ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ eamgr.wordpress.com
Αυτόν τον εφιάλτη, μόνο το μεγάλο Πολυτεχνείο της εποχής μας,
μπορεί να τον αντιμετωπίσει και να τον νικήσει!.
…..Χρειάστηκαν 10μέρες διαλυτικών μεθοδεύσεων, ίντριγκας, δολοπλοκιών, πολιτικής τρομοκρατίας του λαού και πλήρους εξευτελισμού κάθε θεσμού και λειτουργίας του αστικοκοινοβουλευτισμού, για να γεννηθεί με εξωσυνταγματικές διαδικασίες η «ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΣΗ» Καρατζαφέρη-Παπαδήμου-Παπανδρέου-Σαμαρά!!!
- Ο αγωνιστής, αντάρτης από τα 15 του πρόεδρος Παπούλιας!! ζητούσε πελιδνός συγνώμη από το νεοφασιστικό πόλο που τον κατάγγελλε ως συνωμότη.
- Ο πρόεδρος του ανώτατου νομιμοποιητικού οργάνου κάθε εξουσίας (ΒΟΥΛΗ) ανακηρύχθηκε κηπουρός, υπονομευτής και συνωμότης.
- Στο πρωθυπουργό Παπανδρέου απονεμήθηκε δημόσια ο τίτλος του άθλιου ψεύτη, του συνωμότη και μικρόνοα τυχοδιώκτη.
- Η κυβέρνηση και η Βουλή την επόμενη μέρα της ψήφου εμπιστοσύνης στο μικρό Καλιγούλα, καταργήθηκαν με διάταγμα Βρυξελλών.
Η φιλική εταιρεία της έκτης ΔΟΣΗΣ άθυρμα των παρασιτικών αποικιών χρηματιστών, εργολάβων, καθηγητάδων, δημοσιογραφίσκων, «συνδικαλιστών» υπουργών και λοιπών κοτζαμπάσηδων, συνωθούνταν χέρι-χέρι κάτω από το νέο «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» της ΕΚΤΗΣ ΔΟΣΗΣ. Με αυτό το λάβαρο ο «εθνικός» χρηματιστής διαμεσολαβητής, ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός για να συνεχίσει το ξεπούλημα στην Goldman-Sachs ότι γλύτωσε από την προηγούμενη θητεία του ως εθνικού τραπεζίτη και πρωθυπουργικού συμβούλου το 96-2004 και 2009-2010!!!
Η κοινωνία του παρασιτισμού, των προμηθευτών, των μεσιτών, του ασύμμετρου καταναλωτισμού, η πλέμπα των άεργων κηφήνων, δικαιολογημένα αισθάνεται ανακούφιση γιατί το μαύρο πολιτικό μέτωπο εγγυάται σε όλα τα επίπεδα τα συμφέροντα τους σε βάρος μιας νέας αποκλεισμένης κοινωνίας με πολύ χειρότερους ταξικούς όρους από αυτούς της εμφυλιοπολεμικής περιόδου!
Εργάτης- άνεργος- συνταξιούχος- νέος = Απόλυτος εθνικός εχθρός!
Αυτό ήταν και το δίλλημα των εμπνευστών του Παπανδρεικού δημοψηφίσματος όπως αποκάλυψε με τη δακρύβρεχτη ομιλία-απολογία του προς τις Βρυξέλλες στη Βουλή ο Παπανδρέου, ικετεύοντας από τους κηδεμόνες του λίγο ακόμη χρόνο για την εξουσία του.
Στις 10 Νοέμβρη του 2011 στο προεδρικό Μέγαρο των κηπουρών και της συνομωσίας, το μαύρο πολιτικό μέτωπο που συγκροτήθηκε το Φλεβάρη του 2010 (εκλογή προέδρου Δημοκρατίας) αναβαθμίστηκε και ανασυγκροτήθηκε με την Κυβέρνηση Παπαδήμου!
Το Νοέμβρη του 2011 δύο νέα καθοριστικής σημασίας στοιχεία προστέθηκαν στο Φλεβάρη του 2010!
1. Η κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση του φασιστικού πόλου με την άμεση ανάθεση διαχείρισης εξουσίας σε αυτόν.
2. Η άμεση εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας στις αγορές με τον εκπρόσωπο τους στην θέση του πρωθυπουργού και με εξωσυνταγματικές διαδικασίες!
Για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, το δημοκρατικό λαό, το λάβαρο της έκτης δόσης, είναι το λάβαρο των αγορών και του φασισμού. Το περιεχόμενο του είναι πολλαπλάσια πιο βάρβαρο και πιο επικίνδυνο από αυτό των προηγούμενων 5 δόσεων!
