Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η εποποιία ενός μουλωχτού κουρέματος και τι δείχνει για το πολιτικό μας σύστημα




Tέσσερις βδομάδες μετά το αιφνιδιαστικό ‘κούρεμα’ των διαθέσιμων κεφαλαίων νοσοκομείων, πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τις οργισμένες διαμαρτυρίες των διοικήσεών τους αλλά και τις επίμονες φημολογίες περί ‘εξυπηρέτησης φίλιων δυνάμεων’ που ξεφόρτωσαν ομόλογα και χασούρα στα ιδρύματα για να γλιτώσουν οι ίδιες τα λεφτά τους, ξεκαθάρισαν τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης με απαντήσεις που δόθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή και του διαχειριστή του Κοινού Κεφαλαίου της ΤτΕ Μιχάλη Μιχαλόπουλου στην εφημερίδα ‘Βήμα’. Απαντήσεις που δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επιφύλαξε η κυβέρνηση στα ιδρύματα λόγω της απελπιστικής ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού, πείθουν όμως τουλάχιστον ότι δεν εκδηλώθηκε λαθροχειρία που να ζημίωσε τα ιδρύματα προς όφελος ‘φίλιων δυνάμεων ομολογιούχων’ .

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με το νόμο 2469 του 1997 τα ΝΠΔΔ, όπως και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, υποχρεώνονται να καταθέτουν τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο λεγόμενο Κοινό Κεφάλαιο το οποίο επενδύεται σε κινητές αξίες του Δημοσίου, δηλαδή σε έντοκα γραμμάτια και ομόλογα. Πρόκειται για μια θέσμιση χάρη στην οποία έχει υποστηριχθεί επί σειρά ετών ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου και που παράλληλα εξασφάλιζε στα ιδρύματα καλές σταθερές αποδόσεις – της τάξης του 3.5% με 4.5% ετησίως κατά τα τελευταία χρόνια του ευρώ.

Η Ελλάδα και οι ευθύνες των πολιτικών




foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)
Loretta Napoleoni


Μαρξιστές και νεοκεϊνσιανοί οικονομικοί αναλυτές ενώνουν τις φωνές τους λέγοντας ότι στην ευρωπαϊκή οικονομική και νομισματική ένωση οι πλούσιες χώρες έχουν γίνει πιστωτές των φτωχότερων κρατών. Η ανάλυση αυτή, όμως, δεν εξηγεί πλήρως όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα. 


Σε εκείνους που ευθύνονται γι' αυτήν την ελληνική τραγωδία συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική τάξη που χρησιμοποίησε τις ψήφους ως προϊόντα προς ανταλλαγή. Κάθε φορά που αναδεικνυόταν νέο κόμμα στην ηγεσία της χώρας, ο δημόσιος τομέας διευρυνόταν, όπως εξηγεί ο κ. Πάνος Καζάκος, επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σημειώνει, δε, ότι για την ίδρυση μιας μικρής εταιρίας έπρεπε να κατατεθούν 200 σελίδες πιστοποιητικών και εγγράφων, ενώ αντιστοίχως μία πρόσληψη στον δημόσιο τομέα επιτυγχάνεται έχοντας απλώς τις κατάλληλες επαφές. 

Φτώχεια του δυνατού, πτώχευση του αδύνατου – Κώστας Λαπαβίτσας RMF




ΠΗΓΗ: contramee
του Κ. Λαπαβιτσα

Παρουσίαση στα ελληνικά, όλης της 1ης μελέτης του RMF

2010, ΚΡΙΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ: Φτώχεια του δυνατού, πτώχευση του αδύνατου - εκδ.ΝΟΒΟΛΙ

Πρόλογος

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 άργησε να φτάσει στην Ελλάδα. Ακόμη και προς το τέλος του 2008 λίγοι ήταν αυτοί που είχαν κατανοήσει τι πραγματικά συνέβαινε στην παγκόσμια οικονομία. Κατά τη διάρκεια του 2009 άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η πορεία των ελληνικών οικονομικών πραγμάτων ήταν ανησυχητική. Αλλά μόνο προς το τέλος του χρόνου έγινε φανερό πόσο κοντά στην καταστροφή βρίσκονταν η ελληνική οικονομία. Και από την ‘ισχυρή Ελλάδα’ περάσαμε απότομα στον ‘αδύνατο κρίκο’ του παγκοσμίου συστήματος.

Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν τυχαία. Η γιγαντιαία κρίση που ξέσπασε το 2007 ενσωματώνει όλες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού της εποχής μας, ή σωστό-τερα του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού. Ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ μετά την τεράστια φούσκα ακινήτων του 2001-6 και γρήγορα μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση. Η πρωτοφανής κρατική παρέμβαση του 2008-9 απέτρεψε την κατάρρευση των τραπεζών και έφερε στοι-χειώδη σταθεροποίηση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Αλλά η παρέμβαση εισήγαγε επίσης την επόμενη φάση της παγκόσμιας αναταραχής, δηλαδή την κρίση δημοσίου χρέους του 2010.  

Η Ελλάδα βρέθηκε στο προσκήνιο για δύο δομικούς λόγους. Πρώτον, διότι ηένταξη της στους μηχανισμούς της ευρωζώνης αποδείχτηκε εξαιρετικά επισφαλής. Η ευρωζώνη έχει εξελιχθεί σε μηχανισμό δημιουργίας μονίμων πλεονασμάτων για τη Γερμανία και αντιστοίχως μονίμων ελλειμμάτων για τους υπόλοιπους, ιδίως για την περιφέρεια. Ο παραγωγικός ιστός των χωρών της περιφέρειαςέχει εξασθενίσει, με πρώτη την Ελλάδα. Δεύτερον, διότι η κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, που προκλήθηκε από την ύφεση, κατέδειξε τις διαρθρωτικές αδυναμίες του ελληνικού κράτους. Φορολογική εύνοια προς τους πλούσιους και το κεφάλαιο, έλλειψη μηχανισμών προνοίας, πελατειακές σχέσεις, παραποίηση λογαριασμών, αδυναμία συλλογής στοιχείων, ο κατάλογος είναι μακρύς.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