ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/10/2010
Η αριστερά πρέπει να στηριχθεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα των εργαζομένων που μόλις αφυπνίζεται και να αποκρούσει κάθε λογική εθνικιστικής αναδίπλωσης που υιοθετεί πολιτικές προστατευτισμού και ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΩΝΙΑΤΗ
Όταν οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών αλλάζουν συνέχεια, οι εμπορικές συναλλαγές γίνονται εξαιρετικά δύσκολες μέχρι που μπορεί και να καθηλωθούν. «Όταν, δε, τα αγαθά δεν περνάνε τα σύνορα, τότε τα σύνορα τα διαβαίνουν οι στρατοί…»(Φρεντερίκ Μπαστιά). Εντάξει, δεν έχουμε φθάσει στο σημείο αυτό. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Όμως τα τύμπανα του πολέμου έχουν αρχίσει να χτυπούν. Γιατί το πρώτο στάδιο, αυτό της συνεχούς μεταβολής των τιμών, είναι ήδη μία παγκόσμια πραγματικότητα που ακούει στο όνομα «ανταγωνιστικές νομισματικές υποτιμήσεις». Με κάθε διαδοχική νομισματική υποτίμηση οι τιμές των εισαγομένων και εξαγομένων αλλάζουν δραστικά μην επιτρέποντας στους συναλλασσόμενους, τους επιχειρηματίες και τους επενδυτές να σχεδιάσουν σε σταθερή βάση την επόμενη ημέρα. Το αποτέλεσμα είναι η αναδίπλωση στο εμπόριο και την παραγωγή και το βάθεμα της ύφεσης διεθνώς. Το φάντασμα, έτσι, της δεκαετίας του ’30 πλανάται και πάλι πάνω από την υφήλιο. Ένας πολύ κακός οιωνός για όσα έρχονται.
Όμως, τι είχε συμβεί στην περίοδο του μεσοπολέμου με τις νομισματικές υποτιμήσεις. Πολύ απλά, το χρηματιστηριακό κραχ που και η Μεγάλη Ύφεση που αυτό πυροδότησε, εξώθησαν τις κυβερνήσεις σε μέτρα τεχνητής τόνωσης των οικονομιών τους με πρώτα απ’ όλα τις νομισματικές υποτιμήσεις (βλ έξοδο Βρετανίας από κανόνα χρυσού το 1931 και υποτίμηση στερλίνας κατά 25%, υποτίμηση δολαρίου έναντι χρυσού από κυβέρνηση Ρούζβελτ, υποτίμηση γαλλικού φράγκου υπό το λαϊκό μέτωπο αργότερα κ.λπ.). Οι οποίες υποτιμήσεις, όμως, έδωσαν προσωρινή μόνον ανάσα επιδεινώνοντας το επενδυτικό κλίμα και τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των εθνών, με αποτέλεσμα ο πόλεμος των νομισμάτων να μετεξελιχθεί σε προστατευτισμό και εμπορικό πόλεμο. Που όπως είχε ήδη δείξει η ιστορική εμπειρία και ο 20ος αιώνας επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο, καταλήγει κάποια στιγμή στον πραγματικό πόλεμο.
Η πρώτη αντίδραση στις σκέψεις αυτές είναι πως τώρα η ανθρωπότητα γνωρίζει, πως έχει διδαχθεί από τα λάθη του 20ου αιώνα. Αυτό βεβαίως θα ίσχυε, εάν είχαμε να κάνουμε με απλά, ανθρώπινα, λάθη. Τι συμβαίνει, όμως, όταν τα «λάθη» είναι το προϊόν εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος ; Γιατί η πορεία (αιτίες, συμπτώματα, αντιμετώπιση) της παρούσας κρίσης μαρτυρεί την ύπαρξη μιας βαθύτερης οργανικής ασθένειας στην οργάνωση και λειτουργία αυτής της κοινωνίας.
Το πρόβλημα των διεθνών εμπορικών και νομισματικών ανισορροπιών δεν είναι καινούργιο. Μετά την εκδήλωση της πρώτης παγκόσμιας κρίσης συσσώρευσης (βλ αποσύνδεση δολαρίου από χρυσό και πετρελαϊκή κρίση) της δεκαετίας του ’70, το διεθνές νομισματικό καθεστώς αποσταθεροποιήθηκε και το 1985 υπογράφηκε η συμφωνία της Πλάζα με την οποία η εμπορικά πλεονασματική Ιαπωνία υποχρεώθηκε να ανατιμήσει το γιεν (από 230 γιεν/δολ η ισοτιμία πήγε στα 85 γιεν/δολ). Η άνοδος του γιεν μείωσε την εξαγωγική ανταγωνιστικότητα της Ιαπωνίας και προκάλεσε μία ύφεση για την υπέρβαση της οποίας η Ιαπωνία τύπωσε όγκους νέου χρήματος. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να δημιουργηθούν φούσκες στις αγορές μετοχών και ακινήτων της χώρας, οι οποίες όταν έσπασαν το 1989 οδήγησαν την οικονομία της στη «χαμένη δεκαετία» από την οποία έκτοτε η Ιαπωνία ουδέποτε συνήλθε. Ακόμη χειρότερα, κανένα παραγωγικό μοντέλο δεν άλλαξε σε ΗΠΑ ή Ιαπωνία. Οι ΗΠΑ συνέχισαν να καταναλώνουν με δανεικά έχοντας εμπορικά ελλείμματα και η Ιαπωνία συνέχισε να βασίζεται μόνον στην εξαγωγική της δράση έχοντας πλεονάσματα.
Κατόπιν αυτής της εμπειρίας, για ποιο λόγο η Κίνα θα δεχθεί να ανατιμήσει ουσιαστικά (20-40% ζητάνε οι επικριτές της) το δικό της νόμισμα και μάλιστα σε συνθήκες διεθνούς στασιμότητας ή/και ύφεσης ; Όμως, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αφήσουν τη βαρέως νοσούσα οικονομία τους να βουλιάξει μέσα στην ύφεση γιατί τότε θα διαλυθεί το τοξικά υπερχρεωμένο χρηματοπιστωτικό τους σύστημα μαζί με το Δημόσιο που το στηρίζει. Και αφού η Κίνα δεν συμμορφώνεται, οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να υποτιμήσουν το νόμισμά τους. Μόνο που δεν το κάνουν ανοιχτά στο φως του ήλιου παρεμβαίνοντας στην αγορά συναλλάγματος. Αντ’ αυτού, τυπώνουν πληθωριστικό χρήμα και αφήνουν τις ίδιες τις αγορές να υποτιμήσουν το δολάριο. Και ο φαύλος κύκλος ξεκινά. Γιατί το δολάριο είναι το διεθνές αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα στο οποίο τιμολογούνται όλα τα εμπορεύματα και στο οποίο είναι προσδεμένα και άλλα νομίσματα κυρίως αναπτυσσόμενων οικονομιών. Όπως η Κίνα, για παράδειγμα, η οποία αφήνει ελάχιστα το γιουάν να ανατιμηθεί έναντι του δολαρίου (2-3% ετησίως) και στη πραγματικότητα ακολουθεί το δολάριο στην πτώση του κερδίζοντας σε ανταγωνιστικότητα έναντι τρίτων χωρών (Ε.Ε., Ιαπωνία, Βραζιλία, Ν. Κορέα, κ.λπ.).
Αντιλαμβάνεστε ότι όταν οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου υποτιμούν το νόμισμά τους για να τονώσουν την οικονομία τους, τότε οι μεν προοπτικές για την παγκόσμια ανάκαμψη είναι από ανύπαρκτες έως ζοφερές, οι δε άλλες χώρες δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια αλλά τρέχουν να πάρουν ανάλογα μέτρα για να στηρίξουν την οικονομία τους. Και αυτό που είδαμε να κάνουν τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες χώρες σαν τις Βραζιλία, Ν. Κορέα, Ινδονησία, Ταϋλάνδη κ.λπ. είναι είτε να παρεμβαίνουν στην αγορά συναλλάγματος και να υποτιμούν το νόμισμά τους, είτε να βάζουν εμπόδια στην εισαγωγή κερδοσκοπικών κεφαλαίων (που οδηγούν σε ανατίμηση το νόμισμά τους) είτε να επιβάλλουν φόρο στα κέρδη και τις χρηματιστηριακές συναλλαγές των κεφαλαίων αυτών.
Στον καταστροφικό κύκλο των νομισματικών υποτιμήσεων που ξεκίνησε οι διεθνείς οργανισμοί και εθνικές κυβερνήσεις απαντούν με εκκλήσεις, ρητορικά ξόρκια και μεταθέσεις ευθυνών (ανάθεσαν στο ΔΝΤ να «μελετήσει» τη λύση) ή με άτυπες και μη δεσμευτικές υποσχέσεις αυτοσυγκράτησης, κυριαρχούμενες από πολιτική παραλυσία. Η συναίνεση της Ουάσινγκτον έχει αχρηστευθεί. Τα αντίπαλα συμφέροντα φαίνεται πλέον να μην συμβιβάζονται και να μην διευθετούνται. Η μετωπική σύγκρουση είναι ζήτημα χρόνου. Θα εξαρτηθεί από το πόσο γρήγορα θα διολισθήσει στην ύφεση η αμερικανική οικονομία. Στο συγκαλυμμένο προστατευτισμό των ΗΠΑ απαντούν αναλόγως Ιαπωνία, Ευρώπη και Βρετανία (βλ πολιτικές ποσοτικής χαλάρωσης ή τύπωμα χρήματος) εξάγοντας και αυτές πληθωρισμό κατά το αμερικανικό πρότυπο. Οι ίδιες, δε, οι ΗΠΑ απειλούν μέσω της Γερουσίας να επιβάλλουν δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές, ενώ ο νομπελίστας Κρούγκμαν καλεί τη κυβέρνηση Ομπάμα σε εμπορικό πόλεμο κατά της Κίνας !
