Μπαίνουμε σε φάση κοινωνικών συγκρούσεων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΤΗΣ VPRC ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

*Ο κόσμος της εργασίας είναι διαιρεμένος 

*Οι άνεργοι δεν ανησυχούν γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα

Τη συνέντευξη πήρε

ο Πάνος Λάμπρου

*Ποια είναι η στάση των εργαζομένων στα μέτρα και στις καταιγιστικές εξελίξεις;

-Υπάρχουν αποκλίνουσες συμπεριφορές και απόψεις. Ο κόσμος της εργασίας δεν είναι ενιαίος. Δεν ξεκινά από την ίδια βάση. Υπάρχουν εργαζόμενοι που έχουν -κατά κάποιον τρόπο- μόνιμη εργασία, με συνδικαλιστική εκπροσώπηση που στις σημερινές συνθήκες παίζει σημαντικό ρόλο, και από την άλλη πλευρά υπάρχει η πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα. Εκεί κυριαρχεί η ανασφάλεια των απολύσεων και το φάσμα της ανεργίας. Επίσης και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα. Η μία κατηγορία είναι οι γυναίκες, οι οποίες βιώνουν πολύ περισσότερο το φάσμα των απολύσεων, ενώ μια άλλη κατηγορία είναι οι εργαζόμενοι μεγαλύτερων ηλικιών. Μετά υπάρχουν οι άνεργοι και οι ελαστικά απασχολούμενοι, που συνήθως είναι μικρότερων ηλικιών. Στην τελευταία κατηγορία, ειδικά στην ανεργία, η κατάσταση είναι απελπιστική. Κυριαρχεί ένα ψυχολογικά μαύρο περιβάλλον. Στους ελαστικά απασχολούμενους υπάρχει ο φόβος της έλλειψης ακόμα και αυτής της μερικής εργασίας. Αλλά και ότι αδυνατούν να κάνουν τον οποιονδήποτε προγραμματισμό ζωής. Δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι, δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια...

O κόσμος της εργασίας 

είναι διαιρεμένος

*Ήδη το ακούω: νέοι άνθρωποι που είχαν φύγει από το σπίτι να ξαναγυρνούν σήμερα.
-Προφανώς, με 600 ευρώ και με το φάσμα της ανεργίας δεν είναι δυνατόν να προγραμματίσουν το αύριο. Υπάρχει, όμως, και ένα ακόμα στοιχείο. Τις νεότερες ηλικιακές ομάδες που κινούνται στα όρια της προσωρινής εργασίας ή της ανεργίας δεν τις αγγίζουν τα μέτρα, υπό την έννοια ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Ένας άνεργος δεν φοβάται ότι θα μειωθεί ο μισθός του, δεν έχει ανοιχτεί σε δάνεια, δεν έχει ευρύτερες υποχρεώσεις. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια πολιτική κουλτούρα, η οποία λέει ότι θα αλλάξω τα καταναλωτικά μου πρότυπα, θα ξοδεύω λιγότερο, θα πίνω λιγότερο κ.λπ. Αναζητά δηλαδή λύσεις ατομικού χαρακτήρα. Κινείται σε λογικές αποξένωσης από το πολιτικό σύστημα. Έχει ταυτόχρονα μια ατομικιστική προσέγγιση με χαρακτηριστικά πολιτικής βίας. Λέει δηλαδή ότι στο κάτω κάτω αν τα πράγματα χειροτερέψουν θα σπάσουμε και μερικές τράπεζες. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις και οπτικές.

Η τελευταία αναγγελία του "τέλους της Μεταπολίτευσης"

Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/05/2010

Πηγή: ΑΥΓΗ

Μιχάλης Σπουρδαλάκης

Η πρωτοφανής κρίση που αντιμετωπίζουμε άνοιξε και πάλι την συζήτηση για το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Μιντιακοί κύκλοι, διαπλεκόμενα συμφέροντα και «διανοούμενοι», που έχουν μεταλλαχθεί από θεράποντες της κριτικής σκέψης σε θεραπαινίδες του μπλοκ εξουσίας, δεν συμβάλλουν μόνο στη διασπορά ενός φοβικού και ενοχικού κλίματος αλλά και προετοιμάζουν πολιτικά σενάρια διακυβέρνησης της χώρας: «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», «οικουμενική», «εθνικής σωτηρίας» ή ακόμη προβλέψεις για νέους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ανανεωμένα μπλοκ της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς κ.ά.

Το «τέλος της Μεταπολίτευσης» όμως, έχει κατ' επανάληψη αναγγελθεί τα τελευταία χρόνια. Αναγγέλλεται ως επιθυμία, ως πολιτική επιδίωξη, ως δικαιολογία και νομιμοποίηση των προσωπικών επιλογών, που οδηγούν στην αλλαγή πολιτικού στρατοπέδου, ως φόβητρο για κοινωνική και πολιτική πειθάρχηση αλλά και ως «παρέμβαση» κοινωνικών επιστημόνων, που με τις αναλύσεις τους διεκδικούν την αυταρέσκεια της πρωτοτυπίας (;) και μαζί με αυτή την προσωπική τους προβολή και ενδεχομένως το επόμενο ερευνητικό συμβόλαιο.

Οι εξελίξεις είναι όμως «ξεροκέφαλες». Και τούτο γιατί το πολιτικό σύστημα (όπως άλλωστε και κάθε ιστορικό φαινόμενο) δεν είναι το αποτέλεσμα μόνο των δικών μας προσωπικών επιδιώξεων και αναλύσεων, αλλά κυρίως παράγωγο των κοινωνικών διεργασιών, οι οποίες και καθορίζουν τις λειτουργίες, τα όριά του και το πλαίσιο νομιμοποίησής του. Έτσι, δεν είχαμε το τέλος της μεταπολίτευσης το 1981, όπως νόμιζαν κάποιοι, ούτε το 1989, ούτε το 1996, ούτε καν το 2004. Φυσικά αυτές οι περίοδοι αποτέλεσαν σημαντικές καμπές στην εμπέδωση των δομών, των αρχών και των σχέσεων του μεταπολιτευτικού συστήματος, αλλά επ' ουδενί δεν το αμφισβήτησαν ουσιαστικά.

Μας οδηγούν στην οικονομική «κόλαση»...

Πηγή: Καθημερινή 2-5-2010 

ZEZA ZHKOY

...Μας ζητούν να κάνουμε οικονομικό «χαρακίρι»... Πρωτίστως, όμως, πρέπει να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό «χαρακίρι». Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος τελεί υπό πτώχευση - τα ταμεία του είναι άδεια. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» της Ελλάδας κυριαρχεί ακόμη στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία προσδοκώντας μέσω της ασφάλισης έναντι αυτής να κερδίσουν περισσότερα από όσα θα χάσουν στο σκέλος των ελληνικών ομολόγων αν η χώρα πτωχεύσει. Εχουν κλείσει λοιπόν τους κρουνούς του δανεισμού, συμβάλλοντας έτσι στην ευκολότερη εκπλήρωση της επικερδούς προφητείας τους.

Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…

Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχθεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση, να κρίνουν τον εαυτό τους, να αυτοακυρωθούν, να αυτοτιμωρηθούν, να μεταμορφωθούν; Να οδηγήσουν τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.