Η εργατική τάξη, η κοινωνία της εργασίας όχι μόνο δε μπαίνει κάτω από αυτό, αλλά στέκεται αντιμέτωπη με δική της σημαία: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ, στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ,
ο λαός θα αναμετρηθεί με τις αγορές, την υποτέλεια, τον φασισμό, την εξαθλίωση,
την ανεργία, την περιθωριοποίηση, γιατί δεν έχει καμιά άλλη επιλογή
εκτός από το να ΝΙΚΗΣΕΙ.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ και ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ-ΨΩΜΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
1 σχόλιο:
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία σήμερα. Είναι η επιβολή της θέλησης των τεχνοκρατικών επιτελείων και των ισχυρών λόμπι του διεθνοποιημένου κεφαλαίου σ΄ ένα πολιτικό σύστημα βαθιά απονομιμοποιημένο, βουτηγμένο στη διαφθορά, την ανυποληψία και την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από κάθε λαϊκό αίτημα και κοινωνική ανάγκη. Σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση η πολιτική εκτροπή και οι πολιτικές τερατογενέσεις είναι η πιο φυσική εκδοχή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τέτοιες καταστάσεις , όντας η ίδια προϊόν πολιτικής εκτροπής από την καθεστωτική νομιμότητα.
Αν θεωρήσουμε συνολικά το μνημονιακό καθεστώς ως ένα ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για τον ελληνικό καπιταλισμό που δημιουργείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και του ιδίου και του ευρωπαϊκού συστήματος στο οποίο είναι ενταγμένος τότε είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος σ’ αυτή την περίοδο δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργεί με τις δεσμεύσεις και τους όρους που λειτουργούσε σε ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Την περίοδο αυτή τη χαρακτήριζε η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συναίνεση μεγάλου μέρους και της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στη λειτουργία του συστήματος. Από την περίοδο που ξεκίνησε το μνημονιακό καθεστώς οι κοινωνικές συμμαχίες και του κυβερνώντος κόμματος και συνολικά του πολιτικού συστήματος αρχίζουν να διαλύονται και ουσιαστικά σήμερα έχουν ανατραπεί οριστικά. Σε ανάλογη κατάσταση είναι και το άλλο κόμμα της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που δεν μπόρεσε να καρπωθεί την πολιτική φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική. Το μνημονιακό ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γ.Α.Π με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αναίρεσε τον βασικό πολιτικό ρόλο που είχε ως σοσιαλδημοκρατικός κομματικός σχηματισμός στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία: να εξασφαλίζει την ένταξη των υποτελών τάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Τα όρια και οι δυνατότητες του δικομματισμού έχουν στενέψει επικίνδυνα. Όλο και περισσότερο η ακροδεξιά γίνεται το αναγκαίο συμπλήρωμα των καθεστωτικών επιλογών και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο , μια και αποκτά θεσμικό ρόλο μέσα στο κράτος.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα όσο συνασπίζεται για να προχωρήσει τη μνημονιακή πολιτική υπέρ των δανειστών τόσο μεγαλώνει την κρίση νομιμοποίησης του και άλλο τόσο παραμένει κοινωνικά μετέωρο, καθώς είναι πια φανερό ότι με τη μορφή που έχει σήμερα δεν χρειάζεται ούτε στο ίδιο το κεφάλαιο. Η αστική πολιτική διακυβέρνηση απαιτεί άλλα πολιτικά χαρακτηριστικά σήμερα απ’ αυτά που είχε μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Απαιτεί πολιτικά σχήματα και κρατικές δομές που δεν είναι διαπερατά ούτε στο ελάχιστο από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα , δεν στηρίζεται ούτε επιδιώκει νέα σοσιαλδημοκρατικά συμβόλαια και προχωρά στην απευθείας ανάθεση της πολιτικής εξουσίας σε διαχειριστές – μάνατζερ των συμφερόντων της που έχουν οργανικούς δεσμούς με τεχνοκρατικά και πολιτικά επιτελεία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου , παρακάμπτοντας το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ή βάζοντας το σε δευτερεύοντα – υποστηρικτικό ρόλο. Το νέο σκηνικό που πάει να στηθεί θεωρεί τη δημοκρατία , ακόμα και στην κουτσουρεμένη εκδοχή της τελευταίας τριακονταετίας ως υπόθεση ανασχετική για τα οικονομικά του σχέδια. Η πολιτική διαχείριση του συστήματος περνάει στα χέρια των κλειστών λόμπι του κεφαλαίου, κυρίως των τεχνοκρατικών. Τα σχήματα αυτά είναι αδιάβλητα στην κοινωνική αντίσταση και διαμαρτυρία , αλλά έχουν και τη σημαντική αδυναμία να μεγαλώνουν εύκολα την κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είμαστε κοντά στην πολιτική εκείνη στιγμή όπου οι «από πάνω» δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν με τους όρους που μέχρι τώρα κυβερνούσαν του «από κάτω» αλλά και οι «από κάτω» δεν θα αποδέχονται τους όρους της εξουσίας των «από πάνω».
Δημοσίευση σχολίου