VIDEO: ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΉΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΏΝ ΟΜΙΛΗΤΏΝ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ 17ΗΣ ΙΟΥΝΙΟΥ (Πρωτοβουλία Οικονομολόγων-Πανεπιστημιακών)

Πηγή: Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών
17-6-2010


No money No debt (1/7) Ομιλία Κ.Λαπαβίτσα from ThePressProject on Vimeo.



No money No debt (2/7) Ομιλία Σ. Κουβελάκη from ThePressProject on Vimeo.





No money No debt (3/7) Ομιλία Λ.Βατικιώτη from ThePressProject on Vimeo.



No money No debt (4/7) Ομιλία Σ.Μαρκέτου from ThePressProject on Vimeo.



No money No debt (5/7) Ομιλία Π.Παπακωνσταντίνου from ThePressProject on Vimeo.



No money No debt (6/7) Ομιλία Δ.Καζάκης from ThePressProject on Vimeo.



No money No debt (7/7) Ομιλία Κ.Σαρρή from ThePressProject on Vimeo.

Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή των όσων ειπώθηκαν, όπως δημοσιεύτηκε στο www.thepressproject.gr

Η «Πρωτοβουλία οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» για την έξοδο από το ευρώ έκανε χθες 17/6 την πρώτη κοινή δημόσια παρουσία των ομιλητών της, σε εκδήλωση που διοργάνωσε στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος.

Ομιλητές ήταν ο Κ. Λαπαβίτσας – οικονομολόγος πανεπιστημιακός, ο Στ. Κουβελάκης – πολιτικός επιστήμων πανεπιστημιακός, ο Λ. Βατικιώτης – οικονομολόγος, δημοσιογράφος, ο Σπ. Μαρκέτος – πανεπιστημιακός, ο Π. Παπακωνσταντίνου - δημοσιογράφος, συγγραφέας, ο Δ. Καζάκης – οικονομικός αναλυτής και ο Κ. Σαρρής - δημοσιογράφος.

Η οικονομική και πολιτική ανάλυση της κατάστασης

Οι εισηγήσεις των ομιλητών κρατούσαν 15 με 20 λεπτά, με αποτέλεσμα οι ομιλίες να επικεντρώνουν σε διαφορετικές πλευρές η καθεμία και να αναδεικνύουν τα βασικά θέματα της όλης συζήτησης. Ο Κ. Λαπαβίτσας υποστήριξε ότι η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς επεκτείνει την ύφεση και πιέζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η διαφορά ανταγωνιστικότητας που παρατηρείται ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης και συγκεκριμένα σε αυτές του κέντρου και της περιφέρειας και εντείνει το πρόβλημα της κρίσης του δημοσίου χρέους για τις τελευταίες, είναι εγγενές στοιχείο του καπιταλισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι μια αντικαπιταλιστική πολιτική με έξοδο από την ευρωζώνη και παύση πληρωμών, βασισμένη στη διαφάνεια ώστε το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση να μπορέσει να αποφασίσει ποιο κομμάτι του χρέους θα πληρώσει και ποιο όχι, θα χαρακτηρισθεί δηλαδή ως απεχθές. ( Έγινε ιδιαίτερη διευκρίνηση για το τι σημαίνει παύση πληρωμών, επειδή δημιουργεί συγχύσεις. Σημαίνει παύση πληρωμών των δόσεων του δημοσιονομικού χρέους). Μια τέτοια πολιτική θα φέρει και γρήγορη ανάκαμψη, συνοδευόμενη από έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων, επέκταση της δημόσιας ιδιοκτησίας σε καίριους τομείς της οικονομίας και εφαρμογή συντονισμένης βιομηχανικής πολιτικής ανάπτυξης.

Ο Στ. Κουβελάκης μίλησε για τις αντιθέσεις που συγκεντρώνονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα με εκρηκτικό τρόπο. Η πρόταση για έξοδο από την ευρωζώνη είναι μια πολιτική επιλογή που δεν προτείνεται μόνο από την Αριστερά, αλλά και από διάσημους οικονομολόγους που καμία σχέση δεν έχουν μαζί της, όπως ο Στίγκλιτς ή ο Κρούγκμαν. Η έξοδος από την Ευρωζώνη ή την Ε.Ε, αφού η τελευταία λειτουργεί ως ένας μηχανισμός θωράκισης του νεοφιλελευθερισμού, δεν σημαίνει εθνική περιχαράκωση, αφού η πάλη σε εθνικό επίπεδο αποτελεί το πεδίο αναφοράς των πολιτικών υποκειμένων. Χαρακτηρίζει την πρόταση της πρωτοβουλίας ως στοχοθέτηση μεταβατικών αιτημάτων ρήξης με το υπάρχον πλαίσιο. Χρειάζεται άμεση κοινή δράση με βάση το μίνιμουμ ενότητας που είναι η άρνηση των μέτρων. Σήμερα, η οικονομική κρίση είτε μπορεί να καταστρέψει την Αριστερά και το εργατικό και λαϊκό κίνημα είτε μπορεί να αποδειχθεί μοναδική ευκαιρία.

