ΠΗΓΗ: Αριστερό Βήμα
του Θανάση Σκαμνάκη
Τα όσα μαζεμένα έχουμε ακούσει ως κοινωνία το τελευταίο διάστημα αν τα ακούγαμε σε παρελθούσες, όχι πολύ μακρινές, εποχές θα είχαν κάνει το σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας μας να κλονίζεται συθέμελα. Σήμερα όμως λέγονται ανενδοιάστως και πολλαπλασιάζονται μέρα με την ημέρα. Δεν φτάνει να βρίζουμε όμως τον Παπανδρέου, τον Παπακωνσταντίνου τον Πάγκαλο και τους λοιπούς κατοχικούς κυβερνήτες που τα ξεστομίζουν. Ούτε να αναθεματίζουμε τους πρόθυμους δημοσιογράφους για την αναπαραγωγή και την εκλαΐκευση τους. Όλα αυτά δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας παθογένειας με βαθύτερες αιτίες μέσα στο σώμα της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι απαραίτητο να αρχίσουμε μια πιο σοβαρή μελέτη, να συζητήσουμε γι’ αυτό, να αντιπαραθέσουμε απόψεις, να προκαλέσουμε πρωτογενή έρευνα, να προσανατολίσουμε μελετητές, γενικώς να μιλήσουμε επί της ουσίας. Προσωπικά πιστεύω πως η συσσώρευση εύφλεκτων υλικών στη συνείδηση, μπορεί τώρα να προκαλεί τρόμο στους ανθρώπους, και συνεπώς να οδηγεί σε ακινησία, μήπως ταραχτεί το μείγμα και εκραγεί, αλλά κάποια στιγμή, μια ανεπαίσθητη σχεδόν αφορμή θα φτάσει για να γίνει ένα μεγάλο μπαμ. Αλλά η αναμονή μιας τέτοιας ώρας δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να την υποδεχτούμε. Πολύ περισσότερο όταν σπαταλάμε τον καιρό μας, η Αριστερά, και η ριζοσπαστική και η μη, και η κοινοβουλευτική και η εξωκοινοβουλευτική, σε περίτεχνες αντιπαραθέσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, με πολύ έντονα τα στοιχεία της ατομικότητας. (Περί αυτού όμως χρειάζεται άλλο σχόλιο).