Του Κ. Καλλωνιάτη (Οικονομολόγου)
Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ η ελληνική οικονομία μέχρι και το 2015 δεν θα έχει ξεπεράσει τα επίπεδα ΑΕΠ του 2008, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας θα φθάσει το 149% του ΑΕΠ το 2015 (βλ Μ. Δρεττάκη «Δυσοίωνες και προβληματικές οι προβλέψεις του ΔΝΤ», ‘Ελευθεροτυπία ‘ 20-5-10). Πρόκειται ασφαλώς για ένα αισιόδοξο σενάριο, αφού οι υποθέσεις εργασίας του ΔΝΤ βασίζονται σε μία προοπτική ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας και απαρέγκλιτης εκτέλεσης του προγράμματος προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας με την συναίνεση της κοινωνίας. Προοπτική η οποία με βάση τις περισσότερες ενδείξεις θα διαψευστεί και στα δύο σκέλη της.
Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία πρέπει να λογαριάζει σε μία δεκαετία στασιμότητας ή και ύφεσης αναλόγως του είδους και της ταχύτητας των μεταρρυθμίσεων που θα επιδιωχθούν. Δεδομένου, δε, ότι τα διεθνή επιτόκια δανεισμού αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια λόγω του όγκου των δανειακών αναγκών των αναπτυγμένων οικονομιών και της αβεβαιότητας που προκαλεί η υπό εξέλιξη παγκόσμια κρίση του χρέους, ενώ ήδη από φέτος ο λόγος χρέους/ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα φθάσει το 130% του ΑΕΠ, υπολογίζουμε πως τα πρωτογενή δημόσια πλεονάσματα που θα απαιτηθεί να δημιουργηθούν μόνο και μόνο για να ανακοπεί η αύξηση του λόγου χρέους/ΑΕΠ θα είναι πάνω από 20% του ΑΕΠ !!! Και αυτό όταν φέτος ακόμη έχουμε πρωτογενές έλλειμμα περίπου 8% του ΑΕΠ…
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η ελληνική κρίση του χρέους δεν είναι διαχειρίσιμη και ότι τα δάνεια που πήραμε και θα λάβουμε μέχρι τέλους 2011 για να μην κηρύξει παύση πληρωμών η χώρα και να χαλαρώσει η πίεση των διεθνών αγορών απλώς βοηθούν να κερδηθεί χρόνος. Χρόνος, όμως, όχι για την Ελλάδα - η οποία ούτως η άλλως δεν θα μπορέσει στις συνθήκες της διεθνούς κρίσης να αναπτυχθεί οικονομικά και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της όπως μαθηματικά αποδεικνύεται – αλλά για τις τράπεζες (ξένες και ελληνικές) που αντιμετωπίζουν υπαρξιακό κίνδυνο.
Συνεπώς, η κυβέρνηση η οποία επαίρεται για την αποφυγή της χρεοκοπίας της οικονομίας λέει την μισή αλήθεια. Αποφύγαμε την άμεση χρεοκοπία και μόνον. Το φάσμα της χρεοκοπίας παραμένει και, δεδομένης της αύξησης του δημοσίου χρέους την προσεχή τουλάχιστον διετία, επιδεινώνεται διαχρονικά η προοπτική και οι επιπτώσεις της. Το μόνο που μπορεί να επικαλεσθεί η κυβέρνηση – αν και αυτά είναι πράγματα που δεν λέγονται – είναι ότι με τον χρόνο που έτσι κερδήθηκε, η στιγμή της αναμέτρησης με το ‘μοιραίο’ δεν θα μας βρει μόνους. Και αυτό είναι αληθές στο βαθμό που η δημοσιονομική κρίση εξαπλώθηκε ήδη στη Ν. Ευρώπη και με τους ρυθμούς επέκτασής της σε λίγο θα καλύπτει πολλές άλλες αναπτυγμένες οικονομίες μεταβάλλοντας τους όρους της αναδιαπραγμάτευσης των χρεών από εθνικούς σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς (βλ ανάλογο δεκαετίας ’80 με κρίση χρέους αναπτυσσόμενων οικονομιών).
Γιατί αυτή είναι η μόνη έξοδος από τη κρίση του χρέους σε αστική βάση : η αναδιαπραγμάτευση και η μερική ακύρωση (διαγραφή) του ελληνικού δημοσίου χρέους κατά 50-70%. Κάτι που σήμερα ήδη προτείνει το 1/3 των οικονομολόγων διεθνώς, θεωρώντας την Ελλάδα ατύπως ή έστω δυνητικά χρεοκοπημένη.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν χρειάζεται παράλληλα να εξέλθει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη ή όχι ούτως ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί δυναμικά μέσω της νομισματικής υποτίμησης και της κρατικοποίησης των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομίας, όπως προτείνουν σε διάφορες παραλλαγές ορισμένοι εξέχοντες αστοί και αριστεροί οικονομολόγοι (πχ Φελντστάϊν, Κρούγκμαν, Λαπαβίτσας, Καζάκης, κ.α) εμπνεόμενοι σε σημαντικό βαθμό από το παράδειγμα της Αργεντινής. Η οποία έφθασε σε μία αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της αφού επί σειράν ετών είχε συνδέσει το νόμισμά της (πέσο) σταθερά με το δολάριο (με αναλογία 1:1 τη περίοδο 1993-2001) για να το υποτιμήσει το 2002 κατά 67% (βλ νέα ισοτιμία 3.06:1) όταν συγχρόνως έκανε παύση πληρωμών υποχρεώνοντας τα ¾ των πιστωτών της να δεχθούν νέες εκδόσεις ομολόγων σε αντικατάσταση των παλιών και στο ισοδύναμο του 1/3 της αρχικής αξίας αυτών (βλ διαγραφή κατά 70% των 2/3 του χρέους της χώρας).
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως, παρά τις ομοιότητες που υπάρχουν όσον αφορά την αδυναμία άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής λόγω της ένταξης στο ευρώ, η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Οι βασικότερες διαφορές που, κατά τη γνώμη μου, απομακρύνουν τη προοπτική της εξόδου από το ευρώ, είναι οι εξής :
1. Η ιστορία των υποτιμήσεων της δραχμής (με εξαίρεση αυτή του 1953 και προσωρινά αυτή του 1986-87 οι οποίες συνοδεύτηκαν με πολιτικές λιτότητας) δεν κρίνεται επιτυχής. Πληθωρισμός και μείωση πραγματικών εισοδημάτων ήταν ο κανόνας, η ουσιαστική ώθηση των εξαγωγών ήταν η εξαίρεση. Βασική αιτία της αποτυχίας η μικρή εξαγωγική βάση της οικονομίας και η τάση των μισθών να ακολουθούν τις αυξήσεις των τιμών.
2. Όταν η Αργεντινή υποτιμούσε το πέσο ανοιγόταν μπροστά της μία δεκαετία διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης και επέκτασης των εξαγωγικών της αγορών. Εάν η Ελλάδα εξέλθει από το ευρώ και υποτιμήσει αυτομάτως τη δραχμή θα το πράξει σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης πρωτοφανών διαστάσεων και κλιμακούμενου προστατευτισμού (βλ νομισματικές υποτιμήσεις και δασμολογικά μέτρα) που θα κρατήσει τουλάχιστον μία δεκαετία.
3. Η παραγωγική και εξαγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας είναι συγκριτικά μικρή, ποιοτικά περιορισμένη και μη επαρκώς διαφοροποιημένη για να προσδοκά κανείς σοβαρά οφέλη από μία υποτίμηση. Αντίθετα, η Αργεντινή με τον μεγάλο φυσικό πλούτο, την περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανική της βάση και τη σημαντική διαφοροποίηση των εξαγωγών της (σε Ν. Αμερική, Ασία και Ευρώπη) ήταν σε θέση να αξιοποιήσει αναπτυξιακά την υποτίμηση του νομίσματος. Σήμερα οι δύο παραγωγικοί τομείς της οικονομίας (γεωργία και βιομηχανία) αντιπροσωπεύουν μόλις το 24% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, έναντι 38% αντίστοιχα στην Αργεντινή.
4. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής συγκριτικά στοιχεία για να έχουμε μία αίσθηση των αναλογιών. Το δημόσιο χρέος της Αργεντινής όταν χρεοκόπησε το 2001 ανερχόταν σε 62% του ΑΕΠ, το ελληνικό φέτος ανέρχεται σε 130% ! Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα φθάνει τα 553 δις δολ, όταν το αντίστοιχο της Αργεντινής ήταν μόλις 155 δις το 2003. Το δημόσιο έλλειμμα της Αργεντινής ήταν 6,4% του ΑΕΠ το 2001 , ενώ της Ελλάδας ανήλθε το 2009 σε 13,7%. Και οι δύο χώρες απώλεσαν 20% της ανταγωνιστικότητάς τους όσο ήταν η μία συνδεδεμένη σταθερά με δολάριο και η άλλη ενταγμένη στο ευρώ. Όμως, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της Αργεντινής ήταν μόλις 1,7% του ΑΕΠ το 2001, ενώ της Ελλάδας ανέρχεται σε 11% (2009).
5. Η επανεισαγωγή της δραχμής ως τεχνική διαδικασία απαιτεί χρόνο, κάποιους μήνες σύμφωνα με εκτιμήσεις. Στο μεταξύ, η χώρα θα υποστεί όμως σημαντική εκροή κεφαλαίων καθώς ξένοι και έλληνες θα εγκαταλείπουν κάθε κινητό ελληνικό περιουσιακό στοιχείο, ενώ οι μισθοί δικαιολογημένα θα διεκδικήσουν τη συμπόρευσή τους με τις αυξημένες τιμές οδηγώντας σε βαθιά κρίση (συνδυασμός ύφεσης και πληθωρισμού) την οικονομία. Δεν θα είχαμε μόνον τη χρεοκοπία του κράτους αλλά και αναρίθμητων επιχειρήσεων με ταυτόχρονο στέγνωμα ή και φυγή των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε περίπτωση κύματος κρατικοποιήσεων. Συνέπεια όλων αυτών θα ήταν η κατάρρευση της οικονομίας και η εκτίναξη της ανεργίας. Θυμίζουμε πως η πληθωριστική σπείρα αυξήσεων τιμών-μισθών και η λύτρωση από αυτήν ήταν ο βασικός λόγος που τα ευρωπαϊκά έθνη επιδίωξαν να μπουν στον ευρωπαϊκό νομισματικό μηχανισμό (κλείδωμα ισοτιμίας) και αργότερα στο ευρώ.
6. Η νέα δραχμή πρέπει να μπορεί να κυκλοφορεί και να είναι αποδεκτή ως μέσον πληρωμών. Και στο μεν εσωτερικό της χώρας αυτό είναι κάτι που με διάφορα μέσα μπορεί να επιβληθεί διοικητικά και βίαια από την κυβέρνηση, όμως στο εξωτερικό πρέπει να είναι μετατρέψιμη και αποδεκτή για να κυκλοφορεί σε κάποια ισοτιμία. Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν θα θέλει τη νέα δραχμή γιατί όλοι θα γνωρίζουν πως η επανεισαγωγή της γίνεται για να μπορεί η Ελλάδα να την υποτιμήσει. Επιπλέον, η χώρα έχει περιορισμένα συναλλαγματικά διαθέσιμα (3,4 δις) και ο χρυσός της είναι κατατεθειμένος στην έδρα της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη. Εάν δεν τηρήσει τις συμφωνίες και εξέλθει από το ευρώ εκούσια ενώ συγχρόνως διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της, είναι πολύ πιθανόν να υποστεί σοβαρά χρηματοδοτικά, συναλλαγματικά και εμπορικά αντίποινα διαρκείας. Η νέα δραχμή θα αποτελεί ..persona non grata.
7. Γιατί αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν όσοι διαβεβαιώνουν πως μετά από 2-3 χρόνια παύει ο ‘αποκλεισμός’ και η ‘τιμωρία’ της χρεοκοπημένης χώρας από τις διεθνείς αγορές (η Αργεντινή 9 χρόνια μετά τη χρεοκοπία και την ακύρωση του χρέους της δεν έχει καταφέρει ακόμη να προσφύγει σε εξωτερικό δανεισμό), η ελληνική περίπτωση δεν αφορά μία απλή κρατική χρεοκοπία. Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία στην ιστορία. Η Ελλάδα έχει το διπλάσιο του χρέους που είχαν η Ρωσία και η Αργεντινή μαζί όταν χρεοκόπησαν το 1998 και το 2001 αντίστοιχα και είναι σχεδόν βέβαιο πως στις σημερινές συνθήκες της κρίσης θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για την εκτίναξη μίας αλυσίδας χρεοκοπιών τραπεζών και άλλων δημοσιονομικά ευάλωτων οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι δηλαδή πιθανόν η ελληνική χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ να αποδειχθεί ικανή να διαλύσει την ίδια την Ευρωζώνη και να ανατρέψει τις παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες. Αυτός είναι ο λόγος που ενώ χαρακτηρίσθηκε ως υποψήφια Lehman Brothers της Ευρώπης, τελικά της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν η Bear Sterns της Ευρώπης (βλ δημιουργία μηχανισμού διάσωσης και μεταστροφή πολιτικής Γερμανίας και ΕΚΤ). Αυτός είναι επίσης ο λόγος που σε περίπτωση ελληνικής εξόδου θα αντιμετωπίσουμε την μήνι της ΕΕ και των αγορών και θα γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή…
8. Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον τομείς της ελληνικής οικονομίας που θα αντιδράσουν ή θα υποφέρουν ισχυρότατα σε ένα σενάριο χρεοκοπίας-εξόδου από το ευρώ και κρατικοποιήσεων. Ο τουρισμός θα είναι το πιο εύκολο θύμα σε περίπτωση εξόδου γιατί ενώ θεωρητικά θα ωφεληθεί από την υποτίμηση, από την άλλη θα αποτελέσει τον υπ’ αριθμόν ένα στόχο των αντιποίνων (βλ μαζικές τουριστικές οδηγίες ‘μακριά από Ελλάδα’). Η ναυτιλία ως το πλέον κοσμοπολίτικο/διεθνοποιημένο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου θα είναι η πρώτη που θα αντιδράσει αρνητικά στον εγχώριο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία. Τέλος, ο ενεργειακός τομέας της χώρας ο οποίος παραμένει έντονα εξαρτημένος από τις εισαγωγές ορυκτών καυσίμων θα πλήξει με τις ανατιμήσεις που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η δραχμική υποτίμηση όλο το παραγωγικό κύκλωμα της χώρας προκαλώντας ισχυρότατο πληθωριστικό κύμα και αυξάνοντας το κόστος λειτουργίας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η ενεργειακή εξάρτηση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της διεύρυνσης του εμπορικού ελλείμματος της χώρας παρά τις κατά καιρούς υποτιμήσεις της δραχμής.