Στις συνθήκες αυτές του οικονομικού πανικού, της απελπισίας, των ατομικών-εθνικών «λύσεων», του αγώνα ταχύτητας για τον πληθωρισμό των χρεών και την μετακύληση των προβλημάτων σε τρίτους (βλ εξαγωγή ανεργίας μέσω υποτιμήσεων και δασμών), η πολιτική των νομισματικών υποτιμήσεων οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε κλιμάκωση του προστατευτισμού (βλ επιβολή δασμών και ποσοστώσεων στις εξαγωγές) και, αλίμονο, στον πόλεμο και την κατάλυση - λόγω ανωτέρας βίας - της δημοκρατίας.
Το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης δεν αφορά την Ελλάδα μόνον. Γι’ αυτό και η αριστερά πρέπει να στηριχθεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα των εργαζομένων που μόλις αφυπνίζεται, να το αναπτύξει όσο μπορεί και να αποκρούσει κάθε λογική εθνικιστικής αναδίπλωσης που υιοθετεί πολιτικές προστατευτισμού και ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων. Γιατί αυτές είναι αστικές πολιτικές που εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στη λογική του ανταγωνισμού και του εθνικισμού. Είναι πολιτικές που στην περίοδο της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης σκοντάφτουν στο αδιέξοδο των εμπορικών και στρατιωτικών πολέμων. Και υπό αυτή την έννοια δεν αντιστρατεύονται αλλά διευκολύνουν και αναπαράγουν τον ιμπεριαλισμό, ανεξάρτητα από την απόχρωση που αυτός έχει.
36 σχόλια:
κ.Κ.Καλλωνιάτη,μου κάνει εντύπωση,αλλά με βάση τον επίλογο να υποθέσω ότι:
<<>
υποστηρίζετε τη δημιουργία ενός ενιαίου παγκόσμιου νομίσματος ; Για την ενότητα των εργαζόμενων φυσικά, και όχι τον ανταγωνισμό τους ως αποτέλεσμα της ύπαρξης διαφορετικών νομισμάτων
Ο κ. Καλλωνιάτης, ακολουθώντας μια αυστηρά φιλελεύθερη γραμμή σκέψης, μας προτείνει τη γνωστή εξίσωση:
Προστατευτισμός=πόλεμος=δικτατορία.
Με άλλα λόγια: είτε το ελεύθερο εμπόριο είτε η καταστροφή.
Όχι μόνο αναπαράγει μια εντελώς φιλελεύθερη κινδυνολογία με αριστερό περιτύλιγμα, αλλά νομίζει ότι απευθύνεται και σε ανθρώπους που πάσχουν από αμνησία.
Λέει ότι ο προστατευτισμός είναι μια "αστική πολιτική" που οδηγεί νομοτελειακά στον "ανταγωνισμό", στον "εθνικισμό" και στον "πόλεμο", λές και η απελευθέρωση του εμπορίου και των συναλλαγών που βιώσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν μια προλεταριακή πολιτική απαλλαγμένη από ανταγωνισμό, εθνικισμό και πολέμους (και πολλούς μάλιστα, όχι έναν)!
Δηλαδή, τι παραπάνω θα φέρει η επικράτηση του προστατευτισμού από αυτό που έχουμε τώρα? Μήπως θα εισβάλει με τανκς η Κίνα ή η Αμερική στην Ευρώπη? Ποιο ακριβώς είναι το τρομακτικό πολεμικό σενάριο, που πρέπει να φαβόμαστε?
Και τι μπορεί να κάνει το εργατικό κίνημα γι' αυτό? Να βγούμε στους δρόμους διαδηλώνοντας... υπέρ της ανατίμησης του γουάν και κατά των δασμών στα κινέζικα προϊόντα?
Κ.Π.
Η Εθνικιστική αναδίπλωση που υιοθετεί πολιτικές προστατευτισμού με δασμούς και ποσοστώσεις ενέχει κινδύνους , πράγμα που εκτός από την ανάλυση το έδειξε και η ιστορία.
Όμως τα Κράτη είναι υποχρεωμένα να προστατέψουν τους Πολίτες τους και πρέπει υποχρεωτικά να εφαρμόσουν πολιτική πρακτική προστασίας.
Προτείνω ως προστασία μικρότερου κινδύνου :
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, να αναπτύξει την Βιοθωράκιση των Πόλεων με στόχο την διατροφική και ενεργειακή επάρκεια, βασισμένη στις περιφερειακά των Πόλεων Βιοκαλλιέργειες του ενός στρέμματος, καθώς και στις ημιαυτόνομες ενεργειακές μονάδες των Πόλεων, από ανανεώσιμες πηγές.
Πυρήνας αυτής της πρακτικής να είναι η Αρχή επιλογής συστημάτων μικρών μεγεθών, που εκ των πραγμάτων προστατεύει την ντόπια παραγωγή και απασχόληση, απέναντι στον παγκόσμιο Εταιριοκρατισμό.
Υ.Γ Την εργασία μου -η Βιοθωράκιση της Πόλης- θα την στείλω σε όποιον μου την ζητήσει.
Ο Καλλωνιάτης λέει τα εξής σε όποιον θέλει να καταλάβει.
Οι οικονομικοί ανταγωνισμοί που οξύνονται, σύντομα θα αναγκάσουν τις αστικές τάξεις που ανταγωνίζονται να ξανασηκώσουν λάβαρα εθνικιστικού μίσους ,ρατσιμού ,αλυτρωτισμούς και οτι άλλη μαλακία σκεφτούν για να ρίξουν τους Λαούς σε σφαγές για τα συμφέροντά τους.
Από οτι βλέπω θα τα καταφέρουν αν δεν ξυπνήσουμε.
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ!!!
Αντιγράφω από το βιβλίο του Στ.Τομπάζου:
Αν πράγματι ο προστατευτισμός ευθύνεται για την τροπή της κρίσης του 1929, δεν είναι
παράξενο που ο John Maynard Keynes, το 1933, σημειώνει τα πιο κάτω;
«Δεν είναι βέβαιο ότι η επικέντρωση στην κατάκτηση ξένων αγορών, η εισαγωγή στις οικονομικές δομές μιας χώρας των πόρων και της επιρροή των ξένων καπιταλιστών και η στενή εξάρτηση από τις πολιτικές των άλλων για την ίδια οικονομική ζωή εγγυώνται την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη. Η πείρα και η πρόληψη μας επιτρέπουν μάλιστα να πούμε το
αντίθετο. Αισθάνομαι λοιπόν πιο κοντά σε αυτούς που επιθυμούν να μειώσουν την αλληλοδιείσδυση των εθνικών οικονομιών παρά σε αυτούς που θέλουν να την αυξήσουν. Οι
ιδέες, η γνώση, η επιστήμη, η φιλοξενία, το ταξίδι πρέπει από τη φύση τους να έχουν διεθνή χαραχτήρα. Αλλά ας παράγουμε εθνικά κάθε φορά που αυτό είναι λογικά και πρακτικά δυνατό και κυρίως ας φροντίσουμε να είναι εθνική η χρηματική οικονομία. Ωστόσο θα έπρεπε αυτοί που επιθυμούν να ελευθερώσουν μια χώρα από τους δεσμούς της, να το κάνουν με προσοχή
και χωρίς βιασύνη. Το θέμα δεν είναι να ξεριζώσουμε ένα δέντρο, αλλά να το συνηθίσουμε προοδευτικά να μεγαλώνει προς μια άλλη κατεύθυνση.»
Ο προστατευτισμός δεν είναι βέβαια άσχετος με την κρίση του 1929-1933. Δεν οδήγησε όμως στην κρίση. Αντιθέτως, συνέβαλε στην μερική της υπέρβαση μετά το 1933. Ο μύθος που
θεωρεί τον προστατευτισμό ως αιτία της κρίσης αγνοεί τα γεγονότα: Εκτός από κάποια μικρής εμβέλειας προστατευτικά μέτρα των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1930, τα ουσιαστικά
προστατευτικά μέτρα των μεγάλων βιομηχανικών οικονομιών πάρθηκαν μετά το 1932. Αν κατά την περίοδο της κρίσης συρρικνώνεται το παγκόσμιο εμπόριο, αυτό οφείλεται στην ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση της παραγωγής στα μεγάλα βιομηχανικά κράτη και όχι σε ανύπαρκτα προστατευτικά μετρά. Κατ’ ακρίβεια το ποσοστό ανοίγματος των μεγάλων
βιομηχανικών οικονομιών (εξαγωγές στο ΑΕΠ) έφτασε στο ζενίθ του το 1913, μειώθηκε μέχρι το 1929 και παρουσίασε μια σημαντική κάμψη μεταξύ 1929-1932 λόγω της κρίσης. Αυτή η κάμψη του παγκόσμιου εμπορίου αντανακλάται και στην αύξηση της πλεονάζουσας χωρητικότητας του εμπορικού στόλου: Από 8,6% στις 30/6/1930 ανήλθε στο 20,8% στις
30/6/1932. Αργότερα, παρά τα προστατευτικά μέτρα και τις πολιτικές αυτάρκειας στη
Γερμανία και την Ιταλία, η πλεονάζουσα χωρητικότητα του εμπορικού στόλου παρουσιάζει
αρχικά μείωση και μετά σταθεροποιείται.
