Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Εθνική Μελαγχολία



Πηγή: enet 26/6/2010
Του Περικλή Κοροβέση

Είναι ο Γ. Παπανδρέου ένας πολιτικός απατεώνας; Είναι η χώρα υπό ξενική κατοχή; Ποιος δημιούργησε το έλλειμμα και το χρέος; Τι θα γίνει αν βγούμε από το ευρώ και ξαναγυρίσουμε στη δραχμή;

Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τα ακούς παντού. Και οι απαντήσεις είναι πολλές και ποικίλες, ανάλογα με την οργή του κόσμου. Και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν άπειρα δημοσιεύματα για την κρίση, κανείς δεν δείχνει να έχει μια σαφή ιδέα για το πώς φτάσαμε εδώ. Ο καθένας ζει την κρίση με τον δικό του προσωπικό τρόπο και μοιάζει σαν να έπεσε μια επιδημία και αρρωστήσαμε όλοι. Είναι σαν ένα κύμα εθνικής μελαγχολίας που μας κόλλησε όλους. Χάθηκαν η χαρά, το γέλιο, η ξεγνοιασιά.

Δοκιμάζεται η Συνοχή της Ισπανίας




(δημοσιεύτηκε στα "Επίκαιρα", 24/6-30/6)
Μοιραίες ενδέχεται να αποβούν για την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των αυτόνομων περιοχών οι άγριες περικοπές που επιβάλλονται στα δημόσια οικονομικά της Ισπανίας κι οι δομικές αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στον επιχειρηματικό χάρτη της χώρας. Η αιτία βρίσκεται στην επιμονή της κυβέρνησης του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα λιτότητας, που μπορεί να ισοδυναμεί με απλή επίπληξη μπροστά στα μέτρα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, δεν παύει όμως να θέτει σε δοκιμασία την εθνική συνοχή και τις σχέσεις μεταξύ των 17 αυτόνομων περιοχών με την κεντρική κυβέρνηση στη Μαδρίτη.

Κατοχή


Από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών μαθαίνουμε ότι «πρόκειται να αναλάβει πρωτοβουλίες στο αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου να προστατευτούν τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο απέναντι στα επαχθή μέτρα» του Μνημονίου.
Ηδη πριν από λίγες ημέρες (15.6.2010) διοργανώθηκε εκδήλωση με θέμα «Μνημόνιο, Σύνταγμα, Ευρωπαϊκή Συνθήκη και ΕΣΔΑ» με ομιλητές τους Γεώργιο Κασιμάτη, ομότιμο καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών, Κώστα Χρυσόγονο, καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Ξενοφώντα Κοντιάδη, καθηγητή Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Ουδέποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας ολόκληρη η πολιτική της ανθρωπότητας ήταν γονατισμένη. Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι ούτε χρηματοπιστωτική ούτε οικονομική, αλλά κρίση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Δεν μπορούμε να εξαθλιώσουμε πλήρως τον άνθρωπο και την ανθρώπινη αξία αφαιρώντας του συνεχώς εισοδήματα, τόνισε ο κ. Κασιμάτης και επισήμανε ότι «νομοθετικές εξουσίες που ανήκουν στο αντιπροσωπευτικό σώμα, στη Βουλή των Ελλήνων, μεταβιβάστηκαν σ' ένα διεθνές όργανο κατά το Σύνταγμα». Και κατέληξε: «Οι Ελληνες πολίτες έχουν υποχρέωση να αντισταθούν με όλα τα μέσα δικαστικής προστασίας που τους παρέχει ο δικαιικός μας πολιτισμός και ο δικός μας και της Ευρώπης και του Διεθνούς Δικαίου για να ξέρουμε αν κοροϊδευόμαστε ή όχι».

Κ. Τσουκαλάς: Αναζητώντας την πολιτική μέσα στην κρίση


Πηγή: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/06/2010
Πώς θα χαρακτηρίζατε, με δυο λόγια, την κατάσταση που ζούμε το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα.
Εντελώς επιγραμματικά, θα έλεγα ότι συνιστά μια μετάβαση στον άγριο, αρχετυπικό, δίχως όρια και περιορισμούς καπιταλισμό. Προφανώς και πριν καπιταλισμό είχαμε. Ωστόσο μια ιδιότυπη ιστορική συγκυρία είχε καταστήσει δυνατή την αναστολή ή άμβλυνση ορισμένων χαρακτηριστικών του. Έτσι στην Ελλάδα η διαδικασία της μισθωτοποίησης, της ευθείας δηλαδή υπαγωγής των δυνάμεων της εργασίας στο κεφάλαιο, υπήρξε εξαιρετικά αργόσυρτη. Το μεγαλύτερο ποσοστό του εργατικού δυναμικού ήταν αυτοαπασχολούμενοι στο πλαίσιο οικογενειακών επιχειρήσεων είτε στην ύπαιθρο είτε στη δευτερογενή παραγωγή είτε στις υπηρεσίες. Μέχρι πρόσφατα ήταν μια χώρα καπιταλιστική βέβαια, η οποία ωστόσο δεν στηριζόταν, παρά μόνο δευτερευόντως στη μισθωτή εργασία. Και καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι των μισθωτών είναι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο το ένα τέταρτο του πληθυσμού, ίσως λίγο παραπάνω, εμφανίζονταν ως μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Γερμανία το ποσοστό αυτό αγγίζει το 80-90%, οι οποίοι κυριαρχούν σε αναπτυγμένες χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ.
Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά σχηματικά αυτό οφείλεται στην ιστορική επιβίωση της μικρής οικογενειακής επιχείρησης, η οποία ενισχύθηκε από το πλέγμα παλιννόστηση-μετανάστευση στην ύπαιθρο (και στη συνέχεια από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις) και στην πόλη, την ίδια στιγμή που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν αναπτύχθηκε στη βάση της μεγάλης βιομηχανίας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα ιδιότυπο σύστημα κοινωνικής εργασίας. Εκείνο που διαλύεται σήμερα είναι η μικρή αγροτική επιχείρηση, η οποία εδώ και χρόνια έχει αρχίσει να εξασθενεί, αλλά και όλες οι μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις στις υπηρεσίες (τουρισμός κ.λπ.), στο εμπόριο και στη μικρή επιτηδευματική παραγωγή.

Η αντιστροφή ρόλων και πολιτικών

«Τα μέτρα είναι άδικα αλλά αναγκαία», επαναλαμβάνει μονότονα ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, σε μια προσπάθεια να υπερβούν τη διαρκώς αυξανόμενη αντίδραση της κοινωνίας.
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι φωνές (ΔΣΑ, Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, συνταγματολόγοι κ.ά.), που θέτουν εν αμφιβόλω τη συνταγματική νομιμότητα ολόκληρου του Μνημονίου και του σκληρού οικονομικού πακέτου.
Βουλευτές και συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουν τώρα ότι η λογική των «άδικων αλλά αναγκαίων μέτρων» δεν μπορεί να δικαιολογήσει στην πράξη τη νέα κοινωνική βαρβαρότητα. Η κυβερνητική πολιτική αδυνατεί να εξηγήσει γιατί ένα άδικο κοινωνικά μέτρο είναι σήμερα τόσο αναγκαίο για την επιβίωση της κοινωνίας. Και κυρίως γιατί η αδικία αυτή (όπως το εργασιακό έκτρωμα Λοβέρδου) υπερβαίνει κατά πολύ τις δεσμεύσεις που η κυβέρνηση ανέλαβε απέναντι στους δανειστές της.