9. Όπως σωστά έχει εξηγήσει ο καθηγητής Γ. Μηλιός, στο βαθμό που οι υψηλές εισοδηματικές τάξεις έχουν ήδη εξάγει σε μεγάλο βαθμό τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό, η υποτίμηση της δραχμής θα μειώσει την αγοραστική δύναμη της εργασίας προσφέροντας συγχρόνως στο πιάτο τα φθηνά πλέον περιουσιακά στοιχεία που θα μπορεί να αγοράσει αργότερα το κεφάλαιο επαναπατριζόμενο με προνομιακούς όρους. Η σχέση εργασίας-κεφαλαίου θα αλλοιωθεί σοβαρά υπέρ του δεύτερου.
10. Με το ευρώ να έχει ήδη χάσει 19% της αξίας του έναντι του δολαρίου και 16% έναντι της τουρκικής λίρας, οι ελληνικές εξαγωγές έχουν ήδη κερδίσει σημαντικούς πόντους έναντι τρίτων χωρών. Σε μικρότερο βαθμό έχουν κερδίσει έδαφος και έναντι των ευρωπαίων ανταγωνιστών μας καθώς η εσωτερική υποτίμηση (βλ μείωση μισθών) έχει ήδη διανύσει μία σημαντική απόσταση. Αυτό, δε, που θα περίμενε κανείς να κάνει μία ανεξάρτητη ελληνική κεντρική τράπεζα (αύξηση δηλαδή προσφοράς χρήματος για την πληθωριστική διευκόλυνση της ανάπτυξης) το εφαρμόζει ήδη η ΕΚΤ αποδεχόμενη πλέον κάθε κρατικό ομόλογο χώρας-μέλους χωρίς περιορισμούς. Όσο ασκεί επεκτατική νομισματική πολιτική η ΕΚΤ, κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας δεν υπάρχει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι βελτιώνεται έτσι η δημοσιονομική θέση της χώρας. Το πρόβλημα του χρέους παραμένει και αυξάνει περαιτέρω, ενώ η ΕΚΤ δεν μπορεί να τυπώνει χρήμα στο διηνεκές. Όμως, ασκεί την πολιτική που θα ζητούσε κανείς από την ελληνική κεντρική τράπεζα εάν η χώρα εγκατέλειπε το ευρώ. Στις συνθήκες αυτές, το αναπτυξιακό όφελος της Ελλάδας θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο εάν προσανατόλιζε τις εξαγωγές της ολοένα και περισσότερο προς τρίτες εκτός ΟΝΕ χώρες και κυρίως προς τις αναπτυσσόμενες (Τουρκία, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία). Εάν δεν το κάνει, είναι επειδή στερείται εξαγωγικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Από τα παραπάνω τεκμηριώνεται νομίζω το αρνητικό ισοζύγιο (οφέλους/ζημίας) που θα έχει η Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Χωρίς την επιθυμία πρόκλησης φόβου, η κρίση και ο κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας θα είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος.
Από την άλλη, όσοι προτείνουν την ‘ηρωϊκή έξοδο’ από το ευρώ, την συνδέουν με κρατικοποιήσεις μεγάλου μέρους της οικονομίας και με την προηγούμενη αλλαγή του χαρακτήρα του κράτους (ο λαός στην εξουσία) χωρίς, ωστόσο, να θέτουν ζήτημα σοσιαλιστικής αλλαγής και ενώ παραδέχονται πως δεν υπάρχουν οι υποκειμενικοί όροι γι’ αυτό. Εδώ διαπιστώνουμε μία αντίφαση : να αναλαμβάνουν οι αυτοδιαχειριζόμενοι εργαζόμενοι την εξουσία αλλά να διατηρούν τις αστικές σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας. Πως είναι δυνατόν η απουσία ώριμου πολιτικά υποκείμενου να επιτρέπει την ανάδειξη μιας λαϊκής εξουσίας, αλλά να απαγορεύει συγχρόνως στη νέα εξουσία (κράτος) να προχωρήσει στην σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας ;
Την απάντηση νομίζω δίνει η ίδια η ιστορία. Οι προσπάθειες οργάνωσης του σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα – όσο μεγάλη και εάν είναι αυτή – οπουδήποτε επιχειρήθηκαν, κατέληξαν σε αποτυχία. Ο σοσιαλισμός προορίζεται να πετύχει μόνον ως μία εναλλακτική θεώρηση και ανώτερη μορφή οργάνωσης και λειτουργίας σε σχέση με την υφιστάμενη καπιταλιστική κοινωνία. Όμως, ο καπιταλισμός έχει αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό τις παραγωγικές δυνάμεις που εκτός από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας έχει δημιουργήσει περιφερειακές συσπειρώσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση τον ρόλο του εθνικού κράτους. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε απόπειρα επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης σε εθνική και μάλιστα αστική βάση πρέπει να ειδωθεί ως ανοιχτή οπισθοδρόμηση για τα ιδεώδη του σοσιαλισμού.
Οι σοσιαλιστικές διεθνείς οραματίζονταν πάντα και όχι τυχαία τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Τώρα που ο καπιταλισμός έκανε τη μισή δουλειά της ενοποίησης εμείς θα κοιτάξουμε να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα και τις εθνικές βιομηχανικές πολιτικές αστικής ανάπτυξης ή θα διεθνοποιήσουμε την ελληνική κρίση αναζητώντας συμμαχίες και συνεργασίες με τις όμορες και με κοινά δημοσιονομικά προβλήματα χώρες της Ν. Ευρώπης σε μία προσπάθεια εξεύρεσης ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών λύσεων στα εθνικά αστικά αδιέξοδα ; Αυτό είναι το μέγα πολιτικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί απ’ όσους προτείνουν έξοδο από την Ευρωζώνη με νομισματικές υποτιμήσεις και πολιτικές υποκατάστασης εισαγωγών. Είμαστε ακόμη στο δεύτρερο μισό του 20ου αιώνα ή γυρνάμε σελίδα και σκεφτόμαστε ευρωπαϊκά και διεθνιστικά στοχεύοντας σε μία σοσιαλιστική Ευρώπη;
30 σχόλια:
Συμφωνώ με το άρθρο αλλά δεν είμαι τόσο βέβαιος για την μη έξοδό μας από το ευρώ.
Ο τουρισμός πιστεύω ότι θα ωφεληθεί σε τεράστιο βαθμό χωρίς κανένα αντίποινο από μια υποτίμηση. Εκτός από την υποτίμηση, τα τελευταία 10-12 χρόνια έχει ανέλθει το κόστος άλλων γειτονικών χωρών που παλαιότερα μας έκαναν σκόνη.
Συνεπώς τα οφέλη θα μας οδηγήσουν σε τουριστική έκρηξη: δεν θα μπορούμε να ανταποκριθούμε στη ζήτηση. Μην ξεχνάμε ότι έμμεσα και άμεσα ο τουρισμός απασχολεί το 20% του εργατικού δυναμικού ενώ τα μισά καταλύμματα ή είναι κλειστά ή λειτουργούν στο μίνιμουμ εδώ και 3-4 χρόνια (!). Φανταστείτε τι μπορεί να γίνει.
Μια τεράστια αύξησή του θα μετριάσει πολύ την ανεργία. Η Ελλάδα ούτε έχει, ούτε προλαβαίνει σε αυτή την κρίση να αναπτύξει τίποτα άλλο. Δεν έχει γίνει επαρκώς αντιληπτό το τι είναι ο τουρισμός.
Είναι μια "βιομηχανία" εντάσεως ανθρωπίνου δυναμικού και είναι τέλεια για να μας βοηθήσει να βγούμε από το τούνελ της ανεργίας, δεν έχουμε πολλές άλλες επιλογές. Πολλές φορές υποτιμάται επειδή ακριβώς είναι εντάσεως εργασίας με πολλά μικρά καταλύματα στην Ελλάδα.
Προσωπικά όντως δε νομίζω ότι με μια έξοδο από το ευρώ θα μπορούσε να γίνει κάτι σοσιαλιστικό. Νομίζω όμως ότι αν μέσα σε αυτή την έκτακτη ανάγκη υπάρξει ένας σχεδιασμός μπορούν είτε να έρθουν, είτε να γίνουν ασύλληπτες επενδύσεις στην Ελλάδα που έχει μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό αλλά όχι δουλειές για να εργαστούν.
Απαραίτητη προυπόθεση να βρεθεί τεχνικός τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο. Μια Ελλάδα χωρίς συναλλαγματικά αποθέματα (Ο Σημίτης το 98-99 είχε 20 δις δολάρια) θα είναι στόχος. Όμως αν πάμε στην δραχμή έχοντας λύσει το ασφαλιστικό, έχοντας ισοπεδώσει τους μισθούς, έχοντας μειώσει δραματικά τον δημόσιο τομέα, έχοντας σκοπό από μόνοι μας την υποτίμηση, και έχοντας ήδη σβήσει το 70% του χρέους μας, τότε τι θα μας κάνουν;
Η Ισλανδία για παράδειγμα έκανε εκκλήσεις τον Απρίλιο του 2008 (πριν χρεωκοπήσει) τις οποίες είχα επισημάνει τότε. Μετά την χρεωκοπία της την παράτησαν στην ησυχία της.
Άλλωστε οι Γερμανοί θέλουν τόσο πολύ να βγούμε από το ευρώ που θα μας βοηθούσαν στο συγκεκριμένο θέμα. Η δε υποτίμηση της δραχμής και η σταθεροποίησή της στη συνέχεια θα φέρει ξανά τεράστια κεφάλαια πίσω από αυτά που είχαν φύγει αφού θα δουν ότι με το ίδιο ποσό θα αγοράζουν στην Ελλάδα διπλά περιουσιακά στοιχεία λόγω της υποτίμησης ή των πιέσεων στη δραχμή.
Το αντίθετο σενάριο όμως παραμονής στο ευρώ προυποθέτει όντως μια δεκαετία (τουλάχιστον) αίματος και πόνου. Αυτά ρε παιδιά δεν γίνονται στον πραγματικό κόσμο της οικονομίας. Πώς είναι δυνατόν να επιλέξουμε τον αργό και βέβαιο θάνατο; Μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων διαγράφεται από τον ορίζοντα, χώρια τους άλλους που ποδοπατούνται από τα σκληρά μέτρα.
Αντίθετα, η επιτάχυνση των πραγμάτων θα μπορούσε να λειτουργήσει και σε 3 χρόνια να έχουμε 10% αύξηση του ΑΕΠ αρχίζοντας πάλι να παίρνουμε πίσω τα χαμένα 2 γενιών.
Τα γράφω όλα αυτά χωρίς να προτείνω έξοδο από το ευρώ, σκέψεις κάνω.
Εγώ νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα δεν είναι η έξοδος από το ευρώ αλλά το ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι να αναλάβουν τις ευθύνες για κάτι τέτοιο.
Σε περίπτωση πτώχευσής μας και εξόδου του ευρώ είναι πιθανόν το κρουστικό κύμα της κατάρευσής μας να καταστρέψει μερικές οικονομίες,
να τις βυθίσει σε ύφεση,
ή και τα 2 μαζί σε διαφορετικές χώρες ανάλογα με τις προυπάρχοντες αδυναμιες τους.
Σε ένα τέτοιο παγκόσμιο περιβάλλον δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τουρισμό.
Εκτός κι αν σκεφτόμαστε τους Κασόγκιδες και τους Μπρουνέιδες.
Ο Τουρισμός είναι βιομηχανία της ειρήνης,
και προτάσεις εθνικής περιχαράκωσης οδηγούν στον πόλεμο.
Διαισθητικά πιστεύω πως η λύση στα παγκόσμια προβλήματα που μας χτύπησαν είναι στον διεθνισμό,
στην ενότητα σε πανευρωπαϊκό ή και μακάρι σε υφηλιακό επίπεδο.
Πραγματικά πιστεύουμε πως θα βγει τίποτα καλό με το να ξαναστήσουμε τη δραχμή και να περιμένουμε χαΐρι επειδή θα μας αγοράσουν όλους μας οι πλούσιες ελληνικές οικογένειες μισοτιμής???
Δεν νομίζω...
Σε ποιά τουριστική έκρηξη μπορεί να αποβλέπει GR μία υποτίμηση όταν :
(1) η διεθνής και δη η ευρωπαϊκή οικονομία αντιμετωπίζει συνθήκες μακροχρόνιας Μεγάλης Ύφεσης και αυξανόμενου προστατευτισμού
(2) η φτώχεια και η ανισοκατανομή των εισοδημάτων με τις νέες λιτότητες θα επιτρέπουν μόνον στις ισχυρές εισοδηματικά τάξεις να ταξιδεύουν και να δαπανούν, ενώ η Ελλάδα είναι γνωστό πως σαν τουριστικός προορισμός αφορά μεσαία κυρίως εισοδήματα
(3) το πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού δεν είναι τόσο ποσοτικό (πόσα εκατομύρια επισκέπτες να έχεις) όσο ποιοτικό (είδος υπηρεσιών, παράταση τουριστικής περιόδου κλπ)
(4) η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν σημαίνει μόνο έξοδο από το κοινό νόμισμα αλλά και από σειρά ευρωπαϊκών θεσμών και διαδικασιών που απλοποιούσαν, διευκόλυναν και καθιστούσαν περισσότερο ασφαλή και εκλυστική την προσέλευση τουριστών
(5) η όποια επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι ομαλή και εφόσον συνοδεύεται από μονομερή διαγραφή και δραχμοποίηση χρέους θα επισύρει αντίποινα (ζούμε εποχές έντονου κρατικού παρεμβατισμού και το πιο εύκολο πράγμα είναι η έκδοση τουριστικών οδηγιών σε βάρος της χώρας μας)
(6) όλες οι προηγούμενες υποτιμήσεις της δραχμής μετά το 1974 είχαν προσωρινά και περιορισμένα αποτελέσματα και ουσιαστικά απέτυχαν παρά το γεγονός ότι συνοδεύθηκαν από σκληρή λιτότητα. Ούτε οι εξαγωγές μας ούτε ο τουρισμός μας βοηθήθηκαν ιδιαίτερα, ενώ αντίθετα οι εργαζόμενοι έχασαν πολλά και λόγω της λιτότητας και εξαιτίας της ανόδου του πληθωρισμού που προκάλεσαν.
