
Η ευρώπη μεταβάλλεται ραγδαία σε ένα μεγάλο πεδίο ταξικής πάλης κεφαλαίου-εργασίας.
Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο Μαρξιστικό κόμμα σύντομα.
Αντί να αμολάτε τσιτάτα από εδώ κι από εκεί κατά το συνήθειο των επιδειξιομανών εξυπνάκηδων που τελικά διώχνουν κόσμο από την αριστερά, δεν κοιτάτε να μιλήσετε με προτάσεις δικες σας;
Αφήστε στην άκρη τι λέει ο ένας και ο άλλος, εδώ δεν κάνουμε τηλεπαιχνίδι γνώσεων ούτε έχουμε γυμνασιακή παπαγαλία. Εσείς τι λέτε; Εχετε δικές σας ιδέες; Σταματήστε επιτέλους να αναμασάτε λόγια άλλων, σας βαρεθήκαμε πια! Δεν είμαστε φοιτητριούλες 18χρονες που εύκολα εντυπωσιάζονται με φανφάρες και μεγάλα λόγια. Έχετε να κάνετε μ' ανθρώπους της δουλειάς που αντιμετωπίζουν πρακτικά ζητήματα κάθε μέρα. Μ' αυτή την ελιτίστικη μανία σας να επιδεικνύετε το τι έχετε διαβάσει διώχνετε κόσμο από την αριστερά και τον στέλνετε στον Καρατζαφέρη και του δίνετε και κίνητρο να μείνει εκεί, αφού έχετε κολλήσει τελείως συκοφαντικά και δαιμονοποιητικά σε όποιον μιλάει πρακτικά και δεν πιστεύει σε ουτοπίες την ταμπέλα του εθνολαϊκιστή. Εκτός αν τελικά παίζετε το παιχνίδι του Καρατζαφέρη...
Αγαπητέ κ. Μαρκέτο, παρατηρώ ότι δυσκολεύεστε να κατανοήσετε την ουσία των θέσεών μου, γι’ αυτό επιτρέψτε μου ορισμένες διευκρινήσεις. Η «ενάρετη απλότητα» των τριών βασικών συνθημάτων (διαγραφές χρεών, 30-35 ώρες εργασίας για όλους, πάλη κατά του προστατευτισμού και υπέρ της ειρήνης) που πρότεινα ως άξονα συσπείρωσης του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος δεν απορρέει από τον «ρεαλισμό» και την «εφικτότητά» τους εντός μιας οικονομίας αγαράς (καπιταλισμός), αλλά από τον μεταβατικό χαρακτήρα τους. Δηλαδή, από την ικανότητά τους να συνδέσουν τα άμεσα, πρακτικά, καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της εργασίας (βλ μίνιμουμ πρόγραμμα μισθολογικών διεκδικήσεων, εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ) με τον απώτερο στόχο της κοινωνικής χειραφέτησης και του σοσιαλισμού (βλ μάξιμουμ πρόγραμμα επικράτησης της εργατικής δημοκρατίας, κοινωνικού ελέγχου των μέσων παραγωγής και κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας).
