ΤΟ ΕΥΡΩ ΩΣ ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ  8-4-2012

του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ’ αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων, βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.

Η αγωνία της Ευρωζώνης πριν από την 6η Μαΐου

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ενώ όλα τα στοιχεία καταδεικνύουν αποτυχία της συνταγής και ολική επαναφορά της κρίσης, η ευρωπαϊκή ελίτ επιμένει δογματικά και ανησυχεί πολιτικά για το ελληνικό «πείραμα». 

Η συνταγή δεν βγαίνει με τίποτα. Ένα μήνα μετά τα μηνύματα καθησυχασμού που εξέπεμψε η συμφωνία για το PSI και τέσσερις μήνες από την ευρωπαϊκή απόφαση για το νέο Μνημόνιο και το νέο δανεισμό στην Ελλάδα, η κρίση στην Ευρωζώνη συνεχίζει τον θορυβώδη κοχλασμό της, με επίκεντρο αυτή τη φορά την Ισπανία και, δευτερευόντως, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι η Ευρωζώνη συνολικά θα αποκολληθεί από την ύφεση ή ότι οι συνταγές ισοπεδωτικής δημοσιονομικής και μισθολογικής λιτότητας θα κατευνάσουν τις αγορές και τις «επιθέσεις» στα ομόλογα των ασθενών κρίκων της νομισματικής ένωσης.

Αντιθέτως, ενώ οι σιδηροί κανόνες του δημοσιονομικού συμφώνου που επέβαλε η γερμανική ηγεσία υιοθετούνται δειλά από τους 25 «προθύμους» της Ε.Ε., οι πιο ανήσυχοι αναλυτές της καπιταλιστικής νέας τάξης προειδοποιούν για τα καταστροφικά του αποτελέσματα. «Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ούτε ένα παράδειγμα, όπου οι περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών να οδήγησαν στην εξυγίανση ενός ασθενούς κράτους», προειδοποιεί ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, που χαρακτηρίζει ανεπαρκές το κούρεμα του ελληνικού χρέους, πράγμα που θεωρεί μονόδρομο για όλες τις υπερχρεωμένες χώρες. «Το ευρώ χρειάζεται επιδιόρθωση και η κρίση του έχει περάσει ίσως σε θανάσιμη φάση», λέει και ο πολύς Τζορτζ Σόρος σε άρθρο του, υποδεικνύοντας το αναποδογύρισμα της πολιτικής που εφαρμόζει σήμερα η ηγεσία της Ε.Ε., με διάκριση μεταξύ τρεχουσών κρατικών δαπανών και επενδύσεων, ώστε η λιτότητα να μην «τρώει»και τις δεύτερες.

W. Sinn: Για ν' ανακτησουν την ανταγωνιστικότητά τους οι χώρες της ζώνης του ευρώ, πρέπει να γίνουν πιο φτηνές

ΠΗΓΗ: http://www.wiwo.de/politik/europa/denkfabrik-die-krisenlaender-muessen-billiger-werden-/6459390.html

του Werner Sinn

μτφρ. Χ.Υ.

Γιατί  να αυξήσουμε τον πληθωρισμό μας εμείς και να μην αποπληθωρίσουν  οι άλλοι;

Ο Werner Sinn, με ένα νέο σχόλιο του στη συντηρητική Wirtschaftswoche, μας θυμίζει τη γερμανική θέση για την κρίση στη Νότια Ευρώπη: μειώστε  τους μισθούς  και τις τιμές και θα επιστρέψετε και πάλι στην ανάπτυξη. Αλλά είμαστε ή όχι μέλη της ΕΝΩΣΗΣ;

Για να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητα τους οι  χώρες της ζώνης του ευρώ θα πρέπει να γίνουν πιο φθηνές. Αλλά μέχρι τώρα δεν είδαμε να γίνεται τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Τα τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών παραμένουν αμετάβλητα - και τα δισεκατομμύρια της οικονομικής βοήθειας  που καταβάλλουν οι φορολογούμενοι  θα συνεχίσουν να γίνονται καπνός.

Οποιος θέλει να αναλύσει την κρίση της νομισματικής ένωσης και να αξιολογήσει τα μέτρα διάσωσης, θα βρεθεί μπροστά σε 2 διαφορετικές θεωρίες: η μία, η θεωρία του χρήματος στη βιτρίνα  και η άλλη, η θεωρία του βαρελιού δίχως πάτο. Σύμφωνα με την πρώτη άποψη, η πολιτική θα πρέπει μόνο να συλλέγει χρήματα  για το ταμείο διάσωσης EFSF.

