Υβρις «μνημόνιου υπουργού» και 110 δισ.

πηγή: ENET

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ

Εδειξαν υπουργού του κινέζου αυτοκράτορα Gaodi (206-195 π.Χ.) το φεγγάρι και επέμενε ότι εκείνο δεν έχει τη χάρη της μύτης του.

Του έδειξαν τις μύτες άλλων υπηκόων του, αλλά εκείνος επέμενε ότι μόνο αυτός διέθετε μύτη. Μάλιστα κατηγόρησε όσους τόλμησαν να υποστηρίξουν ότι υπάρχουν και άλλες μύτες, συχνά πιο αποτελεσματικές σε αναπνοή και όσφρηση από τη δική του, ως προδότες του έθνους. Δήλωσε δε, ο εκ Πάρου ορμώμενος υπουργός ότι «όποιος εθνικώς ανεύθυνα λέει κάτι εναντίον του μνημονίου (δηλαδή, της μύτης του) να φέρει πάραυτα 110 δισεκατομμύρια στη χώρα».

Αντίθετα με τον «μνημόνιο υπουργό», η κοινωνία στην παλιά πρωτεύουσα Nanjang της Κίνας γνώριζε αρχές και πολιτικές που εκείνος αγνοούσε.

 Λογικό εξάλλου. Δεν είχε ασχοληθεί με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Ποιοι είναι οι κανόνες διαπραγμάτευσης. Τι διαφορετικό και πολύ πιο θετικό είχαν πετύχει σε ανάλογες συνθήκες χώρες όπως η μακρινή Latvia.

Δεν είχε ακόμα μάθει ότι υπήρχαν αναδυόμενες δυνάμεις με μεγάλη δυνατότητα φτηνής δανειοδότησης τρίτων. Νόμιζε ότι η άσχετη παρέα που έστειλε ο φίλος του προκειμένου να διαπραγματευτεί τις τύχες των χρεών της χώρας θα έκανε ό,τι θα έκανε και μια ομάδα ειδικών και ψημένων στα δύσκολα. Του ήταν αδύνατο να φανταστεί ότι υπήρχαν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης και εναλλακτικές μέθοδοι διαπραγμάτευσης. Οτι τα ζητήματα αυτά απαιτούσαν ειδικές γνώσεις και εμπειρίες.

Είχε πειστεί, εξάλλου, όπως είχε ζήσει μέχρι τότε, ότι όταν ζητάς δεν δικαιούσαι να διαπραγματευτείς. Δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι δανειστές μεγάλων ποσών βρίσκονται σε εξίσου δύσκολη σχέση με τους δανειζόμενους. Εκείνος έμαθε καλά άλλα. Χρήσιμα στον ίδιο και άχρηστα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Γνώριζε, επί παραδείγματι, πώς να διοχετεύει μικροπολιτικά σχόλια σε βάρος όσων δεν συμπαθούσε. Πώς να κάνει διαρροές στα συγκροτήματα που τον στήριζαν. Εξάλλου πάντα ήταν εντάξει μαζί τους. Ποτέ δεν τους στενοχώρησε.

Ο «μνημόνιος υπουργός» θυμήθηκε να επαναφέρει την παλιά θεωρία της εθνικοφροσύνης που είχε επικαλεστεί πρώτος ο συντηρητικός αυτοκράτορας Karamanlis-tsetung στις χειρότερες μέρες του. Τότε που κάθε κριτική χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση ως ανεύθυνη και στη χειρότερη ως προδοσία στο έθνος.

 Κάλεσε δε, όποιον πιστεύει διαφορετικά να φέρει 110 δισεκατομμύρια στη χώρα. Απαξ και δεν το έκανε, τότε, υποστήριξε, δεν δικαιούται να ομιλεί. Οι δηλώσεις άφησαν την εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος υπουργός διέθεσε χρήματα από την προίκα του και όχι από τον πλούτο της χώρας που συνδιαχειρίζεται. Ή, ότι τα δανείστηκε ως ιδιώτης και είχε την μεγαλοψυχία να μας τα διαθέσει...

Ισως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο ίδιος θεωρεί απαράδεκτο να κρίνει την κυβέρνηση όποιος δεν διαθέτει 110 δισ. Ισως, πάλι, να προτιμούσε να ζει στη Βρετανία του 17ου αιώνα, τότε όταν δικαίωμα ψήφου και λόγου είχε μόνο ο κάτοχος μεγάλης περιουσίας.

Ο «μνημόνιος υπουργός» έχει μείνει με την εντύπωση ότι δεν είναι δυνατό να αποτελέσει το περιεχόμενο του μνημονίου και ο τρόπος που προέκυψε, αντικείμενο δημόσιας κριτικής και διαλόγου. Δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η κριτική συνοδεύεται από προτάσεις και γίνεται με αίσθημα πατριωτικής και κοινωνικής ευθύνης. Γι' αυτό επανέφερε τη θεωρία της εθνικοφροσύνης και απαγόρευσε να υποστηρίζεται ότι υπάρχουν διαφορετικές μύτες, επί ποινή 110 δισ. Ετσι φτάσαμε στη χρονιά της υπεράσπισης του μνημονίου με Υβρι.