Σπ.Μαρκέτος: «Κινδυνολογία» γύρω από τις επιπτώσεις μιας στάσης πληρωμών

Από tvxs

Ο καθηγητής Ιστορίας και συγγραφέας, Σπύρος Μαρκέτος, επανέρχεται στην πρόταση για στάση πληρωμής του δημόσιου χρέους από την Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές θα διαρκούσαν από μερικές εβδομάδες έως κάποια χρόνια, και τελικώς -όπως υπαγορεύουν και άλλα παραδείγματα- μάλλον θα κατέληγαν προς όφελος της χώρας.

Σύμφωνα με τον κ. Μαρκέτο, τα οφέλη για το κόστος αποπληρωμής του χρέους θα ήταν δεδομένα ύστερα από την επαναδιαπραγμάτευση. Στο μεταξύ, θα αποτρέπονταν οι ολέθριες συνέπειες για την κοινωνική συνοχή από την ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας.

Άλλωστε, όπως εκτιμά, μπροστά στην προοπτική στάσης πληρωμής του δημόσιου χρέους από μία χώρα – μέλος της, η Ευρωζώνη θα αναγκάζονταν να δημιουργήσει άμεσα τους κατάλληλους μηχανισμούς για τον ορθολογικό δανεισμό της και την προστασία της από κερδοσκοπικές τακτικές.

Ο ίδιος αναφέρεται μεν στην κατάσχεση περιουσιών του ισλανδικού δημοσίου από τις βρετανικές αρχές ως παράδειγμα απευκταίων συνεπειών μιας κήρυξης αδυναμίας αποπληρωμής χρεών, αλλά επί της ουσίας κάνει λόγο για «κινδυνολογία» η οποία προκύπτει μέσα από τις σχετικές συζητήσεις, δηλώνοντας ότι «ο εξαναγκασμός μιας χώρας να πληρώσει είναι πρακτικά αδύνατος». Αναφερόμενος, μάλιστα, στο πρόσφατο παρελθόν, αντιπροβάλλει τον περιορισμό του χρέους «κατά 50% για τη Ρωσία και κατά 70% για την Αργεντινή».

Ο κ. Μαρκέτος διαπιστώνει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις «προς το παρόν δεν δείχνουν διατεθειμένες να συγκρουστούν με τις τράπεζες» και επισημαίνει τον «καταλυτικό ρόλο της κινητοποίησης του κόσμου» ως προς την εξέλιξη της κρίσης.

Ο Tρισέ, ο Γκράμσι και η φιλελεύθερη οικονομία

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/04/2010

Πηγή: Αυγή

ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*

Ολόκληρη η ευρωπαϊκή αριστερά χρωστά μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Ζαν Κλοντ Τρισέ. Πολλοί θεώρησαν την απόφαση ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να δέχεται τα ομόλογα των ελληνικών τραπεζών πιο σημαντική από την άλλη απόφαση των πολιτικών της Ευρώπης για στήριξη των αδύναμων οικονομιών αν χρειαστεί. Και νομίζω ότι έχουν δίκαιο. Η απόφαση της ΕΚΤ λογικά θα αμβλύνει κάπως τα προβλήματα των ελληνικών τραπεζών αλλά και της κυβέρνησης. Δεν αλλάζουν, βέβαια, οι βασικοί παράμετροι που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, ούτε το γεγονός ότι η μόνη στρατηγική που έχει συναποφασιστεί από την κυβέρνηση και την Ε.Ε. βασίζεται σε μια μακρά περίοδο ύφεσης και μείωσης μισθών για να ξαναποκτηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αλλά μια μικρή ανακούφιση ίσως να υπάρξει.

Η ευγνωμοσύνη μας όμως δεν αφορά τόσο στο αποτέλεσμα όσο στη μέθοδο. Ο Tρισέ ανακοίνωσε στις 25 Μαρτίου ότι θα αγνοήσει σε έναν βαθμό τη βαθμολόγηση των οίκων αξιολόγησης για την αξιοπιστία των κρατικών ομολόγων. Είπε, δηλαδή, ότι θα αντιμετωπίσει τις χρηματαγορές πολιτικά. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Στις σημειώσεις του από τη φυλακή στον Μεσοπόλεμο, ο Γκράμσι ανέδειξε ότι η οικονομία της αγοράς δεν αποτελεί ένα φυσικό φαινόμενο, όπως υπονοούν οι αρχές της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας. Όπως και όλα τα ρυθμιστικά πλαίσια που μπορεί να φανταστεί κανείς, ο ρυθμιστικός ρόλος των αγορών συγκροτείται και διατηρείται από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις με συγκεκριμένες παρεμβάσεις. Ότι στην Ε.Ε. οι χρηματαγορές θα παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην αξιολόγηση επιχειρήσεων και οικονομιών έχει συναποφασιστεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες από τις κυρίαρχες δυνάμεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Αυτό αποδεικνύεται από την άρση των περιορισμών στις κινήσεις κεφαλαίου, την προώθηση του αγγλοσαξονικού χρηματοπιστωτικού μοντέλου που βασίζεται λιγότερο στον έλεγχο των τραπεζών και περισσότερο στις αγορές, και από πολλές άλλες μεγάλες και μικρές αποφάσεις.

Ο Tρισέ απέδειξε ότι όσο χρήσιμες για ιδεολογικούς σκοπούς κι αν είναι οι νεοφιλελεύθερες μυθοπλασίες περί φυσικότητας των αγορών, το συμφέρον των τάξεων που αντιπροσωπεύει συχνά θα διατάσει παρεμβάσεις που θα αναιρούν στην πράξη τις αρχές της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας. Μπορεί ο Πρετεντέρης να συνεχίζει κάθε βράδυ να μας «εκπαιδεύει» στο ότι δεν έχει σημασία τι λέει ο ένας ή ο άλλος πολιτικός αλλά τι λένε οι αγορές, όμως τώρα έχει αποδειχθεί το αντίθετο από την πιο επίσημη πηγή που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Σε σχέση με τις χρηματαγορές, η πολιτική μετράει.

H Eλλάδα μοντέλο πτώχευσης για ΗΠΑ και Βρετανία

από Greek Rider

Ενδιαφέρον ρεαλιστικό άρθρο από τους New York Times που μιλάει για πάγωμα των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες:


"And the country’s lenders will generally suffer from the famous rule of banking: “Can’t pay, won’t pay.”
"Second, banks need to be kept in business. The Greek government does not have enough money to rescue its own banks, so some tough but fair measures would be needed: converting the country’s bank debt into equity, freezing bank deposits and perhaps selling to healthy foreign institutions."

"Debt overhangs are unseemly, and all the monetary solutions are unpleasant. But default may not be the worst, Reuters Breakingviews posits. In Greece and elsewhere, the publication says, it shouldn’t be dismissed without first getting serious consideration."

"The Greek problem is important for the world, because the country has a particularly acute case of a common financial disease: debts that are too large to be serviced by its current incomes. The leverage-fed global bubble in asset prices has left many individuals, some companies and a daunting list of countries at credible risk of default whenever interest rates rise from their current ultralow levels. The United States and the Britain are certainly on the list, Breakingviews says."
New York Times: Should Greece Be Allowed to Default?

Τουλάχιστον παραδέχονται ότι και η ΗΠΑ, Βρετανία δεν απέχουν και πολύ από τα δικά μας χάλια. Ας τα βλέπουν αυτά οι εγχώριοι ανόητοι που νομίζουν ότι το δικό τους μοντέλο είναι πετυχημένο