Για παράδειγμα, στο ζήτημα της διαγραφής των χρεών το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό (εάν δηλαδή θα διαγραφεί το 40-60-80%) όπως εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου το τοποθετείτε, αλλά ποιοτικό με την έννοια του να απονοεχοποιεί τους εργαζόμενους και να ενοχοποιεί τις τράπεζες για τη δημιουργία τους καθιστώντας συγχρόνως αδύνατη για την ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος τη διαγραφή τους. Για παράδειγμα, μπορεί στις ΗΠΑ ή τη Βρετανία όπου η φούσκα των ιδιωτικών χρεών είναι τεράστια, μία διαγραφή 30-40% των χρεών όχι μόνον να ανοίξει την όρεξη στους εργαζόμενους για νέες διαγραφές αλλά και να προκαλέσει την κατάρρευση όλου του τραπεζικού συστήματος λόγω των στενών μεταξύ τους διαπλοκών και αλληλεξαρτήσεων. (συνεχίζεται)
Παρομοίως, η «αντίφαση» που διαπιστώνετε μεταξύ του 30ωρου και του αγώνα κατά του προστατευτισμού ισχύει μόνον στα πλαίσια όσων σκέφτονται με όρους αστικής οικονομίας. Δηλαδή, ενώ έχετε δίκιο πως δεν υπάρχει τρόπος να συνδυαστούν «φιλολαϊκή αναδιανομή και ανοιχτή αγορά» σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, έχετε λάθος να πιστεύετε πως «φιλολαϊκή αναδιανομή και κλειστή αγορά (δηλαδή προστατευτισμός)» είναι εφικτός συνδυασμός στις σημερινές συνθήκες (κάτι που έχω αναπτύξει σε άλλα μου άρθρα). Όμως, σε κάθε περίπτωση ο στόχος της αριστεράς σήμερα δεν μπορεί να είναι μία απλή αναδιανομή, αλλά η ενοποίηση του εργατικού κινήματος και ειδικότερα όσων έχουν ακόμη απασχόληση με όσους είναι άνεργοι. Το δικαίωμα στην απασχόληση είναι το μόνο σοβαρό δικαίωμα που έχει απομείνει σήμερα στον εργαζόμενο σε μία κοινωνία που βασίζεται στην εκμετάλλευση. Αυτό το δικαίωμα του το στερούν σήμερα ολοένα και περισσότερο σε κάθε του βήμα. Γι’ αυτό και η αριστερά μαζί με το αίτημα πχ της προώθησης των δημόσιων έργων ή της κρατικοποίησης των τραπεζών για τη δημιουργία απασχόλησης πρέπει οπωσδήποτε να προωθήσει το αίτημα μοιράσματος του χρόνου απασχόλησης ενάντια στην αύξηση της ανεργίας. Δεν θα αντέξουν πολλές επιχειρήσεις την αύξηση του κόστους αυτού θα αντιτείνουν κεφαλαιοκράτες και οικονομολόγοι. Θα τις πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους να τις δουλέψουν είναι η απάντηση που οφείλει η αριστερά. Τα κέρδη παραγωγικότητας από την αυτοδιαχείριση πιθανότατα θα υπερκαλύψουν το όποιο κόστος, ενώ θα δημιουργηθεί νέα ζήτηση για τα προϊόντα τους. Όμως, το ζήτημα δεν είναι η υπερκάλυψη του κόστους λειτουργίας, αλλά η ενοποίηση, ανάπτυξη και πολιτικοποίηση του εργατικού κινήματος στον αγώνα για μία μη ανταγωνιστική, σοσιαλιστική κοινωνία. Η απάντηση που δίνετε κ. Μαρκέτο για αναγκαστική προσφυγή στον προστατευτισμό δεν είναι φυσικά μία αριστερή απάντηση. Γιατί ο προστατευτισμός, στον οποίο ατυχώς επιλέγει ως εθνικό στόχο η Πρωτοβουλία, είναι στις σημερινές συνθήκες η βασική εναλλακτική στρατηγική του κεφαλαίου στην κρίση. Χρειάζεται, μήπως, να αναλύσω το πώς και το γιατί ; Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω μας με τις νομισματικές υποτιμήσεις, την επιβολή δασμών και τους ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίων και θα καταλάβετε μόνος σας. Αντίθετα, θα ήταν εξαιρετικά διδακτικό να μάθουμε από σας γιατί και πως κατέρρευσε το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία μολονότι εφάρμοσε τη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Μήπως κατά τη γνώμη σας κατέρρευσε γιατί δεν έλαβε τα κατάλληλα αστικά προστατευτικά μέτρα ; Ή μήπως γιατί δεν διέθετε επαναστατική στρατηγική ; (συνεχίζεται)