Κατά την περίοδο της κρίσης 1929-1933, καθοριστικό ρόλο για την συρρίκνωση του εμπορίου και της παραγωγής έπαιξε η μείωση της ρευστότητας των οικονομιών, ειδικά το 1930 και το 1931. Τα προστατευτικά μέτρα μετά το 1932, σε συνδυασμό με τις πολιτικές ανάκαμψης που δεν θα ήταν δυνατές χωρίς τα πρώτα, απέτρεψαν μια περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης. Αν
κρίνει κανείς από τα ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές κάποιων κρατών, τα μέτρα προστατευτισμού απέτρεψαν επίσης κάποιες χώρες από το να ακολουθήσουν τον δρόμο της
Γερμανίας και της Ιταλίας, δηλαδή το δρόμο της οικονομικής αυτάρκειας. Περιττό να προσθέσουμε ότι τα προστατευτικά μέτρα της δεκαετίας του 1930 δεν ευθύνονται για τον 2ο
παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ο ναζισμός και ο φασισμός που ευνοήθηκαν από τις κοινωνικές επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίση κι όχι από τα μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Τέλος Α μέρους
Ούτε σε παλαιότερες κρίσεις είναι δυνατό να θεωρηθεί ο προστατευτισμός αιτία της κρίσης. Η τελευταία μεγάλη κρίση του 19ου αιώνα άρχισε το 1873. Πρόκειται για μια κλασσική θα
‘λέγαμε κρίση υπερπαραγωγής εμπορευματικών αξιών στον αγροτικό και τον βιομηχανικό τομέα, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, πτώσης του ποσοστού του κέρδους και
αποπληθωρισμού. Η γαλλική και η γερμανική αγροτική παραγωγή π.χ. είχαν να αντιμετωπίσουν τον σκληρό ανταγωνισμό της Βόρειας Αμερικής, της Αργεντινής ή της Ουκρανίας που παρήγαγαν με πολύ χαμηλότερο κόστος σε μια περίοδο που το σιδηροδρομικό
και θαλάσσιο δίκτυο συγκοινωνιών επέτρεπε πλέον τη φθηνή μεταφορά εμπορευμάτων. Μετά το 1879, δηλαδή μετά από 6 χρόνια «ισχνών αγελάδων», η Γαλλία και η Γερμάνια όπως και
άλλα βιομηχανικά κράτη υιοθέτησαν προστατευτικά μέτρα προκειμένου να υπερασπίσουν την κοινωνική συνοχή και την πολιτική τάξη στο έδαφός τους. Στις ΗΠΑ τα προστατευτικά μέτρα αφορούσαν στα βιομηχανικά προϊόντα. Εξαίρεση στο ρεύμα προστατευτισμού της εποχής
υπήρξε το Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως, η σιδηρουργία και η υφαντουργεία της παλιάς υπερδύναμης κυριαρχούσαν στην παγκόσμια αγορά, ενώ ο στρατιωτικός και εμπορικός στόλος της κυριαρχούσαν στις θάλασσες. Κανένα άλλο βιομηχανικό κράτος δεν είχε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό εργατικής τάξης στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού, η οποία δεν ένιωθε απειλή από
το διεθνές εμπόριο, αλλά επωφελείτο από τα φθηνά εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα. Επίσης, κανένα χρηματικό κεφάλαιο άλλων κρατών δεν χρηματοδοτούσε εξωτερικές επενδύσεις, όσο η City του Λονδίνου.
Συνεπώς, και στην τελευταία μεγάλη κρίση του 19ου αιώνα, ο προστατευτισμός είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης. Το πώς θα αντιδράσει κάποιο κράτος σε μια οικονομική κρίση εξαρτάται από τον τρόπο που επηρεάζεται από τις ελεύθερες διεθνείς συναλλαγές,
καθώς και από μια πληθώρα παραγόντων περιλαμβανομένων των πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών συσχετισμών δυνάμεων.
Δείτε και το άρθρο του Καθηγητή Μαριόλη της διεθνούς διάσκεψης:
Ουσιαστικά επιβεβαιώνει -αν εχω καταλάβει καλά- και τις απόψεις του Τ.Φωτόπουλου:
1)Δεν είναι το πάγωμα των μισθών(όπως λέει ο Λαπαβίτσας) στη Γερμανία που προκάλεσε τα εμπορικά πλεονάσματα και ελλείμματα αλλά κυρίως η υψηλότερη παραγωγικότητα της Γερμανίας στο ενιαίο καθεστώς της ΟΝΕ
2)Σε ανοικτές αγορές δεν είναι δυνατή η κευνσιανή πολιτική!
Το άρθρο εδώ:
http://dosepasa.wordpress.com/2010/10/23/%C2%AB%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%C2%BB-%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3/
Αρα μην πει κανείς για το Bretton-woods που λειτουργούσε ρολόι αφού η απελευθέρωση των κεφαλαίων ξεκίνησε μετά την κατάρρευση του!!
Και νομίζω ότι αυτό που λέει ο Μαριόλης είναι παραδεκτό από όλους τους οικονομολόγους μετά το 1970: Οτι δλδ, σε μια οικονομία ανοικτή (ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων) με δεμένο νόμισμα, που χρήζει δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη συμπίεση των μισθών. Διαβάστε και ένα μέγιστο (ριζοσπάστη) διανοητή να δείτε τι λέει:
http://aristerovima.gr/details.php?id=768
Καλό είναι να καταθέτουμε τις δικές μας σκέψεις και επιχειρρήματα και όχι να παραθέτουμε αποσπάσματα από του καθενός το βιβλίο.Εχουμε και εμεις μυαλό.
Η ουσία είναι ότι η κατάσταση που δημιουργείται είναι μια προ-πολεμική και σύντομα θα μας καλέσουν να υπερασπίσουμε ο,τι τους συμφέρει.
Κλειστές Αγορές ή Ανοικτές?
Είναι άλλο ένα ψευτοδίλλημα που θα προσπαθήσουν να περάσουν.
Η σωστή απάντηση είναι ούτε κλειστές αγορές ούτε ανοικτέςαλλά μια πλατειά ενότητα όλων των εργαζομένων.
Δείτε και τι έλεγε οΣημίτης το 1985!!
http://topontiki.gr/article/10961
Στέλιο δεν πειράζει να καταθέτονται οι απόψεις κάποιων μάλλον (!!) σημαντικών διανοητών όπως π.χ. ο Κέυνς ή ο Σαμίρ Αμίν!! Εχουν ενδιαφέρον. Εγώ άλλωστε δεν κάνω καριέρα στη δημοσιογραφία. Την άποψή μου λέω.
Και να σου θυμίσω ότι η διέυρυνση του μαρξικού νόμου της αξίας σε παγκόσμιο επίπεδο (για όσους την παραδέχονται) λαμβάνει υπόψιν την "ενδυμασία" των εθνικών νομισμάτων.
Και η έξοδος από την Ονε δεν προτείνεται μόνο για το νόμισμα αλλά για δεκάδες άλλους πολύ σημαντικότερους λόγους που έχουν χιλιοεκτεθεί.
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
http://theeconomiccollapseblog.com/archives/millions-of-unemployed-americans-now-live-as-paupers-even-as-foreign-nations-use-sovereign-wealth-funds-to-buy-up-huge-chunks-of-american-infrastructure
Americans Now Live As Paupers Even As Foreign Nations Use Sovereign Wealth Funds To Buy Up Huge Chunks Of Amost Americans still do not understand just how bad the economic horror we are facing really is. Today, millions of Americans are living as paupers in the land that their foreathers built even as America's infrastructure is literally being sold out from under their feet by corrupt politicians. The "official" unemployment rate in the United States has been at nine and a half percent or above for 14 consecutive months, and today it takes the average unemployed American about 35 weeks to find a job. However, the "official" unemployment rate is misleading, because it does not include workers that have quit looking for work or that have had their hours cut back to part-time. According to 60 Minutes, when you add those "discouraged workers" and "underemployed workers" into the equation the actual rate is about 17 percent, and in the state of California the actual rate is about 22 percent. Meanwhile, foreign nations are using sovereign wealth funds to buy up staggering amounts of U.S. infrastructure. America is quite literally for sale in 2010. All across the United States, highways, ports, toll roads and even parking meters are being gobbled up by foreign powers. We have shipped massive amounts of wealth and jobs to other nations, and now those very same countries are turning around and buying huge amounts of U.S. infrastructure with the gigantic piles of dollars that they have accumulated.
Widespread long-term chronic unemployment was something that America was never supposed to see again. Our leaders promised us that the U.S. financial system was so strong that we would never have another "Great Depression" in our lifetimes. But then the financial crisis of 2008 happened. Unprecedented numbers of Americans started losing their jobs and the U.S. Congress did something that it had never done before. Congress decided to extend unemployment benefits all the way out to 99 weeks.
