Η αντίσταση της πιτζάμας και οι ένθερμοι «μεταρρυθμιστές», του Θέμη Τζήμα

Πηγή: tvxs
tου Θ. Τζήμα*

Η νυχτερινή «αντίσταση» Παπανδρέου- Βενιζέλου στις απαιτήσεις της τρόικα φαίνεται να έλαβε και τυπικά τέλος, για άλλη μια φορά με άτακτη υποχώρηση των κυβερνητικών «αντιστασιακών». Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο, μετά από εκείνη τη μεταμεσονύχτια ανακοίνωση Πεταλωτή που ακολούθησε την τελευταία επί ελληνικού εδάφους συνέντευξη τύπου της τρόικα. Είχαμε τότε ενημερωθεί ότι ο πλούτος της χώρας βγαίνει στο σφυρί, πράγμα που αρχικά διέψευσε η κυβέρνηση και κατόπιν απεδέχθη, υπερθεματίζοντας μάλιστα στην ταχύτητα και στην έκτασή της εκποίησης.

Το δεύτερο λοιπόν κρούσμα «αντίστασης της πιτζάμας» έκλεισε με τον τρόπο που έκλεισε και το πρώτο: η ελληνική κυβέρνηση διά του αρμοδίου υπουργού και αντιπροέδρου υπέκυψε στο τελεσίγραφο, ελπίζοντας ότι η εξαγγελία υλοποίησης του μεσοπρόθεσμου πιο γρήγορα, υπό δυσμενέστερους όρους για τα συμφέροντα του δημοσίου και με λιγότερες νομικές εγγυήσεις διαφάνειας θα εξευμενίσει τους εταίρους μας, ούτως ώστε οι τελευταίοι να υποκριθούν ότι η πολιτική των μνημονίων μπορεί ακόμα να «βγει» και εμείς να υποκριθούμε ότι αποφεύγουμε τη χρεοκοπία. Στο πλαίσιο αυτό εξαγγέλλουν ότι «οι μηχανές είναι στο φουλ» για νέες νίκες εναντίον των «αναχρονιστών», των συντεχνιών, των δημοσίων υπαλλήλων και των λοιπών εχθρών του λαού.

