Γ. Μηλιός: Στόχος τους η αναδιανομή του πλούτου

Πηγή: ΑΥΓΗ

του Γ. Μηλιού

Συνεντευξη στον Δ. Χρήστου

Η πολιτική της κυβέρνησης έχει νόημα λέει ο Γιάννης Μηλιός μιλώντας στην ΑΥΓΗ. Πρόκειται για μια στοχευμένη ταξική πολιτική η οποία έχει πλέον σαφή ευρωπαϊκή διάταση. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» δεν είναι παρά ένα ευρωπαϊκό Μνημόνιο χωρίς ημερομηνία λήξης, που σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. επιδιώκει να αποδομήσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων και τις αντίστοιχες δομές του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών.

* Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που στο Καστελόριζο ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τον ελληνικό λαό την ανάγκη προσφυγής στον μηχανισμό δανεισμού της τρόικας για τη σωτηρία της χώρας. Σήμερα σχεδόν όλοι ομολογούν την αποτυχία. Και όμως η κυβέρνηση επιμένει σε αυτήν την καταστροφική πολιτική. Γιατί;

Η πολιτική του Μνημονίου μπορεί να αποτυγχάνει ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της αναφορικά με τον ρυθμό μείωσης του δημόσιου ελλείμματος, το ύψος των εσόδων κ.ο.κ., πετυχαίνει όμως μέχρι σήμερα τον πραγματικό στόχο της, που είναι η αναδιανομή πλούτου και εξουσίας προς όφελος του κεφαλαίου, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και η οικονομική και κοινωνική αποδυνάμωση της εργασίας. Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ποτέ άλλοτε δεν επιχειρήθηκε ένα τέτοιο πρόγραμμα ανατροπής των κοινωνικών ισορροπιών και αναδιάρθρωσης των κοινωνικών δομών που να συρρικνώνει τον μισθό, τη σύνταξη, το λαϊκό εισόδημα, να εξαλείφει την κοινωνική προστασία, να ενισχύει το διευθυντικό δικαίωμα, να καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να εξαγγέλλει την άμεση ιδιωτικοποίηση της όποιας δημόσιας περιουσίας κ.λ.π.

Πρόκειται για μια στοχευμένη ταξική πολιτική η οποία έχει πλέον σαφή ευρωπαϊκή διάταση. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» δεν είναι παρά ένα ευρωπαϊκό Μνημόνιο χωρίς ημερομηνία λήξης, που σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. επιδιώκει να αποδομήσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων και τις αντίστοιχες δομές του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών.

* Ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού όπως ο κ. Παμπούκης, παραδέχονται πως δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από αυτήν την κρίση. Δεν υπάρχει γιατί δεν είναι ικανοί να φτιάξουν σχέδιο ή γιατί τελικά άλλος είναι ο σκοπός τους;

Δεν υπάρχει σαφές σχέδιο διότι η λογική τους είναι πως το «σχέδιο» το διαμορφώνουν «αυθόρμητα» οι αγορές. Στην κατεύθυνση αυτή υπάρχει σαφώς ένας κατευθυντήριος άξονας: Συνεχής απελευθέρωση των αγορών, με κάθε μέσο ενίσχυση του κεφαλαίου, ένα φορολογικό σύστημα που διαρκώς «απελευθερώνει» από βάρη το κεφάλαιο (ακόμα και αν αυτό μεταφράζεται σε υστέρηση των δημοσίων εσόδων), επιβαρύνοντας παράλληλα όλο και περισσότερο τη λαϊκή κατανάλωση και τους μισθωτούς.

* Οι νέες περικοπές που ετοιμάζονται στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δείχνουν πως αυτοί που κυβερνούν αν και “σοσιαλιστές”, δεν πιστεύουν ότι μια καλή κρατική μηχανή έχει σοβαρό ρόλο στην προσπάθεια της χώρας να αντιμετωπίσει την κρίση και να λάβει μέρος στον σχεδιασμό μιας νέας οικονομικής πολιτικής.

Τόσο τα σοσιαλιστικά όσο και τα συντηρητικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη συγκλίνουν στην άποψη πως μια ισχυρή δημόσια παρουσία για την αντιμετώπιση της κρίσης μπορεί να μεταφραστεί σε μέτρα προστασίας της κοινωνίας και των εργαζομένων από τις επιπτώσεις της κρίσης. Αυτό το θεωρούν «επικίνδυνο» για τον βασικό τους στρατηγικό στόχο, που είναι η βαθιά καπιταλιστική αναδιάρθρωση, ο ριζικός μετασχηματισμός του κοινωνικού συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου. Ανάμεσα στο μέχρι σήμερα «ευρωπαϊκό μοντέλο» και στο «λατινοαμερικάνικο μοντέλο» (σύμφωνα με το οποίο το 90% του πλούτου κατέχεται από το 10% του πληθυσμού και το 50% του πληθυσμού ζει στο κοινωνικό περιθώριο) προτιμούν το δεύτερο!

