ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ
Στα τελευταία τουλάχιστον είκοσι έτη όλες οι λογικές στην ελληνική σκηνή -οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές- λειτούργησαν εντός ενός κυρίαρχου πλαισίου πολιτικής ερμηνείας την οποία αποκαλώ «Νατουραλιστική» Δημοκρατία της Αντιπολιτικής ή, με άλλα λόγια, Δημοκρατία του Κέντρου. Στο πλαίσιο αυτό, το σύνολο των βασικών πολιτικών μηχανισμών της χώρας αναγορεύονται ως κεντρώοι. Σπρώχνονται στο να τοποθετηθούν στο κέντρο του πολιτικού συστήματος και να καταλάβουν τον μεσαίο χώρο. Επιχειρούν με κάθε μέσο να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι όχι μόνο είναι στο Κέντρο, αλλά και ότι το Κέντρο αποτελεί το πολιτικό παρόν και μέλλον της χώρας. Είναι όμως πασίδηλο ότι ο πυρήνας του Κέντρου είναι μόνο φιλελεύθερος, με διαφορετικές αποχρώσεις στις αποφάνσεις του. Φιλελεύθερος εμπλουτισμένος με έντονη ρητορεία, που αποπροσανατολίζει με μαθηματική ακρίβεια ως προς τις προθέσεις του.
Είναι η Δημοκρατία της διάλυσης των ιδεολογικών πόλων, της απουσίας αξιολογικών ερωτημάτων, η κυριαρχία της αχρωμάτιστης κοινότητας «Όλων», η επικράτηση της αντιπολιτικής. Είναι η δημοκρατία ενός φαντασιακού, θολού και απροσδιόριστου χώρου, υποθετικά αποενοχοποιημένη από όποιες ιδεολογικές επιδράσεις και συμβολικά ανήκουσα σε ένα έλλογο, αλλά μη υπαρκτό, κοινωνικό Κέντρο, το οποίο όμως συγχρόνως στο πραγματικό πεδίο της ασκούμενης πολιτικής είναι υπεύθυνο και ύποπτο για κάθε τι βρώμικο που γίνεται ή που σχεδιάζεται μελλοντικά να γίνει.
Στο πλαίσιο αυτό η συντελεσθείσα αποδόμηση του πόλου της λαϊκής υποκειμενικότητας συμπαρασύρει στην αποσύνθεση τις όποιες πολιτικές προτάσεις έχουν μέχρι σήμερα δει το φως της δημοσιότητας. Η κατάργηση του δημόσιου χώρου και ο ευτελισμός του καθετί που απλά αναφέρεται ως δημόσιο συμπαρασύρει έναν δικαιϊκό και πολιτικό πολιτισμό που, παρά τις ελλείψεις και τα προβλήματά του, αποτελούσε ένα πρόχωμα στην κατακλυσμιαία επίθεση του αδηφάγου κεφαλαίου.
Μόνο η ανασύνθεση της λαϊκής υποκειμενικότητας στον ελληνικό χώρο μπορεί να αποτελέσει την προϋπόθεση για μια καινούργια πορεία. Αυτό απαιτεί μια συλλογική προσπάθεια πρωτίστως πολιτική και μπορεί να συμβεί μόνο αν τα προβλήματά του αντιμετωπισθούν ως προβλήματα που γεννιούνται από τον τρόπο που ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός λειτουργεί εντός ενός διεθνούς πλαισίου που περιγράφεται από τον ύστερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και ό,τι αυτό επιβάλλει ως περιορισμό, δυνατότητα, συμβιβασμό. Στην ουσία χρειάζεται να αντιμετωπίσει τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά ζητήματα που γεννούν η μετανεωτερικότητα και το εκτεχνικευμένο, εμπορευματοποιημένο σύμπαν του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Δύσκολη αποστολή, η οποία γίνεται δυσκολότερη από τη μέχρι σήμερα αδυναμία της αριστεράς να χαράξει μια στρατηγική που θα τοποθετεί το πολιτικόν στο προσκήνιο, ενώ συγχρόνως θα θέτει τα συνδικαλιστικά, οικονομικά και πολιτισμικά προτάγματα στη θέση των υποσυστημάτων, εκεί ακριβώς που βρίσκεται η θέση τους. Η συγκεκριμένη κατάσταση τη σπρώχνει στο περιθώριο των εξελίξεων και, το κυριότερο, την καθιστά ακίνδυνη για το υπάρχον σύστημα. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι η ανασύνθεση του λαϊκού πόλου της υποκειμενικότητας καθίσταται επιτακτική ανάγκη.
