Λουκάς Παπαδήμος: Αυγείας και όχι Ηρακλής (Unfollow, #1)

ΠΗΓΗ: Unfollow#1

του Λ. Βατικιώτη

Ο Λουκάς Παπαδήμος αν πιστέψουμε τις αγιογραφίες που συνόδευσαν την προσγείωσή του στο Μαξίμου αποτελεί την δημιουργική υπέρβαση, την θετική απάντηση σε τρία τουλάχιστον διλήμματα, υπαρξιακής φύσης για το πολιτικό σύστημα, που με βιαιότητα τέθηκαν το τελευταίο διάστημα: Ανάμεσα στη συνέχεια και την τομή στην πορεία της πολιτικής ζωής, ανάμεσα στην «εθνική προσπάθεια» αναβάθμισης της θέσης της Ελλάδας και τη διεθνή καταξίωση με την σταδιοδρομία του να αποτελεί εγγύηση και ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, αποτελώντας ο ίδιος πάλι το σημείο τομής τους όπου η μια δίνει τη θέση της στην άλλη. Αρκεί όμως μια πιο προσεκτική ματιά στα επιτεύγματά του για να καταλάβουμε ότι ο από «μηχανής θεός» Λουκάς Παπαδήμος, ο άνθρωπος που ήρθε με την ελπίδα να σώσει την παρτίδα διαχειριζόμενος την τελευταία προσπάθεια να μείνει η Ελλάδα στην ΟΝΕ δεν είναι παρά η συμπύκνωση και όχι η αναίρεση του παρελθόντος, το σημείο συνάντησης του εθνικού επαρχιωτισμού με τον πιο σκοτεινό κοσμοπολιτισμό, που θα ζήλευε και η Ιερή Συμμαχία και η σύμφυση της πολιτικής και της οικονομίας στην πιο οπισθοδρομική της εκδοχή.

Αντιμετωπίζοντας με λίγο χιούμορ τον διορισμό του θα μπορούσε να είναι η ποινή που του επιβλήθηκε: «Έτσι όπως τα έκανες, έλα να τα καθαρίσεις». Τα πράγματα όμως είναι πολύ χειρότερα γιατί ο διορισμός του Λουκά Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου αν κάτι σηματοδοτεί είναι την πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή (χωρίς αναισθητικό για τους κάτω και χωρίς αστερίσκους για τους πάνω) της πιο βάρβαρης και αποτυχημένης, τουλάχιστον στους ονομαστικούς της στόχους, πολιτικής λιτότητας.

Αξίζει όμως να δούμε γιατί ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έρχεται από το μέλλον αλλά από το παρελθόν, γιατί δηλαδή η κόπρος που κλήθηκε να καθαρίσει είναι δική του, μέχρι πάνω! Ο Παπαδήμος είναι Αυγείας επομένως και όχι Ηρακλής.

Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτέλεσε συνειδητή και επίμονη επιλογή όλων των πολιτικών ηγετών που σφράγισαν την ελληνική μεταπολιτευτική ζωή. Σε κάθε εκδοχή της μάλιστα: από την πιο φιλολαϊκή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι την πιο φιλοεργοδοτική, του Κώστα Μητσοτάκη. Ο Λουκάς Παπαδήμος διορίστηκε στην θέση του αντιπροέδρου της Τράπεζας της Ελλάδας το 1993 και ένα χρόνο αργότερα στη θέση του προέδρου, επί πρωθυπουργίας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με τις φήμες να επιμένουν από τότε ότι η τοποθέτησή του ήταν απαίτηση του σημερινού επίτιμου της ΝΔ. Το άστρο του μεσουρανεί επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, ενώ η επιλογή του Γ. Παπανδρέου, την εποχή μάλιστα που κορόιδευε τους ψηφοφόρους του αλλά και την μωρόπιστη εγχώρια διανόηση ότι είναι αντι-εξουσιαστής, να τον διορίσει σύμβουλό του (προφανώς για να εξισορροπεί και να διορθώνει τα …αριστερίστικα λάθη του) του χαρίζει ένα εκπληκτικό ρεκόρ: Να είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης του ελληνικού πολιτικού συστήματος καθώς στο πρόσωπό του ξεπεράστηκαν οι διαχωριστικές πολιτικές γραμμές, την εποχή μάλιστα που η επίκληση αυτού του στόχου δεν λεγόταν και τόσο εύκολα δημόσια. Ο Λουκάς Παπαδήμος λοιπόν υπερέβη το εγχώριο πολιτικό προσωπικό εισάγοντας την Ελλάδα στο «νέο γενναίο κόσμο» όπου την πολιτική ασκούν ανεξέλεγκτοι τραπεζίτες που προσγειώνονται στην πολιτική σαν αλεξιπτωτιστές, με τις ευχές και την ώθησή του. Βάζει στο περιθώριο, πρόσκαιρα έστω, την πολιτική, επαγγελλόμενος μάλιστα το κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης, αφού πρώτα γεννήθηκε από τα σπλάχνα της και αναθράφηκε από το γάλα της. Μεταξύ συνέχειας και τομής επομένως, σημειώνουμε 1.

