ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ*
Οι περισσότεροι από μας αναγνωρίζουμε στην υπό εξέλιξη επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου μια απ' τις βασικότερες πολιτικές της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Μπορεί να ξεκίνησε ως προς τις δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα τη δεκαετία του '90 και να κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας το μεγαλύτερο μέρος τους, σήμερα όμως, με την ενορχήστρωση των ιδιωτικοποιήσεων από μεριάς Τρόικας ως προαπαιτούμενων για τις δανειακές Συμβάσεις των Μνημόνιων, παίρνει μορφή χιονοστιβάδας ως προς τις υπολειπόμενες δημόσιες επιχειρήσεις και το, συγκριτικά και για ιστορικούς λόγους πολύ μεγαλύτερο από το μ.ο. των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, απόθεμα δημόσιας γης.
Όψεις της ιστορικής εμπειρίας
Όσοι το έχουν ψάξει λίγο περισσότερο, θ' αναγνωρίσουν τη συγγένεια της ακολουθούμενης σήμερα στη χώρα μας πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης - καθώς είναι η πρώτη φορά που τέτοιες πολιτικές εφαρμόζονται σε κράτη με ενιαίο νόμισμα - με την, αποκαλούμενη και «ιδεολογικό μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού», «Συναίνεση της Ουάσινγκτον» του 1989, με συγγραφέα τον οικονομολόγο Τζον Γουίλιαμσον. Μια επιτομή του στάνταρ «πακέτου συνταγών» 10 συγκεκριμένων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» για έξοδο απ' την κρίση χρέους αναπτυσσόμενων χωρών που βρίσκονταν ή θα έμπαιναν σε προγράμματα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας με την ενεργή στήριξη του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ προς το τέλος της διακυβέρνησης Ρήγκαν: Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και μιας σειράς κρατικών λειτουργιών ανήκε στον πυρήνα του. Το πρόγραμμα προοριζόταν κυρίως για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής - και εκεί είχε καταστροφικά αποτελέσματα: Όλες όσες σήμερα σηκώθηκαν όρθιες ή επιχειρούν να σταθούν στα πόδια τους, το έκαναν ανατρέποντας το. Το πρόγραμμα έκανε τη γύρα του κι απ' την Αφρική, κυριολεκτικά ισοπεδώνοντας την: Τ' αποτελέσματα της 30χρονης εφαρμογής του εκεί ζούμε με τη μορφή της μαζικής μετανάστευσης των απελπισμένων στην Ευρώπη.