Η αριστερά βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με την κατάρρευση ενός συστήματος που έχει κατά κόρον υποστεί έντονη και δριμεία κριτική από τις δυνάμεις της και παρόλα αυτά κινδυνεύει να μην αποκομίσει κανένα όφελος. Αν η αριστερά δεν πράξει με σωστό τρόπο, το επερχόμενο σύστημα όχι μόνο θα είναι σαφώς χειρότερο, παρά τις διαδηλώσεις, την οργή και τις έντονες αντιδράσεις, αλλά θα οδηγηθεί και η ίδια κυριολεκτικά στις ελληνικές καλένδες.
5 σχόλια:
Η κατάσταση ξεκαθαρίζει ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα.
Με το Κεφάλαιο ή τους εργαζόμενους?
Με τα τσιτάτα και την παπαγαλία στέλιο δουλειά δε γίνεται.Αν δε βαριόσουνα θα σου πρότεινα να κάνεις μία λίστα με τα βασικά επιχειρήματα των εν Ελλάδι νεοφιλελεύθερων για τη σημερινή συγκυρία,να αρχίζεις να τα απαντάς και να παρεμβαίνεις χωρίς συναισθηματισμούς,αοριστολογίες και απέραντη τσιτατολογία.
Δε θέλω να σε στεναχωρήσω,αλλά επειδή πετάγεσαι αμέσως με το που θα ανεβάσουν τα παιδιά κάποιο κείμενο σαν... μετά συγχωρήσεως.
Μη σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου,και τον θιγμένο σε κάθε περίπτωση εγωισμό σου,δες το πιο πολύ σαν πρόταση ακόμα και σαν επίκληση παρά σαν κριτική.
Μήπως αν παρέμβαινες μετά από κάποιον άλλο?
Προς Ανώνυμο
Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις καθη-
μερινά εναν ορυμαγδό πλύσης εγκεφά-
λου από τα ΜΜΕ πες μου πως αντιμετωπίζεις την κατάσταση?
Με επιχειρηματολογία?
Μα στερήσε την καθημερινή πρόσβαση.
Πίστεψε με γιατί είναι η ειδικότητά μου,στις συνειδήσεις των ανθρώπων ελάχιστα επιδρά το επιχείρημα.
Το επιχείρημα μετράει σε μια παρέα ανθρώπων με ανοικτούς ορίζοντες που θέλουν να συζητησουν πραγματικά.
Σε καθημερινη βάση, στις πλατειές μάζες επιδράς με το σύνθημα περισσότερο, στην μαζική ψυχολογία.
Λε-Μπον και Φρουδ μας διδάσκουν οτι το υποσεινείδητο αποφασίζει και η λογική έπεται.
Το βλέπεις κάθε μέρα και στη διαφή-
μηση άλλωστε.Ενα σποτάκι έχει μαγαλύτερη αποτελεσματικότητα από μια διάλεξη.
Το κατέστημένο φοβάται κτ΄εξοχήν το σύνθημα γι΄αυτό και προσπαθεί να
το εξορκίσει.
Οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων στις κρίσιμες στιγμές βάδισαν ακόμη και στον θάνατο με δυο-τρεις λέξεις στο μυαλό τους,Ελευθερία ή θάνατος.
Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα, Ολη η εξουσια στα Εργατικά Συμβούλια κλπ και άλλαξαν τον κόσμο.
Καταλαβαίνω οτι εσεις εδώ προέρχεσται από μια παράδοση του διαλόγου και του επιχειρήματος. ενώ εγώ όχι.Δεν το υποτιμώ ,ομως το επιχείρημα, και στο μεταξύ μας ,μπορούμε να έχουμε τέτοιες συζητήσεις κάποια στιγμή.
Ισως, και έχεις δίκιο γίνομαι κουραστικός γι΄αυτό βάζω πιπέρι καμιά φορά για να ξεκινήσω αντίλογο.
Δεν ξέρω την απήχηση του Μπλόγκ δλδ
πόσο μαζικό είναι.
Πάντως όσο πιο μαζικό είναι τόσο μετράει το σύνθημα.Διαφορετικά αν είναι μικρός κύκλος , ναι επιχειρηματολογούμε.
Η επανάληψη είναι μια βασική τεχνική των Public Relation.
Γι΄αυτό sorry φίλε θα συνεχίσω.
Εστω.Αν σχολίαζες δεύτερος?
Ούτε?
Προς Ανώνυμο.
Αλλά το ξέρεις οτι στον χορό μετράει ο πρώτος η έστω ο τελευταίος ?
Δημοσίευση σχολίου