Aθλια "αριστερά" δούρειος ίππος του καπιταλισμού και δη του διεθνοποιημένου με κατ επίφαση επικλήσεις σε σοσιαλιστική ευρώπη (!) στο μέλλον των 40 τέρμινων (ποτέ), λες και η ενωμένη ευρώπη δεν περνα πρώτα από την ολοσχερή διάλυση του νεοφιλελεύθερου τωρινού οικοδομήματος. Τραπεζώνει Λαυρεντιάδηδες (κύρκος) βγαίνει και λιαίνει τις γωνίες στους πρετεντέρηδες (κουβέλης, τσίπρας κλπ). Συγχαρητήρια δώστε το κείμενο και στον υποτιθέμενο υπουργό οικονομικών παπακωνσταντίνου να έχει να απαντήσει κάτι φαινομενικά πειστικό. (είναι πολύ εύκολο φυσικά όλα αυτά να αναιρεθούν και το έχουν κάνει ηδη πολλοί από αυτό το blog.)
Η υποτιθέμενη αριστερά αγνοεί παντελώς την πολιτική οικονομία και την αντικαθιστά με την τεχνική-δήθεν αντικειμενική οικονομία, καθιστά την οικονομία μια ντετερμινιστική αταξική επιστήμη που θα δώσει συγκεκριμένα και μονοσήμαντα κοινωνικά αποτελέσματα (αυτά του μηχανισμού των ανοικτών αγορών) κάτι που βέβαια ισχύει μόνο μεσα στο δοσμένο κοινωνικοπολιτικό στάτους που καθορίζουν οι άνθρωποι εν τέλει.
Αγνοεί παντελώς την αρχιτεκτονική της ευρωζωνης και πώς αυτή δημιουργησε το πρόβλημα ειδικά στις χώρες του Νότου ενώ για τη βόρεια (όπως και για τη νότια φυσικά) εργατική τάξη το ευρώ είναι ένας καταπληκτικός μηχανισμός νεοφιλελεύθερης πειθάρχησης.
Αγνοεί τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας από το 1980 και μετά και πιστεύει ότι η σύγκλιση του ΑΕΠ με το μέσο όρο της ΕΕ που έγινε χάρις στα φτηνά δάνεια (δημόσια και ιδιωτικά) (να ναι καλά και ο υψηλότερος πληθωρισμός μας που καθιστούσε τα πραγματικά επιτόκια φτηνότερα) και τις γενναίες μεταβιβαστικές επιδοτήσεις υποδήλώνει ισχυρή οικονομία. Μπράβο ρε, να κάνετε παρέα με το Σημίτη!! Μόνο που το να λες ότι η παραγωγική οικονομία απλά αντικαταστάθηκε από τις υπηρεσίες και δεν τρέχει κάστανο είναι ανοητολόγημα διότι η πραγματική και υπαρκτή διεύρυνση της ζήτησης τα τελευταία χρόνια που ώθησε στην αύξηση του ΑΕΠ ΗΤΑΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΕ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥΣ!! (70 % του αεπ η καταναλωση) Ουτε καν μιλάμε για εξωτερική ζήτηση αφού το ισοζύγιο συμπεριλαμβανομένου τουρισμού και ναυτιλίας είναι αρνητικότατο!! Αρα κάθε άλλο παρά μπόρεσαν οι τομείς αυτοί να εΞισσοροπήσουν την αποβιομηχάνιση . "Η παραγωγικότητά της ελληνικής οικονομίας είναι αντίστοιχη του ευρωπαϊκού μέσου όρου μόνον στους τομείς παραγωγής των διεθνώς μη εμπορεύσιμων προϊόντων (χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, κατασκευές, εσωτερικό εμπόριο). Έχει μάλιστα εκτιμηθεί (από τον ΙΟΒΕ) ότι η αύξηση του ΑΕΠ προέρχεται πρωτίστως από την ανάπτυξη αυτών ακριβώς των τομέων, ενώ οι τομείς των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων είναι είτε στάσιμοι (εδώ και τρεις δεκαετίες) είτε αναπτύσσονται με αργούς ρυθμούς (π.χ. τουρισμός)."
Αρα πολύ σωστά να μη λέμε παρδαλές θεωρίες!! (η cynical κατάλαβε σε ποιους δύο απευθύνομαι)
Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να καταθέτουν και ψευδή στατιστικά στοιχεία. (για άλλη μια φορά έλεος, το εμπορικό ελλειμμα της αργεντινής ήταν 55% του ΑΕΠ της το 1999)
ΕΧΕΤΕ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΡΕΕΕ. ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΛΕΕΙ Η ΑΛΕΚΑ. και κακώς αποκαλείστε ρεφορμιστική αριστερά, κακοφορμιστική είναι το σωστό. Εχει κακοφορμίσει έναν κομμάτι της αριστεράς. Κρατάτε το κίνημα να μην σηκώσει ανάστημα, καθορίζετε τα όρια μαζί με τα ΜΜΕ.
ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΘΗΡΙΩΔΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ. ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΕΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΖΩΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΚΕΣΤΕΡΑ (ποιοσ θυμαται τη νεολαία του 60 αλήθεια?), ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΕΜΑΣ. ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ.(?) ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΖΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΕΙΩΝΟΥΝ 50% ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΟΠΩΣ ΕΕΕΕΕΕΕΕ????? ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ 25% ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ 45% ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ?? ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΑΣ, ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ (ΠΟΙΟ ΤΡΑΙΝΟ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ)?
"Aθλια "αριστερά" δούρειος ίππος του καπιταλισμού και δη του διεθνοποιημένου"
Aν η αριστερά είναι δούρειος ίππος του καπιταλισμού,φαντάσου τι ήταν το Γ Ραίχ και ο ναζισμός!!!
Εξυπηρετητής του!
Άλλο διεθνισμός και άλλο παγκοσμιοποίηση...
Άλλη φόρα να σερφάρεις στο wikipedia περισσότερο γιατί τώρα δεν τα πήγες καλά!
Ποια παγκοσμιοποίηση ρε βλάκα?
Που θα μου πεις εγώ που σερφάρω στο wiki?
Διεθνοποίηση έχουμε όχι παγκοσμιοποίηση. ξερεις τις διαφορές? Εχουμε μία ενιαία παγκόσμια κυβέρνηση?
Αντε από κει πέρα άθλιε προβοκάτορα.
Κώστα ο τουρισμός είναι μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα, δεν μας έμεινε τίποτα άλλο.
Νομίζω ότι αυξάνεται το μερίδιο των Ρώσων και 'Απω Ανατολής. Οι δυτικοευρωπαίοι εγώ βλέπω ότι έχουν όντως πρόβλημα, οπότε μόνο με αύξηση της ποσότητα και μείωση τιμής μπορούμε να αντιπαρέλθουμε τη μειωμένη ποιότητα και ζήτηση.
Ο ελληνικός τουρισμός από το ευρώ και μετά έχει δεχτεί τρομακτικό χτύπημα. Τα μισά καταλύματα ξαναλέω είναι κλειστά.
Είναι σαν να έχουμε ένα εργοστάσιο που να δουλεύει στη μισή του παραγωγική ικανότητα και τον κόσμο να κάθεται. Γιατί δεν μειώνουμε την τιμή να πάρουν μπρος οι μηχανές; Θα είναι η πρώτη φορά από το 1974 που η υποτίμηση θα έχει αποτέλεσμα.
Τα πραγματικά κέρδη του τουρισμού είναι τεράστια, εγώ πιστεύω ότι ανέρχονται στο 25% του ελληνικού ΑΕΠ, απλά η παραοικονομία είναι εξίσου τεράστια και φαίνεται μόνο ένα 10% περίπου. Τώρα όμως πήραμε το μάθημά μας και δεν πρέπει αυτό να μείνει έτσι.
Τέλος πάντων, εγώ προσωπικά δεν είμαι σίγουρος για όσα λέω περί εξόδου από το ευρώ. Απλά βλέπω τι μας περιμένει και μου σηκώνεται η τρίχα.
Ψευτοστέργιε έχεις απόλυτο δίκιο, η «αριστερά» που βρίζει και δεν επιχειρηματολογεί είναι απολύτως άθλια. Αριστερά που θέλει να αντικαταστήσει το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα με το κεϋνσιανό εθνοπατριωτικό ομόλογό του είναι.. δούρειος ίππος του καπιταλισμού. Αριστερά που όποιος αμφισβητεί τις απόψεις της τον ταυτίζει με τον ταξικό εχθρό είναι τριτοπεριοδικής καταγωγής και ΛΑΟ(Σ)πρόβλητου προσανατολισμού..
Επειδή οι περισσότερες παρατηρήσεις σου είναι δονκιχωτικού τύπου και δεν αφορούν το κείμενο το οποίο θα σου συνιστούσα να το ξαναδιαβάσεις (χωρίς παραμορφωτικούς φακούς), θα περιοριστώ εδώ σε 1-2 απλές διορθώσεις.
Πρώτο, όσον αφορά τα ‘ψευδή στατιστικά στοιχεία για το εμπορικό έλλειμμα της Αργεντινής’ που εσύ το θέλεις στο 55% του ΑΕΠ το 1999. Το κείμενο συγκρίνει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών/ΑΕΠ για Ελλάδα του σήμερα και Αργεντινή του 2001, όχι εμπορικό έλλειμμα του 1999. Όσο για το τίνος είναι το ‘ψεύδος’, ιδού η επίσημη πηγή.
http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2010/01/weodata/weorept.aspx?sy=1998&ey=2009&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=213&s=BCA_NGDPD&grp=0&a=&pr.x=83&pr.y=9
Αλήθεια, ξέρεις μία έστω χώρα στον κόσμο που το εμπορικό της έλλειμμα να έφθασε ποτέ στην ιστορία σε 55% του ΑΕΠ ; Αν ναι, σε παρακαλώ φώτισέ με.
Δεύτερο, επειδή λες πω ς η «υποτιθέμενη αριστερά αγνοεί παντελώς την πολιτική οικονομία» να υποθέσω ότι εσύ τη γνωρίζεις ; Γνωρίζεις, λοιπόν, πως όλοι οι κλασσικοί οικονομολόγοι (Σμιθ, Ρικάρντο, Μάλθους κλπ), τους οποίους από τη στάση σου καταλαβαίνω ότι περιφρονείς, σκέφτονταν με όρους πολιτικής οικονομίας και εντάσσονταν από τον ίδιο τον Μάρξ στο σύστημα αυτό ; Γνωρίζεις ότι ο Μαρξ τους μελέτησε σε βάθος προτού συγγράψει το Κεφάλαιο και άλλα έργα που αποτέλεσαν την Κριτική του στην Πολιτική Οικονομία ; Τι σχέση έχει λοιπόν η αριστερά την οποία ασπάζεσαι με την πολιτική οικονομία ; Ή μήπως ήθελες να πεις για Κριτική στην Πολιτική Οικονομία και τα μπέρδεψες ;
Εν πάση περιπτώσει, εάν ενδιαφέρεσαι για κριτική προσέγγιση στην πολιτική οικονομία και όχι για την πολιτική οικονομία καθεαυτή, θα σε συμβούλευα αντί να ψάχνεις στην «αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης» τα κακώς κείμενα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, να εντρυφήσεις στον νόμο της ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης και στον διαλεκτικό υλισμό. Θα καταλάβεις πολύ καλύτερα γιατί παγκοσμίως πολώνονται εμπορικά ελλείμματα και πλεονάσματα τις τελευταίες δεκαετίες μεταξύ διαφορετικών χωρών (δεν αποτελεί ευρωπαϊκό φαινόμενο) και γιατί πχ η Ιαπωνία ή η Κίνα δεν χρειάστηκε κάποια ‘αρχιτεκτονική σύλληψη’ για να συσσωρεύσει πλεονάσματα από τις ΗΠΑ και αλλού.
Τελευταία φιλική συμβουλή : αυτά που λες περί μη διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών αναφερόμενος στις κατασκευές και τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες καλό είναι να τα αποφύγεις στο μέλλον. Οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες έχουν θησαυρίσει στο παρελθόν έξω (βλ Μ. Ανατολή) και οι ελληνικές τράπεζες υπήρξαν σκαπανείς στα Βαλκάνια. Και αυτό δεν συνιστά μόνον εξαγωγή κεφαλαίου αλλά και υπηρεσιών.
Παραθέτω την απάντηση σε συνέχειες.
Προς Κώστα Κ.
Εγω τώρα γιατί πρέπει να απαντήσω σε όλα αυτά (συμπεριλαμβανομένου της λάσπης που εκτοξεύεις) τη στιγμή που εσύ δεν απαντάς καθόλου στη δική μου κριτική και στους οικονομολόγους Λαπαβίτσα και Καζάκη ή απαντάς υπεκφεύγοντας σαν να έχεις ξεχάσει κάποια βασικά της οικονομικής? Θα απαντήσω μόνο για να μη φανεί ότι υπεκφεύγω.
Ας αρχίσουμε με τη χυδαία λάσπη περί λαοσίτικης νοοτροπίας και εθνικής αναδίπλωσης που υποτίθεται ότι προτείνω. (φαίνεται ότι για κάποιους, όποιος δεν είναι ευρωπαιστής άσχετα με το αν η ευρώπη έχει καταντήσει υπερεθνικό διευθυντήριο καταπίεσης των λαών είναι εθνικιστής- άκρατος μανιχαισμός δηλαδή). Το λάος όμως ούτε καν πρότεινε εθνική αναδίπλωση αλλά πρώτα από όλα συμπόρευση με τους μηχανισμούς της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας και των οργανισμών της. (ΔΝΤ κλπ). Πρότεινε συμπόρευση με το νεοφιλελεύθερο Πασοκ το οποίο η ανανεωτική αριστερά μονίμως λοξοκοιτάει ιδεολογικά. Κατά συνέπεια εσύ και η φράξια σου είσαι πιο κοντά στο Λάος από ότι εγώ.