Ετσι, η κεφαλαιαγορά θα ηρεμήσει, τα επιτόκια δανεισμού θα πέσουν, οι χώρες της Νότιας Ευρώπης θα αποκτήσουν και πάλι ρευστότητα ενώ τα χρήματα των φορολογούμενων θα μείνουν αδιάθετα. Σύμφωνα με την άλλη θεωρία, οι χώρες που περνάνε κρίση, παρά τα κεφάλαια διάσωσης,  θα παραμείνουν για χρόνια  ελλειμματικές, αφού γι 'αυτές ο δρόμος της υποτίμησης, λόγω  του ευρώ είναι κλειστός  και μια εσωτερική υποτίμηση είναι πολύ δύσκολη.

Τι είναι η κρίση; Και πώς γλιτώνουμε;

Πηγή: aristero blog

Δ. Καλιαμπάκος

 «Το κεφάλαιο τρομάζει όταν έλθει αντιμέτωπο με την ανυπαρξία κερδών, όπως ακριβώς τρομάζει η 

Φύση μπροστά στο κενό. Με την προοπτική κάποιων κερδών ξυπνάει από το λήθαργό του, με 

κέρδος 20% ζωντανεύει, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% λειώνει κάτω από το πόδι του όλους τους ανθρώπινους νόμους και με 300% δεν υπάρχει εγκληματική ενέργεια που να μην ρισκάρει – ακόμη και με τον κίνδυνο να οδηγηθεί στην γκιλοτίνα.»

Κ. Μάρξ – «Κεφάλαιο»

Δεν είναι άδικα ένα από τα πλέον δημοφιλή «τσιτάτα» του Μαρξ. Περιγράφει με εξαιρετική σαφήνεια  τη συμπεριφορά του κεφαλαίου. Αυτό που είναι πράγματι θαυμαστό είναι η διαχρονική του αξία. Σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια μετά, ακόμα και τα ποσοστά που αναφέρονται είναι πολύ κοντά στη σημερινή πραγματικότητα. Το απόσπασμα αυτό είναι πολύ χρήσιμο για να υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχουν όρια (θεσμικά ή ακόμη και ηθικά) που θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τη δράση του κεφαλαίου εντός «κάποιων εύλογων πλαισίων». Αλλά στο άρθρο αυτό θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά για την πρώτη πρόταση του αποσπάσματος.  Την κρίση, τον πανικό που προκαλεί, τις συνέπειες που έχει.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις αιτίες τις κρίσεις με τρόπο απλό, χωρίς υπερβολικές πληροφορίες  που αντί να φωτίζουν μπερδεύουν τα πράγματα.

Αγρίνιο: Μεγάλη Παρασκευή 1944 – Η εκτέλεση των 120

                                                 Πλατεία Μπέλλου

Στη μητέρα μου

Πηγή: Αγρίνιο…γλυκές μνήμες.

              

Το άψυχο σώμα του ήρωα Αβραάμ Αναστασιάδη κρέμεται από  κολώνα στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου. Οι τσολιάδες συνεργάτες των Γερμανών κρέμασαν το παλικάρι το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής του 1944 και τον άφησαν εκτεθειμένο στη θέα των περαστικών της πλατείας, μέσα σε συνεχή βροχή, μέχρι το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου. Τότε, τα καθάρματα επέτρεψαν στους συγγενείς του να αποκαθηλώσουν το νεκρό κορμί του. 

 Την  μέρα εκείνη, οι Γερμανοί καταχτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους,εκτέλεσαν στο Αγρίνιο 120 παλικάρια.

                                                                                             

Ένα χρόνο μετά τη δραματική εκείνη Μεγάλη Παρασκευή του 1944 στην Αγρινιώτικη εφημερίδα της εποχής “Φωνή του λαού” δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο με μαρτυρίες από το σκηνικό της εκτέλεση των 120:

Η εκτέλεση των 120

“Πέρασε ένας χρόνος από τη δραματική εκείνη Μεγάλη Παρασκευή, θυσία στο βωμό της λευτεριάς της Πατρίδας. Ό,τι ιερότερο και καλλίτερο έχει ο ελληνικός λαός.

Το Αγρίνιο πρόσφερε στην ιστορία της αγωνιζόμενης Ελλάδας το ολοκαύτωμα των 120 δολοφονημένων παιδιών του. Ποιος θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει σ” όλη της την έκταση, τη φρίκη της ημέρας;

Η μισή Ευρώπη σε φάση αποπληθωρισμού για να μη στεναχωρηθεί η Γερμανία

ΠΗΓΗ:

http://blog.zeit.de/herdentrieb/2012/04/04/mario-wie-haltst-dus-mit-der-inflation_4601

Μτφρ. Χ.Υ.