Ο Λ. Βατικιώτης έδωσε έμφαση στην κρίση αντιπροσώπευσης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα και εκφράζεται με ρυθμίσεις όπως ο Καλλικράτης ή η παράκαμψη του κοινοβουλίου με τα προεδρικά διατάγματα.  Ταυτόχρονα με την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών είναι δείγματα ότι οδεύουμε σε ολοκληρωτική κατεύθυνση. Οι επίσημες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου και συγκεκριμένα των τραπεζών, του εφοπλιστικού κεφαλαίου και της Εκκλησίας διαμορφώνουν αποικιακό καθεστώς, ενώ με την κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων και την επερχόμενη τεράστια αύξηση της ανεργίας επιστρέφουμε σε συνθήκες σαν αυτές της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης.

Ο Σπ. Μαρκέτος έθεσε ως προβληματική την ατζέντα που διαμορφώνει το μπλοκ εξουσίας, περιλαμβάνοντας και το ΔΝΤ και ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση της Αριστεράς, ώστε να αλλάξει την ατζέντα προς όφελος των εργαζομένων. Ο Π. Παπακωνσταντίνου ανέδειξε τον κίνδυνο μετάλλαξης των κοινωνιών των Μητροπόλεων, αφού ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός γίνεται πράξη και απειλεί να θανατώσει κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει τον Απρίλη του ’41, όταν το συμφέρον της εργατικής τάξης συνέπιπτε με το εθνικό, χωρίς αυτό να σημαίνει με της αστικής τάξης, αφού όπως τότε έφευγε στο εξωτερικό ως φυσικά πρόσωπα έτσι και τώρα διώχνει τα κεφάλαιά της. Ο Δ. Καζάκης ανέλυσε το πρωτοφανές πρόβλημα που δημιουργείται με την πρόσφατη σύναψη δανειακής σύμβασης και το κομμάτι του απεχθούς χρέους.

Ζητούμενο η Αριστερά

Το ζητούμενο για όλους είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση και να βγουν συμπεράσματα για την Αριστερά. Στόχος είναι η δημιουργία ενός μετώπου που θα ξεκινά με ενοποιητική βάση την έξοδο από την ευρωζώνη και την παύση πληρωμών και θα καταλήγει σε προγραμματική σύγκλιση για τον μετασχηματισμό των δομών του κράτους και της κοινωνίας γενικότερα. Για τον Κ. Λαπαβίτσα η Αριστερά ακολουθεί την έλλειψη καθαρότητας που υπάρχει και στην κοινωνία, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο Κουβελάκης διαπιστώνει χάσμα ανάμεσα στην παρέμβαση της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς και στις ανάγκες της κοινωνίας, ενώ βλέπει την πρωτοβουλία ως απόπειρα συμβολής για να ανοίξει η συζήτηση συγκρότησης του μετώπου.

Ο Λ. Βατικιώτης, δίπλα την οικονομική κρίση, βλέπει και κρίση ιδεολογική με τη σοσιαλδημοκρατία να καρφώνει το τελευταίο καρφί στο φέρετρό της. Ο Σπ. Μαρκέτος είπε ότι η Αριστερά δεν έχει ούτε τέτοια οργάνωση ούτε σκοπό να εξεγερθεί, οπότε πέρα από τη δημιουργία τέτοιων μορφών οργάνωσης, στην οποία μπορεί να συμβάλει και ο αντιεξουσιαστικός χώρος, πρέπει να δοθεί έμφαση στο δημοκρατικό στοιχείο των διεκδικήσεων –βλέπει ότι η δημοκρατία είναι ο σύγχρονος λενινισμός. Ο Π. Παπακωνσταντίνου σημείωσε ότι η κίνηση αυτή είναι πολύ μπροστά από όλες της ηγεσίες της Αριστεράς, κοινοβουλευτικές και μη. Για το ΣΥΝ πιστεύει ότι οι πρόσφατες εξελίξεις με την αποχώρηση των Ανανεωτικών μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο,  αποδεσμεύοντας ριζοσπαστικότερες δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΣΥΝ.

Για το ΚΚΕ διαπιστώνει ότι σε αυτή τη φάση που η οικονομική κρίση πλήττει άμεσα και ξεκάθαρα τα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, ο κόσμος στρέφεται προς τα εκεί αναζητώντας μια πιο οργανωμένη παρέμβαση, γι’ αυτό και το ΚΚΕ δέχεται επίθεση από συγκεκριμένα κέντρα. Όμως, το ΚΚΕ δεν αξιοποιεί αυτή τη δυναμική, αναλώνεται σε ξόδεμά της, με ταυτόχρονο αριστερισμό στην έκφρασή του από τη μια και γραφειοκρατική αναδίπλωση από την άλλη. Ο Δ. Καζάκης θεωρεί ως το πιο σημαντικό να οριστούν οι βασικοί στόχοι κάτω από τους οποίους μπορεί να ενωθεί ο λαός ώστε να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία, οπότε και το ζήτημα του μετώπου δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Χρειάζεται ένα ΕΑΜ της εποχής μας. Τέλος, ο Κ. Σαρρής πιστεύει πως η αιχμή του εργατικού κινήματος αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι αν θα πληρωθεί το χρέος ή όχι.