Τα πάντα εκτός από δημοκρατία

ΠΗΓΗ: Knowdame

Μετάφραση ανάρτησης ενός ιταλού ιστολόγου, με αρχικό τίτλο Tutto tranne democrazia, η οποία έγινε από φίλο και μου στάλθηκε για δημοσίευση.

Κάτι περίεργο συμβαίνει. Κάτι που πηγαίνει πέρα από την οικονομική κρίση και μοιάζει περισσότερο με μια κρίση της εθνικής κυριαρχίας. Και δεν είναι το πολύπλοκο ερώτημα που τόσο πολύ φαίνεται να απασχολεί τους κορυφαίους αρθρογράφους μας, εάν δηλαδή είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστό να υπαχθούμε στην επιτροπεία της ΕΕ και του ΔΝΤ απαρνούμενοι έτσι, τυπικά και πρόσκαιρα, την κατοχή των ίδιων των κλειδιών του σπιτιού μας. Είναι κάτι βαθύτερο, ένα νήμα σε ένα κουβάρι που είναι δυνατόν να επιχειρηθεί να εξηγηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά δεν είναι συνετό να αφεθεί να διαφύγει της προσοχής μας ενώ επικεντρωνόμαστε κατευθυνόμενα σε κάποια πολιτικά πρόσωπα και όχι σε άλλα.

Το ενδιαφέρον που οι χρηματοοικονομικές αγορές και τα διεθνή θεσμικά όργανα επιδεικνύουν το τελευταίο χρονικό διάστημα για μας είναι οφθαλμοφανές σίγουρα, αλλά δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου που λαμπυρίζει κάτω από το φως του ήλιου. Οι εφημερίδες και τα κανάλια της τηλεόρασης (άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο) μας λένε ότι έχουμε βρεθεί κάτω από την επιτροπεία μιας σιδηράς τρόικας που συναποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Μία ολοκληρωτική περικύκλωση στην οποία το παιχνίδι της διεθνούς κερδοσκοπίας μας έχει οδηγήσει χωρίς καμιά δυνατότητα διαφυγής. Για το ίδιο το δικό μας συμφέρον – λένε – αλλά και για το συμφέρον των δανειστών μας οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις. Και επειδή δεν είμαστε πλέον αξιόπιστοι, ισχυρές πιέσεις εξαναγκάζουν τη σημερινή εκλεγμένη κυβέρνηση να υποβάλει την παραίτησή της και έναν ολόκληρο λαό να απαρνηθεί την ίδια του την αυτοδιάθεση. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι λίγο-πολύ αυτό που συνέβη και στην Ελλάδα.

Ο πιο απίστευτος ισχυρισμός που υποστηρίζεται ανενδοίαστα είναι πως η πολιτική από μόνη της δεν μπορεί να εφαρμόσει αντιδημοφιλή μέτρα, επειδή φοβάται μήπως χάσει τη στήριξη του εκλογικού σώματος, για αυτόν το λόγο καθίσταται επιτακτική ανάγκη να ανατεθούν οι μεταρρυθμίσεις σε μια κυβέρνηση ευρείας υποστήριξης, μια κυβέρνηση τεχνοκρατών πιθανόν κάτω από την διεύθυνση ενός ξένου επικυρίαρχου.. Τι σημαίνει αυτό; Αν οι εκπρόσωποι του λαού, δημοκρατικά εκλεγμένοι, δεν είναι σε θέση να εισαγάγουν ένα ή περισσότερα μέτρα που κρίνονται αναγκαία, επειδή οι πολίτες δεν τα θέλουν, τότε είναι αυτονόητο ότι τα μέτρα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Έτσι, σε μια δημοκρατία, δεν θα έπρεπε να εγκριθούν, ή θα έπρεπε να μετατεθεί η ψήφισή τους μετά μέχρι να τροποποιηθούν ώστε να αποσπάσουν την συναίνεση του νομοθετικού σώματος.  Απεναντίας όμως η ιδέα που προωθείται είναι πως υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμοστούν πάση θυσία και πέρα από τη θέληση του λαού. Με άλλα λόγια, υποστηρίζεται ότι εάν η πολιτική τάξη δεν είναι σε θέση να λάβει αντιδημοφιλή μέτρα, επειδή οι πολίτες δεν τα θέλουν, τότε κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει στη θέση τους. Υλοποιείται έτσι σε σύντομα χρονικά διαστήματα, όπως σε ένα επεισόδιο του Star Trek,  μια αόρατη τρίτη βούληση που παίρνει τις αποφάσεις υπερβαίνοντας κάθε ορισμό της κοινώς εννοούμενης δημοκρατίας. Μια κρυφή ολιγαρχία. Ή, μάλλον, μια συναρχία (synarchy).