Ο Mark Schieritz, ο δημοφιλής γερμανός οικονομολόγος και αρθρογράφος της Die Zeit, αφιερώνει στο μπλογκ του, ένα σχόλιο στον πρόεδρο της ΕΚΤ  Mario Draghi και το φόβο του για τον πληθωρισμό: είναι απλά δειλός ή μπλοφάρει για να μην τρομάξουν οι Γερμανοί;

Πως θα μπορέσει να επανέλθει η Ευρωζώνη σε μακροοικονομική ισορροπία , αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο της κρίσης. Φαίνεται ότι υπάρχει γενική συμφωνία στο ότι οι χώρες της περιφέρειας μέσω της μείωσης του κόστους θα πρέπει να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Αυτό σημαίνει ότι το ποσοστό τους του πληθωρισμού τους θα παραμείνει κάτω του 2%. Ως προς αυτό ουδεμία αντίρρηση.

Αλλά τι σημαίνει αυτό για τον πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών; Ο Mario Draghi στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου απέρριψε την ιδέα ότι χώρες όπως η Γερμανία θα πρέπει, σε αντάλλαγμα, να επιτρέψουν μια  αύξηση του πληθωρισμού. Το επιχείρημά του ταυτίζεται με αυτά της ΕΚΤ στη συζήτηση για τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών: η διόρθωση θα πρέπει να προέλθει από τις μειώσεις των τιμών στις ελλειμματικές χώρες, και όχι από την τόνωση της ζήτησης σε χώρες με πλεόνασμα.

Η εποποιία ενός μουλωχτού κουρέματος και τι δείχνει για το πολιτικό μας σύστημα

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

Tέσσερις βδομάδες μετά το αιφνιδιαστικό ‘κούρεμα’ των διαθέσιμων κεφαλαίων νοσοκομείων, πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τις οργισμένες διαμαρτυρίες των διοικήσεών τους αλλά και τις επίμονες φημολογίες περί ‘εξυπηρέτησης φίλιων δυνάμεων’ που ξεφόρτωσαν ομόλογα και χασούρα στα ιδρύματα για να γλιτώσουν οι ίδιες τα λεφτά τους, ξεκαθάρισαν τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης με απαντήσεις που δόθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή και του διαχειριστή του Κοινού Κεφαλαίου της ΤτΕ Μιχάλη Μιχαλόπουλου στην εφημερίδα ‘Βήμα’. Απαντήσεις που δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επιφύλαξε η κυβέρνηση στα ιδρύματα λόγω της απελπιστικής ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού, πείθουν όμως τουλάχιστον ότι δεν εκδηλώθηκε λαθροχειρία που να ζημίωσε τα ιδρύματα προς όφελος ‘φίλιων δυνάμεων ομολογιούχων’ .

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με το νόμο 2469 του 1997 τα ΝΠΔΔ, όπως και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, υποχρεώνονται να καταθέτουν τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο λεγόμενο Κοινό Κεφάλαιο το οποίο επενδύεται σε κινητές αξίες του Δημοσίου, δηλαδή σε έντοκα γραμμάτια και ομόλογα. Πρόκειται για μια θέσμιση χάρη στην οποία έχει υποστηριχθεί επί σειρά ετών ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου και που παράλληλα εξασφάλιζε στα ιδρύματα καλές σταθερές αποδόσεις – της τάξης του 3.5% με 4.5% ετησίως κατά τα τελευταία χρόνια του ευρώ.

Η Ελλάδα και οι ευθύνες των πολιτικών

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)
Loretta Napoleoni


Μαρξιστές και νεοκεϊνσιανοί οικονομικοί αναλυτές ενώνουν τις φωνές τους λέγοντας ότι στην ευρωπαϊκή οικονομική και νομισματική ένωση οι πλούσιες χώρες έχουν γίνει πιστωτές των φτωχότερων κρατών. Η ανάλυση αυτή, όμως, δεν εξηγεί πλήρως όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα. 


Σε εκείνους που ευθύνονται γι' αυτήν την ελληνική τραγωδία συμπεριλαμβάνεται και η πολιτική τάξη που χρησιμοποίησε τις ψήφους ως προϊόντα προς ανταλλαγή. Κάθε φορά που αναδεικνυόταν νέο κόμμα στην ηγεσία της χώρας, ο δημόσιος τομέας διευρυνόταν, όπως εξηγεί ο κ. Πάνος Καζάκος, επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σημειώνει, δε, ότι για την ίδρυση μιας μικρής εταιρίας έπρεπε να κατατεθούν 200 σελίδες πιστοποιητικών και εγγράφων, ενώ αντιστοίχως μία πρόσληψη στον δημόσιο τομέα επιτυγχάνεται έχοντας απλώς τις κατάλληλες επαφές. 