Doing that has cost U.S. taxpayers approximately $100 billion dollars to this point, but we were promised that it was a "temporary" fix and that it would give displaced U.S. workers a chance to find new jobs.
Surely any industrious American worker could get another job within 99 weeks, right?
Wrong.
Today, there are at least 1.5 milion "99ers" - those Americans that have completely exhausted all 99 weeks of unemployment benefits and that still do not have jobs.
Sadly, as bad as that number sounds, it is likely to keep growing. Today, over one-third of all unemployed Americans have already been unemployed for at least one year. If this trend continues, we are going to end up with millions of "99ers".
60 Minutes recently did a report on some of these "99ers". Many of them are very highly educated and very highly qualified. If you have not seen this 60 Minutes report yet, you have got to take few minutes to sit down and watch it. This video is so shocking that many of you will have your jaws on the floor by the time you finish watching it.... erican Infrastructure
Kαι επειδή καποιοι θα τρέξουν να επικαλεστούν τον ίδιο τον Μαρξ τους βοηθώ να μην κάνουν τον κόπο:
"Σαφή και ολοκληρωμένη θέση του Μαρξ απέναντι στο πρόβλημα: προστατευτισμός ή ελεύθερη ανταλλαγή, έχουμε στο λόγο του για την ελευθερία του εμπορίου στο Λονδίνο στα 1848 όπου τελειώνει έτσι:
«...Το προστατευτικό σύστημα συντηρεί ενώ το σύστημα της ελεύθερης ανταλλαγής καταστρέφει. Διαλύει τις παλιές εθνότητες και ωθεί στο έπακρο τον ανταγωνισμό αστικής τάξης-προλεταριάτου. Κοντολογής, το σύστημα της ελευθερίας του εμπορίου επιταχύνει την κοινωνική επανάσταση. Μόνο μ’ αυτή την επαναστατική έννοια, Κύριοι, ψηφίζω υπέρ της ελεύθερης ανταλλαγής»
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ
Προς Ψευτοστέργιο
Το τελευταίο απόσπασμα του Μαρξ που παραθέτεις είναι ότι πιο σωστό έχει γραφτεί, συμφωνώ απόλυτα και το μόνο που μπορεί να μας ενώσει.
Τι άλλο θα ακούσουμε για την αποτυχία των κευνσιανων πολιτικών. Η Γέρμανια έχει δώσει τρελό χρήμα για την ανασυγκρότηση της ανατολικού της τμήματος το οποίο σχεδόν ενώθηκε με το δυτικό με ισοτιμία 1:1 ανατολικού δυτικού μαρκου!!! Άμεση παραγωγική κατάρρευση με συνοπτικές διαδικασίες....Έχει ξοδεύει μεγάλα ποσά σε επενδύσεις σε υποδομές, ανανεώσιμες πήγες ενεργείας νέες τεχνολογίες οδικα μεταφορικά δικτυα κλπ κλπ . Τώρα δρέπει τα τα οφέλη αυτών των επενδύσεων κενσιανού τύπου με την μορφή των εξαγωγών.Η αυξημένη παραγωγικότητα μιας χώρας δεν φτιάχνεται με αέρα κοπανιστό θέλει επενδύσεις δημόσιες, πρωτίστως και ιδιωτικές, και αριστεροί οικονομολόγοι λένε ότι ο κευνσιανές πολιτικές αποτυγχάνουν υπο το καθεστώς ανοικτών αγορών...Κάλα πως είναι δυνατόν χώρες οπού οι κευνσιανες πολιτικές έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστοριας , οι κατακτήσεις του εργατικού τις τελευταίες δεκαετίες ανύπαρκτες,
ΗΠΑ Αγγλία Ιρλανδία ,να είναι μεγαλύτερα θύματα της κρίσης με μεγάλα εμπορικά ελλείμματα ενώ Σκανδιναβικές χώρες ΓαλλοΓερμανικός άξονας να τα πηγαίνουν πολύ καλύτερα? Αυτά μόνο το ΤΕΑ PARTY στις ΗΠΑ τα λέει και οι πασόκοι που έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι τα άλλα κράτη στην Ευρώπη έχουν πολύ μικρό κράτος !!! για αυτό πάνε καλά και δεν έχουν χρεοκοπήσει
Ωστε ο Μαρξ ήταν : -Κύριοι, ψηφίζω υπέρ της ελεύθερης ανταλλαγής-
υπέρ της ελεύθερης ανταλλαγής,δηλαδή κατά του προστατευτισμού, δηλαδή υπέρ...της παγκοσμιοποίησης,υπέρ της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων και...τι άλλο θα ακούσουμε.
Δεξιοί, βοηθάτε γιατί τελικά μόνο εσείς καταλάβατε τι εστί μαρξισμός,ές,κομουνιστές γιαυτό και τους δώσατε και κατάλαβανε (στους κομουνιστές).
Η κρίσιμη ώρα έφτασε.
Η με το Κεφάλαιο ή με τον Μαρξ.
Διαλέγουμε τώρα με ποιούς θα πάμε και ποιούς θα αφήσουμε.
Ειναι η ώρα να καταψηφίσουμε τις Μνημονιακές δυνάμεις.
Στέλιο πρόσεξε γιατί δείχνεις αδιάβαστος.
Δε λένε : =Η με το Κεφάλαιο ή με τον Μαρξ= γιατί πώς είναι δυνατό... αφού το Κεφάλαιο το έχει γράψει ο Μαρξ.
Εκτός κι αν το γράψεις με κ οπότε όλοι εμείς οι καχύποπτοι δε θα σε παρεξηγήσουμε.
Μην υποτιμάς τους αναγνώστες, καταλαβαίνουν πολύ καλά ολοι, και αυτοί που συμφωνούν και αυτοί που διαφωνούν και ας προσποιούνται οτι δεν καταλαβαίνουν.
Το πρόβλημα με τις απόψεις του Καλλωνιάτη είναι η επιλεκτική υιοθέτηση μαρξιστικής ανάλυσης για την υποστήριξη δεξιών λύσεων. Το συγκεκριμένο άρθρο, εχει σημεία επαφής στην προσέγγιση του ιμπεριαλισμού από τους επαναστάτες μαρξιστές (Λένιν,μπουχάριν, Λούξεμπυργκ), όμως τόσο έντεχνα επιλεκτικά ώστε να ακυρώνει αυτή την ανάλυση. Οι επανασατες μαρξιστές, δείχνουν πολύ καθαρά ότι η πορεία προς την ένταση των εθνικών ανταγωνισμών (από τους εμπορικούς πολέμους μέχρι τον θερμό πόλεμο) έχει οικονομικό υπόβαρθρο τον οικονομικό ανταγωνισμό των καπιταλιστών της κάθε χώρας (που οξυνεται πολύ περισσότερο σε περίοδο κρίσης). όμως ταυτόχρονα έκαναν πολύ σκληρή κριτική σε όσους αντιπαραβάλλαν σαν αντίπαλο δέος την επιστροφή στον "ειρηνικό" καπιταλισμό της "διεθνούς συνεργασίας" και της "ισορροπης ανάπτυξης" χωρίς την μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου και τα μονοπώλεια. τέτοιες αντιλήψεις έλγαν είναι από τη σκοπιά του μικροαστού που βλέπει το καπιταλιστικό τέρας να τον καταπίνει και ζητάει λίγο πολύ να παγώσει ο χρόνος ή ακόμα καλύτερα την επιστροφή σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν.
Συμφωνώ ότι η εργατική ταξη δεν έχει κανένα λόγο να πάρει τη μια ή την άλλη πλευρα στους νομισματικούς, εμπορικούς, και άλους πολέμους των διαφόρων κρατών. Αλλά ποια στάση προτείνει ο Καλλωνιάτης για την εργατική τάξη και την αριστερά? Την προσπάθεια συνεργασίας της "χώρας" με τους "εταίρους" της στην Ε.Ε. ώστε να βρεθεί μια λύση για το εληνικό χρέος. Στην ουσία προτείνει με κάποιο μαγικό τρόπο να γυρίσουμε στην εποχή που ο καπιταλισμός δεν είχε κρίση και οι διεθνείς ανταγωνισμοί δεν ήταν οξυμένοι (άραγε την όξυνση των ανταγωνισμών εντός της Ε.Ε. δεν την βλέπει ο καλλωνιάτης ή θεωρέι το ευρώ εγγύηση "ενότητας"?). Ε, λοιπόν η λύση δεν είναι να υποστηρίξουμε η κάθε εργηατική τάξη και η κάθε αριστερά την "χώρα της" σε αυτούς τους οικονομικούς πολέμους. αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπια να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση ο καπιταλισμός να γυρίσει προς τα πίσω και να "ισορροπήσει". έξοδος από την κρίση υπαχει μόνο μια: η ανατροπή του καπιταλισμού και ο σοσιαλισμός σε κάθε χώρα και σε διεθνή κλίμακα. αυτόν το στόχο οφείλει να επικαιροποιήσει η αριστερά, τόσο σε επίπεδο οράματος, όσο και επίπεδο τακτικής και μεταβατικών διεκδικήσεων στο σήμερα, ώστε να πάμε προς τα κει.