Ο θρίαμβος της οικονομίας επί της πολιτικής όμως δεν τοποθετεί στην ηττημένη πλευρά το ρουσφέτι, την αργομισθία και όλα τα νοσηρά και αποκρουστικά φαινόμενα που χαρίζουν τις εκλογικές επιτυχίες στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η κατίσχυση του οικονομικού σημαίνει «όλη η εξουσία στους ανεξέλεγκτους», «σας ακούω αλλά δεν δίνω σημασία σε όσα λέτε» («I hear you but I don’t listen you») όπως συνήθιζε να λέει προς τους πολιτικούς ο πρώτος πρόεδρος της ΕΚΤ, ολλανδός Βιμ Ντούιζενμπεργκ, που προερχόταν μάλιστα από το Εργατικό Κόμμα. Η βελούδινη παράδοση της σκυτάλης στους οικονομικούς παράγοντες από τους πολιτικούς σημαίνει την αδιαμεσολάβητη και γνήσια εφαρμογή των πιο βάρβαρων μορφών οικονομικής εκμετάλλευσης. Παρότι όμως κι αυτό φαίνεται καινούργιο, στην πραγματικότητα έχει δοκιμαστεί και θα αποτύχει πανηγυρικά στην πιο χοντροκομμένη και πρωτόλεια μορφή του, όπως απέτυχε και στην πιο εκλεπτυσμένη και συγκαλυμμένη του. Αρκεί μια αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του Λουκά Παπαδήμου.

Ο άνθρωπος που ήρθε να «διορθώσει τα κακώς κείμενα» φέρει τεράστια ευθύνη για τα «Greek statistics», τις λογιστικές αλχημείες δηλαδή που επέτρεψαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, καθώς από την θέση που είχε στην κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να μην ήξερε για τα στοιχεία που δίνονταν στις Βρυξέλλες. Κατά τη γνώμη μας ωστόσο πρόκειται περί πταίσματος! Γιατί, εκείνη την εποχή μόνο ο «πληθυσμιακός γίγαντας» του Λουξεμβούργου με την …βαριά πολιτική ιστορία που χάνεται στα βάθη των χιλιετιών πληρούσε τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στην ευρωζώνη (δημόσιο χρέος 60% ΑΕΠ και δημοσιονομικό έλλειμμα 3%), πέραν της Δανίας που κατάλαβε γρήγορα την παγίδα και άφησε τη …χαρά για τους άλλους. Οι ευθύνες ωστόσο του Λ. Παπαδήμου για τα «Greek statistics» αν αξίζουν υπενθύμισης είναι επειδή έχει συμβεί το αδιανόητο: ενοχοποιήθηκαμε άπαντες ενώ δοξάστηκε ο αυτουργός τους, με αποτέλεσμα σήμερα οποιοσδήποτε ακόμη και υπαινιγμός για τις ευθύνες του Λ. Παπαδήμου τότε να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αντεθνική προπαγάνδα!

Το πταίσμα γίνεται ωστόσο κακούργημα σε ότι αφορά τους όρους ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το Βερολίνο ξέροντας ότι είναι στην διακριτική του ευχέρεια να αποφασίσει ποιοί θα ενταχθούν στην ευρωζώνη, από τη στιγμή που κανένα κράτος δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάστριχτ (εδώ δεν συμπεριλαμβάνονται τραπεζικές θυρίδες όπως το Λουξεμβούργο), επέβαλε τους πιο απεχθείς όρους που ως κοινό γνώρισμα είχαν ισοτιμίες κλειδώματος του μέχρι τότε εθνικού νομίσματος με το εκκολαπτόμενο κοινό νόμισμα που ωφελούσαν με σκανδαλώδη τρόπο τις γερμανικές εξαγωγές. Το ίδιο συνέβη με όλες τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης κι όχι μόνο με την Ελλάδα. Ο Λουκάς Παπαδήμος λοιπόν, από τη στιγμή που διαπραγματεύτηκε τους όρους ένταξης, έχει ευθύνη για τη χρεοκοπία στην οποία έχουμε οδηγηθεί σήμερα, άμεση συνέπεια όχι μόνο της αδυναμίας νομισματικών υποτιμήσεων (βασιλική οδός για την αντιμετώπιση του γερμανικού ανταγωνισμού) αλλά και μιας εξωπραγματικής ισοτιμίας που επιβλήθηκε από το Βερολίνο.

