Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Επιχείρηση «σοκ και δέος» στα ΑΕΙ



Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ (14/8)
του Γ. Δουράκη
 
Παρακολουθώντας τις απόψεις που διατυπώνονται για τις επικείμενες αλλαγές στην ανώτατη Παιδεία, βλέπουμε να διαμορφώνονται δύο ευδιάκριτα πεδία διαφωνίας. Το πρώτο έχει να κάνει με το βάθος και την εμβέλεια της προτεινόμενης μεταρρύθμισης και το δεύτερο με το περιεχόμενο και την κατεύθυνσή της. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα αναγνωρίζει την ανάγκη να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές. Ως εκ τούτου είναι ακατανόητη η εμμονή ορισμένων να κάνουν λόγο για μετωπική σύγκρουση μεταρρυθμιστών αντιμεταρρυθμιστών. Ο ισχυρισμός ότι πρόκειται για ακόμη μία μάχη του φωτός εναντίον του σκότους είναι ευτελής και υστερόβουλος. Αποβλέπει στην πόλωση και στον αποπροσανατολισμό για να αποτραπεί η ουσιαστική επιχειρηματολογία. 

Συνέντευξη Ντάρκους Χάου: Οι κυβερνήτες δεν θέλουν να γνωρίζουν...


ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Τσερεζόλε Ε.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/08/2011




    (Η Συνέντευξη στο BBC εδώ)


    Δείτε επίσης συνέντευξη του Darkus Howe στην Amy Goodman, στο "Democracy Now!"


    Του ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΤΣΙΜΙΤΑΚΗ


    Η δολοφονία του 29χρονου Μαρκ Ντάγκαν στο προάστιο του Τότεναμ στο βορειοανατολικό Λονδίνο την περασμένη εβδομάδα και τα εκτεταμένα επεισόδια που ακολούθησαν στη βρετανική πρωτεύουσα καθώς και τις περισσότερες από τις αγγλικές πόλεις έχουν επαναφέρει στη Βρετανία μνήμες της θατσερικής περιόδου, όταν οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζονταν στη χώρα συνοδεύονταν από ένταση της κρατικής καταστολής και της αστυνομικής αυθαιρεσίας έναντι των εργατών και των εθνοτικών μειονοτήτων, όπως οι μαύροι Βρετανοί και οι Ασιάτες μετανάστες.

    Γιατί να διαβάσουμε τον Ιβάν Ιλιτς


    ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, θεολόγος, ιστορικός, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος, ο Ιβάν Ιλιτς (1926-2002) υπήρξε πάνω απ' όλα ένας ελεύθερος και κριτικός στοχαστής, του οποίου τα αιρετικά κείμενα υπονομεύουν όλες μας τις βεβαιότητες.
    Αρκεί να θυμηθούμε τους τίτλους των βιβλίων του που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας: «Κοινωνία χωρίς σχολεία» (Νεφέλη, 1976), «Στο σοσιαλισμό φτάνεις μόνο με ποδήλατο» (Κατσάνος, 1989), «Ευτραπελία» (Κατσάνος, 1989), «Η2Ο και τα νερά της λησμοσύνης» (Χατζηνικολή, 1992), «Για τις ανάγκες του ανθρώπου σήμερα» (Νησίδες, 1999), «Ιατρική Νέμεση» (Νησίδες, 2010). Το ακόλουθο κείμενο του γερμανού κοινωνιολόγου Βόλφγκανγκ Σακς είναι ένα απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε για την ιταλική έκδοση του βιβλίου της Martina Kaller-Dietrich «Vita di Ivan Illich» (Edizioni dell' Asino, 2011).

    Να αλλάξουμε το σύστημα της Ε.Ε.


    Ακόμη και οι πλέον μακάριοι ευρωπαϊστές το επαναλαμβάνουν κατά βούληση: αν δεν τακτοποιήσουμε το ευρώ, λένε, οι συνέπειες της κρίσης θα είναι πολύ 

    Θεοποιούν ένα ευρώ «δυνατό και προστατευτικό». Είναι το δόγμα τους και το υπερασπίζονται φανατικά. Πρέπει όμως να εξηγήσουν στους Ελληνες (και στους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και τους τόσους άλλους ευρωπαίους πολίτες που πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας) ποιες θα είναι αυτές οι «πολύ χειρότερες συνέπειες»... Κοινωνικά, η κατάσταση δεν είναι ήδη ανυπόφορη; Δεν νιώθουμε να διογκώνεται, στους κόλπους της ευρωζώνης, μια όλο και πιο ριζοσπαστική εχθρότητα απέναντι στο ενιαίο νόμισμα, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση;
    Οι αγανακτισμένοι πολίτες δεν στερούνται επιχειρημάτων. Διότι το ευρώ, νόμισμα 17 κρατών και των 330 εκατομμυρίων κατοίκων τους, αποτελεί πράγματι εργαλείο στην υπηρεσία ενός πολύ συγκεκριμένου στόχου: την εδραίωση των τριών δογμάτων πάνω στα οποία είναι θεμελιωμένη η Ε.Ε.: σταθερότητα τιμών, ισοσκελισμός προϋπολογισμών και ενίσχυση του ανταγωνισμού. Καμία κοινωνική μέριμνα, καμία δέσμευση για μείωση της ανεργίας, μηδενική βούληση για εγγύηση της ανάπτυξης και, φυσικά, ούτε καν η ελάχιστη διάθεση υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας, το αντίθετο.

    Η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση





    ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

    Η αυθόρμητη εξέγερση της «υπο-τάξης» στη Βρετανία δηλαδή των κατεξοχήν θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (εξέγερση, που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανoμένων των Εργατικών, και με την ανοχή των εργατικών συνδικάτων χαρακτηρίζουν ως «εγκληματική δραστηριότητα» που πρέπει να συντριβεί με μαζικές συλλήψεις και πολύχρονες φυλακίσεις!) ανέδειξε ένα γεγονός γενικότερης σημασίας. Ότι, παρά την παραπλανητική φιλολογία της ρεφορμιστικής αριστεράς για τη δήθεν τεράστια σημασία σήμερα των ειρηνικών εκδηλώσεων τύπου πλατείας Συντάγματος στην ανατροπή τυραννικών καθεστώτων (που στην πραγματικότητα δεν επαληθεύτηκε πουθενά παρά μόνο όπου τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων ελίτ συνέπιπταν με τα αιτήματα των πλατειών --Τυνησία, Αίγυπτος), οι λαοί στην απόγνωσή τους πάλι καταφεύγουν στις ιστορικές μορφές εξέγερσης. Και αυτό, διότι ξέρουν καλά ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν μπορούν ποτέ να αγνοηθούν από τις ελίτ, όπως οι ειρηνικές εκδηλώσεις των πλατειών (στις οποίες προσχώρησαν τώρα ακόμη και οι «προοδευτικοί» Σιωνιστές!) που δικαιολογημένα εγκωμιάζουν οι ελίτ και τα συστημικά ΜΜΕ.