Αραγε, ξέρουν πώς ζει ο κόσμος;

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Του Kωνσταντινου Zουλα / zoulas@kathimerini.gr Oσα θα διαβάσετε συνέβησαν το προηγούμενο Σάββατο σε πολυκατάστημα διεθνούς αλυσίδας της οδού Πειραιώς. Ενώ έμπαινα στο πάρκινγκ και ένας υπάλληλος μού υποδείκνυε πού να σταθμεύσω, λίγα μέτρα πιο δίπλα ένας συνάδελφός του με προέτρεπε να φύγω, ενημερώνοντάς με ότι το κατάστημα είναι κλειστό λόγω απεργίας. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το κατάστημα λειτουργούσε μεν, αλλά με το 1/3 των υπαλλήλων του. Οι «υπόλοιποι» ήταν ακριβώς έξω από την κεντρική του είσοδο, μοιράζοντας φυλλάδια στον κόσμο για να καταγγείλουν την εταιρεία τους ότι έχει διώξει 85 εργαζομένους σε όλη την Ελλάδα και παρακαλώντας ευγενικά τους πελάτες «να μη νομιμοποιήσουν τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που είχε στήσει ο ιδιοκτήτης». Το σοκ από την πρωτόγνωρη αυτή εικόνα έγινε ακόμη μεγαλύτερο όταν μπήκα στο μαγαζί και είχα μια συζήτηση με όσους εργάζονταν. Διότι συνειδητοποίησα ότι τους «έξω» σε σχέση με τους «μέσα» δεν τους χώριζε απολύτως τίποτα. «Λόγω προϋπηρεσίας παίρνω 670 ευρώ καθαρά τον μήνα και όχι 630, όπως οι περισσότεροι», μου είπε ένας υπάλληλος, εξηγώντας μου ότι «τώρα θέλουν να μας τα κόψουν και αυτά επιβάλλοντάς μας να δουλεύουμε εκ περιτροπής εξάωρα». Μια συνάδελφός του μου επιβεβαίωσε ότι έχουν εκδιωχθεί 85 εργαζόμενοι μόνο τους τελευταίους μήνες «και τρέμουμε μήπως έχουμε την “τύχη” τους», ενώ ένα άλλος προσέθετε: «Την προηγούμενη εβδομάδα απήργησα κι εγώ, αλλά δεν μπορώ να χάσω κι άλλο μεροκάματο, γιατί έχω δύο μικρά παιδιά»... Kάθε τόσο μια γυναικεία φωνή ακουγόταν από τα μεγάφωνα: «Το κατάστημά μας λειτουργεί κανονικά και οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν καμία σχέση με την εταιρεία μας και τη βούληση των εργαζομένων». Ελεγε εν γνώσει της ψέματα, καθώς από τον τόνο της φωνής της μπορούσες να καταλάβεις ότι διάβαζε αμήχανα ένα μήνυμα της εργοδοσίας. Ειλικρινά, αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση και εν γένει οι κρατούντες έχουν πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει πλέον στη χώρα μας. Θα βοηθούσε να πάνε επιτέλους μια βόλτα στην αγορά. Μήπως και οι σημερινοί περιορίσουν, έστω, τα τηλεοπτικά χαμόγελα αυταρέσκειας ότι «πάμε καλά» και οι προηγούμενοι πάψουν να διατείνονται ότι δεν μας οδήγησαν μόνον εκείνοι ώς εδώ που φτάσαμε.