Όταν η Ελλάδα, πριν από λίγες μέρες, προσπάθησε να υπερασπιστεί την λαϊκή της κυριαρχία, ανακοινώνοντας ένα δημοψήφισμα για τα λεγόμενα μέτρα λιτότητας, το διεθνές τραπεζικό σύστημα αντέδρασε, απειλώντας να μην προχωρήσει στο κούρεμα του δημόσιου χρέους κατά 50%. Στη συνέχεια ο Γιώργος Παπανδρέου κλήθηκε σε μια προκαταρκτική συνάντηση του G20 και αναγκάστηκε να αποσύρει το προτεινόμενο δημοψήφισμα. Αλλά στην ίδια προσυνεδριακή συνάντηση βρέθηκε στην ίδια πρέσα, ένας άλλος εξέχων καλεσμένος  μαζί με τον Έλληνα Πρωθυπουργό: ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου της Ιταλίας ο Silvio Berlusconi. Στο πλαίσιο αυτό, είναι πραγματικά μοναδικό το γεγονός πως η ελληνική κυβέρνηση έχει στην πράξη παραιτηθεί εδώ και δύο μέρες, αμέσως μετά τη συνάντηση του G20, και πως η ιταλική πρόκειται να υποβάλει την παραίτησή της σχεδόν ταυτόχρονα. Το γεγονός αυτό καθίσταται ακόμα πιο μοναδικό, αν αναλογιστούμε τα κοινά σημεία μεταξύ των εναλλακτικών λύσεων που προωθήθηκαν και στις δύο περιπτώσεις για την αντικατάσταση της εκτελεστικής εξουσίας: δύο κυβερνήσεις ‘ευρείας αποδοχής’ καθοδηγούμενες από δύο τεχνοκράτες χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, στην πράξη δηλαδή δύο ξένους επικυρίαρχους: τον Mario Monti και τον Λουκά Παπαδήμο.

