Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Η αποτυχία της Ευρωζώνης


Πηγή: sofokleous10, 3/6/2010

Του πρωθυπουργού της Τσεχίας Βάτσλαβ Κλάους




Το 1989, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Τσεχία, που είχε αποκλειστεί για 41 χρόνια από τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ήθελε να γίνει μια φυσιολογική ευρωπαϊκή χώρα. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχει ήταν με την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά επειδή η κομμουνιστική εμπειρία ήταν πολύ ‘φρέσκια’, οι Τσέχοι ήθελαν πρωτίστως να διατηρήσουν την ελευθερία τους και την εκ νέου αποκτηθείσα τους εθνική κυριαρχία. Οι περισσότεροι Τσέχοι λοιπόν τάχθηκαν υπέρ μιας χαλαρής μορφής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ενάντια στην αποκαλούμενη εμβάθυνση της Ε.Ε. και τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής ένωσης. Πολλοί είχαμε κατανοήσει από νωρίς ότι η ιδέα του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος αντιπροσώπευε ένα επικίνδυνο σχέδιο που θα μπορούσε να οδηγήσει είτε σε μεγάλα προβλήματα είτε σε έναν μη δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στην Ευρώπη. Η θέση μου ήταν ξεκάθαρη: θέλαμε να προσχωρήσουμε στην Ε.Ε. αλλά αντιτασσόμασταν στο σχέδιο του ευρώ.

Σε αδιέξοδο ο κινηματίστικος οικονομισμός. Μόνη λύση η πολιτική κλιμάκωση του αγώνα


Πηγή:Avantgarde Κόκκινη Ορχήστρα

Κ. Μαραγκός, 3/6/2010

Πως χάθηκε η μάχη της προπαγάνδας

Όταν από τις αρχές του χρόνου οι πάντες συνειδητοποιούσαν ότι ο κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους ήταν προ των πυλών, η εγχώρια αριστερά σχεδόν στο σύνολό της επέμενε ότι όλα αυτά είναι ένα παραμύθι της κυρίαρχης προπαγάνδας, προκείμενου να παρθούν πίσω τα “κεκτημένα” της μεταπολεμικής περιόδου. Όσοι σε αυτή την αριστερά κατανοούσαν τη φύση του προβλήματος, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ντουβάρι του απλοϊκού και εύπεπτου εργατισμού του ΚΚΕ και της υπόλοιπης συνδικαλιστόπληκτης αριστεράς που συνέχιζε να πολιτεύεται με το σλόγκαν “ότι χρήματα υπάρχουν”. Γιατί αν δεν υπάρχουν λεφτά που θα κάνεις οικονομικό αγώνα; Και ενώ η κυβέρνηση έβγαζε τα νούμερα στον αέρα, δίνοντας και τις δικές της λύσεις, (μείωση μισθών, συντάξεων, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση βασικού, σύνταξη στα 70 με 40 χρόνια εργασία κλπ.), ως μονόδρομο για τη μείωση του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων, η αριστερά έμοιαζε με τον τρελό του χωριού που δεν καταλαβαίνει για τι ακριβώς συζητάμε.Το αποτέλεσμα αυτών των χειρισμών στους κρίσιμους αυτούς μήνες ήταν η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη να κερδίσουν κατά κράτος την αριστερά και τα συνδικάτα στο επίπεδο της προπαγάνδας και επομένως της ιδεολογικής προετοιμασίας για την αποδοχή των αντεπαναστατικών κοινωνικών μέτρων ως“αναγκαίων για να σωθεί η χώρα, οι μισθοί και οι συντάξεις”. Η κυβέρνηση παραδεχόταν, πριν την αριστερά, ότι “έχουν κλαπεί λεφτά, ότι κάποιοι κονόμησαν σε βάρος του δημοσίου και των πολλών, ότι το πολιτικό σύστημα ήταν πελατειακό πράγμα που γένναγε τη διαφθορά, ότι τα μέτρα είναι άδικα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς δεν έχουμε άλλο δρόμο, αν δεν τα πάρουμε το μαγαζί βάζει λουκέτο”. Η κυβέρνηση έχτισε την πολιτική της πάνω στην πραγματικότητα της επικείμενης κατάρρευσης και αυτό της έδωσε το συγκριτικό πλεονέκτημα για να επικρατήσει ιδεολογικά ενώ κανονικά θα έπρεπε να ηττηθεί με νοκ άουτ στο πρώτο δευτερόλεπτο. Την ίδια ώρα, και ενώ ο κόσμος ανησυχούσε για τη δουλειά του, για το αν θα πληρωθεί τον επόμενο μήνα, για το αν θα δημευτούν οι καταθέσεις, για το αν θα βρεθεί η χώρα εκτός ευρωζώνης, για το τι σημαίνει χρεοκοπία, η οκνηρή αριστερά αντί να ανοίξει τη βεντάλια δίνοντας τις δικές της απαντήσεις συνέχιζε να επαναλαμβάνει το συνδικαλιστικό της τροπάρι, αποδεικνύοντας τελικά πόσο αργόστροφα και συντηρητικά είναι τα ηγετικά της επιτελεία. 

Κάνει ο συνδικαλισμός για όλες τις δουλειές;


Προσοχή, επίκειται αιφνιδιασμός!



 Δ. Καζάκης
Πηγή: "Ποντίκι", 3/6/2010

Μια περίεργη ησυχία επικρατεί στο μέτωπο των αγορών σχετικά με την Ελλάδα. Εκεί όπου επικρατούσε ένας βομβαρδισμός πληροφοριών και αναλύσεων σχετικά με την πορεία της Ελλάδας, άλλες αξιόπιστες και άλλες, οι περισσότερες, για τη δημιουργία κατάλληλου επενδυτικού κλίματος, εκεί όπου όλες οι αγορές είχαν στραμμένη την προσοχή τους πάνω στο «Ελληνικό πρόβλημα», ξαφνικά επικράτησε σιγή. Τι συμβαίνει; Μήπως καταλάγιασαν οι πιέσεις των αγορών προς την Ελλάδα; Όχι βέβαια. Τα επιτόκια εξακολουθούν να κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη και η πιθανότητα άμεσης χρεωκοπίας της χώρας εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Τότε τι γίνεται;