Πρέπει να είναι κανείς ή πολύ παπαγαλάκι του συστήματος ή πολύ αδιάβαστος στην παγκόσμια οικονομική ιστορία και πολιτική ώστε (ενώ ήδη τώρα που μιλάμε σφαγιάστηκαν στο μισό και ουσιαστικά για πολλούς καταργήθηκαν οι συντάξεις, ενώ ήδη οι πραγματικοί μισθοί στον ιδιωτικό τομέα πόρρω απέχουν από τους αντίστοιχους της ΕΕ και ενώ ήδη οι απαραίτητοι για την οικονομία της αγοράς μηχανισμοί ελαστικοποίησης και φιλελευθεροποίησης εντείνονται ) να πιστεύει ότι η ανεργία θα πάει άντε μέχρι 15% όπως λέει η έκθεση του ΔΝΤ και η ανάπτυξη θα επανέλθει σε θετικά επίπεδα το 2012!!!, ώστε επακόλουθα να είναι της νοοτροπίας ότι και με μια κάποια αναδιάρθρωση θα καταφέρουμε να κρατηθούμε σε ψηλά επίπεδα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και να επανέλθουμε καταναλώνοντας με τη σέσουλα ενεργειοβόρα τζιπ και ηλεκτρονικά! Αν δε, λάβουμε υπόψιν ότι το 70% του ΑΕΠ είναι η κατανάλωση τότε έχεις να δείς ύφεση και νέα μέτρα που θα βάλεις και στις τσέπες. Πόσο μαύρα μεσάνυχτα όμως μπορεί να έχει κανείς όταν πιστεύει ότι η αναδιάρθρωση θα επιτευχθεί αναίμακτα και οι πιστωτές μας απλά θα διαγράψουν ένα χρέος και δε θα βρουν ταυτόχρονα ιδεολογικό και πάσης άλλης φύσεως πάτημα για άλλα φρικτά μέτρα και τεχνικές αναδιάρθρωσης χρέους που θα ρίχνουν περαιτέρω βάρη σε ασφαλιστικά ταμεία, Ταχυδρομ. Ταμ. (που είναι μια υπέροχη λίμνη ρευστότητας κατά τους γιάπηδες) , στήριξη με τα λεφτά φορολογουμένων με προνομιούχες μετοχές των τραπεζών κλπ κλπ. Γιατί δεν πιστεύω ότι εννοείς να την κάνουμε με τσαμπουκά την αναδιάρθρωση, γιατί τότε πρέπει να μας πεις που θα βρούν τότε ρευστότητα οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ και αν αυτή θα δέχεται τα σκουπιδοομόλογα μας.
Πάμε τώρα στα ανέκδοτά σου για τα εμπορικά ελλείμματα και την ευρωζώνη. Εδώ αποδεικνύεσαι πιο επαναστατικός από όσο πρέπει και μάλλον οι καθηγητικοί σου μέντορες θα σου τραβήξουν το αυτί. Και αυτό γιατί η περίπτωση της ευρωζώνης είναι υποπερίπτωση της άνισης ανάπτυξης, πρύτανης της θεωρίας της οποίας, είναι ο Σαμίρ Αμίν ο οποίος παρεπιμπτόντως μας συμβούλεψε για παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ!
Συνεχίζεται
μερος 2
Εκτός από το ότι η ευρωζώνη είναι ένα νομισματικό οικοδόμημα χωρίς πολιτική ενοποίηση και εκτός από το ότι το ευρώ σαν νόμισμα ωφέλησε πιο πολύ τις βόρειες χώρες (με τη συμβολή της συμπίεσης και των γερμανικών μισθών) και μπλα μπλα μπλα (ξέρεις τι εννοώ), είναι και ένα φιλελεύθερο οικοδόμημα, ζώνη ελευθερου εμπορίου. Στο καπιταλιστικό σύστημα χώρες με ιστορικό μεγαλύτερης τεχνολογικής υπεροχής, που έχουν δηλαδή ιστορικό τεχνολογικό πλεονέκτημα λόγω του ότι έχουν προλάβει να χτίσουν τεχνολογική υπεροχή (οικονομιες κλίμακας, καινοτομίες κλπ) γίνονται ακόμα πιο πλεονασματικές και αυτό αποδεικνύεται και από τα συνεχώς διευρυνόμενα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας. Οι χωρες αυτές πρώτα βοηθούσαν το χτίσιμο μιας παραγωγικής δομής με διαφορα είδη προστατευτισμού και μετά φυσικά αφού έχουν ξεπεράσει τις άλλες ανοίγονταν (και το απαιτούν!!) πλήρως στο διεθνή ανταγωνισμό. Θυμίσου και τη silicon valley στην Αμερική (Αρα διεξάγεται και πάλη μεταξύ κρατών –αστικών ελίτ- εκτός από την εσωτερική ταξική στο εσωτερικό τους, είτε το θέλουμε είτε όχι, και οι πόλεμοι από που ξεκινάνε διάολε).
Στην Ελλάδα η πτώση του προστατευτισμού (συν τοις άλλοις) και το γενικότερο άνοιγμα στον ανταγωνισμό οδήγησαν στη διάλυση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα (εύκολα θα βρεις τα στατιστικά)
Το ανεκδιήγητο και τραγικά αστοχο παράδειγμα του διπόλου ΗΠΑ-Κίνα μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Αυτό γιατί αν υποθετικά εμείς με τα ελλείμματα μπούμε στη θέση των ΗΠΑ τότε έχουμε και λέμε: Είμαστε και γαμώ τις αναπτυγμένες στρατιωτικά χώρες που μπορούν να απειλήσουν ανα πάσα στιγμή όποιον τολμά να μην αγοράζει ομόλογα στο νόμισμά μας (το Ιραν τώρα προχώρησε σε αγορά σε δολλάρια και ξεπούλημα του ευρώ, ενώ τραβήχτηκε και το αυτάκι της Κίνας να συνεχίσει να αγοράζει ομόλογα σε δολλάρια) ενώ οι ελληνικές πολυεθνικές μας, έχουν κατακλύσει την Γερμανία και εξάγουν προς τα εμάς!!! Α χα χα χα
(Παρένθεση: Ο διαλεκτικός υλισμός που είναι φιλοσοφικό ρεύμα που κολλάει?? Πες τώρα ότι είσαι και μαρξιστής!! Το πολύ να είσαι αλτουσεριανός)
Τώρα το επιχείρημα για τον τουρισμό και τις οδηγίες που θα αποτρέψουν την είσοδό του στην ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, είναι επιπέδου Πεταλωτή και πρετεντέρη. Άλλο τόσο θα συνέβαλε και στην πτώση του τουρισμού και το κκε με τις κινητοποιήσεις στα λιμάνια ε?? (Παρεπιπτώντως συστήνω Τουρκία, υπάρχουν δικλινα με 7 ευρώ)
Πάμε τώρα στην πολιτική οικονομία. Από την πολιτική οικονομία του του Μαρξ απομακρύνθηκε η ορθόδοξη οικονομική η οποία δίνει εξωιστορικές, αταξικές δήθεν αιώνια αντικειμενικές ερμηνείες με μαθηματική βεβαιότητα για τις κοινωνίες). Εκεί καταλήγεις και εσύ όταν κινδυνολογείς για την έξοδο από την ευρωζώνη που θα έχει πολύ ορθά τις συνέπειες που περιγράφεις αλλά μόνο στην περίπτωση που παραμείνουμε στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς.). Και αν οι υποκειμενικοί όροι δεν υπάρχουν τότε πρέπει να τους φτιάξουμε όχι να κοιτάμε να σώσουμε ό,τι μπορούμε από τη συντέλεια μπας και παίρνουμε π.χ ακόμα καμιά επιδοτησούλα και κανα project από την ΕΕ. Εδώ όμως πρέπει να σου πω ότι όχι μόνο γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια την κάθετη διαστρωμάτωση της κοινωνίας περιορίζοντας την ερμηνεία της πορείας των κοινωνιών μόνο στο οριζόντιο τμήμα του ανταγωνισμού τους (ανταγωνισμός των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης) αλλά και την οδηγείς (την ερμηνεία) εκεί που την πάει το Πασόκ με βάση κινδυνολογικά δήθεν δύσκολα διαχειριστικα και τεχνικά προσκόμματα (άλλο ωραίο αυτό με τις τεχνικές δυσκολίες στη δραχμή) ενώ ταυτόχρονα γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια και την ορθόδοξη οικονομική.
συνεχίζεται
Αυτό γιατί με βάση π.χ. το θεώρημα Mundell-Flemming σε μια χώρα που είναι προσδεδεμένη σε σταθερή ισοτιμία και εκτεθειμένη σε ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η νομισματική πολιτική (κάτι λες εκεί για την ΕΚΤ) είναι αναποτελεσματική όπως μπορεί κανείς να δει από το διευρυμενο υπόδειγμα IS-LM-BP. «Φιλική» συμβουλή να διαβάσεις open macroeconomics δες Mankiw. Επίσης όταν τελειώσει το πακέτο (και πριν τελειώσει καν) του ΔΝΤ-ΕΕ και τα spread είναι ακόμα υψηλά αφού το χρέος θα είναι τουλάχιστον 149% τότε δεν θα κηρύξουμε αναγκαστικά στάση πληρωμών? Τι σχέση έχει η χρεοκωπία μας με την ΕΚΤ? Και η ολοσχερής χρεοκωπία του λαού που ήδη ξεκίνησε δε σε νοιάζει? Μόνο αν θα καταλήξει σε αναγκαστική επίσημη στάση πληρωμών? (που θα είναι και εν μέρει των μισθών κατά πάσα πιθανότητα). Τι στε σεις μωρέ?
Tώρα σου έχω καλά νέα. Μπορείς αντί για ταχύρρυθμα σεμινάρια υπενθύμισης της οικονομικής σε κάποιο ανοικτό πανεπιστήμιο π.χ, να δεις αυτές εδώ τις διαφάνειες (βάλε στο google τη φράση kastoria.teikoz.gr/MBA/International.../paradosi_1.ppt και βρες το ppt παγκόσμια και ευρωπαική οικονομία, διαφάνεια 14. 15 ) για το ποια αγαθά ορίζονται ως διεθνώς εμπορεύσιμα και ποια όχι. Το κομμάτι για το οποίο μου απευθύνεις «φιλική συμβουλή» είναι απόσπασμα από συνέντευξη του εκπληκτικού καθηγητή πανεπιστημίου Θ. Μαριόλη. http://eglimatias.wordpress.com/category/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82 Θα τη δώσεις σε αυτόν?? Δες λοιπόν στη διαφάνεια νούμερο 14 ποια ορίζονται διεθνώς μη εμπορεύσιμα και ποια όχι . Και στη 15 ποια είναι αυτά. Το μόνο που μπορώ να δεχτώ είναι κάποιο τμήμα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και κάποιο των μεταφορών να είναι διεθνώς εμπορεύσιμο- όχι η λιανική τραπεζική πάντως-, ενώ το να πάει μια κατασκευαστική (το ευρώ μπορεί κανείς να πει ανεπιφύλακτα ότι ωφέλησε σφόδρα την επεκταση αυτή του πολύ μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου) να κάνει έργα στα Σκόπια μάλλον δε συμβάλλει στο ακαθάριστο εγχώριο προιον της Ελλαδας αλλά των Σκοπίων! Μην μπερδεύουμε τις εξαγωγές αγαθών με τις εξαγωγές κεφαλαίων! Και ξαναλέω οι καθαρές εξαγωγές είναι μείον συμπεριλαμβανομένου τουρισμού και ναυτιλίας!! Δες επίσης το τελευταίο άρθρο του Βιλιάρδου σχετικά ακριβώς με αυτό το θέμα. http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2114.aspx
Τώρα όμως που σκάει σιγά σιγά η φούσκα (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό δες π.χ ξένες επενδύσεις στη βουλγαρία κλπ) να δούμε και για τις τράπεζές «μας». Οι οποίες με την απελευθέρωση της λιανικής τραπεζικής θησαύρισαν σαν ιδρύματα σαράφικης εκμετάλλευσης. Τι θα μας κοστίσουν πάλι…Παρεπιπτώντως στην Ισπανία έχει σκάσει η φούσκα στα ακίνητα προ πολλού οδηγώντας σε 20% ανεργία.
Τώρα για το επιχείρημα ότι θα μας αγοράσουν φτηνά χάρις στη δραχμή έχω να πω ότι: Τώρα που είμαστε στο ευρώ και σε καθεστώς φιλελευθεροποίησης θα μας αγοράσουν κοψοχρονιά όπως ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν (δες τις αποκρατικοποιήσεις) αφού οι μετοχές των εισηγμένων οργανισμών κοινής ωφελείας -και όχι μόνο- έχουν καταβαραθρωθεί και θα συνεχίσουν την κατηφόρα. Είναι λοιπόν θέμα πολιτικό να πεις ότι θα κρατικοποιήσω τράπεζες και στρατηγικούς τομείς της οικονομίας , ότι δε θα δεχτώ τη φιλελευθεροποίηση, δε θα επιτρέψω καταστάσεις σορταρίσματος κλπ, κλπ., και εντέλει ΔΕ ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΩ. Είναι θέμα πολιτικό να βάλεις φραγμούς στη φυγή κεφαλαίων (π.χ 90% φόρος για όσα θέλουν να φύγουν εξω). Οσο για τα μικρότερα περιουσιακά, με τον αποπληθωρισμό, την ύφεση, την πτώση των μισθών, το πετσόκομμα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, την κατάργηση των συντάξεων και την ανεργία πόσο % λες ότι θα υποτιμηθεί η Ελλάδα εεεε?? Πόσο θα υποτιμηθεί το ευρώ του έλληνα σε σχέση με του Γερμανού εεεε?? Την εσωτερική υποτίμηση που τη γράφεις???
Εδώ τώρα μπορείς να σκεφτείς και τι είδους άμεσες ξένες επενδύσεις στις οποίες προσβλέπεις (χάρις στο ΔΝΤ???) θα κάνουν οι επενδυτές σε μια χώρα που έχει ουσιαστικά χρεοκωπήσει (αφού υπάρχει το ΔΝΤ) και σε περίοδο παγκόσμιας επενδυτικής φοβίας. Θα είναι ληστρικά κεφάλαια εξαγοράς των ήδη χτισμένων με αίμα μεταπολεμικά υποδομών της χώρας σε ενέργεια, παιδεία, υγεία, μεταφορές, νερό και άλλα κοινής ωφελείας). Οι επενδυτές στο χρηματιστήριο πώς και πώς περιμένουν να «παίζουν» με τα χαρτάκια (ομόλογα, μετοχές) αυτών των υποδομών και θα κερδίζουν από δημόσια αγαθά που θα πρεπε κανονικά να είναι οριακής υπεραξίας, χάνοντας το κράτος ταυτόχρονα τεράστια έσοδα. (που φυσικά με την επόμενη κρίση θα τα μαζέψουν και θα φύγουν, όπως στις ασιατικές «τίγρεις»)
Πάμε τώρα για τα στατιστικά:
Είχα διαφωνήσει παλιότερα με κάποια που είχε δώσει σχετικά με τα δημόσια οικονομικά καθηγητής. Ετσι π.χ. δες εδώ σελ.56 ότι οι έμμεσοι φόροι είναι 56,2% του συνόλου και όχι 66. Επίσης στη σελίδα 66 είναι τα έσοδα και οι δαπάνες ως % του ΑΕΠ (23.9, 25.4 αντίστοιχα) που πόρρω απέχουν από κάτι σαραντάρια plus που έδινε ο καθηγητής.
Είναι αλήθεια ότι δεν ήσουν ψεύτης σε αυτά και τουλάχιστον έδωσες αυτό που είδες σε μεγάλο στατιστικό οργανισμό.