Η ελληνική χρεοκοπία φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του σωτήρα μας και με βάση τα τελευταία του επιτεύγματα. Από τη θέση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι το 2010 και από τη θέση του συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου μέχρι και τις 10 Νοεμβρίου του 2011 (μια μέρα δηλαδή πριν την εθνοσωτήριο 11.11.11 που ανέλαβε) ο Λουκάς Παπαδήμος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή αυτού του καταστρεπτικού μίγματος οικονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε. Τρία ήταν τα βασικά του γνωρίσματα: λιτότητα για τους πολλούς (με περισσότερους φόρους, ακρωτηριασμό των κοινωνικών παροχών, υψηλότερη ανεργία και χαμηλότερους μισθούς), προτεραιότητα στη διάσωση των τραπεζών (με αποτέλεσμα να συντηρούνται στη ζωή τράπεζες – ζόμπι χάρη στα 155 δις. ευρώ που έχουν πάρει από τον κρατικό κορβανά και την κεντρική τράπεζα) και, πάνω απ’ όλα, η …Ευρώπη έχει πάντα δίκιο ή ότι είναι καλό για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο είναι και για την Ελλάδα!

Η παράδοση των κλειδιών και επισήμως στον Λουκά Παπαδήμο σημαίνει ότι οι παραπάνω συνταγές που ήδη έχουν οδηγήσει σε κώμα τον ασθενή θα εφαρμοστούν σε πολύ μεγαλύτερη δοσολογία. Συγκεκριμένα, η λιτότητα θα ενταθεί με ένα νέο αντιασφαλιστικό νόμο που θα θυσιάσει τις συντάξεις στο βωμό των δημοσιονομικών πλεονασμάτων (τη νέα «μεγάλη ιδέα») και καταιγισμό ιδιωτικοποιήσεων που ως αποτέλεσμα θα έχουν την δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων – βασίλεια της μαύρης και ελαστικής εργασίας και την απαγόρευση της πρόσβασης στα πιο φτωχά στρώματα ακόμη και σε υπηρεσίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες για κάθε πορτοφόλι (νερό, ηλεκτρικό, κ.α.). Η δεσποτεία των τραπεζών θα γνωρίσει νέες λαμπρές ημέρες με την προσπάθεια που θα καταβάλει ο νέος πρωθυπουργός για να μείνουν σε ελληνικά χέρια. Ενώ, η υποτέλεια θα γνωρίσει νέες δόξες μέσα από την προσπάθεια εφαρμογής της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου η οποία ευνοεί στο έπακρο τους δανειστές, την ίδια ώρα που διαλύει τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλάζει το δίκαιο των νέων εγγυημένων ομολόγων που θα ενσωματώνουν το κούρεμα κ.λπ.

Την ηγεμονία άλλωστε των πιο κοσμοπολίτικων συμφερόντων ήρθε να εγγυηθεί η καταδρομική έφοδος και κατάληψη του Μαξίμου από τον Λουκά Παπαδήμο, αφού πρώτα έλαβε το χρίσμα από μια πολιτική ελίτ που στο παρελθόν απέναντι στην πρόκληση της γερμανικής κατοχής απάντησε είτε μεταβαίνοντας στο Κάιρο, είτε μετατρεπόμενη σε μαυραγορίτες και δοσίλογους, είτε και τα δύο. Όπως κάνει και τώρα στέλνοντας τις καταθέσεις της στην Ελβετία και εναποθέτοντας τις διαπραγματεύσεις για το κούρεμα των ομολόγων κατά 50% στην «Διεθνή των τραπεζιτών», το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο. Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτελεί υπ’ αυτή την έννοια τη «χρυσή τομή» των παραπάνω επιλογών μιας πολιτικής ελίτ που ανέκαθεν στον τόπο της «ένιωθε ξένη». Η προϋπηρεσία του δε στην «Τριμερή Επιτροπή» μαζί με αστέρες του βαθέος συντηρητισμού, όπως ο Σάμουελ Χάντιγκτον, που εδώ και δεκαετίες απεργαζόταν μεθόδους για να ξεπεραστούν «ενοχλητικές» και «απαρχαιωμένες» διαδικασίες όπως η βάσανος των εκλογών εγγυάται την fast track υπέρβαση εμποδίων όπως ο πολύμορφος και ελπιδοφόρος κοινωνικός ριζοσπαστισμός που αναδύεται σήμερα, ζητώντας μια θέση στα δημόσια πράγματα: από το κίνημα των πλατειών μέχρι το «δεν πληρώνω».

Ας μην τους κάνουμε όμως τη χάρη να τους θεωρούμε πανίσχυρους, παρότι πήραν ψήφο εμπιστοσύνης από τα τέσσερα πέμπτα της βουλής. Η ανάγκη που ένιωσαν να στηριχθούν ακόμη και στο ακροδεξιό και ρατσιστικό ΛΑΟΣ ενθαρρύνοντας μια φιλοφασιστική, ξενοφοβική  στροφή στην κοινωνία, δε δείχνει μόνο τη φαιά απόχρωση των γκρίζων κουστουμιών των τραπεζιτών. Δείχνει ταυτόχρονα και τα πήλινα πόδια στα οποία στηρίζεται η πιο ασταθής κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας.