Greek fire could singe rest of euro

ΠΗΓΗ: FT

By Richard Milne and Patrick Jenkins

Unanswerable question is how far contagion would spread

Contagion. It is the word markets have feared throughout the eurozone debt crisis. And a Greek exit from the single currency would bring it to the fore in ways unimagined until now.

A “Grexit” would test the firewalls erected by policymakers, judged insufficient by many investors, and put the continent’s banking sector under extreme stress. But the concern for many in the market is less the immediate impact and more the example Greece would set for other struggling eurozone countries.

“The main worry about this in our opinion is not necessarily the first order effect but what it says about the unbreakable nature of the euro,” says Jim Reid, credit strategist at Deutsche Bank. “This would be especially relevant if in the future other countries continued to struggle. The full ramifications may not be felt immediately but a lot can happen over time and Greece leaving would remain a dangerous template if other economies continued to weaken.”

The direct costs are not small given Greece is likely to default on all its debt but they are seen as bearable.

Banks could sink the euro

ΠΗΓΗ: NRC HANDELSBLAD

by Caroline de Gruyter

Forget the debate about austerity versus growth, the future of the single currency is being played out in the banking sector. As a result of the crisis, governments and financial institutions have become so interdependent that they have weakened each other. Excerpts.

It is not possible to create growth by magic, like a rabbit out of a hat, and certainly not without having money available for investment. This is why Daniel Gros is amazed by how European politicians, with the new French president François Hollande at the forefront, keep repeating one word: growth.

For the German economist, who is part of the Brussels think-tank the Centre for European Policy Studies (CEPS), to discuss "austerity versus growth" is a "false debate" that does not take forward the search for a solution to the euro crisis by a single step.

The real debate, he says, should be about banks, particularly those of southern Europe, which are in a much worse condition than was previously thought.

Η Αριστερά και οι κρυμμένες αλήθειες

πηγή: enikos.gr

Του Διονύση Τσακνή

Ε λοιπόν πόσο ειλικρινείς είμαστε και πόσο τάχα να κοστίζει η αλήθεια! Μερικές χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων, είναι αρκετοί για να δώσουν ικανοποίηση στα επιτελεία της Αριστεράς, ή μήπως θα χρειαζόταν και το χειροκρότημα των αντιπάλων. «Μια ζωή παλεύουμε για να γίνουμε αρεστοί στα μάτια όσων δεν συμπαθούμε» είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης  και είχε τελικά δίκιο.

Και τώρα, αφού οι έπαινοι και το χειροκρότημα κόπασαν, δίνοντας τη θέση τους στην αμφισβήτηση, την καχυποψία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στον σκεπτικισμό ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όπως μάς ταιριάζει. Η Αριστερά, δεν πρέπει να έχει άλλο λόγο, εκτός απ’  τον καθαρό, τον ευθύ και κυρίως τον ειλικρινή. Και αν φοβάται μήπως με το λόγο της αυτό, φοβίσει τον κόσμο, τότε ούτε Αριστερά είναι, ούτε μας χρειάζεται.

Ας αρχίσουμε απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, μια και το μεγαλύτερο ποσοστό κατέγραψε και πρόταση κατέθεσε για μια αριστερή διακυβέρνηση, με ή άνευ εισαγωγικών.

Οι καταθέσεις, η ευθανασία και οι μέλισσες

πηγή: ΚΙΜΠΙ

(Από τη στήλη "Ελεύθερος Σκοπευτής", Επενδυτής, 12/5/2012)

Αν μη τι άλλο, θα ζήσουμε μια ενδιαφέρουσα εποχή. Για καλό ή για κακό, θα δείξει. Αλλά, επειδή εκ των πραγμάτων η εποχή αφορά ένα ιστορικό αίτημα επανίδρυσης και επαναθεμελίωσης- του κράτους, του κοινωνικού σχηματισμού, του οικονομικού μοντέλου, της ταυτότητάς μας, της ίδιας της χώρας, αλλά και της «κοινής λογικής»,– θα επιστρέψουμε αναγκαστικά σε μια συζήτηση για τα θεμελιώδη: ατομική ελευθερία και συλλογικό συμφέρον. Ιδιοκτησία και κοινωνικά αγαθά. Αγορά και κράτος. Ευρώπη και Ελλάδα. 

Η συζήτηση έχει ήδη ανάψει.

Αίφνης, την εβδομάδα που πέρασε, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, υποστήριξε ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα εγγυηθεί τις καταθέσεις των πολιτών, αλλά ταυτόχρονα θα τις αξιοποιήσει για την ανάπτυξη. «Θα χρησιμοποιήσετε τα δικά μας λεφτά;» ρώτησε περίπου εμβρόντητος ο δημοσιογράφος. Η απάντηση ήταν καταφατική. Πολλοί ανεβήκαν στα κλαδιά και στα κεραμίδια, με μια υπόνοια ότι η τοποθέτηση παραπέμπει σε ένα είδος «δήμευσης» περιουσιακών στοιχείων, κρατικοποίησης της ιδιοκτησίας. Κι ακολούθησαν διορθώσεις, διευκρινίσεις, αναδιπλώσεις. 

