Τα Βurberry της οργής

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

του Αντώνη Καρακούση

Η σύγχυση δεν έλειψε ποτέ απ΄ τη χώρα μας. Στη δημόσια σφαίρα περίσσευε πάντα. 

Οσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο διακρίνονται από μια διαρκή ταλάντευση, αντίστοιχη του εκκρεμούς. 

Για να μη μιλήσουμε για τη δημοσιογραφία, και ιδιαίτερα για την τηλεοπτική, η οποία κατά περίπτωση ομιλεί και τοποθετείται. 

Τελευταίως οι αστέρες της ΤVδιάττοντες και μη- είναι αλαφιασμένοι. 

Αλλοτε υπερασπίζονται μετά πάθους την καταστολή και είναι έτοιμοι να ενδυθούν την αστυνομική στολή προκειμένου να προστατεύσουν τη γαλήνη και την τάξη και την επομένη είναι ικανοί να τα σπάσουν οι ίδιοι, ωθούμενοι απλώς από το άγχος της τηλεθέασης. 

Ειδικά στο θέμα της κρίσης η στάση τους δεν περιγράφεται. 

Τη μια στιγμή αγωνιούν για τη χρεοκοπία και αμέσως μετά οικτίρουν καθετί που επιχειρείται για την αποτροπή της. 

Εξεγείρονται μάλιστα, καταλαμβάνονται από ιερή οργή, δεν αφήνουν άνθρωπο να αρθρώσει λόγο, επιτίθενται στον καθένα που πάει να πει κάτι διαφορετικό. 

Είναι να απορεί κανείς πώς τα Βurberry της οργής χαλάνε τον κόσμο πρωί-πρωί, μη αντιλαμβανόμενα ότι εκεί έξω υπάρχουν οξυδερκείς παρατηρητές και άνθρωποι ικανοί να διακρίνουν ποιoς λέει τι και γιατί. 

Δυστυχώς, τα πολλά «ρουσοπουλάκια» και οι ακόμη περισσότερες «ρουσοπουλίνες», που επί χρόνια απήλαυσαν θέσεις και εισοδήματα, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι είναι μέρος της κρίσης, ότι το σύστημα που υπηρετούσαν κατέρρευσε, ότι οι πολιτικές που υμνολογούσαν και λιβάνιζαν μας έφεραν ως εδώ. Δεν κατανοούν, με άλλα λόγια, ότι τους πρέπει μόνο η σιωπή και τίποτε άλλο. 

Ισχύει αυτό ευρύτερα, όχι μόνο για τους απαίδευτους της δημοσιογραφίας. 

Και της πολιτικής και της επιχειρηματικής ελίτ ο λόγος είναι εξίσου αλλοπρόσαλλος και προβληματικός. 

Ολοι της φιλελεύθερης σχολής υπήρξαν της διαφθοράς και της σπατάλης υπηρέτες. Και οι άλλοι της σοσιαλδημοκρατικής δεν αντιστάθηκαν όσο έπρεπε και στο τέλος γοητεύθηκαν από της φούσκας τη λάμψη. 

Αμνήμονες οι πιο πολλοί, ξεχνούν όσα έπρατταν και υπεράσπιζαν μετά πάθους. Αγνοούν ή δεν αναγνωρίζουν ότι είναι φορείς της σημερινής συστημικής αστάθειας και γι΄ αυτό απονομιμοποιημένοι στη συνείδηση της κοινής γνώμης. 

Οφείλουν ωστόσο όλοι να αντιληφθούν τι είναι και τι θέλουν. Αν τη σωτηρία του μοντέλου επιδιώκουν, καλόν είναι να σιωπήσουν. Αν επιζητούν την ανατροπή του, ας πετάξουν από πάνω τους τα λούσα και ας βγουν στον δρόμο να τα σπάσουν. Επειδή όμως οι πιο πολλοί θέλουν τη βόλεψή τους, μόνο σιωπή τούς πρέπει.