Για το ζήτημα της πάλης υπέρ της ειρήνης ισχυρίζεστε πως «είναι αίτημα επίκαιρο και αυτονόητο για την αριστερά. Το ερώτημα είναι, πώς μεταφράζεται πρακτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 2010. Που δεν έχει αντιταχθεί σοβαρά σε καμιά πολεμική περιπέτεια των ΗΠΑ…» Όμως, κάνετε ένα σοβαρό λάθος όταν το θεωρείτε αυτονόητο. Βλέπετε οι «ενάρετες απλότητες» δεν είναι αυτονόητες. Για παράδειγμα το φάσμα του πολέμου δεν είναι ορατό άμεσα στην αριστερά και πολύ περισσότερο σε σας από την στιγμή που διαχωρίζετε την κλιμάκωση του προστατευτισμού σήμερα παγκοσμίως από τον κίνδυνο του πολέμου. Γιατί αυτό κάνατε στην τοποθέτησή σας. Μιλήσατε απλά για ειρήνη που δεν την προωθεί η σημερινή καπιταλιστική και αντιδραστική Ευρώπη (λες και δεν το ξέραμε). Όμως δεν είπατε τίποτα για τον προστατευτισμό που είναι η βασική απειλή της παγκόσμιας ειρήνης. Όχι τυχαία, βέβαια, αν αναλογισθούμε ότι ο εθνικός προστατευτισμός αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του προγράμματος της Πρωτοβουλίας.
Όσον αφορά τον Ζίζεκ κάνετε έναν ελιγμό αποφυγής της ουσίας της θέσης του κ. Μαρκέτο όταν λέτε «Εύγλωττο και πειστικό το εδάφιο που παρατέθηκε, ζητά μια πανευρωπαϊκή επανάσταση, και δεν βλέπω πώς θα μπορούσε ένας αριστερός να διαφωνήσει μαζί του». Γιατί αν διαβάσετε προσεκτικά το εδάφιο :
«But, utopian as it may appear, the space is still open for another Europe: a re-politicized Europe, founded on a shared emancipatory project; the Europe that gave birth to ancient Greek democracy, to the French and October Revolutions. This is why one should avoid the temptation to react to the ongoing financial crisis with a retreat to fully sovereign nation-states, easy prey for free-floating international capital, which can play one state against the other. More than ever, the reply to every crisis should be more internationalist and universalist than the universality of global capital.»
θα δείτε ότι δεν μιλά απλά για μία πανευρωπαϊκή επανάσταση, αλλά για την με κάθε τρόπο «αποφυγή του πειρασμού να αντιδράσει κανείς στην τρέχουσα κρίση με την αναδίπλωση στο κυρίαρχο εθνικό κράτος», το οποίο – όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Ζίζεκ – «αποτελεί εύκολη λεία για το ελεύθερα κυκλοφορούν διεθνές κεφάλαιο και το οποίο μπορεί να στρέψει το ένα εθνικό κράτος εναντίον του άλλου» (βλ κίνδυνο περάσματος από τον προστατευτισμό στον πόλεμο). Γι’ αυτό και, όπως λέει, «περισσότερο από ποτέ η απάντηση σε κάθε κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και παγκοσμιοποιημένη από την παγκοσμιότητα του κεφαλαίου». Πως σας ξέφυγαν όλα αυτά κ. Μαρκέτο ; Μήπως σκοπίμως τα παραλείψατε επειδή αντιστρατεύονται το πρόγραμμα της Πρωτοβουλίας για έξοδο από το ευρώ και αυτοδύναμη εθνική ανάπτυξη ; (συνεχίζεται)
Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι ταυτίζονται οι απόψεις μου με όσα λέει ο Ζίζεκ ; Ασφαλώς όχι.