Τα νούμερα που δίνει ο οργανισμός -1.5% το 2001 (χρονιά στάσης πληρωμών) και – 4 το 1999 είναι ονειρική κατάσταση και μου φαίνονται απίστευτα . Τότε με βάση και το χρέος και το δημοσιονομικό τους ελλειμμα θα πρεπε πολλές χώρες με αρνητικά εμπορικά ισοζύγια να εχουν καταρρεύσει προ πολλού. Πάντως ψεύτης δεν υπήρξα ούτε εγώ και δες γιατί σε αυτό το κείμενο του Βιλιάρδου. (http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/1649.aspx) Σε αυτό μπορείς να δεις το 55% που σου είπα και τις τραγικές ομοιότητες με την Αργεντινή που γιγάντωσε το εμπορικό έλλειμμα λόγω και της πρόσδεσης σε σταθερή ισοτιμία με το δολλάριο. (Αλλού , σε ξένα κείμενα word για την ερμηνεία της κρίσης της Αργεντινής, το βρήκα πολύ μεγαλύτερο από 1.5% αλλά όχι 55% , εδώ να παραδεχτώ ότι χρειάζεται ψάξιμο περαιτέρω ειδικά σε βάσεις δεδομένων με προσβαση επί πληρωμή.Ισωσ να ρωτήσω και το Βιλιάρδο.) Τώρα το μόνο που μας εμεινε για να της μοιάσουμε είναι το ξεπούλημα και η περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και αυτό αρχίσαμε να το κάνουμε!!
Εγω πιστεύω ότι η ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομιας στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο στους υψηλούς ρυθμούς αυξήσεως της εγχώριας ζήτησης που με τη σειρά της ωθήθηκε από τις πιστώσεις επιχειρήσεων και νοικοκυριών από τις Τράπεζες και εν γένει δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό. Και μάλιστα κρατικοδίαιτος ήταν μέχρι τώρα ο ελληνικός καπιταλισμός αφού στηριζόταν σε ποικίλες επιδοτήσεις από τις κρατικές δαπάνες, νόμιμες και φυσικά και παράνομες(δες υπερκοστολογήσεις κλπ). Γι αυτό λοιπόν τώρα που σκάει η φούσκα, εγώ εύχομαι…
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!
ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΑ ΝΑ ΤΣΕΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (Η ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ?)
ΤΕΛΟΣ
Τα στατιστικά των δημοσίων οικονομικών αναφέρονται στον προυπολογισμό 2010
http://www.mof-glk.gr/proypologismos/2010/books/proyp/index.html
εισηγητική έκθεση κεφ. 3
Ψευτοστέργιο
Λες ότι δεν απάντησα στη κριτική σου. Ποια κριτική ; Οι χαρακτηρισμοί, οι μικροπρεπείς ειρωνείες και οι δογματικοί αφορισμοί έχουν υποκαταστήσει κάθε έννοια επιχειρηματολογίας στο προηγούμενο σχόλιο σου. Ακόμη και στο σεντόνι που μόλις αράδιασες ανακατεύοντάς τα όλα (μα ΟΛΑ) δεν παύεις την εύκολη προσφυγή σε χαρακτηρισμούς προσβλητικούς για τον συνομιλητή σου (βλ παπαγαλάκι του συστήματος, ανέκδοτά μου περί εμπορικών ελλειμμάτων, ‘Πες τώρα ότι είσαι και μαρξιστής’, καθηγητικοί μου μέντορες που θα μου τραβήξουν τ’ αυτί, το επιχείρημά μου περί τουρισμού ‘είναι επιπέδου Πεταλωτή και Πρετεντέρη’ κλπ). Γιατί τόση χολή και μισανθρωπισμός ; Γιατί τόσο μεγάλη έλλειψη σεβασμού στον άλλο ; Ο οποίος στο κάτω-κάτω της γραφής διατυπώνει επωνύμως μία άποψη κόντρα στη δεσπόζουσα θέση του ‘χώρου’ ; Αυτό είναι το ήθος της αριστεράς που πρεσβεύεις ; Με τι κίνητρα να σου απαντήσω ; Και μη μιλάς εσύ για λάσπη. Τα περί ΛΑΟΣ αφορούσαν νοοτροπία και όχι θέσεις πολιτικές και απόψεις. Η πολιτική θέση που σου προσάπτω ότι, έστω ασυνείδητα, υιοθετείς είναι αυτή της εθνικής αναδίπλωσης και της κεϋνσιανής παρεμβατικής πολιτικής την οποία και οφείλεις να εξετάσεις αντί να παρακάμπτεις με μανιχαϊστικές ντρίπλες.
Ξέρεις Ψευτοστέργιε, υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπεκφεύγει κανείς. Ένας είναι να μην απαντά καθόλου σε ζητήματα που ο άλλος θίγει. Όμως, έτσι αποκαλύπτεται η γύμνια του. Πιο αποδοτικός τρόπος είναι η ακατάπαυστη λογοδιάρροια και η πρόκληση σκόπιμα σύγχυσης με το ανακάτεμα των πάντων. Νομίζω πως διάλεξες τον δεύτερο, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Πες μου, όμως, γιατί αίφνης βάζεις ανάμεσά μας τους οικονομολόγους Λαπαβίτσα, Καζάκη και Μαριόλη (ποιος αλήθεια έχει ‘καθηγητικούς μέντορες’ ;) και ζητάς να απαντήσω και σε αυτούς ; Μάθε λοιπόν πως το άρθρο αποτελεί μία έμμεση απάντηση στη θέση που έχουν εκφράσει οι πολύ αξιόλογοι αυτοί συνάδελφοι. Μην βιάζεσαι θα υπάρξει συνέχεια. Όμως, έχεις μία τρομακτική ευκολία να χαράσσεις διαχωριστικές γραμμές, λες και είμαστε σε πόλεμο. Αναρωτήθηκες αν έχουμε κοινά σημεία σύμπτωσης απόψεων και ποια είναι αυτά ; Όχι. Γιατί διάβασες, αλλά δεν πρόσεξες το άρθρο. Σε ενδιέφερε μόνον να κατατάξεις τον συγγραφέα του (νεοφιλελεύθερο, σοσιαλφιλελεύθερο, αλτουσεριανό ή οτιδήποτε άλλο, πάντως όχι μαρξιστή αφού η θέση είναι.. κατειλημμένη). Και αφού με κατηγορείς για αταξική, τεχνοκρατική και οικονομίστικη προσέγγιση ξένη προς την πολιτική οικονομία, τώρα κάνεις και επίδειξη ευρυμάθειας θυμίζοντάς μου τα ‘βασικά της οικονομικής’, το θεώρημα Mundell-Flemming (πολύ θα ήθελα να μου το εξηγήσεις για να δούμε ποιος καταλαβαίνει τι), τα open macroeconomics του Mankiw και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
(συνεχίζεται)
Αυτές οι πιρουέτες φθηνού εντυπωσιασμού είναι η υπεκφυγή που λέγαμε. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορώ να ανεχθώ (οι αναγνώστες πολύ αμφιβάλλω). Αυτό που δεν μπορώ να δεχθώ είναι να μου βάζεις στο στόμα πράγματα που ποτέ δεν είπα και με αφετηρία αυτά να αναπτύσσεις δήθεν ‘επιχειρηματολογία’. Έχουμε και λέμε :
Ποτέ και πουθενά δεν είπα ότι συμφωνώ με το ΔΝΤ και την έκθεσή του ότι η ανεργία θα πάει στο 15% και η ανάπτυξη θα γίνει θετική το 2012. Ούτε έχω μιλήσει για ‘κάποια αναδιάρθρωση χρέους που θα μας επιτρέψει να κρατηθούμε σε ψηλά επίπεδα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και να επανέλθουμε καταναλώνοντας με τη σέσουλα ενεργοβόρα τζιπ και ηλεκτρονικά’ όπως τόσο ευφάνταστα λες. Αντίθετα έχω ξεκάθαρα επιχειρηματολογήσει υπέρ της αναδιαπραγμάτευσης και μερικής ακύρωσης (50-70%) του χρέους σαν τη μόνη λύση που υπάρχει σε ΑΣΤΙΚΗ ΒΑΣΗ για να μπορέσει να ανταπεξέλθει θεωρητικά στη κρίση του χρέους η ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Και λέω θεωρητικά, γιατί στην πραγματικότητα η κρίση δεν είναι κρίση χρέους και μάλιστα ελληνικού, αλλά κρίση του συστήματος συνολικά που απλώς εκφράζεται στη παρούσα φάση ως κρίση χρεών διεθνώς. Η κρίση είναι όντως δομική όπως λέει ο Λαπαβίτσας για παράδειγμα, αλλά δεν αφορά ειδικά την Ευρωζώνη και την αρχιτεκτονική της η οποία όντως ταλανίζεται από αυτή. Αφορά όλο τον πλανήτη με τις διεθνείς παραγωγικές, εμπορικές, νομισματικές και χρηματοπιστωτικές ανισορροπίες να μην μπορούν άλλο να παραταθούν και να οδηγούν σε μία πρωτοφανή ιστορικά κρίση τις κοινωνίες όλου του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος που, για το εργατικό κίνημα, στερείται νοήματος η επιστροφή στη δραχμή και η αναζήτηση ενός εθνικού καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης με κρατικό έλεγχο τραπεζών και νομισματικές υποτιμήσεις. Αν έχεις προσέξει, οι υποστηρικτές της επιλογής αυτής ναι μεν μιλάνε για λαϊκό κράτος, έλεγχο εργαζομένων κλπ αλλά σαφώς αρνούνται πως η μεταστροφή αυτή ισοδυναμεί με σοσιαλιστική αλλαγή. Αντίθετα, θεωρούν πως οδηγεί σε καλύτερους όρους ανάπτυξης της οικονομίας, η οποία παραμένει μία καπιταλιστική οικονομία αλλά υποτίθεται είναι εθνικά αυτοδύναμη. Νομίζω πως το εργατικό κίνημα για το οποίο τόσο κόπτεσαι, δεν το ενδιαφέρει να αλλάξει τον ευρωπαίο αφέντη με έναν έλληνα που θα του φορέσει μία υποτίμηση της τάξης του 50% και θα συνεχίζει να το εκμεταλλεύεται, αλλά να δημιουργήσει τους όρους της σοσιαλιστικής αλλαγής που βρίσκονται μόνον σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό και η γνώμη μου είναι πως ότι και εάν παλέψεις σε επίπεδο χρέους και οικονομικής πολιτικής πρέπει να το παλέψεις μαζί με τους άλλους ευρωπαίους εργαζόμενους. Και η Ευρωζώνη έχει βάλει τις βάσεις για αυτό φέρνοντας όχι μόνον κοντύτερα (θεσμικά, επικοινωνιακά, πολιτισμικά) τις κοινωνίες αλλά και φορτώνοντάς τις κοινά προβλήματα (βλ όψιμες πολιτικές λιτότητας)
Πρέπει να καταλάβεις – μάρτυρας η ιστορία του 20ου αιώνα – πως ο σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα δεν έχει καμία ελπίδα να ευδοκιμήσει και πως η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτελεί παλινδρόμηση για το εργατικό κίνημα. Ασφαλώς και μπορεί να μας διώξουν (παραβαίνοντας τις καταστατικές συνθήκες) όπως επίσης είναι πιθανόν να διαλυθεί ή να διχοτομηθεί η Ευρωζώνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώξουμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο καπιταλισμός αλλάζει μορφές οργάνωσης και συμμαχίες, όχι ουσία. Εάν τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν σταματούν στα σύνορα και δεν έχουν εθνική απόχρωση, τότε η στρατηγικές επιλογές του εργατικού κινήματος πρέπει να αξιοποιούν οτιδήποτε προσφέρει το υπάρχον σύστημα για την ενοποίησή του (κινήματος). Γιατί τα εργατικά συνδικάτα σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία δεν συντονίζονται και δεν απεργούν τις ίδιες μέρες και με κοινά αιτήματα ; Αυτός δεν είναι ο στόχος, να αντιτάξει δηλαδή στην Ευρώπη του κεφαλαίου την Ευρώπη των εργαζομένων ; Πως εξυπηρετείται, λοιπόν, καλύτερα ; Με μία ανεξάρτητη νομισματικά Ελλάδα να υποτιμά τη δραχμή για να εξάγει την κρίση της στις γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες και να παίρνει προστατευτικά μέτρα για το εγχώριο κεφάλαιο και του έλληνες εργαζόμενους σε βάρος του ξένου κεφαλαίου και των ευρωπαίων εργαζομένων ; Έτσι δεν οικοδομείς διεθνιστικό κίνημα και σοσιαλιστική προοπτική, αλλά εξαρτάς τα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων από το ντόπιο καθυστερημένο κεφάλαιο (το αναπτυγμένο τμήμα του έχει προ πολλού διεθνοποιηθεί).
Ποτέ και πουθενά δεν είπα ότι ‘η αναδιάρθρωση θα επιτευχθεί αναίμακτα και οι πιστωτές μας απλά θα διαγράψουν ένα χρέος’. Αντίθετα, γνώμη μου είναι ότι μόνον με ένα διεθνιστικό κίνημα ανδρωμένο σε χώρες με παρεμφερή προβλήματα χρέους και μονομερούς λιτότητας και ικανό να παλέψει για την ανατροπή της θα υποχρεωθούν οι πιστωτές να δεχθούν ένα μεγάλο μέρος της ζημιάς από τη διαγραφή των χρεών. Και είναι να απορεί κανείς μαζί σου (α) που τις πιέσεις και τα εμπόδια των πιστωτών τα βλέπεις μόνον με διαγραφή χρέους μέσα στο ευρώ και όχι εκτός και (β) που ενώ δανείζεσαι ασυλλόγιστα λάθος νούμερα από τον Βιλιάρδο (πχ για το εμπορικό έλλειμμα), δεν εξανίστασαι με την πιο μετριοπαθή θέση που έχει εκφράσει όσον αφορά το χρέος (καθυστέρηση πληρωμών, ελεγχόμενη στάση πληρωμών, αναδιάρθρωση) στο ίδιο κείμενο - που χάρις σε σένα ανακάλυψα - και στο οποίο ο συγγραφέας συμφωνεί κατά τα άλλα μαζί μου για… μη έξοδο από το ευρώ.