αντιθετως εγω συμφωνω απολυτως με την κατακλειδα του κειμενου
''Το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης δεν αφορά την Ελλάδα μόνον. Γι’ αυτό και η αριστερά πρέπει να στηριχθεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα των εργαζομένων που μόλις αφυπνίζεται, να το αναπτύξει όσο μπορεί και να αποκρούσει κάθε λογική εθνικιστικής αναδίπλωσης που υιοθετεί πολιτικές προστατευτισμού και ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων.''
Προς τους επικριτές μου :
(1) Δεν υποστηρίζω φυσικά την υπέρβαση των εθνικών νομισματικών ανταγωνισμών με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος. Αυτό είναι μία ακόμη αστική λύση που δεν αφορά το κίνημα των εργαζομένων και τους στόχους που αυτό νομίζω πως πρέπει να θέσει.
(2) Δεν προτείνω καμία εξίσωση, απλά κάνω μία διαπίστωση πιστεύω ιστορικά τεκμηριωμένη πως ο προστατευτισμός, ως κλιμάκωση της κρίσης, οδηγεί στον εθνικισμό και τελικά τον πόλεμο. Το ότι ο προστατευτισμός αποτελεί μία αστική πολιτική δεν σημαίνει πως το ελεύθερο εμπόριο δεν είναι επίσης μία αστική πολιτική. Ο Ψευτοστέργιος κρατά πισινή αναφέροντας την παραπομπή του Μαρξ, όμως δεν δείχνει να κατανοεί το περιεχόμενό της (αν κρίνω όσα λέει για τον Κέϊνς και τον προστατευτισμό) και ξεχνά ή αγνοεί πως έχω ήδη πρώτος εγώ παραπέμψει στην θέση του Μαρξ στο http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/10/blog-post_5573.html.
(3) Πουθενά δεν λέω ότι ο προστατευτισμός ήταν η αιτία τη κρίση, παρά μόνον ότι την επιτείνει. Συγκεκριμένα, στο κείμενο αναφέρω επί λέξει : «Όμως, τι είχε συμβεί στην περίοδο του μεσοπολέμου με τις νομισματικές υποτιμήσεις. Πολύ απλά, το χρηματιστηριακό κραχ που και η Μεγάλη Ύφεση που αυτό πυροδότησε, εξώθησαν τις κυβερνήσεις σε μέτρα τεχνητής τόνωσης των οικονομιών τους με πρώτα απ’ όλα τις νομισματικές υποτιμήσεις (βλ έξοδο Βρετανίας από κανόνα χρυσού το 1931 και υποτίμηση στερλίνας κατά 25%, υποτίμηση δολαρίου έναντι χρυσού από κυβέρνηση Ρούζβελτ, υποτίμηση γαλλικού φράγκου υπό το λαϊκό μέτωπο αργότερα κ.λπ.). Οι οποίες υποτιμήσεις, όμως, έδωσαν προσωρινή μόνον ανάσα επιδεινώνοντας το επενδυτικό κλίμα και τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των εθνών, με αποτέλεσμα ο πόλεμος των νομισμάτων να μετεξελιχθεί σε προστατευτισμό και εμπορικό πόλεμο. Που όπως είχε ήδη δείξει η ιστορική εμπειρία και ο 20ος αιώνας επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο, καταλήγει κάποια στιγμή στον πραγματικό πόλεμο.» Μάλιστα, δέχομαι ότι τα προστατευτικά μέτρα έδωσαν προσωρινή ανάσα στα επί μέρους κράτη που τα εφάρμοσαν, μέχρι που περιέπλεξαν και κατέστρεψαν τις μεταξύ τους εμπορικές και οικονομικές σχέσεις οδηγώντας σε πόλεμο. Από εκεί και πέρα, τη «λύση» στη κρίση δεν την έδωσε ο Κεϋνσιανισμός Ψευτοστέργιε, αλλά ο πόλεμος.
(4) Πριν δύο εβδομάδες στο άρθρο μου http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/10/blog-post_2073.html?showComment=1288553819393#comment-c7153912332597431018
ο iskra με είχε ρωτήσει :
«Κ. Καλλωνιάτη
Μπορείτε να μου διευκρινήσετε τι σημαινει υποστηρίζετε την παραμονή στο ευρώ? Το να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, δεν εξαρτάται μόνο από τι θέλετε εσείς και εγώ. Εξαρτάται και από το πως θα αντιδράσει η Ε.Ε. σε οποιαδήποτε μέτρα κατά του κεφαλαίου μπορέσει να επιβάλλει το κίνημα και η Αριστερά (πχ. μονομερής στάση πληρωμών). Δηλαδή αν κάποιες από τις διεκδικήσεις μας, οδηγούν στον "κίνδυνο" να μας πετάξουν έξω από το ευρώ, τί θα ιεραρχήσουμε πρώτο? Τις διεκδικήσεις μας ή την παραμονή στο ευρώ. Εκτός αν πιστεύετε ότι μπορούμε να έρθουμε σε συννενόηση με τις τράπεζες και την Ε.Ε. για διαγραφή του χρεόυς χωρίς να μας βάλουν κανένα νεό μνημόνιο σαν όρο και ίσως να μας δώσουν και την άδεια να κάνουμε επανάσταση. Συμφωνώ ότι το έξω από το ευρώ, δεν απαντάει στην κρίση. Αλλά από που και ως που απαντάει στην κρίση το μέσα στο ευρώ πάση θυσία? » Και του είχα απαντήσει :
«Πολύ καλή ερώτηση, αν και νομίζω την έχω απαντήσει στο παρελθόν. Ασφαλώς πρώτη προτεραιότητά μας θα είναι οι διεκδικήσεις μας. Και ασφαλώς η παραμονή στο ευρώ δεν πρέπει να είναι το όριο των διεκδικήσεών μας. Δεν είναι ζήτημα αρχής για μας η παραμονή στο ευρώ. Ζήτημα αρχής είναι όμως το τι συμφέρει πάνω απ' όλα την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και από αυτή την άποψη δεν θεωρώ ότι πρέπει οι έλληνες εργαζόμενοι να επιδείξουν διασπαστική στάση έναντι των ευρωπαίων. Αντίθετα, πρέπει να τους καλέσουν σε κάποια κοινή συσπείρωση γύρω από ορισμένα αιτήματα ένα από τα οποία είναι η διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών. Το αν η αστική ΕΕ μας πετάξει έξω από το ευρώ είναι κάτι πολύ πιθανό που όμως τελικά θα κριθεί από τον διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων. Γιατί αν το αίτημα δεν είναι μόνον της Ελλάδας αλλά των 3-4 χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο τι θα ακολουθήσει. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ μέγα λάθος να προτάσσει το κίνημα την έξοδο από το ευρώ, ιδίως αν τη συσχετίζει με μία εθνικά αυτοδύναμη καπιταλιστική ανάπτυξη. »
Εάν η περικοπή αυτή δεν του έφθανε, μπορούσε να διαβάσει τα άρθρα και τα σχόλιά μου πριν προχωρήσει στις αυθαίρετες εκτιμήσεις του για «επιλεκτική υιοθέτηση μαρξιστικής ανάλυσης» και για επιστροφή στον "ειρηνικό" καπιταλισμό της "διεθνούς συνεργασίας" και της "ισόρροπης ανάπτυξης". Μα είμαστε μετά καλά μας ; Η πάλη κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης στο μυαλό του iskra έγινε επιστροφή στον «ειρηνικό καπιταλισμό» ; Η πάλη για τη διεθνή συνεργασία των εργατικών κινημάτων έγινε «διεθνής συνεργασία» με την ΕΕ γενικά ; Ή μήπως έχω πουθενά μιλήσει για καπιταλιστική και μάλιστα ισόρροπη ανάπτυξη ; Μήπως με μπερδεύεις με την Πρωτοβουλία και τις προτάσεις τους για αυτοδύναμη ανάπτυξη ; Ή μήπως ξέχασες πως είμαι από αυτούς που έχουν ασκήσει σκληρή κριτική για την ουτοπία αυτών των προτάσεων ; Τις λίγες προτάσεις που έχω σκεφθεί κ. iskra τις έχω καταθέσει επανειλημμένα, μολονότι ομολογώ ότι ντρέπομαι να μιλάω για προτάσεις «μου», αφού θεωρώ τον εαυτό μου πολύ λίγο για ένα τόσο μεγάλο καθήκον. Αυτά τα λίγα, όμως, που έχω γράψει είναι υπεραρκετά για να μην χωρούν παρεξηγήσεις. Εάν υπάρχει κανείς άλλος που επωνύμως γράφει και απαντά σε τόσα – όχι πάντα καλοπροαίρετα – σχόλια αναγνωστών, δείξτε μου να πάρω κουράγιο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά δεν έχει κανένα νόημα αυτού του είδους ο «διάλογος».
Τέλος, παραπλήσιες με τις δικές μου "επιλεκτικές μαρξιστικές" απόψεις μπορείτε να βρείτε στα εξής "δεξιά φιλελεύθερα" ιστολόγια με τα σχετικά άρθρα τους :
http://www.wsws.org/articles/2009/oct2009/pers-o13.shtml
http://www.marxist.com/currency-wars-whats-next.htm
Και αν βρείτε ουσιώδη διαφορά με όσα λέγω, παρακαλώ μπείτε στον κόπο και γράψτε μου.
"με αποτέλεσμα ο πόλεμος των νομισμάτων να μετεξελιχθεί σε προστατευτισμό και εμπορικό πόλεμο. Που όπως είχε ήδη δείξει η ιστορική εμπειρία και ο 20ος αιώνας επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο, καταλήγει κάποια στιγμή στον πραγματικό πόλεμο."