Στο κομμάτι από το κείμενό του που παραθέσατε :
«Δυο χρόνια προτού πεθάνει, όταν είχε πια φανεί πως δεν θα γινόταν πανευρωπαϊκή επανάσταση και ξέροντας πως η ιδέα του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα ήταν ανόητη, ο Λένιν έγραφε: «Αν όμως τούτη η ολότελα απελπιστική κατάσταση, δεκαπλασιάζοντας τις προσπάθειες των εργατών και των χωρικών, μας έδινε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τα θεμελιώδη απαιτούμενα του πολιτισμού με τρόπο διαφορετικό από εκείνον των δυτικοευρωπαϊκών χωρών;»
το μόνο που αξίζει να υπογραμμισθεί είναι πως την απάντηση στο ερώτημα αυτό του Λένιν έδωσε η ίδια η ιστορία και δεν έχει σημασία τι λέτε εσείς ή εγώ. Όσον αφορά, δε, την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα κεντριστικά και βοναπαρτιστικά καθεστώτα της Βενεζουέλας, Βολιβίας κλπ το ζήτημα για τους εργαζόμενους της Ευρώπης και του κόσμου όλου είναι να μην βρεθούν σε μία τόσο απελπιστική κατάσταση όπου να μην ξέρουν τι να κάνουν και να αυτοσχεδιάζουν για να επιβιώσουν. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αποφύγει η αριστερά και εδώ βρίσκεται και η ουσία της διαφοράς μας.
Kαλά τα λέει ο Ανώνυμος 17 Οκτωβρίου 2010 3:35 μ.μ.
Πολύ περισσότερο που ο κόσμος, ιδίως εκτός της ρευστής αριστεράς, με την απουσία συγκεκριμένων διεξοδικών αριστερών θέσεων και πρακτικών προτάσεων αντίστασης, και με τον εξ ευωνύμων επισειόμενο μπαμπούλα της ακροδεξιάς να συνοδεύει την απραξία απέναντι στα οξυμένα καθημερινά του προβλήματα, γίνεται τουλάχιστον έρμαιο της δεξιάς "αντιμνημονιακής" χειραγώγησης, αν όχι ευεπίφορος καταναλωτής της ακροδεξιάς ρητορικής και εν τέλει της πρακτικής της.
Γιαυτό θα μπω κι εγώ στον πειρασμό μιας φράσης του Ν.Σ.:
...Απέναντι στη δύναμη της εικόνας και στην ισχύ της εντύπωσης, στο αίσθημα του «συγκεκριμένου», ο αντιεθνικισμός, φιλελεύθερος ή διεθνιστικός, νομικοπολιτικός ή ταξικός, εμφανίζεται δίχως εικόνα και εύληπτη αφήγηση: παρουσιάζεται ως απόμακρη θεσμική δεοντολογία ή, στις αριστερές του εκδοχές, ως μια εξωτική βούληση δίχως δεσμούς με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα (η διεθνιστική στάση, η ταξική αλληλεγγύη με τους ξένους ως εργαζόμενους)...
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=129075
...Το δικαίωμα στην απασχόληση είναι το μόνο σοβαρό δικαίωμα που έχει απομείνει σήμερα στον εργαζόμενο...
Xωρίς διάθεση σχολαστικισμού μήπως θα έπρεπε να εξηγηθεί με κάποιο τρόπο η αντίφαση "εργασία-απασχόληση".
Αγαπητέ Ανώνυμε 3.35
Εχεις μπερδέψει το άρθρο με το σχόλιο.Αλλο το ένα άλλο το άλλο.
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.
Τ α άρθρα δεν πείθουνε όσο ένα πετυχημένο σχόλιο η σύνθημα.
Ηρέμησε.
Το «πολυπολιτισμικό» δόγμα, σύμφωνα με το οποίο: «Ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και είμαστε ικανοποιημένοι», απέτυχε, είπε η καγκελάριος. «Αυτή η προσέγγιση απέτυχε πλήρως», τόνισε η Μέρκελ σε συγκέντρωση της νεολαίας του συντηρητικού κόμματός της, της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) στο Πότσνταμ, κοντά στο Βερολίνο.