Φτώχεια του δυνατού, πτώχευση του αδύνατου – Κώστας Λαπαβίτσας RMF

ΠΗΓΗ: contramee

του Κ. Λαπαβιτσα

Παρουσίαση στα ελληνικά, όλης της 1ης μελέτης του RMF

2010, ΚΡΙΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ: Φτώχεια του δυνατού, πτώχευση του αδύνατου - εκδ.ΝΟΒΟΛΙ

Πρόλογος

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 άργησε να φτάσει στην Ελλάδα. Ακόμη και προς το τέλος του 2008 λίγοι ήταν αυτοί που είχαν κατανοήσει τι πραγματικά συνέβαινε στην παγκόσμια οικονομία. Κατά τη διάρκεια του 2009 άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η πορεία των ελληνικών οικονομικών πραγμάτων ήταν ανησυχητική. Αλλά μόνο προς το τέλος του χρόνου έγινε φανερό πόσο κοντά στην καταστροφή βρίσκονταν η ελληνική οικονομία. Και από την ‘ισχυρή Ελλάδα’ περάσαμε απότομα στον ‘αδύνατο κρίκο’ του παγκοσμίου συστήματος.

Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν τυχαία. Η γιγαντιαία κρίση που ξέσπασε το 2007 ενσωματώνει όλες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού της εποχής μας, ή σωστό-τερα του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού. Ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ μετά την τεράστια φούσκα ακινήτων του 2001-6 και γρήγορα μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση. Η πρωτοφανής κρατική παρέμβαση του 2008-9 απέτρεψε την κατάρρευση των τραπεζών και έφερε στοι-χειώδη σταθεροποίηση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Αλλά η παρέμβαση εισήγαγε επίσης την επόμενη φάση της παγκόσμιας αναταραχής, δηλαδή την κρίση δημοσίου χρέους του 2010.  

Η Ελλάδα βρέθηκε στο προσκήνιο για δύο δομικούς λόγους. Πρώτον, διότι ηένταξη της στους μηχανισμούς της ευρωζώνης αποδείχτηκε εξαιρετικά επισφαλής. Η ευρωζώνη έχει εξελιχθεί σε μηχανισμό δημιουργίας μονίμων πλεονασμάτων για τη Γερμανία και αντιστοίχως μονίμων ελλειμμάτων για τους υπόλοιπους, ιδίως για την περιφέρεια. Ο παραγωγικός ιστός των χωρών της περιφέρειαςέχει εξασθενίσει, με πρώτη την Ελλάδα. Δεύτερον, διότι η κατάρρευση των δημοσίων εσόδων, που προκλήθηκε από την ύφεση, κατέδειξε τις διαρθρωτικές αδυναμίες του ελληνικού κράτους. Φορολογική εύνοια προς τους πλούσιους και το κεφάλαιο, έλλειψη μηχανισμών προνοίας, πελατειακές σχέσεις, παραποίηση λογαριασμών, αδυναμία συλλογής στοιχείων, ο κατάλογος είναι μακρύς.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Faith-based economics at the European Central Bank

foto: http://www.lukasvasilikos.com/
Πηγή: Guardian

Dean Baker

In the build-up to World War II, the French military created the Maginot Line. This barrier, which utilised state of the art military defenses, was intended to defend France from a ferocious assault by Hitler's armies. When the attack ultimately came, the Germans made quick work of the Maginot Line by going around it through Belgium.

The European Central Bank's (ECB) obsession with a 2% inflation target can be seen as similar to the construction of the Maginot Line. The ECB sees achieving this inflation target as the sum total of the central bank's responsibilities for maintaining stable growth in Europe, just as the French generals viewed the construction of the Maginot line as defending France from a German invasion.

The main difference is that after that German conquest, the French generals recognised their mistake. By contrast, even after their 2.0% inflation obsession led to economic disaster, the people running the ECB are still in charge and still pursuing the same policy.

Σόρος: Η Bundesbank προετοιμάζεται για την διάλυση της Ευρωζώνης

foto:  http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ΕΕ απαιτεί να τεθεί στο περιθώριο η γερμανική κεντρική τράπεζα και οι σχεδιασμοί της, λέει ο «γκουρού» των επενδύσεων

Η ευρωπαϊκή κρίση επιδεινώνεται σταθερά το τελευταίο διάστημα, καθώς παρά τα όποια μέτρα, τα θεμελιώδη προβλήματα της Ευρωζώνης δεν έχουν επιλυθεί, με την απόσταση μεταξύ κρατών δανειστών και κρατών που δανείζονται να διευρύνεται. Πλέον, η κρίση έχει μπει σε μία φάση λιγότερο ασταθή, αλλά πιο «φονική», υποστηρίζει ο Σόρος σε άρθρο του στους Financial Times.

Καθώς η πιθανότητα της διάλυσης της Ευρωζώνης έρχεται πάλι στο προσκήνιο, οι κεντρικές τράπεζες των ισχυρών χωρών είναι σαφές ότι δύσκολα θα μπορέσουν να ρευστοποιήσουν τους κρατικούς τίτλους των υπερχρεωμένων χωρών, που έχουν στα χέρια τους.