"Όταν, δε, τα αγαθά δεν περνάνε τα σύνορα, τότε τα σύνορα τα διαβαίνουν οι στρατοί…Φρ. Μπαστιά»
''Το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης δεν αφορά την Ελλάδα μόνον. Γι’ αυτό και η αριστερά πρέπει να στηριχθεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα των εργαζομένων που μόλις αφυπνίζεται, να το αναπτύξει όσο μπορεί και να αποκρούσει κάθε λογική εθνικιστικής αναδίπλωσης που υιοθετεί πολιτικές προστατευτισμού και ανταγωνιστικών νομισματικών υποτιμήσεων.''
Ε Τι σκ... να καταλάβουμε πια? Και τόσο για χαζούς μας έχουν ? Ε νισάφι.
Και ποιος κρατά πισινή για το Μαρξ? Μάλλον αυτός που παραλείπει έντεχνα την πρώτη φράση του δλδ.,ότι "Το προστατευτικό σύστημα συντηρεί ενώ το σύστημα της ελεύθερης ανταλλαγής καταστρέφει. Διαλύει τις παλιές εθνότητες και ωθεί στο έπακρο τον ανταγωνισμό αστικής τάξης-προλεταριάτου"
Ασε που καλό είναι να μπαίνουμε και στον κόπο να ανανεώνουμε τις μαρξιστικές θεωρίες και να μην τις εφαρμόζουμε σαν να μην άλλαξε τίποτα μετά το 1900 στον καπιταλισμό όπως κάνουν κάτι τύποι.
Επίσης καλή είναι και η μελέτη του ισοζυγίου πληρωμών όπως διδάσκεται σε πρωτοετείς φοιτητές.
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων στη φράση μου "Ασε που καλό είναι να μπαίνουμε και στον κόπο να ανανεώνουμε τις μαρξιστικές θεωρίες και να μην τις εφαρμόζουμε σαν να μην άλλαξε τίποτα μετά το 1900 στον καπιταλισμό όπως κάνουν κάτι τύποι"
ΔΕΝ αναφέρομαι στο site http://www.marxist.com
Δεν λέω, καλό είναι να ανανεώνουμε τις μαρξιστικές θεωρίες Ψευτοστέργιο, αν αυτές χρειάζονται ανανέωση, εφόσον το μπορούμε και, αφού προηγουμένως τις έχουμε κατανοήσει. Όχι, όμως, για να καταλήξουμε στον - ολίγο μεταγενέστερο χρονολογικά του Μαρξ – Κέϋνς ! Ο οποίος μόνον μαρξιστής δεν δήλωνε. Γιατί, φυσικά, αυτό δεν νοείται ως ανανέωση, ή κάνω λάθος ;
Επιπλέον, γιατί με εγκαλείς για έντεχνη παράλειψη αναφοράς στη θέση του Μαρξ περί ελεύθερου εμπορίου και προστατευτισμού ; Απαντώντας στον Νοσφεράτο, ανακάλεσα στη μνήμη μου τη βασική του θέση, δεν παρέθεσα το ακριβές απόσπασμα όπως σαφέστατα φαίνεται από το σχόλιο :
«Νοσφεράτο, το θέμα της στάσης του Μαρξ αξίζει μάλλον ξεχωριστής παρουσίασης γιατί είναι αποκαλυτπικό μιας εντελώς διαφορετικής μεθοδολογίας όσον αφορά την προσέγγιση των "οικονομικών" προβλημάτων.
Με δύο λόγια, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι ο Μαρξ άσκησε σκληρή κριτική τόσο στους οπαδούς του ελεύθερου εμπορίου (βλ ΟΝΕ) όσο και στους συνήγορους του προστατευτισμού (βλ έξοδο Ελλάδας από ευρώ, υποτίμηση κλπ) υπογραμμίζοντας τον αστικό χαρακτήρα και των δύο πολιτικών και την ανάγκη ανεξάρτητης στάσης και πολιτικής του εργατικού κινήματος. Εντούτοις, είχε δηλώσει πως εάν χρειαζόταν να διαλέξει, θα "ψήφιζε" υπέρ του ελεύθερου εμπορίου γιατί στα πλαίσια αυτού οξύνονται περισσότερο οι κοινωνικές αντιθέσεις και αναπτύσσεται καλύτερα η ταξική πάλη και το εργατικό κίνημα. »
(βλ http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/10/blog-post_5573.html?showComment=1288103115302#c5367767002931072237)
Αλήθεια, Ψευτοστέργιο, για ποιο λόγο ηθελημένα να αποκρύψω τον χαρακτηρισμό του Μαρξ για το ελεύθερο εμπόριο ως ‘καταστροφικού’ και του προστατευτισμού ως ‘συντηρητικού καθεστώτος’ ; Αφού με τον τρόπο αυτό ο Μαρξ τεκμηριώνει γιατί θα ‘ψήφιζε’ υπέρ του ελεύθερου εμπορίου λέγοντας αυτά ακριβώς που αναφέρω παραπάνω περί όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης. Αν θυμόμουν τον ακριβή χαρακτηρισμό προφανώς θα το είχα αναφέρει αφού διευκολύνει στην κατανόηση.
Όμως, το πρόβλημα είναι πως εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις τη θέση του Μαρξ, όχι γιατί είσαι χαζός αλλά γιατί είσαι… κολλημένος στον συντηρητικό προστατευτισμό. Αν πάλι σφάλλω, ιδού η Ρόδος… Είμαι γεμάτος αυτιά να πληροφορηθώ από σένα τι εννοούσε ο Μαρξ λέγοντας τα παραπάνω και πως ακριβώς εσύ τον αναθεώρησες. Μετά πολύ ευχαρίστως, να με διδάξεις την αλφαβήτα του ισοζυγίου πληρωμών. Φρόντισε, όμως, να την έχεις και αυτή αναθεωρήσει μαρξιστικά, για να μην σε κατηγορήσουν μερικοί οπαδοί του προστατευτισμού (ονόματα δεν λέμε) πως ασπάζεσαι νεοφιλελεύθερες θεωρίες..
Είσαι τρελός λασπολόγος "αδερφέ μου". Και είσαι στην επικαιρότητα με στυγνές αντιγραφές και κριτικές σε σημαντικούς ανθρώπους που έκαναν το λάθος να σου δώσουν σημασία. (δεν θα κρατήσει για πολύ όμως!!)
1)ΠΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ Ο ΚΕΥΝΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΕΕΕΕΕ??
ΨΑΞΕ ΛΙΓΟ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1900 ΚΑΙ ΜΕΤΑ, ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ, ΘΕΩΡΙΕΣ ΡΥΘΜΙΣΗΣ, ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΛΠ ΚΛΠ Η ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΤΥΠΟΥ ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ
2)ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΦΡΑΣΗ "Το προστατευτικό σύστημα συντηρεί ενώ το σύστημα της ελεύθερης ανταλλαγής καταστρέφει. Διαλύει τις παλιές εθνότητες και ωθεί στο έπακρο τον ανταγωνισμό αστικής τάξης-προλεταριάτου" ???????
Η έκφραση "ψηφίζω ελεύθερο εμπόριο" απορρέει από την ιδεολογία της "προοόδου" του Μαρξ περί περάσματος προς πιο οξυμένο καπιταλισμό και ντετερμινιστικά (και εδώ έχει επικριθεί ο Μαρξ από κάποιους) σε σοσιαλισμό μέσα από την συνεχή όξυνση. (ΤΑ ΛΕΩ ΧΟΝΤΡΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ)
Για την "έγκριση" (υπό πολλά εισαγωγικά η λέξη) από Μαρξ της λεηλάτησης κάποιων αποικιών στο όνομα της προόδου μέσα από τη γρήγορη μετάβαση από καπιταλισμό (προοδευτικός επομένως για το Μαρξ ο ρόλος του καπιταλισμού λόγω διάλυσης προκαπιταλιστικών σχέσεων) και απο κει προς το σοσιαλισμό έχουμε όλοι διαβάσει και έχουμε κατανοήσει υπό ποιο πρίσμα εγραψε όλα αυτά.
Μέσα από τη φράση του "Το προστατευτικό σύστημα συντηρεί ενώ το σύστημα της ελεύθερης ανταλλαγής καταστρέφει. Διαλύει τις παλιές εθνότητες και ωθεί στο έπακρο τον ανταγωνισμό αστικής τάξης-προλεταριάτου" καθίσταται φανερό ότι κατ' αυτόν η έλλειψη προστατευτισμού οξύνει τις αντιθέσεις άρα ο προστατευτισμός ΑΜΒΛΥΝΕΙ τις αντιθέσεις.Γκε γκε??
ΣΣ. Για το ισοζύγιο έμπα σε ένα οικον.πανεπιστήμιο. Ολα στο πιάτο πια?? Ουφ..
Ούτε λασπολόγος, ούτε «αδελφός». Τρελός ίσως, που δίνω συνέχεια σε αυτόν τον «διάλογο». Την επικαιρότητα δεν την επιδίωξα και καλύτερα να μην την είχα ποτέ, αν κρίνω από την αντιμετώπισή μου. Όμως, επειδή απ’ ότι φαίνεται έχεις ασθενική μνήμη είμαι υποχρεωμένος να σου θυμίσω πως ξεκίνησες το πρώτο σου σχόλιο :
Ψευτοστέργιος είπε...
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ!!!
Αντιγράφω από το βιβλίο του Στ.Τομπάζου:
Αν πράγματι ο προστατευτισμός ευθύνεται για την τροπή της κρίσης του 1929, δεν είναι
παράξενο που ο John Maynard Keynes, το 1933, σημειώνει τα πιο κάτω;
«Δεν είναι βέβαιο ότι η επικέντρωση στην κατάκτηση ξένων αγορών, η εισαγωγή στις οικονομικές δομές μιας χώρας των πόρων και της επιρροή των ξένων καπιταλιστών και η στενή εξάρτηση από τις πολιτικές των άλλων για την ίδια οικονομική ζωή εγγυώνται την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη. Η πείρα και η πρόληψη μας επιτρέπουν μάλιστα να πούμε το
αντίθετο. Αισθάνομαι λοιπόν πιο κοντά σε αυτούς που επιθυμούν να μειώσουν την αλληλοδιείσδυση των εθνικών οικονομιών παρά σε αυτούς που θέλουν να την αυξήσουν. Οι
ιδέες, η γνώση, η επιστήμη, η φιλοξενία, το ταξίδι πρέπει από τη φύση τους να έχουν διεθνή χαραχτήρα. Αλλά ας παράγουμε εθνικά κάθε φορά που αυτό είναι λογικά και πρακτικά δυνατό και κυρίως ας φροντίσουμε να είναι εθνική η χρηματική οικονομία. Ωστόσο θα έπρεπε αυτοί που επιθυμούν να ελευθερώσουν μια χώρα από τους δεσμούς της, να το κάνουν με προσοχή
και χωρίς βιασύνη. Το θέμα δεν είναι να ξεριζώσουμε ένα δέντρο, αλλά να το συνηθίσουμε προοδευτικά να μεγαλώνει προς μια άλλη κατεύθυνση.»
Αφού, λοιπόν, παρέθεσες δύο παραγράφους από Κέϊνς και εν συνεχεία είπες τα δικά σου για τον ρόλο του προστατευτισμού στις δύο μεγάλες κρίσεις (χωρίς ούτε μία βιβλιογραφική παραπομπή) κατέληξες πως ο μαρξισμός χρειάζεται ανανέωση. Αν δεν είσαι τόσο εκλεκτικιστής για να χρησιμοποιείς μία τον Κέϊνς και μία κάποιους ανώνυμους νεομαρξιστές αναλόγως του τι σε βολεύει, έχει κάθε δίκιο ο συνομιλητής σου να υποθέσει ότι στο μυαλό σου τα δύο ρεύματα συμπίπτουν.
Όσο για το ποιος είναι λασπολόγος το απέδειξες τόσο με όσα αδίκως μου καταλόγισες για την αναφορά μου στη θέση του Μαρξ, όσο και με όσα λες για «στυγνές αντιγραφές και κριτικές σε σημαντικούς ανθρώπους». Για πες μας κύριε Ψευτοστέργιο ποιες είναι οι «στυγνές αντιγραφές» στις οποίες αναφέρεσαι αφού εσύ δεν είσαι λασπολόγος ; Και ποιοι σημαντικοί άνθρωποι είναι υπεράνω κριτικής με βάση την αριστερή σου ιδεολογία ;
Προς ψευτοστέργιο
Οι μέχρι σήμερα θέσεις σου οπως τις έχω διαβάσει έιναι προοδευτικές.
Το κομβικό σημείο διαφωνίας που έχεις με το Καλλιωνάτη και με άλλους είναι το θέμα του προστατευτισμού.
Οι Μαρξιστές δέχονται οτι ο Καπιταλισμός στην εξέλιξη του έχει σαφώς και προοδευτικά στοιχεία.
Το σπουδαιότερο είναι οτι χωρίς να το επιδιώκει αλλά με αναγκαιότητα δημιουργεί μια πολυεθνική , μεγάλη, εργατική τάξη και απωθεί τις άλλες τάξεις στο περιθώριο.
Ετσι ξεκαθαρίζει το τοπίο και ευκολύνει στην όξυνση της ταξικής πάλης που την επιδιώκει και η εργατική τάξη.
Οι άλλες τάξεις αυτό ακριβώς φοβούνται αλλά εξελικτικά αδυνατίζουν και η μόνη τους ελπίδα είναι να περάσουν με το μέρος των εργατών.
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΕΣ.
ΩΣΤΟΣΟ ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΩ:
ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ "ΔΙΑΛΟΓΟ".
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΙ.
@Κώστας Καλλωνιάτης
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διαβάσει όλα τα άρθρα σου. Στηρίζομαι για την αποψή μου σε ένα βαθμό στα άρθρα του Γκορίτσα στο περιοδικο της ΔΕΑ
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3023&ac=0&Itemid=46
και
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3024&ac=0&Itemid=46
(το δεύτερο αναφέρεται και ονομαστικά στις απόψεις σου).
Αλλά και από αυτά που μου απαντάς, το συμπέρασμά μου για τις απόψεις σου μάλλον ενισχύεται. Οχι η απάντησή σου δεν με κάλυψε την προηγούμενη φορά αν και δεν απάντησα. Λες:
"Γιατί αν το αίτημα δεν είναι μόνον της Ελλάδας αλλά των 3-4 χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο τι θα ακολουθήσει."
Καταρχήν ένα τέτοιο αίτημα (αναδιαπραγμαευσης και μερικής διαγραφής εντός του ευρώ) είναι αίτημα συνεργασίας κρατών που αν είναι να περιμένουμε να το επιβάλλουμε συντονισμένα το εργατικό κίνημα σε 3-4 χώρες μάλλον θα περιμένουμε πολύ και κυρίως θα περιμένουμε απραγοι σε κάθε χώρα. Αλλά ας πουμε ότι γίνεται και 3-4 χώρες ταυτόχρονα ζητάνε κάποια στιγμή αναδιαπραγμάτευση χρέους. Τί θα γινόταν? Τι θα έκαναν οι πιστώτριες τράπεζες (και τα κράτη που τις υποστηριζουν)? Θα έσπευδαν να υπακούσουν? Για ποιο λόγο? Είτε μια χώρα, είτε 10 χώρες ζητήσουν ταυτόχρονα αναδιαπραγμαευση χρέους, δεν πρέπει να κηρύξουν πρώτα μονομερή στάση πληρωμών (στην οποία είσαι αντίθετος από όσο έχω καταλάβει)? Αν δεν κηρύξουν μονομερή σταση πληρωμών, δεν θα υποχρεωθούν να μπουν σε διαπραγμάτευση με τις τράπεζες και τα άλλα κράτη με στόχο ένα "καλύτερο" μνημόνιο? Είναι δυνατόν να συμφωνήσουν οι πιστωτές σε λύσεις που δεν θα προστατεύουν τα συμφέροντά τους, σε λύσεις που δεν θα έχουν ένα χαρακτήρα μνημονίου δηλαδή?
Λες ότι ιεραρχείς πρώτα τα αιτήματα του κινήματος και όχι την παραμονή ντε και καλά στο ευρώ. Από ότι διάβασα είσαι και ενάντια στις κρατικοποιήσεις. Χωρίς μονομερή παύση πληρωμών, χωρίς κρατικοποιήσεις του συσσωρευμένου πλούτου των καπιταλιστών, με ποια ακριβώς αιτήματα συγκρουόμαστε με το σύστημα? Αν δεν βάλουμε τέτοια ζητήματα γιατί τελικά να μας πετάξουν έξω από ευρώ? Ποια αιτήματα προτείνεις εσύ? (εκτός από αναδιαπραγμαευση εντός του ευρώ, δεν έχω δει κανένα αλλο).
Επειτα επιμένεις να αντιμετωπίζεις το ευρώ ως όχημα διεθνισμού μεταξύ των εργατών και την πιθανότητα εξόδου ως διάσπαση της διεθνιστικής ενότηας. Από που προκύπτει αυτό? Δηλαδή δεν μπορούμε να έχουμε διεθνιστική αλληλεγγύη με τους Τούρκους εργάτες στο αίτημα για περικοπή των εξοπλισμών, επειδή η τουρκία είναι εκτός ευρώ? Οι άγγλοι εργάτες τι αίτημα πρέπει να έχουν για να είναι διεθνιστές, την είσοδο στο ευρώ? Εγω αυτό που βλέπω είναι ότι ενώ σωστά κριτικάρεις την δαιμονοποίηση του ευρώ σαν υπεύθυνου για όλα τα κακά, κάνεις και συ την ίδια φετιχοποίηση του νομίσματος από την ανάποδη όταν αντιμετωπίζεις το ευρώ ως οχημα διεθνισμού. Εδώ δεν είναι υποχρεωτικά όχημα διεθνισμού η συνύτπαρξη σε ενα κράτος διαφορετικών εθνοτήτων (εξ και και η υποστήριξη αυτοδιάθεσης των εθνών) και είναι ένα κοινό νόμισμα διοαφορετικών κρατών? Αναιρεί τους κρατικους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς εντός της Ε.Ε. το κοινό νόμισμα?
Εγώ συμφωνώ ότι αντιμετώπιση της κρίσης εκτός ευρώ είναι ουτοπία. Αλλά από που προκύπτει ότι υπάρχει αντιμετώπιση της κρίσης εντός ευρώ? Καλό το μέτωπο ερνάντια στην εθνική αναδίπλωση αλλά αν αυτή η κριτικη καταλήγει στα ίδια δια ταύτα με τον κεινσιανό φιλοευρωπαισμό του ΣΥΝ, τότε είναι η ουτοποία μιας καλύτερης Ε.Ε., μιας επιστροφής του καπιταλισμού στο προ κρίσης επίπεδο. το ερώτημα που έχει να απαντήσει η αριστερά για να μπορέσει να χαράξει σωστά διά ταύτα, δεν είναι αν η λύση είναι εντός ή εκτός ευρώ. Είναι το ερωημα αν η λύση είναι εντός ή εκτός καπιταλισμού. Και δεν βλέπω πως η φιλοευρωπαική πολιτική μπορεί να αποτελέσει οδηγό για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό.
@vzolotas: Αν δεν σου είναι κόπος, ανάρτησε "κάπου" την εργασία σου για την πολύ-χρήσιμη Βιοθωράκιση των Πόλεων.
Και εγώ ως δώρο σου στέλνω προκαταβολικά ένα λινκ σε μια άλλη ενδιαφέρουσα εργασία για την εργατική εβδομάδα των 21 εργάσιμων ωρών.
http://neweconomics.org/publications/21-hours
Η εργασία αυτή, διακρίνοντας την δουλειές που κάνουμε καθημερινά σε αμοιβόμενες και μη,
καταλήγει πως οι 21 ώρες είναι μια εφικτή κατάσταση ακόμη και σήμερα,
και χωρίς να απαιτείται ουτοπικά να μεταβούν όλες οι κοινωνίες ταυτόγχρονα.
Bad Samaritans: The Myth of Free Trade and the Secret History of Capitalism
By Ha-Joon Chang
Publisher: Bloomsbury Press
Number Of Pages: 288
Publication Date: 2007-12-26
ISBN-10 / ASIN: 1596913991
ISBN-13 / EAN: 9781596913998
Binding: Hardcover
Product Description:
A rising young star in the field of economics attacks the free-trade orthodoxy of The World Is Flat head-on—a crisp, contrarian history of global capitalism. One economist has called Ha-Joon Chang “the most exciting thinker our profession has turned out in the past fifteen years.” With Bad Samaritans, this provocative scholar bursts into the debate on globalization and economic justice. Using irreverent wit, an engagingly personal style, and a battery of examples, Chang blasts holes in the “World Is Flat” orthodoxy of Thomas Friedman and other liberal economists who argue that only unfettered capitalism and wide-open international trade can lift struggling nations out of poverty. On the contrary, Chang shows, today’s economic superpowers—from the U.S. to Britain to his native Korea—all attained prosperity by shameless protectionism and government intervention in industry. We have conveniently forgotten this fact, telling ourselves a fairy tale about the magic of free trade and—via our proxies such as the World Bank, International Monetary Fund, and World Trade Organization—ramming policies that suit ourselves down the throat of the developing world. Unlike typical economists who construct models of how the marketplace should work, Chang examines the past: what has actually happened. His pungently contrarian history demolishes one pillar after another of free-market mythology. We treat patents and copyrights as sacrosanct—but developed our own industries by studiously copying others’ technologies. We insist that centrally planned economies stifle growth—but many developing countries had higher GDP growth before they were pressured into deregulating their economies. Both justice and common sense, Chang argues, demand that we reevaluate the policies we force on nations that are struggling to follow in our footsteps.
@iskra
Τα περισσότερα ερωτήματα από αυτά που θέτεις έχουν απαντηθεί στα διάφορα κείμενα και σχόλια από τα οποία θα σε παρακαλούσα να διαβάσεις τουλάχιστον τα δύο παρακάτω :
«Ευρωπαϊκή προοπτική, εργατικό κίνημα και σοσιαλισμός»
http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/10/blog-post_2073.html#more
και «Ούτε ίχνος αλήθειας» (το α’ μισό που είναι το πολιτικό σκέλος)
http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/10/blog-post_4497.html
Εδώ θα σου απαντήσω εν συντομία τα εξής :
(α) η διαπραγμάτευση με τις τράπεζες δεν μπορεί να έχει σαν στόχο ένα καλύτερο μνημόνιο αλλά την διαγραφή του 60-70% του χρέους, γεγονός που εφόσον πραγματοποιηθεί θα είναι μία μεγάλη νίκη για το εργατικό κίνημα και την αριστερά, ενώ θα σημαίνει απομάκρυνση τρόϊκας και αναπρογραμματισμό οικονομίας χωρίς προσφυγή σε άλλον δανεισμό με τους όρους που αυτός κουβαλά.
(β) θεωρώ απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό, όμως με την εξέλιξη της κρίσης και την κατάλληλη οργάνωση του εργατικού κινήματος δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε κοινή προβολή του αιτήματος της διαγραφής από το εργατικό κίνημα στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτό θα ήταν η καλύτερη δυνατή εξέλιξη για τη διεθνιστική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος εφόσον στόχος είναι ο σοσιαλισμός και όχι απλά η βελτίωση του εγχώριου ή ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
(γ) όπως θα διαπιστώσεις από τα δύο κείμενα, δεν αποκλείω ούτε τη μονομερή διαγραφή χρέους και τη παύση πληρωμών, ούτε την άρνηση του χρέους (εάν έχουμε φθάσει σε επαναστατικές συνθήκες) και την έξοδο από το ευρώ. Όχι όμως σαν πρώτη και βασική επιλογή, γιατί θεωρώ πως ο στόχος δεν είναι η αυτοδύναμη αστική ανάπτυξη αλλά η διεθνιστική ανάπτυξη του κινήματος και ο σοσιαλισμός. Και όπως θα έπρεπε να έχεις καταλάβει αρνούμαι τον κεϋνσιανισμό τόσο στην δεξιά όσο και στην αριστερή του εκδοχή. Γι’ αυτό και πρώτος έχω τονίσει πως το πρόβλημα για την αριστερά δεν είναι «μέσα ή έξω από το ευρώ» αλλά η διαμόρφωση μιας ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής για το κίνημα των εργαζομένων.
(δ) στο ερώτημα με ποια ακριβώς αιτήματα συγκρουόμαστε με το σύστημα, πρότεινα με το λίγο μυαλό που διαθέτω τρία αιτήματα που πιστεύω είναι ικανά να συσπειρώσουν το ευρωπαϊκό και διεθνές εργατικό κίνημα : την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των χρεών για την απόδοση δικαιοσύνης στον επιμερισμό των βαρών (να πληρώσουν οι τράπεζες), την μοιρασιά του εργάσιμου χρόνου ώστε να συσπειρωθούν μαζί εργαζόμενοι και άνεργοι (βλ 30-35 ώρες ή 21 ώρες όπως προτείνεται από άλλους / αυτό είναι προς εξέταση) και την πάλη κατά του πολέμου που εγκυμονεί ο κλιμακούμενος προστατευτισμός, πάλη που μπορεί να συνδυαστεί με μία συντονισμένη δραστική μείωση των εξοπλισμών, αυτο-οργάνωσης της άμυνας κλπ. Τα αιτήματα αυτά δεν είναι σοσιαλιστικά αλλά μεταβατικά στην πορεία για τη σοσιαλιστική αλλαγή. Δεδομένου ότι σε περίοδο κρίσης το σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει απλά αστικοδημοκρατικά αιτήματα, τα τελευταία όχι μόνον βρίσκουν πλατιά απήχηση αλλά αποκτούν και επαναστατική δυναμική.
(ε) δεν έχω αρνηθεί τις κρατικοποιήσεις γενικά, αλλά τις κρατικοποιήσεις που γίνονται από το αστικό κράτος, χωρίς να συνοδεύονται από εργατικό έλεγχο και αφήνοντας στο απυρόβλητο τις αστικές σχέσεις παραγωγής. Με άλλα λόγια, σημασία έχει ποιος και γιατί κάνει τις όποιες κρατικοποιήσεις, όχι οι κρατικοποιήσεις καθεαυτές, πολύ περισσότερο εάν εντάσσονται σε μία λογική καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν έχω ολοκληρωμένες απαντήσεις σε όλα τα θέματα και δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να έχει εκ των προτέρων και χωρίς την συνοδευτική ανάπτυξη του ίδιου του κινήματος ένα πλήρες πρόγραμμα μετάβασης στη σοσιαλιστική αλλαγή. Στο ζήτημα αυτό θεωρώ σοφή την παρατήρηση του Παπακωνσταντίνου ότι δεν υπάρχει καθαρή επανάσταση όσο και του waste πως δεν μπορείς να έχεις από τα πριν έτοιμες όλες τις απαντήσεις στο τσεπάκι. Νομίζω πάντως - αν κρίνω από το τελευταίο σου σχόλιο – πως συμφωνούμε σε περισσότερα απ’ όσα μπορεί να διαφωνούμε.
Θέλω, τέλος, να επιμείνω στον κίνδυνο του πολέμου που βλέπω να διαγράφεται στον ορίζοντα με την μορφή της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής νομισματικής επέλασης και του κύματος προστατευτισμού που θα την ακολουθήσει και θα προσπαθήσω – μετά την ατυχή κουβέντα με τον Ψευτοστέργιο – να αναπτύξω το θέμα εκτενέστερα.
Δημοσίευση σχολίου