Σημειωτέον πως η ΕΚΤ έχει ήδη αποδεχθεί να τροφοδοτεί με ρευστότητα όλες τις τράπεζες αγοράζοντας τα κρατικά τους ομόλογα (έχει ήδη κάνει αγορές 55 δις) και είναι θεσμικά υποχρεωμένη – όπως θεσμικά είναι υποχρεωμένοι οι ευρωπαίοι να μας κρατήσουν στο ευρώ ακόμη και αν τους κάνουμε νερά στο θέμα του χρέους – να τροφοδοτεί με ρευστότητα τις χώρες-μέλη. Εγώ δεν λέω ότι θα μείνουμε σώνει και καλά στο ευρώ, αλλά ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να φύγουμε μόνοι μας. Η κυβέρνηση πρέπει να αναδιαπραγματευτεί τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει σε πανευρωπαϊκή βάση τους δικούς του στόχους. Αν το κεφάλαιο θεωρεί ευκαιρία τη κρίση, το ίδιο ευκαιρία πρέπει να τη θεωρήσει και η εργατική τάξη για την ανασύνταξη και τον αναπροσανατολισμό της. Απλά αυτό που ήθελα να τονίσω με το άρθρο, είναι ότι αν υπάρχει μία ελάχιστα αναπτυγμένη κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση, αίσθηση αλληλεγγύης (όχι από τις κυβερνήσεις αλλά τους λαούς), διάθεση συμπαράστασης και συμπόρευσης με πίστη και όραμα ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, αυτό είναι μία κληρονομιά που πρέπει να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε καλύτερα μένοντας εντός των τειχών και να μην δραπετεύσουμε στο εθνικό παρελθόν μας. Διάβασε την επιχειρηματολογία του Βιλιάρδου και θα δεις ότι δεν έχουμε την ίδια ακριβώς οπτική, παρεκτός το σημείο ότι σε λίγο το πρόβλημα του χρέους θα έχει διεθνοποιηθεί και δεν θα έχει η Ελλάδα κανένα λόγο να παζαρέψει μόνη της.
Ποτέ και πουθενά δεν μίλησα για άνιση ανάπτυξη (Σαμίρ Αμίν) αλλά για τον νόμο της ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης (Μάρξ) η οποία αποτελεί άμεση εφαρμογή του διαλεκτικού υλισμού όχι μόνο στην οικονομία ή την πολιτική αλλά στην ίδια τη ζωή.
Σε ευχαριστώ που με πληροφόρησες ότι η Ευρωζώνη είναι ‘ένα νομισματικό οικοδόμημα χωρίς πολιτική ενοποίηση και εκτός από το ότι το ευρώ σαν νόμισμα ωφέλησε πιο πολύ τις βόρειες χώρες είναι και ένα φιλελεύθερο οικοδόμημα’, ομολογώ πρώτη φορά το ακούω. Όμως, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η συνέχεια : ‘Στο καπιταλιστικό σύστημα χώρες με ιστορικό μεγαλύτερης τεχνολογικής υπεροχής, που έχουν δηλαδή ιστορικό τεχνολογικό πλεονέκτημα λόγω του ότι έχουν προλάβει να χτίσουν τεχνολογική υπεροχή (οικονομίες κλίμακας, καινοτομίες κλπ) γίνονται ακόμα πιο πλεονασματικές και αυτό αποδεικνύεται και από τα συνεχώς διευρυνόμενα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας. Οι χώρες αυτές πρώτα βοηθούσαν το χτίσιμο μιας παραγωγικής δομής με διάφορα είδη προστατευτισμού και μετά φυσικά αφού έχουν ξεπεράσει τις άλλες ανοίγονταν (και το απαιτούν!!) πλήρως στο διεθνή ανταγωνισμό.’ Αυτό το θεωρητικό απαύγασμα σοφίας και η θυμηδία που σου προκάλεσε η αναφορά μου στο δίδυμο ΗΠΑ-Κίνας με υποχρεώνουν να ζητήσω τα φώτα σου στις εξής απορίες : Αφού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία και Ιαπωνία ήταν οικονομικά κατεστραμμένες και η ηγεμονία των ΗΠΑ στη Δύση ήταν αδιαμφισβήτητη με συνέπεια να μην υπάρχει προστατευτισμός αλλά ελευθερία διεθνών συναλλαγών, πως μπόρεσαν Γερμανία και Ιαπωνία να αποκτήσουν εμπορικά πλεονάσματα ; Πάνω σε ποια βάση προστατευτισμού έκτισαν την παραγωγική τους βάση ; Από πού προέκυψε το τεχνολογικό τους πλεονέκτημα, όταν η τεχνολογική υπεροχή ήταν και παραμένει σε σημαντικό βαθμό υπέρ των ΗΠΑ ; Πως μπόρεσαν και ξεπέρασαν τον σκόπελο της σταθερής ισοτιμίας όταν είχαν επί δεκαετίες προσδέσει τα νομίσματά τους στο δολάριο ; Πως κατόρθωσε η Κίνα που δεν είχε καμία τεχνολογική βάση και δυνατότητα υπεροχής να αναπτυχθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες συσσωρεύοντας εμπορικά πλεονάσματα έναντι των ΗΠΑ και της ΕΕ ; Πως τα κατάφερε έχοντας προσδεμένο σε σταθερή βάση το νόμισμά της στο δολάριο ; Μήπως, τελικά η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη απ’ ότι φαντάζεσαι και η τεχνολογική βάση υπεροχής ή ο προστατευτισμός και η υποτίμηση είναι μόνον μέρος των μεταβλητών που παίζουν στην καπιταλιστική εξίσωση της ανάπτυξης ; Μήπως πρέπει να ακούμε και να σκεφτόμαστε περισσότερο πριν ανοίξουμε το στόμα μας και πούμε ότι μας κατέβει ;
Λες παρακάτω ‘Στην Ελλάδα η πτώση του προστατευτισμού (συν τοις άλλοις) και το γενικότερο άνοιγμα στον ανταγωνισμό οδήγησαν στη διάλυση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα (εύκολα θα βρεις τα στατιστικά)’.Σε ποιά πτώση προστατευτισμού αναφέρεσαι ; Σίγουρα δεν μπορεί να εννοείς την ένταξη στην Ευρωζώνη έτσι ; Γιατί η μεγάλη ζημιά και αποβιομηχάνιση έγιναν τη δεκαετία του ’80, όταν παράλληλα το δημόσιο χρέος αυξήθηκε 66% του ΑΕΠ και έγιναν και δύο νομισματικές υποτιμήσεις (εύκολα θα βρεις τα στατιστικά στοιχεία). Με άλλα λόγια, η αποβιομηχάνιση έγινε παρά τα προστατευτικά μέτρα που λήφθηκαν, ή κάνω λάθος κ. Ψευτοστέργιε ;
Συνεχίζεις παρακάτω : ‘Τώρα το επιχείρημα για τον τουρισμό και τις οδηγίες που θα αποτρέψουν την είσοδό του στην Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, είναι επιπέδου Πεταλωτή και Πρετεντέρη. Άλλο τόσο θα συνέβαλε και στην πτώση του τουρισμού και το ΚΚΕ με τις κινητοποιήσεις στα λιμάνια ε??’. Πρώτο, αυτό ήταν ένα από έξι επιχειρήματα (βλ απάντηση σε GR) σχετικά με το γιατί η έξοδος από το ευρώ και η υποτίμηση της δραχμής δεν θα αποδώσουν τα προσδοκώμενα στον τουρισμό. Όμως, πως φαντάζεσαι εσύ ότι θα είναι η έξοδος από το ευρώ ; Αναίμακτη ; Θυμήσου τι έλεγες πριν λίγο..
Γράφεις : ‘Από την πολιτική οικονομία του Μαρξ απομακρύνθηκε η ορθόδοξη οικονομική η οποία δίνει εξωιστορικές, αταξικές δήθεν αιώνια αντικειμενικές ερμηνείες με μαθηματική βεβαιότητα για τις κοινωνίες. Εκεί καταλήγεις και εσύ όταν κινδυνολογείς για την έξοδο από την ευρωζώνη που θα έχει πολύ ορθά τις συνέπειες που περιγράφεις αλλά μόνο στην περίπτωση που παραμείνουμε στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς.’ Φυσικά και έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει έξοδος από το νεοφιλελεύθερο καθεστώς. Γιατί ο φιλελευθερισμός έχει ήδη πεθάνει, τουλάχιστον σε μακροοικονομικό επίπεδο και σε ότι αφορά το κεφάλαιο. Ο κεϋνσιανισμός τον έχει μαζικά αντικαταστήσει από το 2007 με τα δημόσια ελλείμματα και χρέη, από το 2001 με τα μηδενικά επιτόκια και από το 2009 με την εκτύπωση χρήματος από όλες τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου. Τελευταία προσχώρησε και η ΕΚΤ με τις απευθείας και χωρίς περιορισμούς αγορές ομολόγων. Απλά εσείς πρεσβεύετε μία πιο ακραία μορφή εθνικού κευνσιανισμού (ή οικονομικού εθνικισμού ;) η οποία όλως τυχαίως συμπίπτει με τις παραινέσεις των αγγλοσαξόνων (Krugman, FT, Economist, WSJ κλπ) για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και διάλυση του ευρώ (γνωστό τροπάρι). Το ερώτημα είναι εάν ο διεθνής κεϋνσιανισμός ανέστειλε μέχρι σήμερα τη κρίση με αντίτιμο την διόγκωση και επιδείνωσή της, γιατί ο εθνικός κεϋνσιανισμός θα πετύχει εκεί που απέτυχε ο διεθνής ; Και επειδή με κατηγορείς ότι κινδυνολογώ (δηλαδή μιλώ για ανύπαρκτους κινδύνους) θέλω άλλη μία φορά να σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι η μετάβαση σε κρατικοδίαιτο και προστατευμένο εθνικό καπιταλισμό θα είναι.. λαϊκός περίπατος στο πάρκο.
Με κατηγορείς ότι γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια την ‘κάθετη διαστρωμάτωση της κοινωνίας’ και την ‘ορθόδοξη οικονομική’. Λίγο περίεργο δεν σου φαίνεται ; Ή το ένα λογικά θα συμβαίνει ή το άλλο. Γιατί η μαρξική ‘πολιτική οικονομία’ επικρίνει για το ίδιο ακριβώς ζήτημα την ορθόδοξη οικονομική. Ότι δηλαδή αγνοεί την κοινωνία, ή σωστότερα ότι με μία δήθεν αταξική προσέγγιση και θεώρηση των οικονομικών ζητημάτων πριμοδοτεί τελικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πως, λοιπόν, εγώ κατάφερα να τετραγωνίσω τον κύκλο ; Αυτά όσον αφορά τη χάσκουσα λογική σου, γιατί επί της ουσίας εγώ περιορίστηκα σε ένα μικρό άρθρο για ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν είχα σκοπό – ούτε μπορούσα – να γράψω το πρόγραμμα της κοινωνικής επανάστασης που μάλλον υπερφίαλα αναζητάς στα γραπτά μου.
Στο θέμα του εάν θα μας αγοράσουν φθηνά κεφάλαια του εξωτερικού μετά την υποτίμηση της δραχμής, απαντάς πως είναι θέμα πολιτικό να τους αποτρέψεις με κρατικοποιήσεις τραπεζών, απαγόρευση φυγής κεφαλαίων, σορταρίσματος, μη πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων κλπ. Προσθέτεις, δε, ότι αυτό ήδη γίνεται σήμερα με την εσωτερική υποτίμηση. Ναι έχεις δίκιο γίνεται, αλλά μόνον σε έναν βαθμό (πόσο χάνουν φέτος οι μισθοί ;) και αφορά κυρίως τους μισθούς και πολύ λιγότερο τα περιουσιακά στοιχεία. Γίνεται, δε, σταδιακά και όχι μονοκοπανιά για όλα (μισθούς, αποταμιεύσεις, περιουσιακά στοιχεία) όπως στη περίπτωση της υποτίμησης. Όταν, όμως, παραδέχεσαι πως η Γερμανία συγκεντρώνει εμπορικά πλεονάσματα κρατώντας χαμηλά τους μισθούς, δεν σε ακούω να λες τίποτα για εσωτερική υποτίμηση ; Ανεξάρτητα από αυτά, η περιγραφή της εκτός ευρώ οικονομίας που κάνεις παραπέμπει μάλλον σε πολύ κλειστή, συγκεντρωτική και περιχαρακωμένη οικονομία, οπότε ναι δεν θα αγοράσουν τίποτα οι ξένοι και οι έλληνες του εξωτερικού με συνέπεια να έχεις και εσωτερική υποτίμηση λόγω καθολικής απουσίας εξωτερικής ζήτησης. Αυτό που προσπάθησες αρχικά να αποφύγεις (εσωτερική υποτίμηση), το υφίστασαι στη συνέχεια με καπέλο και την νομισματική υποτίμηση… Έξοχα. Ασφαλώς και το ζήτημα είναι πολιτικό όπως λες. Μόνο που οι πολιτικές επιλογές είναι εσφαλμένες.
Επειδή με παρέσυρες σε μακρύ κατάλογο απαντήσεων – την επόμενη φορά καλύτερα είναι αντί σχολίων να αρθρογραφούμε - που πέρα από ένα σημείο δεν έχει νόημα να συνεχίσω, παρακάμπτω άλλα δευτερεύοντα σημεία του σχολίου σου και κλείνω με τη μεθοδολογία της στατιστικής τεκμηρίωσης των όποιων επιχειρημάτων. Όχι γιατί εκεί είσαι επικίνδυνα εκτεθειμένος στην ασυνέπεια (που είσαι), αλλά γιατί έχει μεγάλη σημασία για ένα σοβαρό και, αν όχι επιστημονικό, τουλάχιστον τεκμηριωμένο διάλογο. Δεν ξέρω που και με ποιόν καθηγητή είχες διαφωνήσει παλιότερα για τα δημόσια οικονομικά. Αυτό που ξέρω όσον αφορά τα εμπορικά ελλείμματα (ως ποσοστό στο ΑΕΠ) που ήταν το σημείο της διαφωνίας μας, είναι ότι αν και τελικά παραδέχεσαι ότι εγώ δεν ήμουν ψεύτης (είδες πόσο εύκολα οι κατηγορίες που απερίσκεπτα ξεστομίζουμε γίνονται μπούμερανγκ ;) δυσκολεύεσαι να παραδεχθείς το λάθος σου. Και μία μου λες ότι τα πραγματικά νούμερα σου φαίνονται ‘απίστευτα και ονειρική κατάσταση’ (μία έμμεση αμφισβήτηση που φαίνεται από την παραπομπή που μετά κάνεις σε άλλα απροσδιόριστα κείμενα με ενδιάμεσες δήθεν εκτιμήσεις), ενώ την άλλη κρύβεσαι πίσω από τον Βιλιάρδο που πρώτος τα χρησιμοποίησε προφανώς υποπίπτοντας σε κάποιο σημαντικό λάθος. Μα ο Βιλιάρδος δεν είναι πρωτογενής πηγή Ψευτοστέργιε. Ούτε έχει το αλάθητο του Πάπα (κάτι λέγαμε για μέντορες ;). Και όταν τόσο θεατρινίστικα ζητάς έλεος για τα διαφορετικά νούμερα που κάποιος άλλος παραθέτει, οφείλεις τουλάχιστον να εξακριβώσεις προηγουμένως την εγκυρότητα των δικών σου στοιχείων. Ψεύτης δεν υπήρξες, επιπόλαιος και απαράδεκτα προσβλητικός όμως υπήρξες.