Η Bundesbank έχει ήδη εντοπίσει τον κίνδυνο, υποστηρίζει ο Σόρος και είναι αντίθετη στην αέναη επέκταση της ρευστότητας, ενώ παίρνει μέτρα για να περιορίσει τη ζημία εάν προκύψει διάλυση. Αυτό από μόνο του κινητοποιεί το μηχανισμό μίας «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», καθώς οι άλλες τράπεζες θα ακολουθήσουν - ήδη η αγορά κινείται σε αυτή την κατεύθυνση, προειδοποιεί ο Σόρος.

Wolf: Το μοιραίο γερμανικό λάθος

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)

Μ. Wolf

Πόσο πολύ έχει προχωρήσει η ευρωζώνη στην επίλυση της κρίσης; Οι αισιόδοξοι θα απαντούσαν ότι αυτή γλίτωσε από το έμφραγμα, όμως έχει ακόμη να χειριστεί μία δύσκολη διαδικασία ανάρρωσης, όπου πάντα υπάρχει ο κίνδυνος νέων καρδιακών ανακοπών. 

Πρέπει επίσης να υιοθετήσει ένα καθεστώς που θα μπορεί να την προστατεύσει από μελλοντικές κρίσεις. Και αυτό το θέμα δεν έχει τελειώσει. Η ευρωζώνη, όμως, έχει κερδίσει χρόνο. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα τον εκμεταλλευτεί. 

Ένα κρίσιμο σημείο, ωστόσο, είναι να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές στα αίτια της ασθένειας. Σε αυτό το επίπεδο επιτυγχάνεται πρόοδος, τουλάχιστον στους κόλπους των οικονομολόγων. Είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι το ισοζύγιο πληρωμών είναι ουσιώδες για να ερμηνευθεί η τρέχουσα κρίση. Πράγματι, το ισοζύγιο πληρωμών μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντικό για τα μέλη της ευρωζώνης από ό,τι για άλλες χώρες που δεν συνδέονται με κάποια μορφή συναλλαγματικής ένωσης. 

Βαρουφάκης vs τραπεζίτες: Λαϊκισμός με «πούδρα»

foto:http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: euro2day

του Γ. Παπανικολάου

Σε παλαιότερο κείμενο, έχω σημειώσει το ενδιαφέρον με το οποίο διαβάζω τα άρθρα του πασίγνωστου πλέον οικονομολόγου κ. Γιάνη Βαρουφάκη για τα τεκταινόμενα της κρίσης, ασχέτως αν σε ορισμένα σημεία διαφωνώ με τα συμπεράσματα ή τις προτάσεις του. 

Το τελευταίο άρθρο του όμως «Τι εστί τράπεζα σήμερον» με κατέπληξε. Αισθάνομαι ότι οφείλω να το σχολιάσω, δεδομένης της ευρύτερης απήχησης της οποίας τυγχάνουν γενικότερα οι απόψεις του, αλλά και εκτιμώντας ότι ηθελημένα ή άθελά του ρίχνει νερό στον μύλο ενός ανώφελου και επικίνδυνου λαϊκισμού, προσθέτοντας ολίγη τεχνοκρατική «πούδρα». 

Διότι ξεκινά από μια απόλυτα ορθή ανάλυση των συνθηκών που οδήγησαν στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και τα επακόλουθά της, για να καταλήξει σε σοφιστείες και σε λαϊκιστικές εξάρσεις, προκειμένου να στηρίξει απόλυτα μια θέση: 

Ότι πρέπει να αλλάξει χέρια ο έλεγχος των ελληνικών τραπεζών. Να φύγει από την «Κλεπτοκρατία», την «πτωχοτραπεζοκρατία», όπως χαρακτηριστικά την αναφέρει, και να περάσει «αλλού». 

Στίγκλιτζ: Η υπερβολική λιτότητα χειροτερεύει τα πάντα

φωτο:http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 12/4

J. Stiglitz

Δριμεία κριτική στην διαχείριση της κρίσης από τους ευρωπαίους ηγέτες ασκεί ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Τζόζεφ Στίγκλιτζ. Επισημαίνει ότι «η υπερβολική δόση λιτότητας χειροτερεύει τα πάντα», ενώ τονίζει ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δεν επαρκεί και προτείνει την αύξηση και όχι τη μείωση των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσης.

