Aπο-στάσεις ασφαλείας;

Πηγή: Ελευθεροτυπία
του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
17-5-2010

Καθυστερώ αναίτια
ασωτεύω περίεργα
μετανοώ προσωρινά

Μωυσής Αγιορείτης, μοναχός, Θερινά ρήματα

Η μαζική βία -κρατική ή όχι- εκλαμβάνεται από τους χειριστές της ως ενθαρρυνόμενη/επιτρεπόμενη συμπεριφορά άμυνας (προληπτικής ή μη).

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, επιτήρηση, τιμωρία = ενιαίο τρίπτυχο. Διαχειριζόμενοι τον φόβο θυματοποίησής μας προκαλούμε περισσότερα εγκλήματα από τα (επ)απειλούμενα.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ όμως να πέσουμε και στην παγίδα της πρόκλησης κοινωνικής ανασφάλειας στο όνομα της τήρησης της δημόσιας ασφάλειας.

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ βέβαια μένουν ανοικτά.

ΠΩΣ ΝΑ μάθεις π.χ. να ζεις με την ανεργία, με την εγκληματικότητα, με την τρομοκρατία; Η κουλτούρα της ανασφάλειας μήπως, αντί να ενώνει τους φοβισμένους, τους εγκλείει ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους; (ή και στο φρούριό τους;);

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ είναι τόσο πολλοί και η διακινδύνευση τόσο υψηλή ώστε να μας χρειάζεται και μια κουλτούρα (έναντι) των κινδύνων.

ΜΗΠΩΣ όμως μαζεύτηκαν πολλές νέες κουλτούρες οι οποίες όλες στοχεύουν (ή έστω καταλήγουν) σε περιστολή δικαιωμάτων;

ΟΙ ΥΠΟΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ συμπεριφορές (π.χ. κοινωνική απειθαρχία) δικαιολογούν την τιμωρητική εφαρμογή του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης στην πλάτη της underclass; Οι φτωχοί τελούν εγκλήματα κατά της ποιότητας ζωής των άλλων, οι «άλλοι» φοβούνται την οργή των αμνών, ενώ οι πολίτες, κινούμενοι με άγχος ανάμεσα στην εγκληματοφοβία και την ανοχή ή επιείκεια στους δράστες, συνήθως γέρνουν προς τη μεριά της καταστολής (μολονότι δεν μπορούν να αποφασίσουν αν τελικά περισσότερο επικίνδυνος είναι ο Super Cop ή ο εγκληματίας).

Η ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ υστερία και το δόγμα της μηδενικής ανοχής, ως έκφραση ακραίου νεοφιλελευθερισμού, επιτείνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Χωρίς κράτος πρόνοιας και χωρίς προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων οι κατασταλτικοί μηχανισμοί απογυμνώνονται από τις φυλακτικές τους λειτουργίες και μετατρέπονται σε ποινικό κράτος, κράτος φυλακών.

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη πλευρά η εγκληματοφοβία επηρεάζει και τη ζωή των ελεύθερων. Ολοι ζούμε πλέον πίσω από κάγκελα: φυλακής ή προσωπικής ανασφάλειας, δεν έχει και τόσο μεγάλη διαφορά.

Η ΤΑΣΗ για επιτήρηση κατέληξε στο να καταστεί πανοπτική ολόκληρη η κοινωνία.

ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ και οι κάμερες αντικατέστησαν πρόληψη και αλληλεγγύη.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ όμως να συμ-βιώσουν «διαφορετικοί κόσμοι» μέσα στον ίδιο κοινωνικό ιστό αλλά σε μεγάλη απόσταση ασφαλείας οι μεν από τους δε;

ΑΥΤΟ πρέπει να διερευνήσουν προληπτικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Βουλή των Ελλήνων και όχι πώς -επικοινωνιακά- θα δώσουν τον οβολό τους δύο πιτσιρίκια για να σωθεί η χώρα ή πώς θα επινοήσουν νέα πολιτικά τρικ για να διασώσουν τον «κακό» εαυτό τους.

ΥΓ.: Μεγαλύτερη ποινή για τους πολιτικούς δεν είναι η φυλάκιση αλλά η ισόβια έκπτωση από τα δημόσια αξιώματα λόγω αναξιότητας. Αυτό το σκέφτηκε κανείς;