Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Αυτοεκπληρούμενες Προφητείες



Οικονομική Κρίση: η έντονη οικονομική δυσπραγία που βιώνει μια χώρα ως συνέπεια τόσο των διεθνών χρηματαγορών όσο και των εθνικών διαχειριστικών σχεδίων και η οποία αναμένεται να περάσει, αφού είναι «κρίση», αν και είναι άγνωστο το πότε.

Θα γίνω αιρετική πάλι:
 αν έτσι είναι τα πράγματα, οικονομική κρίση δεν υπάρχει. Αφενός, μια κρίση χαρακτηρίζεται από έκτακτα οικονομικά φαινόμενα, και όχι από τις συνήθεις οικονομικές δυσπραγίες που βαραίνουν τους αδύναμους. Αφετέρου, αν μια κρίση απαιτεί έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της, γιατί τα μέτρα που προτείνονται για την Ελλάδα είναι τα ίδια που προσπαθεί να περάσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα από το 1990/6 και μετά [παλαιότερο σχόλιό μου εδώ];

Σε αυτό το τελευταίο πρέπει να σταθούμε. Τα μέτρα που προτείνονται σε μια κρίση πρέπει να είναι αυτά που θα την οδηγήσουν στην έξοδο από αυτήν, σωστά; Ναι, αλλά… Τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν έχουν κανέναν σκοπό να μας οδηγήσουν έξω από τη φερόμενη ως κρίση. Ας δούμε τρεις σχετικούς άξονες.

Πρώτον: δανεισμός. Όλη η «κρίσιμη προσπάθεια» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εστιάζει στον δανεισμό της χώρας, και στο πώς αυτός θα γίνει με ελάχιστα μικρότερο επιτόκιο για να θριαμβολογήσει την επιτυχία της. Αλήθεια, σε ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό, από πότε ο διαχειριστής που θα κάνει τον δανεισμό εθνική σημαία παίρνει τα εύσημα;

Δεύτερον: οι μεγάλες «τρύπες» [βλέπε: μισθοί συμβούλων, υπαλλήλων ΕΡΤ, Μεσογειακοί Αγώνες, Eurovision, χαριστικές χρεών σε ημετέρους κλπ] του ελληνικού νοικοκυριού παραμένουν ορθάνοιχτες, εξασφαλίζοντας ότι και τα δάνεια που θα πάρουμε θα καταναλωθούν στο να καλύψουν υποχρεώσεις, μισθούς και τοκοχρεολύσια, χωρίς να μπορεί να δημιουργηθεί καμία υποδομή στη χώρα – απ’ αυτές που θα εξασφάλιζαν κάποτε την επιβίωσή της χωρίς δάνεια.

ευρωπαϊκή ένωση και ελληνικός καπιταλισμός





Πηγή:Άγγελος Κ. 




Οι παλιές ιδέες (όπως και οι συνήθειες άλλωστε) πεθαίνουν δύσκολα…
Η γνωστή παθολογία της Αριστεράς, η υπόκλιση στα αστικά εθνικά ιδεολογήματα, έκανε μεγαλόπρεπα την επανεμφάνισή της στη συζήτηση για την οικονομική κρίση. Ίσως η πλέον ξεκάθαρη εμφάνιση υπήρξε στην νέα εφημερίδα που επιδιώκει να εκφράσει ό,τι ριζοσπαστικότερο στον ΣΥΡΙΖΑ, την εφημερίδα Δρόμο. Σε αυτήν διαβάζουμε:
«[…] τα «σωσίβια» αντί να σώζουν, βουλιάζουν και πνίγουν την χώρα και τους εργαζόμενους. Ότι η κοινοπραξία Γερμανίας-Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας-ΔΝΤ συνεχίζει να έχει ως στόχο την κατάσχεση και δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της. Η Ελλάδα του ευρώ βυθίζεται, δένεται πισθάγκωνα, δεν έχει καμία επιλογή».[1]
Είναι πραγματικά κρίμα για την καλή εφημερίδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να υποστηρίζει θέσεις που ακόμα και το ΚΚΕ τις έχει ξεπεράσει. Το ΚΚΕ, έστω προσεκτικά και συγχυσμένα, μιλά για ελληνικό ιμπεριαλισμό και έχει ελαττώσει κατά πολύ τις κορώνες για τα υποτιθέμενα «εθνικά ξεπουλήματα» από την πλευρά των καπιταλιστών.[2] Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ρητορική περί «ξεπουλήματος της χώρας» διευκολύνει την αστική προπαγάνδα δεν της δημιουργεί κανένα πρόβλημα.
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την «εθνική ερμηνεία» της οικονομικής κρίσης την ανέλαβε η ίδια η κυβέρνηση μέσω του «σιδηρού άνδρα» της, του Θεόδωρου Πάγκαλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό αποπροσανατολίζει από την κατανόηση της οικονομικής κρίσης ενώ διευκολύνει την κυβέρνηση στο να πάρει σκληρά αντεργατικά μέτρα, απέδωσε όλα τα δεινά στη… Γερμανία:
«Αυτό που είναι πραγματικά πίσω από την γερμανική στάση είναι ότι υπολογίζεις ότι σπεκουλάροντας τα ελληνικά ομόλογα εις βάρος του εταίρου και φίλου σου, επιτρέποντας στους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς της χώρας να συμμετέχουν σε αυτό το άθλιο παιχνίδι, κάποιοι στη Γερμανία κερδίζουν χρήματα».[3]
Προσέξτε ποιος ζητάει αλληλεγγύη από «εταίρους και φίλους». Αυτός που παρέδωσε τον Οτσαλάν στην Τουρκία και είναι από τους πλέον σκληρούς νεοφιλελεύθερους της κυβέρνησης, ζητάει από τους «εταίρους» της Ε.Ε…. αλληλεγγύη. Ο κλέφτης φωνάζει ότι τον κλέβουνε…