* Διαρρέουν σχέδια για μεγάλες περικοπές στις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο ΔΕΚΟ ώστε να γίνουν, όπως υποστηρίζουν, ελκυστικές στους ξένους επενδυτές. Μερικές από αυτές τις επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα η ΔΕΗ, έχουν στρατηγική σημασία για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Γιατί τους είναι παντελώς αδιάφορο αυτό;

Οι περικοπές στις ΔΕΚΟ διαμορφώνουν τις «κατάλληλες» συνθήκες ώστε η έξοδος από την κρίση να γίνει με τους όρους του κεφαλαίου και όχι με όρους που να προστατεύουν την εργασία: Δημιουργία φθηνών «συντελεστών παραγωγής» σε επάρκεια, απαξιωμένη εργασία με εφεδρικό στρατό ανέργων, συλλογικό κεφαλαιοκράτη έτοιμο να συμβάλει από το «υστέρημα» (της εργασίας) στην πριμοδότηση της κερδοφορίας. Δεν πρόκειται για «τραγικά σφάλματα πολιτικής», αλλά για τον κανιβαλισμό του κεφαλαίου μέσα στην κρίση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Credit Suisse, μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, αποτιμώντας την Ευρωπαϊκή Σύνοδο του Μαρτίου τονίζει ότι προτιμά την Ελλάδα έναντι της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, καθώς η Ελλάδα διαθέτει τα ακόλουθα «πλεονεκτήματα»: Είναι πιο «προχωρημένη» η διαδικασία «προσαρμογής», καθώς το έλλειμμα έχει υποχωρήσει σημαντικά από το αρχικό 15,4% το 2009 και έχει ήδη υιοθετήσει πρόσθετα μέτρα λιτότητας σε αντάλλαγμα για τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού. Η ελληνική «αγορά» αποτιμάται ως «ξεκάθαρα φθηνή», με τον δείκτη τιμής προς λογιστική αξία (Ρ/ΒV) να διαμορφώνεται σε ιστορικά χαμηλά. Οι τράπεζες, παρά την καθίζηση της χρηματιστηριακής αξίας τους, εμφανίζουν εξαιρετικές προοπτικές, μιας και η μόχλευση του ιδιωτικού τομέα παραμένει στο 110% του ΑΕΠ έναντι ενός ευρωπαϊκού μέσου όρου στο 160%, ενώ δεν αναμένονται σοβαρές επιπτώσεις από ενδεχόμενο «κούρεμα» ακόμη και 36% του ελληνικού δημόσιου χρέους. Διότι τα επιτόκια που προσφέρονται έχουν ήδη προϋπολογίσει το κόστος κινδύνου από μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους.

Αυτός είναι ο «δρόμος» τους για έξοδο από την κρίση.

* Στην πρόσφατη ομιλία του σε ακροατήριο Ελλήνων επιχειρηματιών ο Τζορτζ Σόρος τόνισε ότι οι Ευρωπαίοι εισήλθαν στην κρίση γιατί δεν προέβλεψαν εγκαίρως ότι έρχεται η κρίση, διότι έχουν ελλιπείς θεσμούς για την αντιμετώπιση των κρίσεων και έχουν και μέτριους ηγέτες.

Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν, ούτε στα αυτονόητα που επισημαίνει ένας διακεκριμένος καπιταλιστής;

Το σχέδιο των Ευρωπαίων είναι να λειτουργήσει η κρίση ως «ευκαιρία» ώστε μέσα από τη διαδικασία καπιταλιστικής «δημιουργικής καταστροφής» (δηλαδή την απαξίωση της εργασίας, το διαρκές «φτήναιμά» της με μοχλό την ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια, την κατάργηση δικαιωμάτων και θεσμών που δημιουργούν «εμπόδια» στη μεγιστοποίηση του κέρδους, το κλείσιμο των επιχειρήσεων χαμηλής κερδοφορίας, τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου κ.λπ.) να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος ταχύρρυθμης κεφαλαιακής συσσώρευσης και υψηλής κερδοφορίας. Το σχέδιο αυτό ενέχει ένα σοβαρό κίνδυνο: Να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, να αμφισβητήσουν μαζικά και αποτελεσματικά όχι μόνο το «Ευρωπαϊκό Μνημόνιο» και τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ο Σόρος μοιάζει τα τελευταία χρόνια να προσχωρεί στις απόψεις εκείνων των παραγόντων του συστήματος που επισημαίνουν αυτόν τον κίνδυνο. Καθήκον της αριστεράς είναι να αγωνιστεί ώστε αυτός ο κίνδυνος να γίνει πραγματικότητα.