Το βράδυ της Παρασκευής, ο επικεφαλής του κόμματός της στη Βαυαρία Χορστ Σίχοφερ (CSU) είχε δηλώσει ενώπιον του ίδιου κοινού: «Εμείς, ως Ένωση, δεσμευόμαστε υπέρ του γερμανικού πολιτισμού και κατά του πολυπολιτισμικού. Το πολυπολιτισμικό έχει πεθάνει».
Δηλώνοντας ότι η Γερμανία παραμένει μια χώρα ανοικτή στον κόσμο, η Μέρκελ εντούτοις επισήμανε: «Δεν χρειαζόμαστε μια μετανάστευση που βαρύνει το κοινωνικό μας σύστημα».
Η χώρα ωστόσο χρειάζεται ξένους με εξειδικευμένες γνώσεις παρότι καταρτίζει Γερμανούς ανέργους, υπογράμμισε η καγκελάριος.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_16/10/2010_360056
θα συμετάσχω στη συζητηση αναδημοσιεύοντας ενα κομμάτι απο το τελευταιο άρθρο του κυριου Καζάκη
"Δείτε τι έγινε με τις περίφημες δηλώσεις του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο κύριος αυτός δήλωσε αυτό που είναικοινό μυστικό:
«Ήταν φανερό ότι κάποια ημέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι το συζητούσαμε: οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος – για τις προοπτικές για αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό και το αποκαλούμε ελληνική κρίση», δήλωσε ο κ. Γιούνκερ σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον (8.10), στα πλαίσια της συνάντησης του ΔΝΤ. «Ήξερα, ήξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα», παραδέχτηκε ο επικεφαλής του Eurogroup.
Κουβέντα για την Ε.Ε. και ειδικά για την Ευρωζώνη, που ο κ. Γιούνκερ ομολογεί κυνικά ότι πρόκειται για μηχανισμό εκμετάλλευσης των χωρών σαν την Ελλάδα από τους ισχυρούς εταίρους, κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία.
◆ Αν λοιπόν η χώρα μπήκε στην Ε.Ε. και το ευρώ προκειμένου με τα δικά της εξωτερικά ελλείμματα, με τη διάλυση της δικής της παραγωγικής βάσης να χρηματοδοτήσει την εξαγωγική ισχύ της Γερμανίας και της Γαλλίας, τότε γιατί θα πρέπει η χώρα να παραμείνει σ’ αυτόν τον «λάκκο των λεόντων», όπως χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση ο παλαίμαχος πολιτικός της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού;
◆ Αν τα δημόσια χρέη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μοχλός εξάρτησης και πειθαναγκασμού της Ελλάδας για να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πορεία προς όφελος των ισχυρών εταίρων της, τότε γιατίθα πρέπει να τα πληρώσουμε; Για ποιον μεταφυσικό και διεστραμμένο λόγο πρέπει η χώρα να παραμείνει υπ’ αυτό το καθεστώς;"
Δεν θέλω να καταλογίσω δόλο σε οσους υποστηριζουν την παραμονη στο ευρω και δεν εχουν ή ειχαν αμεσο η έμεσο νταλαβερι με την εξουσια και τους μηχανισμούς τους.Αν είχαν ή έχουν τότε υπάρχει δόλος. Για αυτο που ειμαι σίγουρος ομως είναι οτι πάσχουν απο το σύνδρομο της Στοκχολμης.Μας βιάζουν μέσα στο ευρο και αυτοι γουσταρουν!!!
jackob13
Με τον κ. Καζάκη δεν διαφωνώ για την ανάγκη διαγραφής των χρεών, ούτε για τον αντιδραστικό ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών. Εκεί που διαφωνώ μαζί του είναι πως θεωρεί ως ληστρικό μηχανισμό εκμετάλλευσης το ευρώ, όταν το ευρώ αποτελεί μικρό μέρος του ευρύτερου μηχανισμού της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο κ. Καζάκης επιμένει να χτυπά το σαμάρι και όχι τον γάϊδαρο. Όταν θα μου εξηγήσετε ποιός είναι ο βιαστής των αμερικανών και κινέζων εργαζομένων, τότε ευχαρίστως να μιλήσουμε για σύνδρομο Στοκχόλμης. Στο μεταξύ, αν θέλετε να καταλάβετε την οπτική από την οποία υποστηρίζω την παραμονή στο ευρώ μπείτε στον κόπο να διαβάσετε και τα δικά μου άρθρα παρακαλώ.