Σε συνέντευξη που παραχωρεί ο αμερικανός οικονομολόγος στην γερμανική εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung», τάσσεται κατά της πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, καθώς, όπως υποστηρίζει, «οι δημοκρατίες μπορούν να αντέξουν περικοπές χωρίς να βλέπουν φως στο τούνελ μόνο μέχρις ενός σημείου». Προσθέτει ακόμη ότι «δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ούτε ένα παράδειγμα, όπου οι περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών να οδήγησαν στην εξυγίανση ενός ασθενούς κράτους» και αναδεικνύει την ανάγκη εφαρμογής αναπτυξιακής πολιτικής, ενώ θεωρεί την αναδιάρθρωση του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών ως μοναδική διέξοδο. «Το κούρεμα του ελληνικού χρέους είναι δυστυχώς πολύ περιορισμένο και αυτό επειδή υπάρχει ο φόβος της χρεοκοπίας. Αλλά και η χρεοκοπία κρατών ανήκει στον σύγχρονο καπιταλισμό. Πρέπει να είναι επιτρεπτή», εξηγεί ο κ. Στίγκλιτζ και ζητεί να χορηγούνται μεγαλύτερα δάνεια σε επιχειρήσεις από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Γιατί η έξοδος από το ευρώ βασίζεται σε μία ‘κουτσή’ θεωρία

foto: http://www.lukasvasilikos.com/
Πηγή: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Η πρόταση που προβάλλεται στα πλαίσια της Αριστεράς για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ βασίζεται σε μία θεωρία «κουτσή». Γιατί η θεωρία αυτή έχει δύο σκέλη από τα οποία το ένα χωλαίνει.

Το πρώτο σκέλος αναφέρεται στην εσφαλμένη αρχιτεκτονική – δηλαδή το ισχυρό νόμισμα το οποίο εξυπηρετεί ανταγωνιστικά μόνον τον αναπτυγμένο ευρωπαϊκό βορά σε βάρος του νότου - πάνω στην οποία έχει δομηθεί ως τώρα η Ευρωζώνη. Το δεύτερο σκέλος αναφέρεται στην αντίληψη περί διαχωρισμού (decoupling) της παγκόσμιας οικονομίας στις στάσιμες και υπερχρεωμένες οικονομίες της αναπτυγμένης Δύσης και τις δυναμικά αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ανατολής.

Το πρώτο σκέλος είναι γενικά σωστό κυρίως με την έννοια πως ενώ το ενιαίο νόμισμα έδωσε αρχικά μία αναπτυξιακή ώθηση στις ευρωπαϊκές περιφερειακές οικονομίες (μέσω της μείωσης του κόστους των συναλλαγών και του πληθωρισμού, της αύξησης του ανταγωνισμού, της απόκτησης οικονομιών κλίμακας, της βελτίωσης της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας στην προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης) δεν συνοδεύτηκε από πολιτικές μεταρρύθμισης για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικής αξιοποίησης των κοινοτικών ενισχύσεων με συνέπεια την στροφή σε υπερκατανάλωση, ελλειμματικότητα και υπερχρέωση. Οι αυτόματοι μηχανισμοί της αγοράς οδήγησαν σε μία ανισορροπία που μέχρι σήμερα δεν έχει διορθωθεί με πολιτικές δημοσιονομικής και πολιτικής ενοποίησης, με συνέπεια η υφιστάμενη αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης να είναι προβληματική και ξεπερασμένη.

Πώς να μετρηθεί το θράσος;

ΠΗΓΗ: Το Ποντικι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ποιοι πήραν την απόφαση για κατασχέσεις εις βάρος όποιου χρωστάει στο Δημόσιο πάνω από 300 ευρώ; Τα κόμματα της συγκυβέρνησης υπό τον Παπαδήμο – ως συμπλήρωμα της άλλης μεγαλειώδους απόφασης για αυτόφωρο σε όσους χρωστάνε 5.000 ευρώ. Πότε την πήραν; Παραμονές των εκλογών. Τι άλλο συνέβη τις ίδιες μέρες; Τα ίδια αυτά κόμματα της ίδιας αυτής συγκυβέρνησης θέσπισαν το ακατάσχετο των δικών τους επιχορηγήσεων έναντι τεράστιων οφειλών από τραπεζικά θαλασσοδάνεια, τα οποία ουδέποτε ρύθμισαν.

Το θέμα δε της προστασίας του εαυτού τους έγινεπαγκόσμιο σούργελο μέσω των μεγάλων ΜΜΕ και κατέληξε να φτάσει μέχρι την Κομισιόν, καθώς το έθεσε ο επικεφαλής των Φιλελεύθερων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ με επιστολή του προς τον αδιάφθορο και συνετό πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο.

Ο Φερχόφστατ στην επιστολή του κατ’ αρχάς αναρωτιέται πώς γίνεται τα δύο βασικά πολιτικά κόμματα, που «ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση», να λαμβάνουν ενίσχυση με επιβάρυνση τωνφορολογουμένων».

Πτώση κατά 8,3% στη Βιομηχανία

Πηγή: ΑΥΓΗ

Παναγόπουλος Θάνος

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/04/2012

Στην κινούμενη άμμο της ύφεσης συνεχίζει να βυθίζεται η εγχώρια μεταποίηση. Η αποβιομηχάνιση απλώνεται με ανησυχητικά επιταχυνόμενους ρυθμούς, θύμα κι αυτή της "μαύρης τρύπας" του Μνημονίου που έχει "καταπιεί" την ελληνική οικονομία. Χαρακτηριστική είναι η τεράστια μείωση, κατά 8,3% που κατέγραψε τον Φεβρουάριο ο γενικός Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του περυσινού Φεβρουαρίου, όταν -σημειωτέον- και τότε μεν σημειώθηκε μείωση έναντι του 2010, όμως σαφώς βραδύτερη (4,3%).

