Η κρίση δεν είναι λάθος των Ελλήνων

του Αλεξ Καλλίνικος
Πηγή: Κουτι της Πανδώρας

Άλεξ Καλλίνικος, καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου, εκδότης της επιθεώρησης «International Socialism» και μέλος της κεντρικής επιτροπής του βρετανικού SWP, μιλά για την κρίση στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Αναλύει τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης, το ρόλο του ΔΝΤ και τις πολιτικές πτυχές της κρίσης. Εξηγεί τις προοπτικές της αμερικανικής ηγεμονίας και τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας. Τέλος, περιγράφει το ρόλο της ριζοσπαστικής αριστεράς και τις βασικές αρχές ενός εναλλακτικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Θεωρείτε ότι η κρίση της Ευρωζώνης είναι μια κρίση που δημιουργήθηκε από την Ελλάδα;

Υπάρχουν δύο επίπεδα στην κρίση. Αρχικά, ήταν κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εξαιτίας της μαζικής συσσώρευσης ιδιωτικού χρέους. Το κράτος ήρθε να σώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά, προκειμένου να το καταφέρει, δανείστηκε και ξόδεψε σε γιγαντιαία κλίμακα. Κι έτσι προέκυψε μια κρίση δημοσίου χρέους. Αυτή η κρίση είναι γενική, και όχι ελληνική. Αν κοιτάξει κανείς τη σχέση μεταξύ του ελλείμματος του προϋπολογισμού και του εθνικού εισοδήματος, το πρόβλημα είναι εξίσου μεγάλο στη Βρετανία όσο και στην Ελλάδα. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους η κρίση αναπτύχθηκε πρώτα στην Ελλάδα, που σχετίζονται κυρίως με τις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες έχουν λιγότερη εμπιστοσύνη στην ικανότητα της άρχουσας τάξης να μειώσει το έλλειμμα.

Σενάριο καταστροφής και… κρατικοποίησης τραπεζών!

Πηγή: Banks' News

Άλλη μια φορά χθες ο υπουργός Οικονομικών, «ξόρκισε» (μιλώντας σε εκπομπή της ΝΕΤ) το εφιαλτικό σενάριο της αναδιάρθρωσης χρέους, διαβεβαιώνοντας (όσο θα μπορούσε ένας υπουργός Οικονομικών να διαβεβαιώσει), ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται, όπως δεν τίθεται και θέμα εξόδου της χώρας από το ευρώ. Όμως, επενδυτές και κερδοσκόποι των διεθνών αγορών κάνουν ήδη τους υπολογισμούς τους ενσωματώνοντας και αυτό το «μαύρο» σενάριο…

Μια πρόσφατη έκθεση της JP Morgan για τις ελληνικές τράπεζες ήταν η πρώτη όπου επιχειρήθηκε μια προσέγγιση του κόστους που θα είχε μια αναδιάρθρωση του χρέους για τις ελληνικές τράπεζες και το βασικό συμπέρασμα είναι αρκούντως «σκοτεινό» για το μέλλον του τραπεζικού μας συστήματος: οι ελληνικές τράπεζες δεν αντέχουν ούτε μια σχετικά «απαλή» πίεση από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους!

Άρης Καζάκος: "Μας παίρνουν το ψωμί κι εμείς μαλώνουμε για τα μαχαιροπίρουνα"

Πηγή: Εφημερίδα ΔΡΟΜΟΣ

Συνέντευξη του Άρη Καζάκου,καθηγητή εργατικού δικαίου στο ΑΠΘ

στον Λευτέρη Αρβανίτη

Η πολυδιάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα είναι έγκλημα. Κυρίαρχο στοιχείο της σημερινής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από την ανελέητη επίθεση στους εργαζόμενους είναι ο φόβος». 

Αυτά υποστηρίζει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου στο ΑΠΘ, Άρης Καζάκος.

Το εργατικό δίκαιο από τη φύση του παίρνει την μεριά του αδύνατου. Σε μια περίοδο γενικευμένης επίθεσης στους εργαζόμενους και μετασχηματισμού των εργασιακών σχέσεων, υπάρχει ο κίνδυνος το νομικό πλαίσιο που διαμορφώνεται να λειτουργήσει νομιμοποιητικά σε εργοδοτικές αποφάσεις;

Η ιδρυτική συνθήκη του Εργατικού Δικαίου είναι ο λεγόμενος «μεροληπτικός» του χαρακτήρας. Προορισμός του, δηλαδή, είναι να παίρνει το μέρος του αδύνατου. Είναι, όμως, εντελώς άλλο ζήτημα τι γίνεται στην πράξη και πώς μπορεί να αλλάξει η λειτουργία του εργατικού δικαίου, ιδίως σε εποχή κρίσης. Αλλά ακόμη και σε περιόδους μη κρίσης έχουμε όλη την εμπειρία της αντιμετώπισης του δικαιώματος της απεργίας από τα δικαστήριά μας, που δεν είναι απλώς εχθρική, αλλά πρόκειται για μια νομολογία που βάλλει, ευθέως, κατά του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος.