Το πρόβλημα στα παραπάνω λόγια που υιοθετεί ο Ιάκωβος υποκρύπτουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση εντός συνόρων.
Το πρόβλημα είναι αλλού:
Στη Γερμανία οι εργαζόμενοι συνοδοιπορούν με τα συμφέροντα των εταιρειών όπου δουλεύουν. Παράδειγμα οι εργαζόμεοι της οπελ στηρίζοντας το δουλειά πρώτα για τους Γερμανούς και οι άλλοι ευρωπαίοι να παν στο διάολο. Ομοίως και η πόρσε ή και BMW όπου ξεχνιέται η σχέση τους με τον εθνικοσοσιαλισμό.
Απώλεια μνήμης;
Οι Έλληνες; Διαφέρουν; όταν αγρότες μεσαίοι εκμεταλλεύονται μετανάστες,και δέρνουν κκεδες που αμφισβήτησαν την κυριαρχία τους, όταν στη μηχανιώνα Θεσσ/νικης δέρνονται αιγύπτιοι ψαράδες μάλλον και στην Ελλάδα δεν υπάρχει προλεταριακή συνείδηση.
Επομένως,με τα παραπάνω δεδομένα το να γυρίσουμε τις πλάτες στους ευρωπαίους εργαζομένους συνεχίζει την καπιταλιστική συνέχεια.
Από την άλλη, είναι σίγουρο πως καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη η αναζήτηση αλληλεγγύης με τους Ευρωπαίους αλλά τουλάχιστον είναι ένα ρίσκο που αξίζει να το πάρουμε, όταν βλέπουμε 3 εκ. Γάλλους στο δρόμο. Ανοίγει προοπτικές για έναν άλλο δρόμο.
θα συμετάσχω στη συζητηση αναδημοσιεύοντας ενα κομμάτι απο το τελευταιο άρθρο του κυριου Καζάκη
"Δείτε τι έγινε με τις περίφημες δηλώσεις του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο κύριος αυτός δήλωσε αυτό που είναικοινό μυστικό:
«Ήταν φανερό ότι κάποια ημέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφθανε, διότι το συζητούσαμε: οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος – για τις προοπτικές για αυτό που δεν ήταν τότε γνωστό και το αποκαλούμε ελληνική κρίση», δήλωσε ο κ. Γιούνκερ σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον (8.10), στα πλαίσια της συνάντησης του ΔΝΤ. «Ήξερα, ήξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα», παραδέχτηκε ο επικεφαλής του Eurogroup.
Κουβέντα για την Ε.Ε. και ειδικά για την Ευρωζώνη, που ο κ. Γιούνκερ ομολογεί κυνικά ότι πρόκειται για μηχανισμό εκμετάλλευσης των χωρών σαν την Ελλάδα από τους ισχυρούς εταίρους, κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία.