Stratfor: Σε κατάσταση ομηρίας ο κέλτικος τίγρης

ΠΗΓΗ: Stratfor (via Euro2day)

Η ευνοϊκή φορολογία επιχειρήσεων της Ιρλανδίας τη βοήθησε να γίνει σημείο εισόδου για πολλές ξένες εταιρίες προς την ευρωπαϊκή αγορά, και αυτό με τη σειρά του πυροδότησε μια ισχυρή οικονομική ανάπτυξη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι το 2008. Όμως, αυτή η ανάπτυξη οδήγησε στη φούσκα της αγοράς ακινήτων και ο «υπερμοχλευμένος» χρηματοοικονομικός κλάδος κατέστησε τη χώρα ευάλωτη στην οικονομική κρίση του 2008, αναγκάζοντάς την να αναζητήσει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να διασώσει τον χρηματοοικονομικό κλάδο. 

Μέχρι στιγμής, η Ιρλανδία έχει συμμορφωθεί με όλους τους όρους του προγράμματος διάσωσής της, όμως αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό. Στις 5 Μαρτίου η Moody’s δήλωσε πως η χώρα πιθανότατα θα χρειαστεί και δεύτερο πακέτο διάσωσης, όταν λήξει το τρέχον. Ωστόσο, η οικονομική εξάρτηση της Ιρλανδίας από τους εξωτερικούς εταίρους σημαίνει πως η μοίρα της σε μεγάλο βαθμό δεν είναι στα δικά της χέρια. 

Τραπεζίτες χωρίς αξιοπρέπεια

foto:  http://www.lukasvasilikos.com/

Πηγή: ΝΥΤ

P. Krugman

Kevin Drum has some fun, and rightly so, with Rick Warren’s apparent belief that Jesus was a supply-sider:

Well certainly the Bible says we are to care about the poor….But there’s a fundamental question on the meaning of “fairness.” Does fairness mean everybody makes the same amount of money? Or does fairness mean everybody gets the opportunity to make the same amount of money? I do not believe in wealth redistribution, I believe in wealth creation.

The only way to get people out of poverty is J-O-B-S. Create jobs. To create wealth, not to subsidize wealth. When you subsidize people, you create the dependency. You — you rob them of dignity.

Μια αυθεντική δημοσκόπηση του τμήματος Στατιστικής του ΟΠΑ, στο enikos.gr

Οι νομοτέλειες δεν φτάνουν

”Μπορεί μια απόφαση που παίρνεις να μην διασαλεύει την παγκόσμια τάξη, αλλά ορίζει τη δική σου τάξη. Που πάει να πει, κάθε απόφαση πρέπει να την παίρνεις σαν να εξαρτάται από αυτήν η πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Με τόση σκέψη. Όχι για να σε παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά, αλλά για να παίρνεις εσύ στα σοβαρά τον εαυτό σου!”

Εφημ. ΠΡΙΝ 8.4.12

-Θανάσης Σκαμνάκης

Η Κωνσταντινούπολη θα έπεφτε και η αυτοκρατορία θα διαλυόταν, είτε καταλάμβανε την πόλη ο Μωάμεθ ο Πορθητής είτε όχι, τον Μάιο του 1453, είτε άνοιγε η Κερκόπορτα είτε όχι. Η ιστορία είχε εγγράψει το τέλος από καιρό πριν και περίμενε την ευκαιρία για να καταχωρίσει την ημερομηνία. Εξ άλλου, η Ρώμη, μερικούς αιώνες πριν, είχε «πέσει» χωρίς να πολιορκηθεί και η «αιώνια» ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποσυντέθηκε σχεδόν αθόρυβα. Η ήττα των Γερμανών στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο μπορεί να θεωρούν κάποιοι πως ήταν αναπόφευκτη, έστω από κάποια στιγμή του πολέμου κι ύστερα. Αλλά δεν ήταν αναπόφευκτη η νίκη του σοβιετικού στρατού, και η άμυνα του Στάλινγκραντ, η οποία οφείλεται στην απόφαση ηγεσίας και λαού να μην παραδοθεί η πόλη όσες θυσίες κι αν χρειαστούν, άλλαξε τη ροή του πολέμου και την πορεία της Ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20^ουαιώνα. Η ελληνική αντίσταση και οι αντιστάσεις στις άλλες χώρες ίσως να μην όρισαν την πορεία του πολέμου, αλλά δεν ήταν ασήμαντες, κάθε άλλο, για την πορεία των μεταπολεμικών εξελίξεων σε κάθε χώρα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτές οι αντιστάσεις δεν θα έπαιρναν τη διάσταση που πήραν, αν τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν πρωτοστατούσαν και πρωτοπορούσαν στην οργάνωση τους.     

