Mέτρα που είχαν προαποφασιστεί… (με, ή χωρίς κρίση)

 μέτρα συγκεκριμένα για ασφαλιστικό, περικοπές μισθών, ελαστική εργασία κλπ.
- μέτρα αόριστα ή κατά καιρούς «έκτακτα» για τις μεγαλοεπιχειρήσεις.
- μέτρα θεωρητικά δια επίσημων δηλώσεων πολιτικών αρχηγών για τα λαμόγια, τα τρωκτικά της εκάστοτε εξουσίας.

Πηγή: Ροίδη Εμμονές

Το παραπάνω μότο ή υπότιτλος ή εισαγωγή, είναι εν ολίγοις το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» που ανακοινώθηκε και συνεχίζει να ανακοινώνεται με ρυθμούς σταθερούς, επαναλαμβανόμενους. Κλασική η συμπεριφορά της Ενοχής.

Η ανακοίνωση για να «σωθεί» η εθνική οικονομία, είναι ουσιαστικά η διαφήμιση της ύφεσης, της μείωσης των δημοσίων δαπανών και η άνοδος του δημοσίου χρέους στο 150% του ΑΕΠ στο τέλος της τριετίας ή τετραετίας. Μετά από αυτή την περίοδο και με βάση τα λόγια του πρωθυπουργού στη βουλή, η «Ελλάδα θα αναγεννηθεί» -όπως ο φοίνικας από τις στάχτες του…

- Τι κι αν ο πρόεδρος της ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής) κ. Θανάσης Τσακανίκας, αλλά και τόσοι άλλοι δηλώνουν ότι «το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι πρόβλημα πόρων και όχι πρόβλημα υψηλών παροχών. Άλλωστε- όπως ο ίδιος παρατηρεί- το 65% των συνταξιούχων λαμβάνουν συντάξεις κάτω από 700 ευρώ».

- Τι κι αν η ασυνέπεια του κράτους στη χρηματοδότηση του συστήματος με βάση τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του, δηλαδή τριμερή χρηματοδότηση 1% του ΑΕΠ για το ΙΚΑ κ.λπ., οδήγησε το χρέος του Δημοσίου προς τα Ταμεία στις 31/12/2009 στο ύψος των 7 δισ. ευρώ, ενώ μόνο η οφειλή για το ΙΚΑ ήταν 5,6 δισ. ευρώ. Δηλαδή το ίδιο το επίσημο Κράτος συνέβαλε σε αυτό το χάλι. Τυχαίο;

Κακώς πήρε τα μέτρα ο Γιώργος! (Γ. Δελαστίκ)

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

11-5-2010

Γ. Δελαστίκ

Θεαματική στροφή 180 μοιρών πραγματοποίησε στην πολιτική της η ηγεσία της Ευρωζώνης υπό το κράτος των απειλούμενων κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον των χωρών-μελών της, που αναμφισβήτητα θα έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του ευρώ. Κατ’ εντολήν των ηγετών, οι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί όλα εκείνα τα μέτρα που θα έπρεπε να είχε ήδη ζητήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά δεν είχε το πολιτικό θάρρος ούτε καν να τα προτείνει, καθώς ήταν αυτοπαγιδευμένη στη λανθασμένη εκτίμησή της ότι δήθεν ήταν απολύτως αδύνατον να γίνουν δεκτά! Να όμως που η ζωή απέδειξε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες τα αποφάσισαν μόνοι τους και μάλιστα λίγοι μόνο ημέρες αφότου ο πρωθυπουργός αποδέχτηκε τους εφιαλτικούς όρους που του επέβαλε το ΔΝΤ, προκαλώντας ρήξη στις σχέσεις της κυβέρνησής του με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα της έκρηξης, μετά τις σφαγιαστικές περικοπές μισθών και συντάξεων.

Η αναδιάρθρωση του χρέους παγίδα για τις υπερχρεωμένες χώρες

Γιατί λέτε ψέματα κύριοι της κυβέρνησης;

10/5/2010

Δημήτρης Καζάκης

Η προηγούμενη Πέμπτη, 6 Μαΐου, που ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος η παράδοση της χώρας στο μηχανισμό κατοχής της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα καταγραφεί στην ιστορία με τα μελανότερα χρώματα. Όπως έχει ήδη καταγραφεί στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η παράδοση. Ενώ όλοι εκείνοι που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τη βρώμικη δουλειά ελπίζοντας είτε σε κάποια θέση στο νέο καθεστώς κατοχής, είτε σε κάποιο κομμάτι από τη λεία, δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή έχουν ήδη καταστρέψει του εαυτούς τους. Η ιστορία δεν ανέχεται αυτουργούς ή μάρτυρες βρώμικων πράξεων. Κι αυτό θα το αντιληφθούν όλοι τους πολύ γρήγορα.

Τι ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; «Δεν άκουσα και δεν έχει ακούσει κανένας εναλλακτική λύση. Πολύ θα το θέλαμε. Πείτε, εξηγήστε τι θα συμβεί αν χρεοκοπήσει η χώρα, αν κηρύξει στάση πληρωμών. Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις, που όλοι κοπτόμαστε, κατά τα άλλα; Τι θα γίνει, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, με ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτα; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των κόπων του ελληνικού λαού σε μια οικονομία που θα καταρρεύσει;» (Βουλή, 6/4)

Το τέταρτο κύμα: (Η Λεηλασία του Ελληνικού Πλούτου)

Πηγή: ΚΙΜΠΙ

9-5-2010

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλοί τρόποι να μετρήσουμε και να αποτιμήσουμε τους κύκλους της ζωής μιας χώρας. Ένα μέτρο είναι οι επιχειρηματικοί και οικονομικοί κύκλοι, οι εναλλαγές ανάπτυξης και ύφεσης. Ένα άλλο μέτρο είναι οι πολιτικοί κύκλοι, οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία ή, πιο μακροσκοπικά, οι μεταλλάξεις του κομματικού συστήματος εξουσίας. Μιλούμε, για παράδειγμα, περί κύκλου της μεταπολίτευσης του οποίου προαναγγέλλεται το κλείσιμο για πολλοστή φορά. 

ΩΣΤΟΣΟ, το μέτρο των μέτρων, το στοιχείο στο οποίο τέμνονται τόσο οι πολιτικοί όσο και οι οικονομικοί κύκλοι ζωής μιας χώρας, ακόμη και οι ιστορικοί και πολιτιστικοί της κύκλοι, είναι ο πλούτος της. Στην παραγωγή, στη διεκδίκησή του, στη διανομή ή στον σφετερισμό του συνωθούνται και αντιπαρατίθενται τάξεις, κοινωνικά στρώματα, γενιές, γραφειοκρατίες, επιχειρηματικές «παρέες», «συμμορίες» κλεπτοκρατών, κόμματα. 

ΑΠΟ ΤΟ 1990, αν θεωρήσουμε ότι αποτελεί έτος καμπής στο πολιτικό σύστημα και κυρίως «εισβολής» της ενιαίας σκέψης του νεοφιλελευθερισμού (αγορά, ιδιωτικοποίηση, λαϊκός καπιταλισμός, λιγότερο κράτος) στις αντιλήψεις της κοινωνίας και της πολιτικής ελίτ, η Ελλάδα έχει ζήσει τρία μεγάλα κύματα λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου, με επιπτώσεις ασύλληπτες σ’ αυτό που σήμερα βιώνουμε ως κρίση κρατικού χρέους. Μπορούμε να προσδιορίσουμε τον πλούτο που παράχθηκε στην εικοσαετία αυτή, πολύ σχηματικά και με μεγάλο βαθμό αφαίρεσης, περίπου σε 4 τρισ. ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε τη μαύρη οικονομία, που κι αυτή πάντως αντιστοιχεί σε πραγματικό πλούτο.