WATER PRIVATIZATION THREATS IN EUROPE

German public TV show Monitor on water privatization threats in Europe (with english subtitle).





ΠΗΓΗ: http://www.fame2012.org/en/tag/european-union/

«Διευθυντήριο» κατασκευαστικών εταιρειών ήλεγχε το πάρτι στα έργα

Πηγή: 6 μέρες. "Πέφτουμε από τα σύννεφα"

(via συσπείρωση αριστερών μηχανικών)

Στημένοι διαγωνισμοί, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, «εναρμονισμένες» προσφορές κι ένα μοναδικό «πάρτι» εκατομμυρίων συνθέτουν το σκηνικό της ανάθεσης των δημοσίων έργων στη χώρα μας. Η προχθεσινή έφοδος της Επιτροπής Ανταγωνι­σμού σε μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους (Ελλάκτωρ, ΓΕΚ-Τέρνα, J&P Αβαξ και Μοχλός) δεν είναι η πρώτη που γίνεται.

 Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 2003, ακριβώς πριν από μία δεκαετία, όταν η Επι­τροπή Ανταγωνισμού ξεκίνησε και τότε ελέγχους για την ύπαρξη καρτέλ μεταξύ των κατασκευαστι­κών εταιρειών. Η υπόθεση άνοιξε, έπειτα από-κα­ταγγελίες, για μια μικρή ομάδα κατασκευαστικών εταιρειών που εκμεταλλευόταν τα «παράθυρα» του μαθηματικού τύπου προκειμένου να κατευθύνει το αποτέλεσμα του διαγωνισμού στον εργολάβο που επιθυμούσε.

Τα ίδια στελέχη των κατασκευαστικών εταιρειών είχαν καταγγείλει τη δραστηριότητα του μικρού κλαμπ εισηγμένων κατασκευαστικών ομίλων, το οποίο εμφανιζόταν να μοιράζει «τίτλους» και έργα κατά το δοκούν. Η συνταγή ήταν απλή: Μέσα από ομαδοποιημένες προσφορές στους διαγωνισμούς των μεγάλων έργων διαμόρφωναν το αποτέλεσμα του μαθηματικού τύπου έτσι ώστε να επιλεγεί ο εργολάβος της επιλογής τους. Με την ίδια μέθο­δο βρίσκονταν εκτός όσοι κατασκευαστές δεν πει­θαρχούσαν στις επιλογές τους, με αποτέλεσμα τα έργα να πηγαίνουν στους «συνήθεις υπόπτους» του κατασκευαστικού κλάδου. Και τότε είχε ανοίξει η συζήτηση, η οποία σε σύντομο χρόνο «έκλεισε» και τα πράγματα ακολούθησαν και πάλι τον... δρόμο τους.

“Οι χώρες υποχρεώνονται σε ιδιωτικοποιήσεις από ιδεολογικής πλευράς και όχι λόγω αύξησης της ανταγωνιστικότητας τους…

ΠΗΓΗ: CASSS

Β. Βιλιάρδος

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ Ν. ΑΦΡΙΚΗΣ: Εάν ήθελε μία ισχυρή δύναμη να λεηλατήσει μία χώρα, την ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία της, θα έπρεπε να τοποθετήσει τους ανθρώπους της σε τρία σημεία: στο υπουργείο οικονομικών, στην κεντρική της τράπεζα και στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων

“Καθώς οι πιο σημαντικές συμφωνίες ιδιωτικοποιήσεων υπογράφονται πάντα εν μέσω οικονομικών ή πολιτικών κρίσεων, δεν υπάρχει ποτέ μία σαφής νομοθεσία, ή έστω ένα αποτελεσματικό ρυθμιστικό πλαίσιο – η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι χαοτική, οι τιμές είναι ρευστές και οι συνειδήσεις των πολιτικών ελαστικές..…Μέχρι το 1990, πριν από την «κρίση της τεκίλας» δηλαδή, μόνο μία από τις τράπεζες του Μεξικού ανήκε σε ξένους. Μετά την κρίση όμως, στις αρχές του 2000, είκοσι τέσσερις από τις τριάντα τράπεζες «περιήλθαν» σε ξένα χέρια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχθηκαν τόσο επικερδείς, ώστε πολλές από τις πολυεθνικές των Η.Π.Α., οι οποίες είχαν «αλώσει» τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της ίδιας της υπερδύναμης, έβλεπαν με απληστία τις κρατικές αρμοδιότητες (παιδεία, υγεία, στρατός, δημόσια διοίκηση, αστυνομία, φυλακές κλπ.), ως την επόμενη πηγή για άμεσα κέρδη. Απλούστερα, στόχος τους ήταν η πλήρης αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την εγκατάσταση άβουλων, τυπικών κυβερνήσεων, οι οποίες θα κατευθύνονταν απολυταρχικά από το σκοτεινό παρασκήνιο – ένα θέατρο σκιών”.