Και οι δύο έχουν ένα εκπαιδευτικό υπόβαθρο που θεμελιώθηκε με μακρά διαμονή στο εξωτερικό, στις ΗΠΑ.  Ο Mario Monti αποφοίτησε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου Bocconi, αλλά πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Yale, ενώ ο Παπαδήμος πήρε πτυχίο φυσικής, μάστερ στην ηλεκτρολογία μηχανική και διδακτορικό στα οικονομικά από το Messachussetts Institute of Technology (MIT). Κατόπιν, διδάσκει στο Columbia University από το 1975 έως το 1984, όπου κατά την ίδια χρονική περίοδο, τελειώνει τον κύκλο της διδασκαλίας ένας κύριος ονόματι Zbigniew Brzezinski.Πολωνικής καταγωγής, καθηγητής πολιτικής επιστήμης και γεωστρατηγικής, ο Brzezinski μετά από λίγο  θα καταλάβει μια πολύ σημαντική θέση για την κυβέρνηση του Τζίμι Κάρτερ: από το 1977 έως το 1981 θα συμμετέχει στο Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (NSA) των ΗΠΑ, επηρεάζοντας με τη στρατηγική ανάλυσή του τις πιο λεπτές διαδικασίες πολιτικού μετασχηματισμού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν μέχρι το ψυχρό πόλεμο και την μετατροπή του Ιράν από πιστό σύμμαχο σε ορκισμένο εχθρό.  Σημειώστε λοιπό αυτό το όνομα Brzezinskiγιατί σε λίγο θα ξαναμιλήσουμε για αυτόν.
Η σταδιοδρομία του Monti και του Παπαδήμου συνεχίζεται κατόπιν με μεγάλη επιτυχία. Ο πρώτος γίνεται κοσμήτορας και στη συνέχεια μετά το θάνατο του Spadolini, πρύτανης του Πανεπιστημίου Bocconi στο Μιλάνο. Είναι Διεθνής Σύμβουλος της Goldman Sachsαπό το 2005, και πρόεδρος του think-tank Bruegel, που χρηματοδοτείται από 16 χώρες και 28 πολυεθνικές εταιρείες, με στόχο να επηρεάσουν τις κοινοτικές οικονομικές πολιτικές προς το συμφέρον ιδιωτικών εταιρειών και ιδιωτικοποιήσεων  Ο Barroso, το 2010 του ανέθεσε την εκπόνηση Λευκής Βίβλου για το μέλλον της ενιαίας αγοράς. Ο δεύτερος, ο Έλληνας, το 1980, έγινε οικονομικός σύμβουλος στην Federal Reserve Bank της Βοστόνης και στη συνέχεια στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην οποία διορίστηκε και Διοικητής. Στη συνέχεια, αναρριχήθηκε μέχρι τη θέση του Αντιπροέδρου της ΕΚΤ. Είναι ακριβώς ο Παπαδήμος που ανέλαβε να φέρει σε πέρας τη μετάβαση της Αθήνας από την δραχμή στο ευρώ. Περιέργως τώρα υποδεικνύεται ως το καταλληλότερο πρόσωπο για την αποκατάσταση των ζημιών που παρήχθησαν με αυτόν ως κύριο συντελεστή.

Εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι ο Zbigniew Brzezinski, γιατί είναι σε αυτόν που, το 1973 ανατέθηκε από τον David Rockefeller να ξεκινήσει μια νέα ομάδα εργασίας: τηνΤριμερή Επιτροπή (The Trilateral Commission). Η Τριμερής Επιτροπή που ιδρύθηκε με τη δεδηλωμένη πρόθεση να αναπτύξει τις σχέσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, αποτελεί μια μη κυβερνητική, μη-κομματική οργάνωση όπου ουσιαστικά συζητούνται οι βέλτιστες πολιτικές για την προώθηση πολιτιστικών και επιχειρηματικών σχέσεων αμοιβαίας αλληλεξάρτησης.  Ένας τόπος συνάντησης όπου οι ισχυροί, με λίγα λόγια, μπορούνε να συζητάνε τι είναι καλό για τον κόσμο χωρίς να χάνονται σε καθυστερήσεις που επιβάλλονται από τα κοινοβούλια και τις διπλωματικές γραφειοκρατίες. Πρόκειται στην ουσία για μια λέσχη. Μια λέσχη με τρεις βασικούς αντιπροσώπους της Βόρειας Αμερικής, της Ιαπωνίας και της Ευρώπης.  Η αντιπροσώπευση της Ευρώπης καλύπτεται από τον δικό μας Mario Monti. Τι ικανοποίηση! Και είναι σίγουρα σημαντικό ότι ανάμεσα στα μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, από το 1998 φιγουράρει και το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, λόγω των σχέσεων που μπορεί ευλόγως να θεωρείται ότι είχε αναπτύξει κατά τη διάρκεια των ετών που δίδασκε στο Columbia University, μαζί με Zbigniew Brzezinski.

