Η δημοκρατία των «Αγανακτισμένων»

Πηγή: καθημερινή

Του Σωκρατη Tσιχλια

Αχ την καημένη τη δημοκρατία μας, πολύ ταλαιπωρείται τελευταία. Προσφάτως, μάλιστα, απειλείται, κατά μία μερίδα correct δημοσιολογούντων πολιτικών και αναλυτών, από τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Οι οποίοι με απρεπείς χειρονομίες, σκανδαλιστικά υπονοούμενα και ύβρεις καταρρακώνουν τους θεσμούς. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, όσοι στρέφονται με τα αριστοφανικής καταγωγής συνθήματά τους εναντίον βουλευτών και του κτιρίου που τους φιλοξενεί, σημαδεύουν κατευθείαν την καρδιά της δημοκρατίας. Για να θεμελιωθεί μάλιστα η άποψη αυτή καταφεύγουν συχνά στις περιόδους κατάλυσης της δημοκρατίας, για να μας θυμίσουν τι υπέφεραν πολίτες και πατρίδα από τις δικτατορίες. Αλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι είναι τουλάχιστον παράλογο ο λαός που εκλέγει να καθυβρίζει βουλευτές εκλεγμένους πριν από 20 μήνες. Κατ’ αυτήν την καινοφανή άποψη, από τετραετία σε τετραετία οι πολίτες δικαιούνται το πολύ μια βουβή διαμαρτυρία ή αν επιθυμούν να καταραστούν οφείλουν να το κάνουν αορίστως...

Ολοι όσοι ουρλιάζουν στις τηλεοράσεις υπερασπιζόμενοι θεσμούς και κοινοβούλιο προφανώς λησμονούν ότι η κυβέρνηση κατέλαβε κατ’ ουσίαν την εξουσία με ένα τεράστιο ψέμα. Ξεχνούν το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». 

Πετρέλαιο:Πώς ένα δημόσιο αρχείο γίνεται ιδιωτικό

Πηγή: Euro2day

του Εκηβολου

Η κινητικότητα που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό γύρω από το «πετρελαϊκό ζήτημα» προοιωνίζεται ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε επιχειρηματικό, πολιτικό αλλά και ευρύτερα οικονομικό επίπεδο. 

Είναι εμφανές πως ισχυρά οικονομικά (και όχι μόνο) συμφέροντα λαμβάνουν θέσεις για τη διεκδίκηση μιας «πίτας» που ενδέχεται να έχει πολύ… ψωμί. 

Με αφορμή δηλώσεις και τοποθετήσεις που έχουν κάνει τον τελευταίο καιρό αρκετοί εμπλεκόμενοι, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ορισμένα ενδιαφέροντα -κατά την προσωπική εκτίμησή μου- στοιχεία. 

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του υφυπουργού Ενέργειας Γ. Μανιάτη για την αξιοποίηση του εθνικού ορυκτού πλούτου, την επαναδραστηριοποίηση της Ελλάδας στην αγορά υδρογονανθράκων αλλά και την άμεση έναρξη των δραστηριοτήτων με την εκτέλεση σεισμικών ερευνών μη αποκλειστικής χρήσης (non exclusive surveys) στο Ιόνιο και στη Νότια Κρήτη, και βλέποντας τις ανακοινώσεις για τις σχετικές πρωτοβουλίες, μου γεννώνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα(*): 

Υπάρχει ζωή και μετά το ευρώ!

Πηγή: Συσάχθεια 
Aρχική δημοσίευση στο (http://www.topontiki.gr/article/17684

Του Δημήτρη Καζάκη

Οικονομολόγου – Αναλυτή

Μπορεί να επιβιώσει η χώρα χωρίς το ευρώ; Για να απαντήσει κανείς σ' αυτό το ερώτη­μα θα πρέπει πρώτα να απαντήσει στο αν μπορεί να επιβιώσει η χώ­ρα με το ευρώ. Αν έχετε προσέξει, όλοι οι απολογητές του ευρώ και της Ε.Ε., από τους διατεταγμένους προ­παγανδιστές του επίσημου δωσιλογισμού έως τα «παπαγαλάκια» τους στην Αριστερά, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να αναφερθούν στο συγκεκριμένο ερώτημα.

Αρκούνται μόνο σε μια απίστευτη καταστροφολογία για το τι δήθεν θα γίνει, αν τυχόν η χώρα απαλλα­γεί από τον χαλινό του ευρώ. Ενώ όταν αναγκάζονται να μιλήσουν για το τι μας έχει «προσφέρει» το ευρώ, τότε απογειώνονται από τον μάταιο τούτο κόσμο της κοινής λο­γικής και αναζητούν καταφύγιο στη νεφελοκοκκυγία του παραλόγου.

Η γοητεία της πεφωτισμένης ολιγαρχίας

ΠΗΓΗ: Red Notebook Με αφορμή την έκκληση διανοουμένων με τον τίτλο «τολμήστε»

Του Νικόλα Σεβαστάκη (*) Στους κοινωνικούς τριγμούς και στο συναγερμικό κλίμα των ημερών, η νέα επίκληση της «ευθύνης όλων» λειτουργεί με παράδοξο τρόπο. Φαίνεται να αξιοποιεί μια συγκεκριμένη διάγνωση της κατάστασης των πραγμάτων, διάγνωση η οποία παρουσιάζεται φιλοφρονητικά ως υπερκομματική, υπερβατική και ειλικρινά αυτοκριτική. Αλλά πολλά σε τούτη την διάγνωση και στο «δια ταύτα» που την συνοδεύει δεν είναι καθόλου αποχρωματισμένα. Παρατηρούμε μάλλον ότι ένας γνώριμος δημόσιος λόγος, ο οποίος έχει ως αιχμή το ζήτημα των σάπιων ηθών και των κακών νοοτροπιών προσαρτάται στον κυβερνώντα «μονόδρομο». Η ρητορική περί κρίσης των αξιών και ηθικής ασφυξίας φαίνεται να επιλέγει το νεοθατσερικό πρόγραμμα για την «ανασυγκρότηση» της χώρας . Σε αυτό το πλαίσιο οι διαφορετικές φωνές του λόγιου-πνευματικού ανθρώπου και του τεχνοκράτη συγκλίνουν σε μια μορφή αναγεννητικού και εξυγιαντικού προσκλητηρίου.

Ο Ελληνικός Λαός δεν είναι Παρίας

Θεόδωρος Μαριόλης

Αν. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Για λόγους που παραμένουν ασαφείς, ακόμα και στον ίδιο, ο ελληνικός λαός εκχώρησε βασικά εργαλεία της οικονομικής πολιτικής. Συγκεκριμένα, με την ένταξη της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ, οι εθνικές αρχές δεν είναι σε θέση:

(1). Να ασκούν εμπορική (δασμολογική και μη δασμολογική), συναλλαγματική, και νομισματική πολιτική.

(2). Να αυτοκαθορίζουν τη δημοσιονομική πολιτική.

(3). Να θέτουν περιορισμούς στη διεθνή κίνηση των χρηματικών κεφαλαίων.

          Αυτή η εκχώρηση έχει δύο, κυρίως, επιπτώσεις:

(1). Την αποσάθρωση της παραγωγικοτεχνικής βάσης της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δημόσιο έλλειμμα και χρέος, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και το εξωτερικό χρέος, την ανεργία.