◆ Αν λοιπόν η χώρα μπήκε στην Ε.Ε. και το ευρώ προκειμένου με τα δικά της εξωτερικά ελλείμματα, με τη διάλυση της δικής της παραγωγικής βάσης να χρηματοδοτήσει την εξαγωγική ισχύ της Γερμανίας και της Γαλλίας, τότε γιατί θα πρέπει η χώρα να παραμείνει σ’ αυτόν τον «λάκκο των λεόντων», όπως χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση ο παλαίμαχος πολιτικός της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού;
◆ Αν τα δημόσια χρέη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μοχλός εξάρτησης και πειθαναγκασμού της Ελλάδας για να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πορεία προς όφελος των ισχυρών εταίρων της, τότε γιατίθα πρέπει να τα πληρώσουμε; Για ποιον μεταφυσικό και διεστραμμένο λόγο πρέπει η χώρα να παραμείνει υπ’ αυτό το καθεστώς;"
Δεν θέλω να καταλογίσω δόλο σε οσους υποστηριζουν την παραμονη στο ευρω και δεν εχουν ή ειχαν αμεσο η έμεσο νταλαβερι με την εξουσια και τους μηχανισμούς τους.Αν είχαν ή έχουν τότε υπάρχει δόλος. Για αυτο που ειμαι σίγουρος ομως είναι οτι πάσχουν απο το σύνδρομο της Στοκχολμης.Μας βιάζουν μέσα στο ευρο και αυτοι γουσταρουν!!!
jackob13
Κ. Καλλωνιάτη
Μπορείτε να μου διευκρινήσετε τι σημαινει υποστηρίζετε την παραμονή στο ευρώ? Το να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, δεν εξαρτάται μόνο από τι θέλετε εσείς και εγώ. Εξαρτάται και από το πως θα αντιδράσει η Ε.Ε. σε οποιαδήποτε μέτρα κατά του κεφαλαίου μπορέσει να επιβάλλει το κίνημα και η Αριστερά (πχ. μονομερής στάση πληρωμών). Δηλαδή αν κάποιες από τις διεκδικήσεις μας, οδηγούν στον "κίνδυνο" να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, τί θα ιεραρχήσουμε πρώτο? Τις διεκδικήσεις μας ή την παραμονή στο ευρώ. Εκτός αν πιστεύετε ότι μπορούμε να έρθουμε σε συννενόηση με τις τράπεζες και την Ε.Ε. για διαγραφή του χρεόυς χωρίς να μας βάλουν κανένα νεό μνημόνιο σαν όρο και ίσως να μας δώσουν και την άδεια να κάνουμε επανάσταση. Συμφωνώ ότι το έξω από το ευρώ, δεν απαντάει στην κρίση. Αλλά από που και ως που απαντάει στην κρίση το μέσα στο ευρώ πάση θυσία?
Πολύ καλή ερώτηση, αν και νομίζω την έχω απαντήσει στο παρελθόν. Ασφαλώς πρώτη προτεραιότητά μας θα είναι οι διεκδικήσεις μας. Και ασφαλώς η παραμονή στο ευρώ δεν πρέπει να είναι το όριο των διεκδικήσεών μας. Δεν είναι ζήτημα αρχής για μας η παραμονή στο ευρώ. Ζήτημα αρχής είναι όμως το τι συμφέρει πάνω απ' όλα την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και από αυτή την άποψη δεν θεωρώ ότι πρέπει οι έλληνες εργαζόμενοι να επιδείξουν διασπαστική στάση έναντι των ευρωπαίων. Αντίθετα, πρέπει να τους καλέσουν σε κάποια κοινή συσπείρωση γύρω από ορισμένα αιτήματα ένα από τα οποία είναι η διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών. Το αν η αστική ΕΕ μας πετάξει έξω από το ευρώ είναι κάτι πολύ πιθανό που όμως τελικά θα κριθεί από τον διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων. Γιατί αν το αίτημα δεν είναι μόνον της Ελλάδας αλλά των 3-4 χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο τι θα ακολουθήσει. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ μέγα λάθος να προτάσσει το κίνημα την έξοδο από το ευρώ, ιδίως αν τη συσχετίζει με μία εθνικά αυτοδύναμη καπιταλιστική ανάπτυξη.
Μόλις είδα το κείμενο - απάντηση σας. Το εχασα μάλλον λόγω της μεγάλης και συνεχούς ροής δημοσιεύσεων από το μπλογκ. Από ότι βλέπω η συζήτηση συγκεκριμενοποιείται ακόμη περισσότερο και μπορεί να γίνει παραγωγική. Δώστε μου λίγο χρόνο και θα απαντήσω.
Δημοσίευση σχολίου