Στα υπόλοιπα που λες για το που στηρίχθηκε η ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω μαζί σου. Γράφω γι’ αυτά εδώ και χρόνια, τώρα θα τα αρνηθώ ; Απλά απορώ πως τον κρατικοδίαιτο ελληνικό καπιταλισμό που ορθά θεωρείς ασθενή και προβληματικό, νομίζεις πως μπορείς να εξισορροπήσεις προσθέτοντας περισσότερο κρατισμό στη ζωή του (λαϊκό ή μη δεν έχει σημασία όταν το κράτος παραμένει απαράλλαχτα αστικό στην ουσία του).
Εδώ εγώ τελείωσα και εάν χρειασθεί κάτι άλλο να ειπωθεί θα είναι πλέον με μορφή άρθρου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί.
Τώρα τα είδα. Σιχαμερή λασπολογία για εθνικισμό, αντιευρωπαισμό "εθνική αναδίπλωση" κλπ. όχι μόνο σε μένα που στο κάτω κάτω δε με ξέρεις (και προσωπικά χέστηκα) αλλά και σε βάρος των Λαπαβίτσα κλπ.
Και όργιο ασχετοσύνης εκτός από μάκρο και σε θεωρίες διεθνούς εμπορίου.
θα δώσω απάντηση μέσα στο ΣΚ αν προλάβω να ασχοληθώ γιατί έχω και γυναίκα, φίλους κλπ.
Και εννοείται δεν ξαναασχολούμαι μαζί σου.
Θα συνιστουσα αυτοσυγκρατηση και ψυχραιμια. Οταν αυτα λειπουν διαλογος δεν μπορει να γινει. Και τοτε ειμαστε ολοι χαμενοι.
Οι προσωπικοι χαρακτηρισμοι δυναμιτιζουν εξ αρχης το κλιμα και απομακρυνουν τον αναγνωστη. Αλλωστε δεν ειναι και του θανατά ο αλλος να εχει διαφορετικη γνωμη. Ειδικα σημερα που τις χρειαζομαστε ολες.
Στο βλογ αυτο προσπαθουμε να ανεβαζουμε αυτες τις διαφορετικες αποψεςι των οποιων το κοινο χαρακτηριστικο ειναι η σοβαροτητα στη διατυπωση και η η τεκμηριωση τους.
Εχω 6 σελίδες word ψύχραιμα γραμμένο κείμενο. (cynical οκ θα είμαι καλό παιδί)
Εκεί που τελειώνει θα γράψω ΤΕΛΟΣ.
Cynical,
Συγνώμη, θα υπακούσω, δε θέλω να γίνει το μπλογκ σαν κάτι αλλα με ανταλλαγή ύβρεων. Παρότι ξεκίνησα εγώ εριστικά μιλώντας για άθλια αριστερά ωστόσο δεν υποκειμενοποίησα την ύβρη αυτή. Ως απάντηση εγκαλέστηκα για εθνικισμό προσωπικά, καθώς και (πάλι προσωπικά) για άγνοια σε οικονομικά θέματα από παροχείς «φιλικών συμβουλών» όταν μάλιστα κάνουν αυτοί οι ίδιοι λάθος! Παρακάτω δίνω ψύχραιμα την απάντηση σε ερωτήματα που κανονικά πρέπει να απαντηθούν με διατριβές, ως εκ’τούτου δίνω συνοπτικά και με παραπομπές κάποιες απαντήσεις. Ο Κώστας Κ. εύκολα θα καταλάβει σε ποια σημεία του απαντώ, από το κείμενό μου.
Καταρχήν ξεκινώ με την –κατά τη γνώμη μου- συκοφαντία περί εθνικής αναδίπλωσης κλπ κλπ. Κώστα Κ., διάβασε πολύ προσεκτικά το κείμενο του Λαπαβίτσα και πάρε πίσω (σε κάποιο άρθρο σου) αυτά περί εθνικισμών και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. http://dosepasa.files.wordpress.com/2010/03/kceb5cf86ceaccebbceb1ceb9cebf-7-report.pdf
Είναι εθνικισμός το να θέλεις να βάλεις ελέγχους στα κεφάλαια και να εθνικοποιήσεις τράπεζες και κοινωφελείς οργανισμούς? Είναι εθνική απομόνωση το να επιδιώξεις περιφερειακές συνεργασίες με άλλες χώρες? Προτείνει ο Λαπ. αυτό που προτείνει ο Φελντστάιν? δες στη σελίδα 13-20 την αντιδιαστολή συντηρητικής από προοδευτική έξοδο από την Ευρωζώνη και το ότι δεν επιδιώκεται λύση εθνικής αυτάρκειας.
Δες επίσης στη σελίδα 7 που εξηγεί ωραία ότι πιθανή ισορρόπηση της νομισματικής ένωσης με ενιαία δημοσιονομική πολιτική, σταθερές μεταβιβαστικές πληρωμές από «Βορρά προς Νότο» και έναν Ομοσπονδιακό προϋπολογισμό (κάτι λίγο λιγότερο ή και παρόμοιο από πολιτική ένωση στο στυλ των ΗΠΑ που σού έλεγα αλλά λες ότι δεν το έχεις διαβάσει πουθενά!) πιθανό να εξασθενήσει το ευρώ και για αυτό δεν επιλέχθηκε από τις ελίτ.
Ας συνεχίσω με τα πιο γενικά και να διευκρινίσω για ποιο λόγο οφείλει κάποιος στη στόχευση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη μόνο μέσα από τη διάλυση αυτού του είδους της εξαμβλωματικής ΕΕ. Πρέπει να προβληματιστείς Κώστα Κ.Πολλοί οικονομολόγοι κατεξοχήν ευρωπαϊστές και της ευρωπαικής αριστεράς αν και δεν θέτουν άμεσα θέμα εξόδου από την ΕΕ αρχίζουν ήδη και θέτουν θέμα διάλυσης της. Εδώ για παράδειγμα ο κύριος Ιωακείμογλου http://www.ioakimoglou.net/assets/Focus.pdf
Ενα κείμενο πολύ ενδιαφέρον που αναφέρεται και στην «ταξική» αποστολή του ευρώ για όλες τις εργατικές τάξεις της ευρωζώνης. Αναφέρεται στην υιοθέτηση του ευρώ ως ένα καταπληκτικό επίτευγμα νεοφιλελεύθερης πειθάρχησης και ότι ο μόνος τρόπος να καταργηθεί από τις ίδιες τις ελίτ είναι να αποτύχει στην αποστολή του (και σε αυτό θα βοηθούσε η πάλη των τάξεων με τη μη συμμόρφωση στα παντός είδους μέτρα ασφαλώς). Πρός το παρόν θέλουν να πετύχουν την ισχυροποίηση του μέσα από την ανταγωνιστικότητα της ευρωζώνης συνολικά για να ανταπεξέλθει με τα άλλα οικονομικά συμπλέγματα, ρίχνοντας τα βάρη στην εργασία. Και ναι μεν οι Γερμανοί εργάτες μπορεί να το αντέξουν αλλά οι Ελληνες είναι ήδη στο όριό τους! Δεν είμαστε το ίδιο!!! Η επερχόμενη ύφεση αν γενικευθεί σε όλη την ΕΕ ίσως και να τους χαλάσει τα σχέδια κατακρημνίζοντας το ευρώ..
Τέτοιες στιγμές κρίσεων πρέπει να αναρωτηθούμε βαθιά τι σημαίνει να είμαστε σε μια ενωμένη Ευρώπη. Σημαίνει σύνδεση κρατών υπό ποιο πρίσμα?? Σημαίνει χοντροκομμένα ας πούμε μια απλή πολυπολιτισμική σύνδεση λαών μέσα στην Ευρώπη και ουσιαστική κατάργηση περιορισμών στη διάβαση των συνόρων? Κατά ένα τρόπο ναι, αυτό είναι από τα θετικά μα θα μπορούσε να γίνει πολύ εύκολα και με μία σύμβαση μεταξύ κρατών είτε για τουριστικούς είτε για λόγους εργασιακούς. Μήπως επιπλέον σημαίνει να νομοθετούν οι λαοί με μια κοινή διαδικασία έστω και κατ’επίφαση δημοκρατική (έμμεση δι’αντιπροσώπων δηλαδή)? Αυτό όχι. Το ευρωκοινοβούλιο όπως θα ξέρετε είναι κατ’ουσίαν διακοσμητικό και η δημοκρατια λυμφατική. Μήπως σημαίνει ότι προστατεύει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σχετικά με χώρες εκτός της ΕΕ? Μόνο αφελής θα το πίστευε αυτό. Σε περίπτωση πολέμου οι συμμαχίες θα διαμορφωθούν με βάση το γεωπολιτικό και οικονομικό στάτους. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι πρέπει να αυξάνουμε το χρέος και να το φορτώνουμε με πανάκριβους εξοπλισμούς από χώρες της ίδιας ΕΕ. Μήπως σημαίνει ότι σε περιόδους κρίσης θα έχουμε την αλληλέγγυα βοήθεια τους στο να ανταπεξέλθουμε? Από ότι βλέπετε τώρα όχι. Μας κρατάνε γιατί φοβούνται για το ευρώ και τα χρέη μας στις τράπεζές τους. Αν δεν τους βγει, θα κάνουν ελεγχόμενη (από αυτούς!!) αναδιάρθρωση και θα αφήσουν τα βαρίδια στον πάτο. Αλλωστε ήδη μιλάνε για σχέδια ελεγχόμενης πτώχευσης και εξόδου μας από το ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι το να ανήκουμε στην Ευρώπη σήμαινε και σημαίνει να ανοίξουμε τα σύνορα μας στα εμπορεύματα και στα κεφάλαια υιοθετώντας κάθε είδους ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική ρύθμιση πλήρης άρσης οποιουδήποτε προστατευτισμού σε όλα τα επίπεδα (δασμολογικά και μη, εργασιακή ελαστικοποίηση και πλήρη ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων) , κάτι που ασφαλώς απαιτεί και ο νέος παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας με τις πολυεθνικές. Σημαίνει να υπακούμε στη συνθήκη της Λισαβόνας ένα νομικό διάταγμα σύμβολο του νεοφιλελεύθερου μονεταρισμού. Ενα διάταγμα που αναμένεται να αλλάξει και να εμπλουτιστεί προς το τρίς χειρότερο με άρθρα που αυτά του ΔΝΤ θα ωχριούν μπροστά τους. Ετσι με βάση αυτό ορίζεται -και τιμωρείται αναλόγως- η δημοσιονομική πολιτική ενώ η νομισματική καθορίζεται με μονεταριστική φιλοσοφία και το δόγμα του αντιπληθωρισμού και μάλιστα από μια τράπεζα που είναι νομικά παντελώς ανεξάρτητη και στοχεύει πρώτα από όλα στην εξυπηρέτηση των πελώριων κερδών του τραπεζιτικού κεφαλαίου (άλλωστε ο πληθωρισμός συν του ότι προκαλεί επενδυτική ανασφάλεια χαντακώνει τους πιστωτές!!). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Πρέπει να επιτύχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ δημοσιονομικής προσαρμογής, και αν όχι θα παίρνονται τα μέτρα (του φέρετρού μας) από καποια μακρινά κέντρα εξουσίας στις Βρυξέλλες και αυτό δεν είναι συνομωσία αλλά πραγματικότητα με νομική επικύρωση!! Ο παγκόσμιος καπιταλισμός μέχρι σήμερα συναρθρώνεται σε εθνικά επίπεδα που έχουν -όχι τυχαία βεβαια- ανισομέρεια και στρεβλώσεις στην οικονομική ανάπτυξη. Ετσι μιλώντας ειδικά για την ΕΕ, τη στιγμή που μια χώρα της μπορεί να έχει μεγάλη ανάγκη την αντικυκλική πολιτική μια άλλη μπορεί να ενδιαφέρεται για το αντίθετο. Η Γερμανία θέλει ισχυρό ευρώ, η Γαλλία δε χαλιέται να πέσει και λίγο λίγο κλπ. Εμείς δανειζόμασταν κάργα χάρις και στο χαμηλό πραγματικό επιτόκιο, η Γερμανία που είχε υψηλότερο πραγματικό (χαμηλότερος πληθωρισμός) είχε φρενάρει και το έριχνε στις εξαγωγές χαρις και στο χαμηλότερο πληθωρισμό. Εδώ μπαίνει το ζήτημα να εξετάσει κανείς τις χώρες της Ευρωζώνης και από την άποψη της τεχνολογικής υπεροχής. Η Γερμανία εκτός από το ότι συμπίεσε τους μισθούς επιτυγχάνοντας και με αυτόν τον τρόπο υψηλότερη ανταγωνιστικότητα, δεν πρέπει νομίζω να ξεχνάμε ότι ωστόσο έχει πολύ μεγαλύτερους μέσους μισθούς από ότι π.χ. η Ελλάδα και εξακολουθεί (και παρά το μικρότερο ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητάς της σε
σχέση με το Νότο) να είναι σαφώς πιο ανταγωνιστική λόγω κυρίως της τεχνολογικής υπεροχής, οικονομιών κλίμακας κλπ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχει αυξήσει τα εμπορικά της πλεονάσματα μέσα στην Ευρωπαική Ενωση και οι εξαγωγές της να είναι κατά 83% περίπου μέσα στην Ευρωζώνη . Τώρα όταν μια ελλειμματική (στο τρεχουσών) χώρα π.χ. σαν την Ελλάδα δεν έχει και τη δυνατότητα να αμυνθεί είτε μέσω του νομίσματος (ελλάδα μετά το 2001) είτε μέσω κάποιου είδους προστατευτισμού (σταδιακά μετά το 1981) τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όπως μπορεί κανείς να δει από την επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών από το 1981 και ειδικότερα και από το 2001. Γράφει ο Τ.Φωτόπουλος, «Η παραγωγικότητα της Ελλάδας στη μεταποίηση για παράδειγμα ήταν περίπου το 42% της Γερμανικής την περίοδο 1980-84. Μετά σχεδόν 20 χρόνια ένταξης, την περίοδο 1995-99, ήταν 38%! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι καμιά από τις καπιταλιστικές χώρες που σήμερα υπερασπίζονται την ελευθερία των αγορών δεν επέτυχε την δική της «ανάπτυξη» σε παρόμοιο καθεστώς, όπως αυτό που επιβάλλει η Ε.Ε. και η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς γενικότερα.» Ποιος θυμάται επίσης τον Kaldor, με τη θεωρία της ανισόμετρης ανάπτυξης που έλεγε ότι: ‘Πρώτον, οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να εκβιομηχανισθούν. Δεύτερον, μπορούν να εκβιομηχανισθούν μόνον με προστατευτισμό από το διεθνή ανταγωνισμό. Και, τρίτον, όποιος υποστηρίζει το αντίθετο είναι ανειλικρινής!’