Για να πούμε την αλήθεια, αν η ιδέα που έχει  η Τριμερής Επιτροπή για τη δημοκρατία προέρχεται από εκείνη των ιδρυτών της, δεν πρέπει να είμαστε και τόσο ήσυχοι. Στους St. Petersburg Times, στις 2 Αυγούστου του 1974, ο Μπρεζίνσκι δημοσιεύει τα συμπεράσματα της έκθεσης με τον πολύ επεξηγηματικό τίτλο “The Crisis of Democracy”.Η έκθεση υποστηρίζει πως  η αποτελεσματικότητα του Λευκού Οίκου έχει περιοριστεί λόγω της υπερβολικής δημοκρατίας και πώς, από τη δεκαετία του ’60, οι κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης ήταν κυριολεκτικά πελαγωμένες από τη υπερβολική λαϊκή συμμετοχή και την δυσκίνητη υπερβολική γραφειοκρατία που καθιστούσε έτσι στην πραγματικότητα τα πολιτικά συστήματα μη διακυβερνήσιμα. Η έκθεση αναφέρεται σε μια πολιτική απόφαση που έλαβε η Γαλλία σε ημιαπόρρητο καθεστώς χωρίς καμία ανοιχτή δημόσια συζήτηση σε ακραίο καθεστώς διαπάλης συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών λόμπυ. Φαίνεται ότι πολλά από τα μέλη της Τριμερούς Επιτροπής είχαν σημαντικό ρόλο στη διοίκηση Κάρτερ και είχαν σε μεγάλο βαθμό επηρεαστεί από την έκθεση Μπρεζίνσκι.

Έτσι λοιπόν  έχουμε δύο κυβερνήσεις που υποχωρούν ταυτόχρονα υπό το βάρος διεθνών πιέσεων. Και έχουμε δύο ξένους επικυρίαρχους (Monti και Παπαδήμο), στενά συνδεδεμένους με τον κόσμο των χρηματοοικονομικών αγορών, των τραπεζών και ταυτόχρονα και οι δύο είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής του Rockefeller. Και οι δύο είναι στην πρώτη γραμμή στον αγώνα για την αντικατάσταση δύο δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, για να λάβουν αποφάσεις ξεκάθαρα αντιλαϊκές.  Δηλαδή, εξ ορισμού ενάντιες στη λαϊκή βούληση.

Και σαν να μην έφτανε αυτή η αιμορραγία δημοκρατικής εκπροσώπησης, μια άλλη υπερεθνική ομάδα εργασίας που βασίζεται στην μυστικότητα των συμπερασμάτων της,  η λέσχη Bilderberg, στην μυστική τελευταία συνάντησή της που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους στο St Moritz, καλωσόρισε ανάμεσα στους προσκεκλημένους και τον Mario Monti, και μεταξύ άλλων, και τον Giulio Tremonti,ίσως το πιο ύπουλο αγκάθι στα πλευρά της πλειοψηφίας, δημιουργό της παράλυσης που έχει οδηγήσει στην κοινοβουλευτική πανωλεθρία σήμερα.

Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς διαφάνεια, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια ισχυρή και σαφή λαϊκή εντολή. Τα πάντα μπορεί να είναι, εκτός από δημοκρατία, η επίταξη του δικαιώματός μας για εκπροσώπηση στο όνομα λογικών που συντάσσονται πίσω από κλειστές πόρτες, όπου εκλεγμένοι προασπίζονται ιδιωτικά συμφέροντα, όπου μια μικρή ελίτ αποφασίζει για την τύχη ολόκληρων λαών χωρίς να δίνεται η δυνατότητα σχηματισμού μιας σαφούς αντίληψης των πραγμάτων. Για το λόγο αυτό λέω ότι η λαϊκή κυριαρχία, αυτή τη στιγμή, είναι μια χιμαιρική έννοια που παραχωρεί τη θέση της σε μια de facto συναρχία, δηλαδή σε μια σκοτεινή σκιώδη διακυβέρνηση, η οποία από την άποψη της Realpolitik πάντα υπήρχε σε κάποιο βαθμό, όμως τώρα γίνεται κυρίαρχη, έτσι ώστε τα αποτελέσματά της αρχίζουν να γίνονται ολοφάνερα.