Στην πραγματικότητα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε τίποτα παραπάνω από όσα λένε, απλώς με πιο τεχνικό και δυσανάγνωστο λεξιλόγιο, οι εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, της Κομισιόν, της τρόικας, του ΔΝΤ και ποικίλων άλλων ελληνικών ή ευρωπαϊκών οργανισμών κάθε φορά που επιχειρούν να συνδέσουν την ανάγκη στήριξης του τραπεζικού συστήματος με την ανάπτυξη. «Πρέπει να ενισχύσουμε τη ρευστότητα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για να ενισχυθεί η πραγματική οικονομία», λένε όλοι σε παραλλαγές και με αποχρώσεις. 

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Πηγή: Sofokleous 10

του Β. Βιλιάρδου

Αυτό που εμείς πιστεύουμε, σεβόμενοι φυσικά τις διαφορετικές απόψεις, είναι το ότι πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την υπομονή μας, μη επιτρέποντας να επηρεαστούμε από τις «προτροπές» για εθελούσια έξοδο από το ευρώ - η οποία θα ήταν καταστροφική

"Η κρίση της Ευρωζώνης έχει φέρει στην επιφάνεια ένα θεμελιώδες κατασκευαστικό λάθος του ευρωσυστήματος, το οποίο είχαν υποδείξει οι επικριτές του, πριν ακόμη εισαχθεί το κοινό νόμισμα: την έλλειψη ενός κεντρικού δημοσιονομικού εργαλείου, παράλληλα με την πλήρη αδυναμία των κεντρικών τραπεζών, όσον αφορά κυρίως την αντιμετώπιση μίας πανευρωπαϊκής  τραπεζικής κρίσης.

Η αντίθετη άποψη που επικράτησε τότε, σύμφωνα με την οποία η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν θα αντιμετώπιζε προβλήματα, όσο δεν θα υπήρχαν εμπορικές τράπεζες με παρουσία σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ, αποδείχθηκε σήμερα ότι ήταν εσφαλμένη - λόγω της στενής δικτύωσης των διαφόρων τραπεζών μεταξύ τους, με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών εργαλείων, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν σε εξαιρετικά επικίνδυνα συγκοινωνούντα δοχεία.

Πολιτικό θέμα η έξοδος της Ελλάδας

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)

By Rallph Atkins

Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη «θα ήταν πιθανή» ακόμη και εάν δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα της Ευρώπης, ενώ τα κράτη-μέλη θα πρέπει να έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα της αποχώρησης, σύμφωνα με τα όσα δηλώνει μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

Πρόκειται για το Luc Coene, τον κεντρικό τραπεζίτη του Βελγίου, ο οποίος σε συνέντευξή του στους Financial Times επισημαίνει ότι εξαντλείται η υπομονή των αξιωματούχων της ευρωζώνης με την Ελλάδα μετά το εκλογικό αδιέξοδο το οποίο θέτει υπό αμφισβήτηση και τη δέσμευση της χώρας στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται βάσει του πακέτου στήριξης. 

Ο Mario Draghi, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έχει αρνηθεί ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο εξόδου μίας χώρας από το ευρώ, κάτι που δεν προβλέπεται και από τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Η ΕΚΤ θα υποστεί άλλωστε σημαντικές ζημίες και πλήγμα αξιοπιστίας στην περίπτωση οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας. Η ευρωτράπεζα έχει δαπανήσει περί τα 40 δισ. ευρώ σε αγορές ελληνικών κρατικών ομολόγων στο πλαίσιο των μέτρων στήριξης της χώρας. 

Φταίει η ίδια η λιτότητα και όχι το αν εφαρμόστηκε σωστά

του P. Krugman

ΤΟ ΒΗΜΑ – NEW YORK TIMES

Η τελευταία προσπάθεια για να δικαιολογηθεί η απόλυτη αποτυχία της λιτότητας είναι ο ισχυρισμός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν εφάρμοσαν τελικά την λιτότητα. Ο ισχυρισμός αυτός προέρχεται κυρίως από τους συνήθεις υπόπτους -εκείνους, για παράδειγμα, που κατηγορούν τον Ομπάμα ότι προωθεί τεράστιο σχέδιο επέκτασης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων επειδή η εταιρεία δημοσκοπήσεων Census έκανε μερικές προσλήψεις. Πρέπει όμως να πω ότι οι αντιδράσεις υπήρξαν εντυπωσιακά αδύναμες -ακόμη και ορισμένοι που θα έπρεπε να γνώριζαν καλύτερα υποστηρίζουν ότι ίσως δεν εφαρμόστηκαν αρκετές περικοπές. Ναι, εφαρμόστηκαν.

Γεγονός είναι ότι δεν μπορούμε απλώς να εξετάζουμε τα επίπεδα των δαπανών για να δούμε τι έγινε με τα προγράμματα περικοπών. Εδώ στις ΗΠΑ, οι δαπάνες για ασφάλιση ανέργων και κουπόνια φαγητού έχουν αυξηθεί κατακόρυφα όχι επειδή το κοινωνικό κράτος διευρύνθηκε αλλά επειδή πολύ περισσότερος κόσμος είναι άνεργος ή φτωχός. Παρόμοιες επιπτώσεις παρατηρούνται σε ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες διαθέτουν πολύ ισχυρότερο δίχτυ ασφαλείας απ’ όσο οι ΗΠΑ. Επιπλέον, μέρος των δαπανών πηγαίνει στη διάσωση των τραπεζών -δηλαδή όχι ακριβώς σ’ εκείνο που έχουν κατά νου όσοι μιλούν για υπερτροφικό κράτος.