Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Έρμαια των αγορών




Πηγή: lifo (via antifono)

Ο  Κωνσταντίνος Τσουκαλάς  εξηγεί πώς οι συγκυρίες γεννούν μέτριους πολιτικούς ηγέτες και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος της.
Mια και στην επικαιρότητα βρίσκεται το εκπαιδευτικό ζήτημα, είστε από αυτούς που υποστηρίζουν πως με τα νέα μέτρα χάνεται ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας του πανεπιστημίου;
Αυτό που ξέρω είναι πως απ’ τη μια μεριά υπάρχει απόλυτη ανάγκη ν’ αλλάξουν πολλά στα πανεπιστήμια. Απ’ την άλλη, όμως, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης του δημόσιου πανεπιστήμιου, η οποία εντάσσεται σε μια διαδικασία μακροπρόθεσμης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Εδώ και πολλά χρόνια η κοινή γνώμη εθίζεται στην ιδέα ότι τα ΑΕΙ πάσχουν αθεράπευτα. Στόχος είναι να αρθεί η συνταγματική απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων με τη βαθμιαία εισβολή κερδοφόρων επιχειρήσεων στην παιδεία. Αυτό καθαυτό το γεγονός δεν θα ήταν, βέβαια, τραγικό. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν μπορούν να απειλούν το καλό δημόσιο πανεπιστήμιο. Πολύ περισσότερο, δε, που τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία θα δημιουργηθούν θα είναι δεύτερης διαλογής. Και δεν θα θυμίζουν το Χάρβαρντ ή τη Σορβόννη. Σε όλες τις χώρες που είναι σαν την Ελλάδα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν αποκλειστικό στόχο το κέρδος. Με αυτή την έννοια, η ιδιωτικοποίηση θα έχει ως συνέπεια την κατάρρευση του επιπέδου των σπουδών, αν ταυτόχρονα το δημόσιο πανεπιστήμιο στερηθεί κάτι από τους πόρους και την αυτονομία του.

Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας


Το δόγμα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας διατυπώθηκε από τον Γερμανό υπουργό Σόιμπλε: η υπερχρέωση μιας χώρας οδηγεί αφεύκτως σε παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους πιστωτές. Η διατύπωση προκαλεί με τον κυνισμό της.
Ωστόσο, το δόγμα δεν ήταν άγνωστο στην οικονομική ιστορία ούτε στην ιδιαίτερη ιστορία μας από το 19ο αιώνα. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες ήσαν ταυτόχρονα και πιστωτές. Τα αισθήματα δεν απέκλιναν ποτέ από τις υλικές βλέψεις. Στη σημερινή παγκόσμια σκηνή δεν υπάρχει υπερχρεωμένη χώρα που να μην παραδίδεται βορά στις λέσχες πιστωτών. Για όσους πίστευαν ότι με την εταιρική σχέση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτι αλλάζει, η υπόμνηση του Γερμανού υπουργού είναι απομυθοποιητική: να μην ανησυχεί κανείς, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.

Οι ταξικές στρατηγικές έχουν γίνει φανερές. Ας το εκμεταλλευτούμε!



Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/08/2011
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
TOY ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ

1. Το τέλος του «τέλους της πολιτικής» …
Ο νεοφιλελευθερισμός επαγγέλθηκε το «τέλος της πολιτικής» και (στο όνομα της «ελευθερίας», των «αυτορυθμιζόμενων αγορών», της «παγκοσμιοποίησης») το «τέλος του κράτους». Οι στρατηγικές επιλογές που προωθούσε υποτίθεται ότι απέρρεαν από τη λογική της (μόνης δυνατής) «ορθολογικής διαχείρισης». Η κρίση διέλυσε αυτό τον μύθο, καθώς έφερε στο προσκήνιο έναν άνευ προηγουμένου κρατικό παρεμβατισμό: Από την αγορά εργασίας και το συνταξιοδοτικό σύστημα, μέχρι τα προγράμματα στήριξης των τραπεζών και τους «μηχανισμούς στήριξης».
Σε μία ιστορική συγκυρία με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή, ο Πολάνι (Karl Polanyi) επισήμανε ότι όταν το φιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης βρίσκεται σε κρίση, έχει την ανάγκη ενός είδους συντηρητικού (ή αυταρχικού) παρεμβατισμού ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του.1 Σήμερα ζούμε ακριβώς σε μία τέτοια φάση. Τα κράτη και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί δεν φαίνονται πια ως «αδύναμοι» παίκτες, όπως ισχυρίζονταν οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και ιδεολόγοι πριν από την κρίση. Παρεμβαίνουν δραστικά σε μεγάλη κλίμακα, ώστε να αναζωογονήσουν τη δυναμική των αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οικοδομώντας μηχανισμούς και θεσμούς που συμπιέζουν ακόμα περισσότερο τα εργατικά εισοδήματα και τις δημόσιες παροχές και αναδομούν τους όρους εργασίας. 

Ο δρόμος προς τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία. Του Μάικλ Χάντσον.



Πηγή: Δρόμος
Κατ' αρχάς τίθεται το προφανές ερώτημα: Εάν οι κυβερνήσεις διατηρούν χρέη, όταν εφαρμόζουν προγράμματα που ήδη έχει εγκρίνει το Κογκρέσο, γιατί το Κογκρέσο πρέπει να έχει την επιλογή να παύει αυτές τις εγκεκριμένες κυβερνητικές δαπάνες, αρνούμενο να αυξήσει την οροφή του Χρέους;
Η απάντηση είναι, επίσης, προφανής αν εξετάσει κανείς γιατί εφαρμόζεται αυτός ο αποτυχημένος έλεγχος σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας ο πόλεμος ήταν η βασική αιτία αύξησης των εθνικών χρεών. Στις περιόδους ειρήνης οι περισσότερες κυβερνήσεις λειτουργούν με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, χρηματοδοτώντας τις δαπάνες τους και τις επενδύσεις τους με τους φόρους και τη χρέωση αμοιβών χρήσης. Οι έκτακτες ανάγκες του πολέμου δημιουργούν ελλείμματα - κάποτε για αμυντικούς πολέμους, άλλες φορές για επιθετικούς.