Ωστόσο μιας και η κυβέρνηση λατρεύει τον όρο μεταρρυθμίσεις τόσο πολύ, ας μου επιτραπούν μερικά αφελή ερωτήματα: Πρώτον, με ποια αδιάβλητα κριτήρια και διαδικασίες θα επιλεγούν οι «έφεδροι» δημόσιοι υπάλληλοι; Με ιδιωτικές εταιρείες που δήθεν θα ελέγχει ο ΑΣΕΠ, ο πρόεδρος του οποίου έχει δηλώσει ότι ο ΑΣΕΠ ο ίδιος αδυνατεί να ελέγξει την αξιοπιστία και τη διαφάνεια της διαδικασίας της εργασιακής εφεδρείας; Πόσα ρουσφέτια θα στηθούν πάνω στο μέλλον του κάθε δημοσίου υπαλλήλου και της οικογενείας του; Βέβαια υπάρχει και η θεωρία του υπουργού υγείας ότι οι 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι είναι μάλλον εχθροί του λαού αφού καταδυναστεύουν τα υπόλοιπα 10.000.000. Μήπως όμως τότε να τους απολύαμε όλους και να το κλείναμε το μαγαζί; Τόσες ιδιωτικές εταιρείες υπάρχουν για να κάνουν μπίζνες.
Δεύτερον, με πόσα ποινικά αδικήματα θα βαρύνονται οι υπουργοί εκείνοι που θα ξεπουλήσουν άρον- άρον στρατηγικές επιχειρήσεις του ελληνικού δημοσίου, με το χρηματιστήριο μεταξύ 800- 900 μονάδων; Επιπλέον, βάσει ποιας οικονομικής θεωρίας η πώληση στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας συνιστά εργαλείο παραγωγικής ανασυγκρότησης; Προφανώς θα μου απαντήσει ο υπουργός ανάπτυξης στη μετά- Σοβιετική Ρωσία του μαφιόζικου καπιταλισμού του Γιέλτσιν. Ωστόσο δε θυμάμαι εκείνη η περίοδος να ήταν φάση παραγωγικής ανάταξης και κοινωνικής ευημερίας. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος πάλι.
Τρίτον, πόσες ΜΚΟ θα βγάλουν μίζα από την προώθηση νέων σε επισφαλείς, κακοπληρωμένες δουλειές, σε ειδικές ζώνες χωρίς εργασιακά δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις; Τι δημοσιονομικό όφελος προσφέρει ο δραματικός περιορισμός των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων; Ποιους εργοδότες βολεύει; Μήπως εκείνους που βασίζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας αλλά στον περιορισμό του κόστους εργασίας; Αλλά απ’ ό, τι θυμάμαι από την ομιλία του πρωθυπουργού στην 3η του Σεπτέμβρη, με αυτό το τελευταίο μοντέλο επιχειρηματικότητας δε βρίσκεται σε σύγκρουση η κυβέρνηση; Περίεργα πράγματα…
Τέταρτον, πως θα ξανά- ανοίξουν τα επαγγέλματα που άνοιξαν; Ειλικρινά δεν μπορώ να το σχολιάσω διότι δεν αντιλαμβάνομαι πως ανοίγει το ανοιχτό. Ωστόσο ένα συναφές ερώτημα: η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας θα έλθει με το να στραφεί περισσότερος κόσμος στον τριτογενή τομέα της οικονομίας; Πρωτότυπη θεώρηση δεδομένης της υπερδιόγκωσης του εν λόγω τομέα στην Ελλάδα.
Ωστόσο, από την εν γένει κωμικοτραγική διαχείριση της αντίστασης της πιτζάμας και των επανά- εξαγγελθεισών μεταρρυθμίσεων προκύπτουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα: Πρώτον, κυβέρνηση και ΝΔ έχουν εγκαταλείψει κάθε διαπραγματευτική προσπάθεια. Τις επικοινωνιακού χαρακτήρα δηλώσεις αρμοδίων στελεχών τους διαδέχονται άτακτες υποχωρήσεις που στην «καλύτερη» περίπτωση προκύπτουν λόγω της βαθιάς τους ηττοπάθειας και άγνοιας για τις δυνατότητες του λαού και της χώρας.
Δεύτερον, η συναίνεσή τους, μαζί με την κοινοβουλευτική έκφραση της ακροδεξιάς –ΛΑΟΣ- και το κόμμα της κας Μπακογιάννη, υπό την επίνευση των ευρωπαϊκών αντιδραστικών κύκλων συγκλίνει στη συνολική στρατηγική βίαιων και αντιδημοκρατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων εις βάρος της χώρας, στη στρατηγική της ανατολικό- ευρωπαιοποίησης: ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε περιβάλλον υποτιμητικής κερδοσκοπίας, προς όφελος του ξένου και του ντόπιου παρασιτικού κεφαλαίου, εκτεταμένη φτωχοποίηση και ανεργία, επισφαλής, κακοπληρωμένη εργασία, δραματικός περιορισμός των δημοκρατικών, των εργασιακών και εν γένει κοινωνικών δικαιωμάτων, συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η στρατηγική δε θα αλλάξει ούτε στο ελάχιστο αν δεν ανατραπεί από το λαό. Θα εντείνεται ολοένα περισσότερο.
Τρίτον και κυριότερο, τόσο η τρόικα και εκείνοι που εκπροσωπεί, όσο και η ελληνική ελίτ έχουν αντιληφθεί πολύ καλά το αδιέξοδο στο οποίο βαδίζει η χώρα. Αποδεσμεύονται δόσεις στη βάση πολιτικής διαπραγμάτευσης, προκειμένου να εξασφαλίσουν ξένες τράπεζες και «εταίροι» μας χρόνο, προσπαθώντας να στεγανοποιηθούν απέναντι στο συστημικό κίνδυνο που θα αποτελέσει μια ελληνική κατάρρευση. Αντί αυτός ο κίνδυνος που εντείνεται λόγω της διεθνούς αστάθειας να αποτελεί διαπραγματευτικό όπλο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας προς τα «έξω» παραμένει εργαλείο εκφοβισμού προς τα «μέσα» προκειμένου να μην αντιδράσει ο ελληνικός λαός στην προαναφερθείσα στρατηγική της ανατολικό- ευρωπαιοποίησης. Άλλωστε, κατά καιρούς στελέχη της κυβέρνησης μας απειλούν με την επαναφορά στη δραχμή, αν τυχόν τολμήσουμε να διαδηλώσουμε λίγο παραπάνω.
Στη βάση όλων των ανωτέρω, η συμμαχία των προθύμων του νεοφιλελευθερισμού εντείνει όσο μπορεί την επίθεση τόσο στο ιδεολογικό επίπεδο, όσο και στο υλικό προκειμένου προληπτικά να τσακίσει κάθε εστία διανοητικής ή άλλης αντίστασης στη στρατηγική τους. Χρέος μας είναι να νικήσουμε το φόβο, να αντισταθούμε και να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο δημοκρατικής, αριστερής και πατριωτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Τώρα πριν να είναι πολύ αργά. Να γίνει η ΔΕΘ σημείο αναφοράς σε αυτόν τον αγώνα.

*Ο Θέμης Τζήμας είναι μέλος του ΕΣ του ΠΑΣΟΚ