Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Μόνη αριστερή απάντηση η άρνηση της πληρωμής του χρέους


Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες στην βουλή την συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011. (Εχουμε αναρτήσει τις τοποθετήσεις ΚΚΕ και Σύριζα).

Ένα κομβικό σημείο –για μας- που απουσιάζει απ’ τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς, είναι η άρνηση της αποπληρωμής του χρέους.(Στο βίντεο που παραθέτουμε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», Νίκος Μπογιόπουλος, μέσα από επίσημα στοιχεία δείχνει πόσο έχει πληρώσει μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός ντόπιους και ξένους τοκογλύφους).


Με την ευκαιρία, λοιπόν της συζήτησης του προϋπολογισμού και σε ότι έχει σχέση με την μείωση των ελλειμμάτων και του εξωτερικού χρέους, κάτι που έχει γίνει καραμέλα στα χείλει των αγορητών των αστικών κομμάτων παραθέτουμε ένα άρθρο του Οικονομολόγου – αναλυτή, Δημήτρη Καζάκη:


Μόνη αριστερή απάντηση η άρνηση της πληρωμής του χρέους.

Οταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ' όλα για το δημόσιο χρέος. Όχι μόνο γιατί συνοψίζει την κρίση και τη χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα, αλλά γιατί το δημόσιο χρέος με την εξυπηρέτηση του έχει μετατραπεί σε βασικό μοχλό ανατροπής του συνόλου των ιστορικών κατακτήσεων της εργαζόμενης κοινωνίας σε εργασιακές σχέσεις, κοινωνικά δικαιώματα, δημοκρατία.
Με το χρέος επιχειρείται η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έχει γίνει ποτέ σε βάρος του λαού και της χώρας. Επιχειρείται να παγιωθεί ένα πρωτόγνωρο καθεστώς γενικευμένης εκποίησης υπό την πολιτική εποπτεία της Ε.Ε. και την αποικιοκρατική κηδεμονία του ΔΝΤ. Θα το δεχτεί αυτό η Αριστερά;

Επομένως, δεν μπορεί κανείς να είναι πειστικός στην αντίθεση του με τα μέτρα της κυβέρνησης, αν δεν απαντά πρώτα απ' όλα στο θεμελιώδες ερώτημα: Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος; Γιατί ο λαός και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επωμιστούν την αποπληρωμή του; Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσουν ως δική τους υποχρέωση το χρέος που συσσώρευσε η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία μέσα από τη λεηλασία αυτού του τόπου;

Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για το καθεστώς της διαφθοράς και της ασυδοσίας, του οποίου προϊόν αποτελεί το δημόσιο χρέος; 
Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί να πει το αυτονόητο, κάθεται και διαπραγματεύεται απλά τους όρους διαχείρισης και αποπληρωμής του χρέους;
Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, αντί από θέση αρχής να παλέψει για την άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους μέσα από μια μονομερή παύση πληρωμών, συζητά μόνο για το πώς θα καταφέρει η χώρα να βρειχαμηλότοκα δάνεια; Λες κι αν η χώρα βρει δάνεια με επιτόκια Γερμανίας ή με 1%, λύθηκε το πρόβλημα. Λες και θα πάψει η απομύζηση πλούτου και εισοδημάτων της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, τοκογλύφους και δανειστές.

Ένα το δίλημμα, μια και η απάντηση.
Το δίλημμα που ξεκαθαρίζει σήμερα την ήρα από το στάρι, τους αβανταδόρους των πολυεθνικών και των τραπεζιτών από τους αληθινούς αγωνιστές του λαού και της εργατικής τάξης, έχει τεθεί από την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι το Δεξιά ή Αριστερά. Ούτε το υπέρ ή κατά των μέτρων της κυβέρνηση. Αλλά το αν πρέπει ή όχι ο λαός και χώρα να ξεπουληθεί, προκειμένου να πληρώσει το δημόσιο χρέος της ρεμούλας και της κερδοσκοπίας. 
Ιδίως όταν ελληνικός λαός, μέσα από τη διασπάθιση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του έχει πληρώσει μιάμιση φορά το υπάρχον χρέος μέσα στην τελευταία δεκαετία και πάνω από δυόμισι φορές, αν υπολογιστεί από την πρώτη επιβολή της μονόπλευρη λιτότητας το 1984.

Όποιος σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί καθαρά και να προτάξει το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους μέσα από τη μονομερή παύση πληρωμών, τότε βρίσκεται στην αντίπερα όχθη Είτε το ξέρει είτε όχι. Είτε προσπαθεί να θολώσει τα νερά με γενικές καταγγελίες του καπιταλισμού, όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είτε τρέμει μήπως και τεθεί θέμα εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΝ.

Το περίεργο και τερατώδεςμε τις ηγεσίες της Αριστεράς σήμερα είναι ότι καλούν τον απλό κόσμο να υποστεί τη δήμευση της ζωής και της χώρας του, γιατί, αν τυχόν και διεκδικήσει μονομερή παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τότε χιλιάδες λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί θα επιπέσουν στους άμοιρους που αψήφησαν τον Ύψιστο εκ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.
Αντί να επενδύσουν στη δύναμη του λαού, στους αγώνες του, στην ανάγκη του να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, να σπάσει τα δεσμά και τα τετελεσμένα, επικαλούνται την αδυναμία του μπροστά στις δήθεν πανίσχυρες αγορές, το ισχυρό ευρώ και τη δήθεν πανίσχυρη Ε.Ε. . 

Αφήστε πρώτα να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη, αφήστε να εφεύρουμε ένα καλύτερο ευρώ, αφήστε να ανακαλύψουμε μια καλύτερη ΕΚΤ, που να χρηματοδοτεί με 1% τα κράτη, αφήστε να διαπραγματευτούμε με τους γύπες των αγορών μήπως και μας φιλοδωρήσουν με την ελεημοσύνη τους, αφήστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί και, τέλος πάντων, αφήστε να έρθει η επουράνια βασιλεία του Κυρίου και έπειτα βλέπουμε.
Έπειτα, αφού η χώρα θα έχει ξεπουληθεί μέχρι το τελευταίο ακατοίκητο νησάκι της, αφού ο λαός θα έχει υποστεί τα πάνδεινα, θα έρθουν όλοι αυτοί, που σήμερα αρνούνται να θέσουν το αυτονόητο, για να πουν ότι δικαιώθηκαν.

Αριστερή πολιτική πάνω στο πτώμα της χώρας και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει. Το αίτημα της άρνησης της πληρωμής του χρέους δεν είναι «ύστατο μέσο», ούτε κάτι που μπορεί εύκολα να «απορροφήσει» ο καπιταλισμός. Αποτελεί, μαζί με την έξοδο από το ευρώ, τη μόνη δυνατή αφετηρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προς όφελος του λαού. Όλες οι άλλες επιλογές αποτελούν προϊόν φόβου, ήττας και συνθηκολόγησης με την κυρίαρχη πολιτική.

2 σχόλια:

στελιος είπε...

Τώρα μάλιστα , τα λες πολύ σωστά.
Το ζήτημα της διαγραφής χρέους πρέπει να το καταστήσουμε σαν το βασικό αίτημα όλης της κοινωνίας και των εργαζομένων, με μια γενική συσπείρωση των πάντων.
Πρέπει οι ηγεσίες όλης της Αριστεράς να ξυπνήσουν επι τέλους.

Ανώνυμος είπε...

Κριτική πάνω στο άρθρο του Δ. Καζάκη!

Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2010/12/blog-post_8018.html