ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗ*
Πηγή: Αυγή
30/5
«Το σύγχρονο κράτος... έχει πέσει ολοκληρωτικά στα χέρια τους μέσω του συστήματος του δημόσιου χρέους, και η ύπαρξή του έχει γίνει τελείως εξαρτημένη από την εμπορική πίστη, που οι κάτοχοι ιδιοκτησίας, οι αστοί, την επεκτείνουν σ' αυτό, όπως αντικαθρεφτίζεται στην άνοδο και πτώση των κρατικών ομολογιών στο χρηματιστήριο».1Όταν ο Μαρξ και ο Έγκελς κατέγραφαν αυτές τις ζοφερές σκέψεις, δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι 165 χρόνια μετά, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία της νότιας Ευρώπης, η ουσιαστική πώληση του κράτους στις χρηματαγορές θα θεωρούνταν ομολογουμένως νόμιμη και επί της ουσίας αυτονόητη. Πόσο μάλλον ότι η βελτίωση της αξιοπιστίας του πωλούμενου προϊόντος θα γινόταν πρωταρχικός στόχος μιας (σοσιαλ)δημοκρατικής κυβέρνησης, σε βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Η εξάρθρωση των συμβολικών και υλικών αξόνων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως συγκροτήθηκε στην ημεδαπή την περίοδο της μεταπολίτευσης, έχει φτάσει έτσι πλέον σε οριακά σημεία. Καταλύεται κάθε ουσιαστική έννοια λαϊκής κυριαρχίας, όταν η πολιτική εξουσία υπακούει απροκάλυπτα και εμφατικά όχι στις διατυπωμένες εντολές της πλειοψηφίας αλλά στις επιταγές των αγορών και των διεθνών θεματοφυλάκων τους. Το κυβερνών κόμμα καταστρατηγεί απροσχημάτιστα κάθε αρχή πραγματικής αντιπροσώπευσης, όταν, έχοντας κηρύξει άτυπα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εφαρμόζει με ακραίο τρόπο το πολιτικό σχέδιο που καταδικάστηκε προ ολίγου στις εκλογές, το αντίθετο από το κυβερνητικό πρόγραμμα με βάση το οποίο εξελέγη. Η ηγεσία της κυβέρνησης μεταφράζει την εκλογική διαδικασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ανάδειξη απόλυτου άρχοντα με εν λευκώ εξουσιοδότηση («δικτάτορα», ακριβώς, με την αρχική έννοια) αντί να την αντιλαμβάνεται ως μια δεσμευτική μεταβίβαση εξουσιών που καλείται να κάνει πράξη την εκπεφρασμένη βούληση της πλειοψηφίας.
