Αρης Σπηλιωτόπουλος..οι Έλληνες προσαρμόζονται

πηγή: Κοπριά

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

*Δημοσιεύθηκε στο «Δρόμο της Αριστεράς» το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012.

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Ο ηγεμόνας ήρθε λοιπόν, και απήλθε. Δεν είδε σχεδόν τίποτε ιδίοις όμμασι, εντός της προστατευμένης από ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό περίμετρου στην οποία κινήθηκε τις λιγοστές ώρες της παραμονής του, ίσως μόνο τη φευγαλέα εικόνα ενός μπουκαλιού που εκτόξευσαν οι εργαζόμενοι του Ερρίκος Ντινάν. Ούτε είπε και τίποτε το συγκεκριμένο. Η παρουσία του όμως βαρυσήμαντη και το μήνυμα σαφές. Το ευρωπαϊκό κέντρο στηρίζει πολιτικά με όλο του το βάρος την σκιώδη μνημονιακή κυβέρνηση υπό έναν απαράβατο όρο: να εκτελεί υπάκουα κα μέχρι τέλους τις εντολές της τρόϊκας. Ταυτόχρονα όμως το γεγονός μιας τέτοιας επίσκεψης, η αναγκαιότητά της για αυτούς που τη σχεδίασαν και την υλοποίησαν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το επικοινωνιακό κόστος των εικόνων που θα αναμετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ εκείνη την ημέρα, υποδηλώνει και κάτι περισσότερο: την συνειδητοποίηση ότι η ελληνική κατάσταση είναι κρίσιμη, δυνάμει εκρηκτική. Αρα πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να παραμείνει υπό έλεγχο.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Και όμως, αυτή η ξεκάθαρη πολιτική βούληση είναι ανεπαρκής για να λύσει τις οξυνόμενες αντιθέσεις της συγκυρίας. Κατ’αρχήν γιατί οι μνημονιακές πολιτικές έχουν πλήρως αποτύχει στο βασικό τους δεδηλωμένο τους στόχο, την διαχείριση του χρέους. Είναι προφανές ότι, παρά ή μάλλον λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας, το ελληνικό χρέος είναι μη-βιώσιμο, κάτι που θα αναγκάσει το ΔΝΤ να αποσυρθεί, όπως το ορίζουν οι καταστατικές του υποχρεώσεις (αλλά και οι πιέσεις των άλλων οφειλετών), από το πλαίσιο χρηματοδότησης. Ενα νέο κούρεμα είναι αναπόφευκτο αλλά έχει κόστος, και μετά το PSI, τα ομόλογα είναι στα χέρια των επίσημων δανειστών, δηλαδή των ευρωπαϊκών θεσμών και της ΕΚΤ, που θα πρέπει να πληρώσουν τη ζημία. Και η Γερμανία, που θα κληθεί να καταβάλλει το μεγαλύτερο μερίδιο, αντιδρά, και θεωρεί πολιτικά αδύνατο να προβεί σε τέτοια κίνηση πριν τις επερχόμενες εκλογές.

Οι εφοπλιστές μπλοκάρουν τη συμφωνία με την Ελβετία!

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ρεπορτάζ: ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΛΑΚΙΔΑΣ

Τον "πατριωτισμό" τους επιδεικνύουν για άλλη μια φορά οι Έλληνες εφοπλιστές, καθώς απαιτούν να μην πληρώνουν φόρους στη χώρα τους. Μάλιστα έχουν απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση να εξαιρεθούν από τη διμερή συμφωνία Ελλάδας - Ελβετίας που έχει σκοπό την φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων σε ελβετικές τράπεζες. Το έγγραφο που αποκαλύπτει η "Αυγή" της Κυριακής έχει σταλεί τον Δεκέμβριο του 2011 στον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ πρόσφατα κατατέθηκε στη Βουλή.

Υπενθυμίζεται ότι η συμφωνία ετοιμάζεται για περισσότερο από 2 χρόνια, και ακόμη δεν έχει υπογραφεί - και φαίνεται πως η αντίδραση των εφοπλιστών μπλοκάρει τις διαπραγματεύσεις από τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεων στην Ελβετία, όπως έχει πει ο Ευ. Βενιζέλος, προέρχεται από εφοπλιστικές δραστηριότητες.

Η επιστολή της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (την υπογράφει ο πρόεδρος Θόδωρος Βενιάμης) έφθασε στο γραφείο του Ευ. Βενιζέλου στο υπουργείο Οικονομικών στις 14 Δεκεμβρίου. Με ιδιόχειρη σημείωσή του ο Ευ. Βενιζέλος την αρχειοθέτησε στο γραφείο του και στον γενικό γραμματέα Ηλία Πλασκοβίτη που διεξάγει τις διαπραγματεύσεις με την Ελβετία (σε αντίθεση με τη λίστα Λαγκάρντ, δεν την αρχειοθέτησε στο υπουργείο, αλλά μόνο σε ένα κουτάκι του γραφείου του...).

Munchau: Heed siren voices to end fixation with austerity

ΠΗΓΗ: FT

by W. Munchau

The technical article makes two observations. The first is that most standard fiscal multipliers used in ordinary forecasting models, including the IMF’s own, is roughly 0.5. That means for each additional dollar or euro in reduced public spending, the economy contracts by 50 cents. This is not a realistic assumption for a time like this. Even intuition tells us that the multiplier must be at least one – simply because the fiscal tightening is not compensated for by lower interest rates. Nobody takes up the slack caused by austerity.

The second claim is that most forecasting models underestimate the multiplier by 0.4 to 1.2. This implies that it must be in a range between 0.9 and 1.7. The estimate for the eurozone periphery is nearer the higher end of this range. So, let us assume that it is 1.5. That means a fiscal adjustment of 3 per cent of gross domestic product would translate into a GDP contraction of 4.5 per cent. This is roughly what Spain needs to do to reach its fiscal target for next year. The multiplier thus tells you what kind of recession Spain can expect. And it tells us that the Spanish government’s forecast of a 0.5 per cent fall in GDP in 2013 is delusional.

What are the policy implications of this analysis? At the very least, one would hope, it would persuade the European authorities to switch from a relentless and ultimately futile pursuit of nominal deficits to a structural target. If they did only this – which I believe is not nearly enough – they would at least end the vicious cycle where governments have to heap one austerity programme on another merely to meet an arbitrary nominal target; one that has no intrinsic rationale other than that it exists.