Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Στατιστικές Ζαβολιές





Date: 2010.02.04

Τι θα πιστεύατε για τα στατιστικά μιας χώρας, έαν σας έλεγαν πως ο σημερινός πληθωρισμός είναι 3% , αλλά εάν χρησιμοποιούσαμε τον τρόπο που τον μετρούσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 90 θα ήταν 6%, κι αν χρησιμοποιούσαμε τη μέθοδο της δεκαετίας του 80 θα ήταν κοντά στο 10%? Πώς θα νιώθατε εάν μαθαίνατε πως η επίσημη ανεργία είναι 10%, αλλά εάν ψάχνατε βαθιά μέσα στα κιτάπια τους θα βλέπατε πως είναι 17,5%? Ή πως εάν μετράγατε την ανεργία με τον τρόπο που το έκαναν μέχρι το 1994 το ποσοστό θα έφτανε 22%?

Η χώρα αυτή δεν είναι η Ελλάδα αλλά οι ΗΠΑ, οι οποίες έχουν μια μακριά παράδοση στο μαγείρεμα των βιβλίων. Και στόχος των μαγειρεμένων αριθμών δεν είναι μόνο να κοροίδεψουν τους πολίτες τους για το πόσο πραγματικά ευημερούν. Ο πληθωρισμός είναι πολύ σημαντικός γιατί επηρεάζει το ΑΕΠ μιας χώρας. Όσο πληθωρισμό καταφέρνουμε και κρύβουμε, τον μεταφράζουμε μαγικά σε ανάπτυξη, διότι η άνοδος των τιμών εκλαμβάνεται ως μεγέθυνση της οικονομίας. Έτσι οι ΗΠΑ από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν στην ουσία επιδοθεί σένα επιτόπιο τροχαδάκι μηδενικής ανάπτυξης, και από το 2004 έχουν πρακτικά αρνητική ανάπτυξη.

Όλα αυτά πρέπει να τα έχουμε πρόχειρα κάθε φορά που κάποιο τσουτσέκι εγχώριο ή της κομισιόν μας προτείνει να ακολουθήσουμε τις λαμπρές πολιτικές πέραν του Ατλαντικού

Συλλαλητήριο στη Βουλή ενάντια στον "επιτάφιο του μισθωτού"


Καλυβιώτη Μαρία
Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/03/2010


Ενάντια στον “επιτάφιο του μισθωτού” διαδήλωσαν περίπου 1.500 εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές χθες το απόγευμα, σε ένα συλλαλητήριο που διοργάνωσαν πρωτοβάθμια σωματεία του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καθώς και οι πολιτικοί σχηματισμοί ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατά των νέων μέτρων για την οικονομία που προωθεί η κυβέρνηση.
Στην κεφαλή της πορείας διαδηλωτές κρατούσαν ένα φέρετρο με το σήμα του ευρώ και πικέτες με μηνύματα ενάντια στην καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων. Οι διαδηλωτές, στη συντριπτική τους πλειονότητα νέοι και νέες εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συσπειρώθηκαν πίσω από τα πανό του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Σωματείο Σερβιτόρων - Μαγείρων, ΣΒΕΟΔ, Πρωτοβουλίες Εργαζομένων στο υπ. Οικονομικών, Δίκτυο Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΕΕΚ.

Κρίση και ταξική πάλη




Ubi solitudinem faciunt pacem appellant.

Tacitus



Κατά την δεκαετία του 90, μετά την κατάρρευση του μπλοκ των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, η έκφραση "ταξική πάλη" μεταμορφώθηκε από όργανο θεωρητικής ανάλυσης σε μέσο γελοιοποίησης του υποτιθέμενου αρτηριοσκληρωτικού φανατισμού της κομμουνιστικής οπτικής. Στην δεκαετία αυτή, διαμορφωμένη από την ταυτόχρονη υπαναχώρηση των απελευθερωτικών ενεργειών των αντιαποικιοκρατικών κινημάτων του λεγόμενου "τρίτου" κόσμου και την πολιτική αποσάθρωση του "δεύτερου", η "κοινή λογική" υπαγόρευσε ότι ο κόσμος είναι ένας, ότι όποιες και αν είναι οι ανισότητες και οι αντιθέσεις του τούτες μπορούν να επιλυθούν συναινετικά, με κοινή συμμετοχή και προσπάθεια, ή, στην χειρότερη περίπτωση, δια του συναινετικού πολέμου των πεφωτισμένων υπερασπιστών της ενότητάς του ("we are the world") ενάντια στους υποκινητές του διχασμού και του μίσους. Έτσι, αυτό που προηγούμενες δεκαετίες θα ονόμαζαν ιμπεριαλισμό μεταμορφώθηκε σε "ανθρωπιστικές επιχειρήσεις", τα θύματα των οποίων (για παράδειγμα, στον ήδη ξεχασμένο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία) μετρούσαν πολύ λιγότερο στις συνειδήσεις της δυτικής κοινής γνώμης από ό, τι στην περίπτωση παλαιότερων πολέμων όπως αυτοί στο Βιετνάμ ή στην Αλγερία, που είχαν δημιουργήσει συνθήκες εξεγερσιακής πολιτικής κινητοποίησης και σφοδρής εσωτερικής σύγκρουσης στις δυτικές κοινωνίες.