Η απεργία, νομικά, περιγράφεται ως το δικαίωμα στην πρόκληση ζημιάς. Σε καθεστώς επισφαλών θέσεων εργασίας, υπάρχουν περιθώρια να εκφραστεί το δικαίωμα στην απεργία;

Βαθιά στο βάλτο της μεταπολιτικής

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗ*

Πηγή: Αυγή

30/5

«Το σύγχρονο κράτος... έχει πέσει ολοκληρωτικά στα χέρια τους μέσω του συστήματος του δημόσιου χρέους, και η ύπαρξή του έχει γίνει τελείως εξαρτημένη από την εμπορική πίστη, που οι κάτοχοι ιδιοκτησίας, οι αστοί, την επεκτείνουν σ' αυτό, όπως αντικαθρεφτίζεται στην άνοδο και πτώση των κρατικών ομολογιών στο χρηματιστήριο».¹Όταν ο Μαρξ και ο Έγκελς κατέγραφαν αυτές τις ζοφερές σκέψεις, δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι 165 χρόνια μετά, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία της νότιας Ευρώπης, η ουσιαστική πώληση του κράτους στις χρηματαγορές θα θεωρούνταν ομολογουμένως νόμιμη και επί της ουσίας αυτονόητη. Πόσο μάλλον ότι η βελτίωση της αξιοπιστίας του πωλούμενου προϊόντος θα γινόταν πρωταρχικός στόχος μιας (σοσιαλ)δημοκρατικής κυβέρνησης, σε βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. 

Η εξάρθρωση των συμβολικών και υλικών αξόνων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως συγκροτήθηκε στην ημεδαπή την περίοδο της μεταπολίτευσης, έχει φτάσει έτσι πλέον σε οριακά σημεία. Καταλύεται κάθε ουσιαστική έννοια λαϊκής κυριαρχίας, όταν η πολιτική εξουσία υπακούει απροκάλυπτα και εμφατικά όχι στις διατυπωμένες εντολές της πλειοψηφίας αλλά στις επιταγές των αγορών και των διεθνών θεματοφυλάκων τους. Το κυβερνών κόμμα καταστρατηγεί απροσχημάτιστα κάθε αρχή πραγματικής αντιπροσώπευσης, όταν, έχοντας κηρύξει άτυπα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εφαρμόζει με ακραίο τρόπο το πολιτικό σχέδιο που καταδικάστηκε προ ολίγου στις εκλογές, το αντίθετο από το κυβερνητικό πρόγραμμα με βάση το οποίο εξελέγη. Η ηγεσία της κυβέρνησης μεταφράζει την εκλογική διαδικασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ανάδειξη απόλυτου άρχοντα με εν λευκώ εξουσιοδότηση («δικτάτορα», ακριβώς, με την αρχική έννοια) αντί να την αντιλαμβάνεται ως μια δεσμευτική μεταβίβαση εξουσιών που καλείται να κάνει πράξη την εκπεφρασμένη βούληση της πλειοψηφίας.

Η απατηλή λάμψη του Ευρώ.

Πηγή: Techie Chan

Δυστυχώς το πιο υγρό όνειρο των αμερικάνων δείχνει να γίνεται πραγματικότητα. Βλέπετε σε περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι ζητάνε περισσότερο σταθερότητα παρά αξία. Προτιμούν να μη χάσουν τα χρήματά τους από το να κερδίσουν κι άλλα. Έτσι σε περιόδους κρίσης, το νόμισμα που επωφελείται περισσότερο είναι αυτό το οποίο αποπνέει μεγαλύτερη σταθερότητα. Από την αρχή αυτής της κρίσης, το νόμισμα της σταθερότητας ήταν το ευρώ. Με μια αυστηρά μονεταριστική κεντρική τράπεζα, με ελάχιστο πληθωρισμό και κράτη χωρίς τρομερά προβλήματα, φαινόταν ένα ασφαλές καταφύγιο σε σχέση με το παλιό καταφύγιο σταθερότητας που ήταν το δολάριο.

Αυτό οι αμερικάνοι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν, όχι για λόγους εγωισμού, αλλά καθαρών μαθηματικών. Το έλλειμμα του αμερικάνικου προϋπολογισμού ανέρχεται σε περίπου 2 δις την ημέρα. Με λίγα λόγια κάθε μέρα που περνά, οι αμερικάνοι πρέπει να βρίσκουν επιπλέον 2 δις δολάρια σε δανεικά προκειμένου να μη χρεοκοπήσουν. Ήταν εμφανές πως τα τελευταία 2 χρόνια, λίγοι ήταν διατεθειμένοι να αυξήσουν τα δολαριακά τους αποθέματα. Κι έτσι με διάφορους έμμεσους και υπόγειους τρόπους, η FED -η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ-, αγόραζε ομόλογα του Αμερικάνικου δημοσίου. Τα περιθώρια όμως λιγόστευαν και η συμμετοχή “τραπεζών της καραιβικής” στο αμερικάνικο χρέος αυξανόταν επικίνδυνα. Το να τρωθεί η αξιοπιστία των κρατικών ομολόγων μιας χώρας είναι το τέλος του παιχνιδιού κι αυτό σε αντίθεση με την ελλάδα, οι ΗΠΑ το θεωρούν απαράδεκτο.

Το πρόβλημα με τα νομίσματα, είναι πως η ισοτιμία τους είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Για κάθε σεντ που το ευρώ ανεβαίνει, το δολάριο πέφτει αναλόγως. Άρα η σταθερότητα του ευρώ ήταν μια ευθεία απειλή για το δολάριο. Διότι ένα νόμισμα που πέφτει συνεχώς δεν είναι καλό μέσο αποθήκευσης του πλούτου. Κάπως έτσι ξεκίνησε κουτσά στραβά η επίθεση κατά του ευρώ.