Η ιστορία έχει δείξει ότι για να αναπτυχτεί οποιοδήποτε κράτος στον καπιταλισμό πρεπει να προστατευθεί απο τα αρπακτικά της ελεύθερης αγοράς. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οικονομολόγοι αρνούνται αυτό το πράγμα. Ολο το ιστορικό ένταξης των λιγότερων αναεπτυγμένων χωρών στη Gatt και στον ΠΟΕ δείχνει την προσπάθεια τους να αποφύγουν το πλήρες άνοιγμα και να κρατήσουν όσο μπορούν προστατευτικές πολιτικές. Συστήνω στους αναγνώστες το βιβλίο Διεθνής Πολιτική Οικονομία του T.Cohn.
Να προσθέσω εδώ επίσης ότι η νομισματική πολιτική δεν είπε κανείς ότι είναι πανάκεια (όπως με συκοφαντεί ο Κώστας Κ), είναι όμως ένα όπλο που μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις σαν και αυτές. Θυμηθείτε και το πρόσφατο παράδειγμα του Τσάβεζ με την υποτίμηση με πολλαπλή ισοτιμία, ενώ όσο για την ελληνική περίπτωση του 1998 λάβετε υπόψιν ότι «δεν ήταν μέτρο οικονομικής πολιτικής, αλλά επεβλήθη από τη διεθνή αγορά» (Θ. Μαριόλης). Εδώ παραπέμπω σε δύο λίνκ που περιγράφουν ακριβώς τη στρέβλωση και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης (εμφάνιση χωρών του κέντρου, με μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, και χωρών της περιφέρειας, με αντιστοίχως μεγάλα ελλείμματα).
1) http://www.politismospolitis.org/archives/12595
2) http://eglimatias.wordpress.com/category/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82 Παρα πολύ καλό μελετήστε το προσεκτικά!! Να τονίσω την πρόταση που πολλοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι «το όφελος (από την ένταξη σε νομισματικές ζώνες) τείνει να είναι μεγαλύτερο από το κόστος όσο περισσότερο η εντασσόμενη χώρα έχει παρόμοια παραγωγική δομή με τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της ζώνης, κάτι που στην περίπτωσή μας (Ελλάδα) δεν ισχύει (αντιθέτως, έχει εκτιμηθεί πολλαπλώς ότι μάλλον ισχύει για τις ακόλουθες χώρες: Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία)».
Δεν αμφισβητεί ασφαλώς κανείς το παγκόσμιο πρόβλημα της καπιταλιστικής κρίσης (όπως λέει ο Κώστας Κ.) αλλά δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια σε χώρες-αδύναμους κρίκους που αναδεικνύει τώρα αυτή η κρίση και που διαμορφώθηκαν ως αδύναμοι
ακριβώς εξαιτίας των ιστορικών παραμέτρων ένταξής τους (διάρθρωση οικονομίας τους, παραγωγική και τεχνολογική δομή κλπ) κατά τη διάρκεια των χρόνων ένταξης στις αντίστοιχες νομισματικές ζώνες ελεύθερης αγοράς (και έχουμε και από πάνω τους κερδοσκόπους να αλωνίζουν χαρις και στην πλήρη απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικού τομέα!). Και είναι αυτές που θα υποφέρουν πιο πολύ!!!
ΣΣ. Προστατευτισμός είναι μόνο τό νόμισμα?? Λες να νομίζω αυτό? Πάλι με συκοφαντείς!! Ασφαλώς και αναφέρομαι στην ένταξη όχι μόνο στο ευρώ αλλά και πιο πρίν, από το 1981
Θα σου απαντήσω τώρα για την Ιαπωνία και τη Γερμανία μεταπολεμικά και το δίπολο ΗΠΑ και ΚΙΝΑ. (ΣΣ. που την είδες και την ελευθερία συναλλαγών μεταπολεμικά μου είναι απίστευτος γρίφος!! Γίναν ένα σωρό γύροι και διαπραγματεύσεις και οι περιορισμοί αίρονταν σταδιακά)
Δεν πρέπει να συγχέουμε (ούτε να συκοφαντούμε τους άλλους ότι το γενικεύουν στο χώρο και στο χρόνο!!) το οικοδόμημα της ευρωζώνης με το δίπολο ΗΠΑ-Κινα. Υπάρχει απίστευτη αλληλεξάρτηση μεταξύ των δύο αυτών χωρών Η Κίνα έχει κατακλυστεί από αμερικανικές πολυεθνικές που εξάγουν στις ΗΠΑ, στηρίζοντας την ανάπτυξή της στις εξαγωγές κάτι που απαιτεί αυξημένη εξωτερική ζήτηση από πλευράς των Αμερικανών, η οποία και εν μέρει στηρίζεται στο δανεισμό (πώληση ομολόγων) από την Κίνα. Είναι περίπου σαν να εξάγει η Κινα εμπορεύματα και οι HΠΑ σε αντάλλαγμα, χαρτιά! Ομως ούτε μπορεί εύκολα να αρνείται τη χρηματοδότηση του δολλαρίου έναντι άλλου νομίσματος και όχι μόνο για στρατιωτικούς λόγους αλλά γιατί χοντροκομμένα μιλώντας τότε η τιμή του πέφτει και το χαρτί χάνει την αξία του με αποτέλεσμα την πλήρη αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικοονομίας!! (Οι ΗΠΑ με το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα του δολλαρίου κατάφεραν να κάνουν το δανεισμό τους εκβιασμό, δεν μπορούν βέβαια επ’άπειρον!).
Για την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας πρεπει κανείς να λάβει υπόψιν του το χτίσιμο υποδομών στα χρόνια του Μάο, και το γεγονός ότι η αγορά εργασίας, κεφαλαίων και γης βρίσκεται υπό τον έλεγχο του κράτους που χρησιμοποιεί το μονοπώλιο της πολιτικής του εξουσίας ώστε να διαπραγματεύεται με τις ξένες πολυεθνικές, κάτι σαν-σαν λέω σαν- κεντρικά σχεδιασμένος καπιταλισμός, κάθε άλλο παρά νεοφιλελευθερος. Μην ξεχνάς ότι παρεμβαίνει στο γουάν η τράπεζά της ώστε αυτό να μην ανατιμηθεί και να βοηθούνται και άλλο οι εξαγωγές της (κάτι που προκάλεσε τώρα τελευταία ως αντίποινα δασμούς από τις ΗΠΑ σε προιοντα κινέζικης ενεργειακής βιομηχανίας!), επίσης έχει ανοιχτεί σε αφρικανικές αγορές κρατώντας αρχικά προστατευτική στάση (τώρα κάτι λεει θα άρει δασμούς) κλπ . Επίσης έχει λιώσει τους εργάτες και θα έχει ανάπτυξη όσο καιρό υπάρχει και εξωτερική ζήτηση, μετά ή πρέπει να αλλάξει τροπάρι ή πάπαλα, όπως έδειξε και η πτώση της κατά το 2008.
Για το θέμα της ανάπτυξης των Γερμανία-Ιαπωνία μεταπολεμικά, με λίγα λόγια πρέπει να το αναζητήσεις στην περίοδο εδραίωσης (δεδομένου και της ύπαρξης της ΕΣΣΔ) της Αμερικανικής ηγεμονίας μέσω της δημιουργίας δύο άλλων ισχυρών νομισματικών ζωνών (μάρκο, γιεν) που θα λειτουργούσαν επικουρικά ως προς το δολλάριο. «Βέβαια ισχυρά νομίσματα δεν νοούνται δίχως ισχυρές οικονομικές ζώνες γύρω τους, δίχως βιομηχανίες με εξασφαλισμένη ικανή ζήτηση για τα προϊόντα τους και πρόσβαση σε πρώτες ύλες. Για τουλάχιστον 25 χρόνια, οι ΗΠΑ επένδυσαν στο προσεκτικό κτίσιμο αυτών των δύο «ζωτικών οικονομικών χώρων». Η ΕΕ δεν είναι
παρά η μετεξέλιξη της ζώνης που σχεδίασαν οι ΗΠ γύρω από την Δ. Γερμανία. Όσο για την Ιαπωνία, και παρά τις δυσκολίες που έφερε η νίκη του Μαο, η αμερικανική πολιτική υποστήριξε επιθετικά την Ιαπωνική ζώνη οικονομικής επιρροής με δύο τρόπους: (α) Ανοίγοντας την Αμερικανική και την παγκόσμια αγορά στα Ιαπωνικά αγαθά και (β) θεμελιώνοντας, μέσω των πολέμων της Κορέας και του Βιετνάμ, την οικονομική άνθιση της ΝΑ Ασίας.» (Γ. Βαρουφάκης). Οι αναγνώστες πρέπει για το θέμα αυτό οπωσδήποτε να διαβάσουν το παρακάτω κείμενο που τα εξηγεί πολύ όμορφα.
«Από το 1947 έως το 2008 η Γερμανία αναπτύσσεται και ξεφεύγει από τις δαγκάνες των οικονομικών κρίσεων στη βάση μιας απλής συνταγής: Νομισματική σταθερότητα και εξαγωγές. Από τη μία η Μπούντεσμπανκ εξασφάλιζε τη σταθερή αξία του μάρκου και από την άλλη τα πλεονάσματα στο εμπορικό ισοζύγιο εξασφάλιζαν την συσσώρευση νέου πλούτου, ο οποίος με έξυπνη αναδιανομή οδηγούσε στην συντήρηση της οικονομικής δραστηριότητας εντός της Γερμανίας. Κι όταν η ύφεση παραμόνευε, η γερμανική βιομηχανία κατάφερνε να αντιδρά αποτελεσματικά δημιουργώντας νέα, καλύτερα προϊόντα τα οποία έφερναν στην χώρα τα επί πλέον κεφάλαια που, με την σειρά τους, φρέναραν τις απολύσεις και την ύφεση.
Όμως, αυτή η συνταγή μπορούσε να εφαρμοστεί μόνον όσο στο διεθνές στερέωμα υπήρχε αρκετή ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Από που προερχόταν αυτή η ζήτηση; Από το 1947 έως το 1960, η ευρεία βάση της ζήτησης ήταν η Ευρώπη - ελέω των ΗΠΑ. Πολλοί από εμάς τους μεγαλύτερους θυμόμαστε στις κουζίνες των σπιτιών μας αθάνατα ψυγεία Siemens, για να μην αναφερθώ στους σκαραβαίους και τις Μερσεντές-ταξί που αντικατέστησαν τα τεράστια αμερικάνικα των πρώτων ετών της δεκαετίας του 50. Πως τα αγόρασαν οι Ελληνες όλα αυτά τα γερμανικά καλούδια; Με την αμερικανική βοήθεια βεβαίως, με το Σχέδιο Μάρσαλ και μια σειρά άλλων μέτρων "δολαριοποίησης" των Ευρωπαϊκών χωρών που εφάρμοσαν οι Αμερικανοί.
Πολύ απλά, οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τους Ευρωπαίους έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι να αγοράζουν Γερμανικά αγαθά. Παράλληλα, άνοιξαν τις αγορές τους στα Ιαπωνικά αγαθά, ουσιαστικά καταδικάζοντας σε μαρασμό την δική τους βιομηχανία αυτοκινήτων και ηλεκτρονικών προϊόντων. Ουσιαστικά, η Αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε, το 1947, να επιδοτεί μακροπρόθεσμα την Γερμανική και την Ιαπωνική βιομηχανία.» (Γ. Βαρουφάκης)
Δείτε όλο το κείμενο και τη συνέχεια του πώς άλλαξαν τα πράγματα από το 1970 και μετά εδώ:
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=2012&reftab=37&t=%CE%A4%CE%B9--%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1;-
Δεν είδα κανένα κευνσιανισμό στην Ευρωζώνη! Που το είδες εσύ? Που χρηματοδότησαν ελλείμματα για ανάπτυξη?? Στις ΗΠΑ μπορεί κάτι ψιλό να έγινε. Ομως δεν είναι κευνσιανισμός να αγοράζουν προνομιούχες μετοχές τραπεζών όπως το σχέδιο Πόλσον κοινωνικοποιώντας τις ζημιές!! Απλα δεν είναι και νεοφιλελευθερισμός!!! Κάποια εμμονή με τα δίπολα διακρίνω...
Για το θέμα του κρατισμού για το οποίο λες «ότι θες λιγότερο» θυμίζοντάς μου τον κ. Ανδριανόπουλο (που στο κάτω κάτω έχει δεδομένες απόψεις) πραγματικά κανείς είναι να εξοργίζεται με το ότι κάποια Αριστερά κυριολεκτικά κόλλησε καπιταλισμό (πολύ πετυχημένα το είπε η Αλέκα) μην μπορώντας να διακρίνει τη διαφορά του παρασιτικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού που χρηματοδοτείται για έργα βιτρίνας που δεν πάνε σε ανάπτυξη και υποδομές απομυζώντας το δημόσιο πλούτο από τον κρατικό παρεμβατισμό στην αγορά (μονοπώλια κλπ), στο εξωτερικό εμπόριο, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο νόμισμα, στη στήριξη συγκεκριμένης βιομηχανικής και κοινωνικής πολιτικής. Επίσης τον «κρατισμό» (καλύτερα κοινωνική οικονομία) εκείνο για τη λήψη πρωτοβουλιών για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών ως μοχλό ανάπτυξης, στο σταμάτημα του ξεπουλήματος των κοινωφελών επιχειρήσεων για ένα κομμάτι ψωμί και για την επανεθνικοποίησή τους ως μοχλό είσπραξης εσόδων (ή καλύτερα να μη χάνουμε έσοδα) αλλά προπαντός ανάπτυξης.
Σόρρυ θα μπορούσα να πω εκατομμύρια άλλα, δεν έχω άλλο χρόνο, έχω και υποχρεώσεις.
Και δεν θα επανέλθω με τον κύριο Κώστα Κ.
Επίσης δεν αρθρογραφώ πουθενά παρά μόνο στο PC μου.
ΤΕΛΟΣ
Δημοσίευση σχολίου