Jean-Luc Mélenchon has what France needs. Sarkozy and Hollande do not

ΠΗΓΗ: Guardian

M. Weisbrot

France's conservative president, Nicolas Sarkozy, ran for office in 2007 on a programme of making the French economy more like that of the United States. He picked a bad time for that: the US was on the brink of its worst recession since the Great Depression, and would help drag down Europe and much of the world economy as the American economy collapsed. He probably wouldn't want to say these things today, after the US has had four years with hardly any economic growth at all.

But Sarkozy did succeed in making the French economy more like the US in some ways. After being one of the few high-income countries that didn't have an increase in inequality from the mid-1980s to the mid-2000s, France has become more unequal since Sarkozy was elected. For example, the ratio of the income of people in the 99th percentile (near the top) to the first percentile (at the bottom) went from 11.8 to 16.2. Other measures of inequality have also increased significantly (the Gini coefficient rose from 26.6 to 29.9). This happened from 2007 to 2010; it is probably worse today. By raising the retirement age – a wholly unnecessary change that drew enormous opposition and protests – Sarkozy also helped to make France even more unequal.

ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΓΚΑΓΚΑ, Παπά, Σαμά, Ναζί, Βορί...

ΠΗΓΗ: Τιποτα το σημαντικό

Χειρότερη κι από το 2011 η φετινή χρονιά για την ελληνική οικονομία

foto: http://www.lukasvasilikos.com/

ΠΗΓΗ: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη


Στα πλαίσια της προεκλογικής  μάχης και της προσπάθειας που καταβάλλεται από τους εγχώριους και ξένους κυβερνώντες για αλλαγή του κατάμαυρου επενδυτικού και καταναλωτικού κλίματος που επικρατεί στην ελληνική οικονομία προβάλλεται μία εικόνα μετριασμού της ύφεσης φέτος και βελτίωσης της κατάστασης της οικονομίας από το 2013 κι ύστερα υπό τον όρο φυσικά ότι θα εφαρμοσθούν οι επιταγές του Μνημονίου Νο 2.


Τίποτα πιο αναληθές από αυτό. Τα μεγέθη της οικονομίας βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο καθώς η οικονομική κρίση έγινε κοινωνική και η τελευταία πολιτική καθιστώντας το αποτέλεσμα των εκλογών εντελώς αβέβαιο όσον αφορά τη δυνατότητα υλοποίησης της πολιτικής της γενικευμένης μισθολογικής λιτότητας που απαιτεί η τρόϊκα. Έτσι η κυβερνητική παραλυσία, η εκλογολογία και η επικείμενη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού επιτείνει την οικονομική κρίση διαψεύδοντας τις επίσημες προβλέψεις.

Καθαρός εκβιασμός η «αποπομπή» από το ευρώ

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πόσους θα τρομάξει η απειλή της αποπομπής από το ευρώ στις εκλογές; Πόσοι θα πιστέψουν ότι η Γερμανία και οι άλλοι αφιονισμένοι ευρωζωνάτοι της πρώτης κατηγορίας είναι έτοιμοι να μας πυροβολήσουν εν ψυχρώ αν δεν είμαστε απίκο στις υποχρεώσεις μας έναντι των δανείων, των συμβάσεων, των μνημονίων και των δημοσιονομικών συμφώνων; Πόσοι θα πιστέψουν ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη θα κριθεί από το αν θα ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.; Άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή...

Το βέβαιο είναι ότι – όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν – η αποπομπή μιας χώρας από την ευρωζώνη δεν είναι νομικά εφικτή. Ωστόσο το νομικό μέρος δεν αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα, αφού η ευρωζώνη, σε αυτή την κρίση, έχει μετατρέψει το νομικό της πλαίσιο σε κουρελού. Ακόμη και τη Συνθήκητης Λισσαβώνας υπερβαίνει προκειμένου η Γερμανία να επιβάλει τον δικό της δημοσιονομικό κανόνα και τη «διάσωση του ευρώ».

Πολύ πιθανότερη μοιάζει ίσως η εξώθηση της Ελλάδας – και ίσως άλλων «αμαρτωλών» χωρών της ευρωπεριφέρειας – στην επιλογή της μονομερούς εξόδου, η οποία αντιθέτως είναι εφικτή σύμφωνα με τοάρθρο 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας, όπου προβλέπεται ότι ««μια χώρα έχει το δικαίωμα νααποσυρθεί (σ.σ.: προφανώς οικειοθελώς!) από την Ένωση σε συνάρτηση με το δικό της Σύνταγμα».